Intelligent Dance Music

Hoewel ik de term zelf eerder ongepast vind (als er al zoiets zou bestaan als 'intelligente muziek', dan associeer ik die niet met muziek die uit een door menselijke handelingen geprogrammeerd apparaat komt) ben ik de laatste tijd terug erg aangetrokken tot deze vooral in de periode 1990-1995 opgang makende elektronische en voornamelijk Engelse stijl. Echte IDM wordt er vandaag feitelijk nog maar zelden gemaakt, hoewel de invloed zich nog wel degelijk tot vandaag doorzet (zie recent nog Nathan Fake).

Stasis, Black Dog en hun afsplitsingen, As One, B12 en Nuron, om nu maar even de belangrijkste exponenten te noemen (moet je Rephlex daar ook bijrekenen? ik twijfel), worden opnieuw regelmatig onder de naald/laser geschoven. Vooral, denk ik, omdat het muziek is die meestal geen hoger doel heeft dan pure elektronische schoonheid. Ok, de ritmestructuren en de structuren tout court zijn wel wat ingewikkelder dan het modale 4/4-voer maar om daar nu het etiket 'intelligent' op te plakken is wat teveel van het goede. Dansen kun je er feitelijk ook al niet op doen. Maar dat het muzikaal is staat wel buiten kijf.

Niet zelden op emotioneel vlak met grote gebaren goochelend, geworteld in een liefde voor Detroit techno, jazz, electro en hiphop en vaak verwant met het contemporaine triphop, is het muziek die meestal wel mooi klinkt maar waarvoor je paradoxaal genoeg toch ook wel enige moeite moet doen. Zorgeloosheid en schoonheid kan men immers beter niet met elkaar verwarren, noch moet je verwachten dat ware schoonheid zich al bij de eerste ontmoeting zou onthullen, laat staan dat ze haar diepste geheimen al onmiddellijk zou prijsgeven.

Op Occam's Discotheque kom ik er spoedig op terug, maar hieronder toch al enkele topwerken uit die periode die me nu onmiddellijk te binnen schieten, waarvan sommigen nog bij hoge-uitzondering-ergens-wel-voor-harde-pecunia verkrijgbaar zijn. Laat ik er tevens op wijzen dat het hier mijn interpretatie van IDM betreft. Sommigen zouden zowat alles op Warp en Rephlex er ook bijrekenen, maar ik vind dat vooral het latere Warp- en Rephlexwerk al een verdere progressie is op de stijl.

Platen:
Black Dog Productions - Bytes [Warp]
The Black Dog - Temple of Transparent Balls [GRP]
The Black Dog - Virtual [Black Dog]
The Black Dog - The Age of Slack [Black Dog]
The Black Dog - Techno Playtime [Black Dog]
The Black Dog - Parallel [GRP]
B12 - Electrosoma [Warp]
Stasis - Past Movements [Peacefrog]
VA - Objets d'Art [New Electronica]
VA - ART 1 [Planet E]
Reload - A Collection of Short Stories [Infonet]

Labels:
ART [label van Kirk Degiorgio]
Op-ART [opvolger van ART]
Likemind
B12 [het label van B12, duh?!?]
Native Sampler [sublabel van Ben Sims' Theory]

Labels waar regelmatig IDM op verscheen maar die niet strikt in de leer waren:
Clear
Warp
Rephlex
Evolution

Ik zeg het nog: deze lijst is verre van volledig en voor discussie vatbaar. Belangrijker is natuurlijk dat het ook zo'n leuke puzzelmuziek is: je kan precies nagaan wie de invloeden zijn en wie erdoor beïnvloed is. In die zin is het ondanks zijn 'intelligent' stigma ook eerlijke muziek. Zoals gezegd: later meer.

Alice in Wonderland

Eindelijk gevonden! Naar het schijnt Alice's beste plaat en één van de absolute favorieten van Carl Craig (daar is ie weer, ja!). World Galaxy is nog echte jazz, hoewel het psychedelisch/mystieke element altijd wel aanwezig is bij deze 'Alice in Wonderland'. Orgel en harp zijn al wel present maar hier speelt ze nog voornamelijk piano. De versie van 'My Favourite Things' is pure magie en dat wil toch iets zeggen als je weet dat het de favorite thing was van John himself. De versie van 'A Love Supreme' stond een tijdje geleden al op de New Thing! verzamelaar op Soul Jazz. Onwerelds gewoon.

Little Thief

De geschiedenis van de rock-'n-roll mag dan wel van het plagiaat aanéén hangen maar dat gitaartje in 'Little Ghost' van The White Stripes lijkt toch wel héééél erg op een stukje Smiths dat ik nu niet onmiddellijk kan thuisbrengen. Een mooie gelegenheid ineens om al mijn Smiths-platen nog eens uit de kast te trekken. Blijft een ongeëvenaarde groep en de Morrissey van toen een unieke tekstschrijver. "I thought that if you had an acoustic guitar, then it meant that you were a protest singer" of "I recognize that mystical air, it means: I'd like to seize your underwear". Heerlijk toch?

Langs de andere kant: die nieuwe White Stripes begint langzaam beter en beter te worden. Misschien begin ik nu pas te aanvaarden dat ze na Elephant nu eenmaal geen weg meer op konden zonder zich te blijven herhalen. Misschien schopt Get behind Me Satan zich alsnog tot in mijn top tien als het zo verder gaat.

I wanna hear a jazz record

Dee Dee Bridgewaters eerste plaat, uit 1974, Afro Blue. Meteen ook haar beste. Bevat onder andere een zeer fijne versie van Mongo Santamaria's 'Afro Blue' en het veelgeroemde 'Little B.'s Poem', naast nog enkele andere standards. Zeer fijn jazzplaatje.

Taalverontreiniging

Kinderkamerkunstenares
Nannygate
Brangelina

Jakkes toch!

What Happened???

Zo ver is het dus gekomen met Genesis P-Orridge. Ter info: even scrollen, u moet de derde foto naar beneden hebben. Ik zou ze zelf gepost hebben maar straks word ik nog geflagd wegens 'questionable content'. Zien is geloven.

Woord van de Week

Zapoï: The art of getting unconscious as quickly as possible by means of alcohol, usually vodka

(via)

Hetgeen mij er nog maar eens aan herinnert dat naar Rusland emigreren er de eerste honderd jaar nog niet echt inzit.

AFX Update

De belachelijk gelimiteerde en onderhand dus ook belachelijk dure Hangable Auto Bulb ep's van AFX (in San Francisco zag ik één van de twee ooit liggen met een prijskaartje van meer dan 100$ eraan vast) worden in oktober eindelijk op cd geperst. Mooi, want het is mee van zijn beste werk en ik heb alleen de eerste. Geen bonustracks echter.

Bovendien is zonet ook een split-ep met LFO op de markt gekomen. Ook op Warp uiteraard en weer eens gelimiteerd op 2000 exemplaren. Snel wezen dus.

BD001-003

Dankzij Soulseek verkeer ik dan toch in de mogelijkheid om eindelijk eens de drie eerste, overigens zeer zeldzame, Black Dog-platen (Virtual, The Age of Slack en Techno Playtime) te beluisteren. O Nostalgie! Toen electronische muziek nog iets had met schoonheid, verlangen en utopie. Tegenover het productiegeluid van tegenwoordig klinkt het maar dunnetjes maar qua ideeën en ethiek zoveel wonderlijker, zoveel speelser. O die herkenbare samples, toen platenmaatschappijen nog niet per se elke halve milliseconde sample moesten clearen! En laat Plaid zijn wat ze zijn (één van mijn favoriete groepen, bijvoorbeeld), de hoogten die Black Dog bereikte hebben ze (haast) nooit meer kunnen halen. Aan te raden als je ze al kunt vinden. Waarschijnlijk op E-Bay voor schandalige prijzen en dan nog.

Stop?!?

Ik vernam gisteren met pijn in het hart dat de Droommachine er in oktober mee gaat ophouden. Was een beetje geschokt. Volgens mij gaat ie het sowieso niet kunnen uithouden en wel ergens in andere vorm opnieuw opduiken. Maar soit, so be it.

Waarom ik dit schrijf? Ik ben immers toch niet zo verhangen aan Droommachine Sporenburg (hoewel: het is de eerste blog die ik elke dag check, moet ik toegeven), zou je denken. Nee, het gaat erom dat, als in een kettingreactie, ik zelf ook een beetje uitgekeken geraak op Fire In The Mind.

Niet dat ik niet graag meer schrijf, verre van zelfs, maar ik wil opnieuw in het Engels gaan schrijven, iets dat ik nogal mis. Het is wel wat meer moeite maar als je een Engelstalige blog maar om de zoveel weken aanvult, blijft het moeite en ik wil van Engels zoiets als mijn tweede moedertaal gaan maken. Waarschijnlijk ga ik Occam's Discotheque dan qua thema's wat opentrekken en verbreden (ik ga er waarschijnlijk ook een echte website van maken ipv een blogspot) en mijn schrijfwerk voor KindaMuzik tot een absoluut minimum terugbrengen. Het zal dan zoiets als Occam's on Mind on Fire worden, denk ik. Of iets dergelijks. Of iets nieuws natuurlijk.

Howl

De beste plaatjes komen blijkbaar in de tweede helft van het jaar. Ook de nieuwe Black Rebel Motorcycle Club is een uitermate goeie plaat. Ik vind hem in elk geval veel beter dan de laatste White Stripes. En dan is dit normaal gezien nog niet echt mijn stijl van muziek. Echt zo'n plaat waarbij je voor de beluistering liever in de prairie zou zitten. Saddle up, you cowboys!

Luisterlijstje

Recent spul:

• dEUS - Pocket Revolution
• Belle Orchestre - Recording a Tape the Colour of Light
• DJ Hell Presents Acid Rocks
• Venetian Snares - Meathole
• Arpanet - Quantum Transposition
• Delia Gonzalez & Gavin Russom - The Days of Mars
• Nurse With Wound - Echo Poème Sequence N°2
• VA - Mutek 05
  

Oud spul:

• Ministry - I'm Falling (alt. version)
  
• Anita Lane - Dirty Pearl
• Burnt Friedman & Jaki Liebezeit - Secret Rhythms
• Kiss The Anus Of A Black Cat - If the Sky Falls, We Shall Catch Larks
• Revelation - Chapter 2
  

Alien 4

Elke reden is feitelijk goed om een foto van de immer adembenemende Sigourney Weaver te posten, maar in dit geval is het omdat ik Alien Resurrection nog eens herbekeken heb. Een onterecht wat ondergewaardeerde film. Ok, Jeunet gaat wat betreft gruwelkitsch, sufgekauwde one-liners en gammel scenario een beetje uit de bocht maar als fan van vooral Aliens vond ik dit toch een mooi vervolg op de originele trilogie. Feitelijk alleen al de moeite om de goddelijk schattige Winona Ryder en Sigourney in één film te kunnen zien. En natuurlijk ook altijd een genot om de manische Brad Dourif te aanschouwen, als acteur zowat de vleesgeworden ziekelijkheid.

Mooi ook als je dat rijtje regisseurs afgaat: Ridley 'Blade Runner' Scott, James Cameron (toen hij nog voor staalharde actie stond in plaats van de halfzachtheid van The Abyss, Terminator 2 en Titanic), David Fincher (die met Alien³ debuteerde) en Jean-Pierre 'Delicatessen' Jeunet.

Nu maar hopen dat niet iemand in een advocatenkantoor in Beverly Hills op het onzalige idee komt om ook hier nog een vervolg aan te breien want deze laatste film is al zo ver over the top dat het hierna alleen maar ronduit belachelijk kan worden.

T3

Net Terminator 3 herbekeken. Wordt blijkbaar beter met de keer. In elk geval toch al beter dan dat emotioneel pubergelul van aflevering 2. Met sommige films moet je geduld hebben, zo lijkt het wel.

Recording a Tape the Colour of the Light

Bell Orchestre is een zijprojectje van Richard Reed Parry van The Arcade Fire. Instrumentale muziek, soms orchestrale pracht, soms ingetogen muziekdoosethetiek, soms luid rockend. Postrock verklaard voor folkliefhebbers als het ware. Ik vind het alvast een heel mooie plaat. Doe er uw voordeel mee.

Ontspannende Lectuur

Vreemd dat geesten soms heel synchroon lopen. Mathias heeft het over het feit dat hij elke week de Flair leest. Ik was deze week ook al van plan om mij eens te wagen aan een bekentenis over mijn extra-interessant leesgedrag, maar hij was me voor, the cheeky young fellow. De intellectuele en muzikale boog kan immers niet altijd gespannen staan.
Bij deze moet ik bekennen dat ik bijna wekelijks volgende blaadjes raadpleeg op zoek naar details over het leven en de interesses van de mensen die nu eens niet geïnteresseerd zijn in de nieuwste Carl Craig of Mathew Jonson, dwz 99% van de bevolking van Nederland, België en veronderstel ik, de meeste andere landen:

Gala (de Franse Dag Allemaal)
Point de Vue (Frans royalty magazine dat heimwee heeft naar het Ancien Régime)
Flair
Libelle
Dag Allemaal
Story
Zondagsnieuws (nl)
De Nieuwe Revue (lees ik bij Lubacov thuis op het wc)
Humo (lees ik bij moeder thuis op het wc)
Glossy (nl)
Feeling
Marie Claire (liefst de Waalse of Franse versie)
Vanity Fair (de lifestyles of the rich and famous Americans toegelicht)
Cosmopolitan
Hello (de Engelse Dag Allemaal)
Newsweek en Time (beide gaan door voor serieuze Amerikaanse bladen maar ik weet wel beter)
Weekend Knack
Zondagsnieuws (het blaadje dat je bij de bakker mag meenemen)

P-Magazine durf ik dan nog wel eens even snel diagonaal lezen (voor de interessante interviews uiteraard) in de Match als ik mijn boodschappen ga doen, alwaar ik ook ineens de kans grijp om de maandelijkse horoscoop in de Para Astro te raadplegen, die mij keer op keer belooft dat er betere tijden op komst zijn. De Vogue heb ik al een tijdje niet meer gelezen maar is ook steeds een genot.

Voor de rest ben ik natuurlijk een mega-coole motherfucker die The Wire van voren naar achteren en van achteren naar voren uitleest.

Acid Rocks

Zo heet de nieuwste mix van DJ Hell. Er staan dertig nummers op, dus u krijgt sowieso waren voor uw geld. Men weze evenwel gewaarschuwd: het is bepaald geen lichte kost. Uiteraard veel vet geluid. Maar ook veel klassiekers. En, u had het al geraden, tamelijk veel acid. En voor één keer heel goed gemixt, want op dat vlak liet onze Helld vroeger wel eens steken vallen. It's all good, met andere woorden.

01. the ecstasy club - jesus loves the acid
02. motor - sweat box
03. curan stone - come back (original mix a1)
04. robert babicz - track d2
05. the uncut - devotion
06. thomas anderson - numb
07. disorder - groove attack
08. ricardo vs. jay - b1
09. lopazz - blood (tiefschwarz rmx)
10. house of fix feat. circa – lus pullets
11. jack fairley - nightstick (original)
12. tiefschwarz - ghostrack (blackstrobe rmx)
13. kiko - traxxes
14. marc miroir - theme park
15. black strobe - chemical sweet girl (new edit)
16. dick vodoo -wan b1
17. lex moxx – ball de plage (vocal a1)
18. 2raumwohnung - spiel mit (alter ego rmx)
19. fuse - f.u.2. (re edit)
20. dominatrix - sleeps tonight (terranova mix)
21. humanoid – stakker humanoid
22. peter grummich - motorized
23. gigi galaxy - lips so sweet
24. gabriel palomo - lee chameleon
25. outlander - the vamp
26. mick wills - war of the nations
27. style rockers - track b2, 001
28. hell - bounce my body 2 your box
29. play paul - lalaland
30. the highway stars - fucky funky music

Nog 5 keer slapen

In Frankrijk nu alweer een fiks schandaal. Kan haast niet wachten om hem te gaan kopen. Eén van de weinige écht relevante schrijvers van het moment. Boeken die pijn doen omdat de waarheid altijd kwetst en je weet dat de realiteit altijd nog stukken erger is dan de fictie. Een man die de wereld beschrijft met vlijmscherp inzicht en niet bang is om voorspellingen te doen. Cynisch? Ja! Hard? Zeker! Wreed? Inderdaad! Agent provocateur? Blij dat er nog zijn. Geniaal? 100%

Eind deze maand komt trouwens ook zijn eerste biografie uit. Ga ik zeker lezen.

Gaat voort en lees al zijn boeken. Snel! Vort! Nu!

Fucking Spammers!

Het begint een ware plaag te worden: mensen die reclameboodschappen en andere junkmail achterlaten op mijn blogs. Gelukkig zag ik dat er een klein vuilbakje naast die comments staat, zodat ik die verspilling van de bladspiegel kan verwijderen. Mooi zo! Leave me alone, pathetic losers!

Dirty secrets unearthed

Kijk, dit vind ik dus lachen. Ik weet wel: uiteindelijk kan je van de meeste producers zulk een snertplaat uit hun beginnerstijd opgraven. Uiteraard zullen beide Münchenaars elkaar wel regelmatig gekruist hebben (en nog wel regelmatig elkaar ontmoeten), lijkt logisch als je beide in dezelfde stad woont. Maar ik wist dus niet dat Michael 'Compost' Reinboth en Hell ooit samen iets in de studio hadden gedaan. Hier lachen ze waarschijnlijk af en toe nog wel eens mee onder het genot van een enorme pul bier.

Help!

Via Stevie kwam ik op deze test. Ik doe zo'n tests dus nooit meer. Ik word altijd weer bang van mezelf als ik het resultaat verneem. Om anderen die vrees te besparen, deel ik het resultaat dus niet mede. Zoveel verstand heb ik gelukkig nog wel.

Slsk

Iets meer dan een half jaar na de installatie van een 120GB harddisk is het ding weeral vol, het gevolg van mijn obsessieve wil om echt elk muziekgenre en iedere muzikantendiscografie grondig uit te spitten. Maar gelukkig heb ik nog een ingang op mijn moederbord over en dus ga ik er een dezer gewoon nog eentje bijsteken. Allons, enfants de la patrie!

Lowtoner does the Riza

Joris bewijst, na zijn puike Eno-bio, nog maar eens dat hij één van KindaMuziks meest gepassioneerde en diepgravende schrijvers is. Check het eerste deel van zijn tweedelige RZA-artikel hier.

Occam's Discotheque

Occam is uit zijn winterslaap ontwaakt en bespreekt deze week weer eens 13 onmisbare nummers.
Het volgende Lost Notebook zal overigens over zeldzame en minder zeldzame postpunk gaan. En er staat ook een recensie van Cans Tago Mago op stapel. En nog zoveel meer als mij de tijd gegund wordt.

Carl Craig redt (?)

't Is te zeggen: hij redt wat er te redden viel. Garniers originele elpee was immers de sof van het jaar. Nauwelijks Craigs beste remix ooit te noemen. Hij valt zelfs een beetje in herhaling. Die ritmetrack hebben we al een paar keer eerder gehoord. En dat valt me toch een beetje tegen van hem. Dan toch turd polishing? What happened?


Ook weer een smerige streek - een gewoonte waar ik het al eens eerder over had - is om zeldzame tracks opnieuw uit te brengen met een 'unreleased mix' op de achterkant. Nu gebeurt het weer met Paperclip People's 'For My Peepz'. Er staat ook een Mayday mix op die nog ergens in een schuif lag. Geef ons liever een nieuw nummer. De E is op, denk ik.

Meathole

De nieuwe Venetian Snares bevat samples van Nurse With Wound en Current 93. Goede smaak heeft ie alvast. Voor de rest de gebruikelijk hyper drill'n'bass herrie die we van hem gewoon zijn. Maar op één of andere manier begin ik er wel steeds meer in te komen. Toegankelijk kan je het nog steeds niet noemen maar de deur staat niettemin op een kier.

Bloggerij Update

Omdat ik het een beetje heb nagelaten: hier even een beter-laat-dan-nooit update over enkele blogs die (opnieuw) on a roll zijn:

Guuzbourg (hij van de Nieuwe Revu, Bossa Boogie, voltijds Subjectivist en nog voltijdser Gainsbourg-addict) is al een tijdje bezig maar wordt bijna dagelijks upgedatet. Interessant meestal ook.

Circus Beckman is de blog van de sinds kort in Nederland residerende KM'er Mathias Vermeulen en gaat net als deze blog voornamelijk over, u raadt het al, muziek, aangevuld met andere consideraties. Wordt momenteel ook bijna dagelijks aangevuld en bevat veel interessant party- en concertnieuws.

Chez Lubacov ten slotte heeft een revamp ondergaan en is , nadat hij enige tijd bijna van het slagveld verdwenen was, eindelijk terug op het blogfront met regelmatige aanvullingen. Thank god for that!

Cheers!

Neerhaalverwarring

Het is me deze week al twee keer overkomen. Je haalt iets neer en je denkt een oud of op zijn minst toch al uitgekomen album in handen te hebben. Zo dacht ik dat The Days of Mars de eerste plaat van Delia Gonzalez en Gavin Russom was. Komt pas in oktober uit, zo blijkt. Ook met Pola X, een film waarvoor de soundtrack door Scott Walker geschreven is, had ik dat voor. Ik heb die plaat al meer dan een jaar op mijn schijf staan en daarstraks lees ik op Brainwashed dat de film pas eind dit jaar in de zalen komt, waaruit ik, veronderstel ik toch, mag afleiden dat ook die soundtrack pas dan aan de wereld geopenbaard zal worden. Strange.

Kleine revanche

Matt Chicoine, Recloose voor de vrienden, revancheert zich gedeeltelijk voor zijn ultra-flauwe nieuwe langspeler met deze tjokvol Detroit stekende remix van Clara Hills beste nummer. Het blijft broken beat maar het gevoel van de eerste Recloose-tracks zit er opnieuw in. Komaan, Matt, zie je wel dat je het nog kunt. Meer van dit graag, minder nepsoul.

Op de flip doet de immer competente I:Cube overigens iets moois en iets 80ies met Clara's 'Silent Distance'.

Sonar Kollektiv verzamelt zich weer eens

Altijd om naar uit te kijken: de nieuwe Sonar Kollektiv verzamelaar. De vorige drie waren zonder uitzondering prima en vooral gevarieerde staalkaarten van wat het Jazzanova-kamp ervan bakt. Nu heeft het label de laatste tijd wel enige steekjes laten vallen (die Benny Sings geraakte ik zelfs aan mijn moeder niet kwijt) en dus was ik redelijk benieuwd of ook de vierde
aflevering een schot in de roos was.

Het recept is bekend: ultra-goed geproduceerde nu-dingen (dwz nu soul, nu hiphop, nu house, nu jazz, nu breaks en diverse mengvormen daarvan) die soms wat te wollig klinken en voor de meesten onder ons iets te zeer in de jaren '70 blijven steken zijn.

Prima tracks zijn er van Dimlite, Georg Levin (in een goeie Rima remix), Fat Freddy's Drop, Trickski, Faze Liquide, Atken en Sygaire. Tegenvallers de eerste solotrack van Capitol A, de voor altijd verknoeide nieuwe versie van 'Just a Little Lovin'' en flauwe tracks van Wahoo (dat zelfs door het immer stijlvolle Âme niet kan gered worden) en Markus Enochson. Het nummer van Platnum zit op de wip wegens wel lekker in het oor liggend maar verder weinig gensters slagend.

Dat is 7 op 12. Tijd dus om de kwaliteitscontrole terug op te voeren. Dat komt er natuurlijk van als je in drie jaar tijd per se 75 platen wil uitbrengen. Ik schreef ooit in mijn recensie van de verzamelde Jazzanova remixes dat Jazzanova een mooie tuin aanlegt maar er eens wat vaker in zou moeten wieden. Geldt nog steeds zo blijkt het.

Kalm, Kalm!

Ik moet gisteren weer heel erg in de bodemloze put gezeten hebben als ik onderstaande post herlees. Get yourself together verdomme! Nu, bij mijn besluit om wat minder voor KM te gaan schrijven blijf ik voorlopig, gewoon omdat ik de laatste maanden zoveel artikelen, recensies en interviews op mijn schouders genomen had, dat ik nog amper de tijd had om alles uit te schrijven. Want een idee is één ding, het is natuurlijk zaak om het ook op de bladspiegel te krijgen én daarnaast ook nog tijd over te hebben om eens iets anders te doen in plaats van te vergroeien met de cpu. Tijd voor een job. Daarna bekijken we de planning wel eens opnieuw.

Maar 24 uur in een dag en ik moet nog slapen

Eens te meer moet ik mijn schrijfactiviteiten - KM-gewijs dan toch - op een lager pitje gaan zetten. Bevallen doet me dat niet maar ja, er zijn maar 24 uren in één dag en ik slaap al zo weinig mogelijk om toch maar zoveel mogelijk te kunnen schrijven. En dan heb ik nog zelfs geen dagjob, iets dat zo snel mogelijk in orde gebracht zou moeten worden. Als die job geen schrijven als onderdeel heeft - en laten we eerlijk met onszelf zijn, die kans is gering want de schrijfjobs, zeker over interessante dingen, zijn sowieso beperkt en in hoge mate afhankelijk van wie men kent - dan ga ik nog minder tijd hebben om te schrijven en dat bevalt me nog veel minder.

Een andere oplossing is natuurlijk om de gebruikte energie wat gedisciplineerder en wat gerichter te gaan aanwenden, hetgeen dan weer zou betekenen dat je helemaal geen leven meer hebt naast je job en je hobby waar je een job van wil maken. Hoe dan ook, zoals het nu gaat is het ook niet goed.

God, wat ben ik soms jaloers op Guuz en Theo!

Mutek 05

Dit is echt een zeer fraaie staalkaart van wat er zoal gedaan kan worden met clicks, cuts, glitches en ander minimalisme in 2005. 27 nummers en feitelijk weinig echte tegenvallers. Hetgeen des te meer opvalt omdat het aantal bekende namen hier op de vingers van één hand te tellen zijn.

Secret Rhythms

Aangezien mijn cd-collectie in principe oneindig is - in die zin dat ik gemakkelijk de helft van wat ik heb staan nog niet beluisterd heb - komt er af en toe nog wel eens een absolute parel naar boven. In verband met het Can-artikel dat ik voor KM aan het schrijven ben besloot ik deze maar eens uit de kast te nemen. En Secret Rhythms van Burnt Friedman en Jaki Liebezeit is echt een zalige plaat. Het meest doet ze me nog denken aan een langgerekte instrumentale versie van 'Ghosts' van Japan. Een A-ha-Erlebnis zoals je ze zelden tegenkomt.

The Days of Mars

Ik vond de DFA remix van 'Rise' sowieso al het beste wat er ooit op DFA is verschenen. En nu komen Delia Gonzalez & Gavin Russom ook met een album. Nuja, laten we het een langspeler noemen, er staan maar vier nummers op The Days of Mars [DFA, oktober 2005]. En het zijn vier instrumentale synthstukken zoals ik ze graag heb, dwz zeer spacey en allemaal langer dan 10 minuten, zodat er ruimte is voor ontwikkeling en progressie. Referenties? Cluster, vroege Kraftwerk, Popol Vuh, Ash Ra Tempel, Tangerine Dream, Eno en Basic Channel. Het geniale 'Rise' blijft ook zonder DFA-beat gemakkelijk overeind. '13 Moons' is haast elegisch met die bijna roerloze piano. 'Relevee' zit net als 'Rise' vol spanning en verwachting, leidend naar een climax die maar niet komen wil, alsof er engelenzang wordt aangeheven die je wel hoort maar waarvan je de bron niet kan plaatsen. Het al even mooie 'Black Spring' sluit dit nostalgische album af met meer van hetzelfde. Machtige plaat.

Echo Poème

In afwachting van de nieuwste Nurse With Wound langspeler (Living Fear of James Last, wat een schitterende titel!) is er Echo Poème Sequence N°2, een lange soundscape met mysterieuze Franse vocale samples en zweverig ronddwarrelende sirenenzang. Naar het schijnt geïnspireerd op één van mijn allerfavorietste films, het al even mysterieuze L'Année Dernière à Marienbad van Alain Resnais.

PP Dag 2

+
Carl Craig: Hail! Hail! The King's back in town! Jaaaaaren geleden dat ik nog zo'n goeie dj-set heb gehoord.
!!!: Feestje!!!
Ghinzu: verrassing van de dag; lekkere rock'n'roll van Waalse beloften.

+-
Vitalic: te rechtdoor om echt indruk te maken, 'La Rock 01' was uiteraard een aardschok.
T. Raumschmiere: Skinny Puppy revisited. Kon beter.
Ewan Pearson: Teveel tekst; ik hou namelijk niet zo van poptechno.

-
Riton: Ongein
Whitey: Immer hetzelfde; visioenen van ZZ Top

Ziekelijk gewoon

Het egoïsme van de mensen die de vluchten van Zaventem willen stoppen. Hebben in de jaren '70 en '80 allemaal goedkope grond gekocht rond de luchthaven en liggen nu te zeuren over het lawaai. Dat er duizenden jobs op het spel staan schijnt hen niet in het minst te storen. Wacht maar totdat ze naar Schiphol moeten om het vliegtuig te nemen. Zullen ze snel een toontje lager zingen. Walgelijk gewoon!

PP dag 1

+
Schitterend concert ondanks het slechte geluid: The Arcade Fire.
Lady 'fuckin' Sovereign: aangename verrassing

+-
Emiliana Torrini: mooi maar wel eeeruugh soft
Ellen Alien: vet geluid, wat had u gedacht?

-
The Futureheads: next please!!!

PP

Ik heb de Pixies gezien. Ik kan nu sterven.

Fuck!

DFA 1979 al gemist. Snik.

Pukkelpop

De volgende twee dagen zit ik met J. en K. op Pukkelpop waar ik normaal gezien Theo en Mathias ook tegen het lijf zou moeten lopen. Maar Carl Craig komt en dat alleen is al genoeg. En DFA 1979. En Nick Cave. En Pixies. En wat weet ik nog allemaal. Verslag zondag. Spijtig genoeg onweer verwacht dus het zal weer slijkstrompelen worden. Maar kom: Alles für die Musik!

Cat Power

Sinds gisteren heb ik een tweede poes in huis. Nuja, poesje is misschien beter want het is echt het liefste katje dat ik ooit heb gezien. Ze lijkt met haar witte pootjes en ros-zwarte pels wel net uit een Whiskas-reclame komen gewandeld en na één dag komt ze al op mijn knie zitten. Mijn eerste, ietwat norsere kattin, schijnt haar op het eerste gezicht te aanvaarden, dwz ze heeft haar nog niet aangevallen en lijkt dat ook niet te gaan doen. Eindelijk is mijn droom om twee vrouwelijke katten in huis te hebben dan toch uitgekomen. Mooi is dat.

En het lelijk woord van de week is...

Ophokplicht. Jakkes!

Animal Collective

Ik weet niet wat het is met mij en Animal Collective. In principe met die invloeden en die aanpak zou ik het gewoon te gek moeten vinden maar het wil maar niet klikken. Sung Tongs drong na vele beluisteringen niet echt door en met Feels heb ik hetzelfde: knap gedaan en erg origineel maar er ziet iets in de weg van mijn emotie als het op Animal Collective aankomt. Niettemin vind ik Feels al wel stukken beter op het eerste gehoor. De plaat met Vashti Bunyan vond ik nochtans een parel.

I Feel Space

Begin alvast maar te geilen, Omar. De remix van Lindstrøms 'I Feel Space' is van M.a.n.d.y. en verschijnt deze maand op Playhouse. Mij lijkt het een op voorhand verloren zaak want aan dat nummer is niets meer toe te voegen. Ben niettemin benieuwd.

Over AmIrakanen en andere gekken

Irak zal dus na veel gewik en geweeg dan toch een pseudo-democratie worden met de sharia als basis voor de grondwet. Was net dát vermijden niet één van de redenen dat ze daar gaan rommelen zijn? Je mag er gewoon niet aan denken hoeveel triljarden die oorlog heeft gekost, als je dat in overweging neemt. The horror, the horror!

Nog zo'n verhaal: gisteren werd in Mechelen een Brink geldtransport overvallen. De drie begeleiders werden met kalashnikovs beschoten. Resultaat: één man levensgevaarlijk gewond en de twee anderen totaal in shock. Klein detail: de overvallers zijn zonder geld vertrokken.

Ik weet het: zulke dingen gebeuren elke dag. Maar soms word je echt wel heel moedeloos van de menselijke wreedheid en stommiteit.

Skype

Ik weet het: het is gratis, maar ook bijzonder ineffectief. Vorige week belde iemand mij op met Skype en als ik de helft heb verstaan van wat hij heeft gezegd, dan zal het heel veel geweest zijn. Een interview ermee doen is zeker niet haalbaar. De verbinding is gewoon niet stabiel genoeg. Ander en beter aub!

C²

Eindelijk te pakken gekregen: de eerste aflevering van Aardvarcks 'Cult Copy', zoals je die kan terugvinden op Carl Craigs The Workout. Zoals je kan zien is hij 'really limited' (vandaar dat het al de tweede persing is, maar kom we klagen niet, want de eerste persing was simpelweg onvindbaar). Mooie trilogie overigens, want de beide volgende afleveringen zijn ook absolute aanraders. Drie keer Detroit Techno zoals ze die normaal gezien alleen in The Big D. zelf maken.

Voetballogica

In de Belgische competitie zijn er op het moment twee (!) wedstrijden gespeeld. Anderlecht heeft het maximum van de punten, Club Brugge vier. Zegt Anderlecht-trainer Vercauteren met het aplomb van iemand die juist een cursus hogere wiskunde achter zich heeft: "Als we nu blijven winnen, houden we Club Brugge voor de rest van het seizoen achter ons."

Om maar te zeggen: ik heb niets tegen voetbaltrainers, maar dat ze trainen in plaats van te spreken.

The Aquarian is Back!

Jawel, er is weer een nieuwe Gerald Donald. Onder de Arpanet-alias. Meer als ik hem aan een grondig onderzoek heb onderworpen.

It's Time

To get back on track, that is. Moet dringend opnieuw in schrijfmodus gaan komen. Ik heb drie interviews uit te schrijven plus twee artikelen. Bovendien deze week nog twee additionele Q&A's gepland. Ga mezelf de komende dagen even op incommunicado moeten zetten. Zal wel lukken. Aan het werk verdomme!

Aaaargh!

Het begint dus blijkbaar een gewoonte te worden: mensen die onzinnig spammende comments achterlaten op je blog. Was natuurlijk te verwachten en slechts een kwestie van tijd. Ik boos. Maar ik er niks aan kunnen doen.

dEUSmanie

Net ticket besteld voor dEUS in Luxemburg op 22 oktober. Ik? Naar een dEUS-concert? In fookin' Luxemburg? Er moet iets in het water zitten in het lieflijke plaatsje Merksem.

Ondertussen blijf ik er na een week intense beluistering bij dat mij dit jaar waarschijnlijk geen betere plaat meer bereikt dan Pocket Revolution. En dat is het laatste dat ik er over schrijf want ik val niet graag in herhaling (alhoewel: "that ain't a sin"). Ik ben wel nu al benieuwd naar mijn eigen eindejaarslijstje.

Overigens bejubel ik de nieuwe dEUS niet. Ik ben er gewoon extastisch over. Een klein verschil.

Help!

Eén of andere spamklootzak (ik ga er bij zulke onaangenaamheden maar meteen van uit dat het een man betreft, feitelijk unfair) laat ellenlange doch zeer matig interessante comments achter op mijn blog. Iemand een idee hoe ik dat kan vermijden?

E profundis

Mijzelve niet zonder enige moeite maar toch op vrij korte tijd ontrukt aan een al enige dagen aanslepende lethargie. Gaat steeds makkelijker. Slapen helpt paradoxaal genoeg.

Lezen in de cel

Vandaag in De Morgen een vreemd artikel over de (naar ik aanneem) meest ontleende boeken in de Belgische gevangenissen. Dat blijken (al dan niet) in volgorde te zijn: Stephen King, Harry Potter, Rimbaud, Moordenaars en Hun Motieven van Jef Vermassen en Playboy. Is de gevangenis dan toch een maatschappij-in-het-klein? Ik veronderstel dan maar dat ze van Rimbaud voornamelijk 'Mauvais Sang' lezen. Overigens blijkt Harry Potter ook in Guantanamo de hit van het moment. En wij die dachten dat die mannen voornamelijk de Koran zouden lezen.

The Return of the Living dUNKheads

Onderstaand mixje is hier te downloaden (of te beluisteren). Dankzij Lubacov is de site ook ge-revamped dus, take a look:

Jacob Malik Ladder - Praise [Dopeness Galore]
The Congos - Solid Foundation (Disco Cork Mix) [Glimmer]
Tokyo Black Star - Violent Rush [Sonar Kollektiv]
Lopazz - 2 Shy [Compost Black Label]
Lindstrøm - Gentle as a Giant [Feedelity]
Chicken Lips - Sweet Cow (Chicken Lips Zeefungk Remix) [Kingsize]
James Duncan - You and Me [Real Soon]
Rhythm & Sound Feat. Tiki Man - Why? [Burial Mix]
Hieroglyphic Being - Je Suis Musique [Spectral]
The Pop Group - Beyond Good and Evil [SoulJazz]
Black Leotard Front - Casual Friday [DFA]
Troubleman - The Switch [Far Out]
Luciano - Bomberos [Cadenza]
Mathew Jonson - Put Your Booty Shorts on [Wagon Repair]
Freaks - Tweekers [Wash House]
Audion - Just Fucking [Spectral]
I:Cube - Chicago sur Seine [Versatile]
P.I.L. - Swan Lake [Virgin]
Tutto Matto - You [Tummy Touch]

Smakelijk!

HIT!!!

Het gevaarlijkste plaatje van het moment: Audions 'Just Fucking'. Zowel het origineel van Matthew Dear als de remix van Roman Flügel zijn gloeiend heet. Matthew Dear wordt langzaam maar zeker een man om rekening mee te houden. En heel in de verte doet die kaft me aan een psychedelische versie van die van Unknown Pleasures denken. Zulke associaties helpen natuurlijk ook.

Jaren '80 deel ∞

Wat lees ik daar nu in de Lowlands Pukkelpopmailing? Dat De Limburgse Brassers terug samen zijn. Mensen toch, niets blijft ons bespaard. De heren hadden in het begin van de jaren '80 een underground hit in Vlaanderen met het onverholen apocalyptische 'En Toen Was Er Niets Meer'. Ze waren samen met Gruppenbild (de eerste groep van Stijn Meuris) en Siglo XX zowat het Limburgse new wave triumviraat. Ik las zelfs dat ze dra een nieuw album gaan uitbrengen. Niet dat wij dat hen niet gunnen maar de stoet 80ies has beens wordt maar steeds langer en op één of andere manier moet dat toch voor op zijn minst een deel van hen uitdraaien op teleurstelling. Soms is het misschien beter om het verleden te laten rusten. Benieuwd trouwens wat er nog gaat overblijven van de klasse van Gang Of Four, die ook een nieuw album op stapel hebben staan.

The Village

Zonet The Village gezien. Schitterende film! Ontzettend goed gevonden en echt tot op het einde spannend. Ik hield echt he-le-maal niet van The Sixth Sense (Haley Joel Osmond, aargh!) en Unbreakable. Bij die twee was de ontknoping na de opgebouwde spanning telkens zó teleurstellend dat ik had besloten om M. Night Shyamalan maar bij de te mijden regisseurs te klasseren. Maar deze film bevat niet alleen schitterend acteerwerk (ik was blij om William Hurt nog eens in een goede film te zien, dat was echt veel te lang geleden; Sigourney Weaver, die waarschijnlijk nog sexy is als ze 65 is, was ook in vorm; en Bryce Dallas Howard is echt een ontdekking, ik hoop dat ze kan bevestigen) maar is ook nog eens mooi gefilmd. De intrige is bovendien echt wel spitsvondig. En ik heb nog eens een keer op het puntje van mijn sofa gezeten (als Howard in het bos door Adrien Brody gestalkt werd kreeg ik echt de onvervalste creepers). Dat laatste moet wel geleden zijn van toen ik nog een kleine opdonder was. De meeste critici vonden hem blijkbaar maar niks maar ik vind het echt een aanrader.

Eén stijl zal hij bedoelen

Niet alleen Tiefschwarz en Black Strobe kunnen het, zo lijkt het. Vergeet de b-kant, die te techno is, maar zet uzelve aan het wild om zich heen schoppende 'Epidemic' voor een 100% Vet Geluid injectie. Scheuren geblazen!

Ja, sorry hoor

Sommigen zullen mij als een beetje hysterisch bestempelen met zoveel posts over één plaat op binnen een tijdspanne van 24 uur. Laat dat dan maar zo zijn. Ik zeg u dat de kans eerder klein, laten we maar zeggen onbestaande, is dat er dit jaar nog een beter album zal uitgebracht worden dan 'Pocket Revolution' van dEUS. De plaat komt akelig dicht in de buurt van de perfectie. Elk nummer heeft weerhaakjes; Barmans zangkwaliteiten zijn echt stijl de hoogte ingegaan - hij lijkt ineens wel duizend stemmen te hebben; er wordt echt gerockt (waarschijnlijk de invloed van Mauro, die echt ontzettend veel noise maakt) maar ook pop wordt niet uit de weg gegaan, je komt haast geen Beefhartiaanse of Zappaeske moeilijkdoenerij tegen; en de teksten zijn bijzónder sterk. Je hoort ook dat Barman een tijdje met electronica is bezig geweest (veel samples) en dat kan ik als electronicafanaat natuurlijk alleen maar toejuichen. Maar er weerklinkt ook soul, funk en af en toe zelfs een jazzy accent. Het experiment is inderdaad wel een beetje op de achtergrond gedrongen maar tegelijk betekent dat dat de groep veel meer in de breedte gaat. Als dit geen wereldplaat is dan weet ik niet welke wel. De plaat van het jaar is voor één keer een Belgische. Zonder overdrijven.

Eindelijk zeg!

Het heeft echt heel lang geduurd maar Interpols 'Evil' is onttroond als 'voorlopig nummer van het jaar'. Ik weet niet of 'Bad Timing' van dEUS een single gaat worden maar ze zouden feitelijk gek zijn als ze er geen single van maakten.

Lijstje week 33

1. Lindstrøm - Six Cups of Rebel [Feedelity]
2. Freaks - Tweekers [Tweeker]
3. I:Cube - Chicago sur Seine [Versatile]
4. Argy - Lovedose (Luciano Remix) [Poker Flat]
5. Lindstrøm And Prins Thomas - Further into the Future [Feedelity]
6. Luciano - Bombero's [Cadenza]
7. Ark - Preacher [Perlon]
8. Nôze - Pofamika EP [Circus Company]
9. Jacob Malik Ladder - Praise
10. Tangoterje - Night Rider [Supreme]

dEUS-alarm 3

Wanneer komt dat ding uit, verdomme? Zodat ik het in perfecte geluidskwaliteit door de luidsprekers kan jagen op volume 11.

dEUS-alarm 2

Barman is ook een veel betere zanger geworden en ik denk dat dat vooral komt door de zijweg die hij heeft genomen met Magnus. Daar heeft hij zijn stem getraind om veel verschillende registers en timbres aan te kunnen. Verdomme wat een plaat zeg! ROCK-'N-ROLL!!!! Ik lijk wel een fan.

Verdomme! ALAAAAAARM!!!

I threw it all away / Like a record you don't play.

Dat openingsnummer van de nieuwe dEUS man! Ik ga hier bijna dood. Zo goed! Bij Stevie was het: "The new dEUS is growing on me." Bij mij is het er ineens op. Ik ben, ondanks dat ik ook van't stad ben, nooit zo'n grote dEUS-fan geweest maar op basis van 'Nothing Really Ends' verwachte ik van deze plaat héél veel en daar lijkt aan tegemoet gekomen. dEUS lijkt nu ook voor de eerste keer Tom Barmans groep ipv een conflictzone waar meerdere mensen vechten om de creatieve controle en waar af en toe een briljant nummer uit voortkwam. Barman zei in Zomergasten dat deze plaat echt een strijd was geweest maar het lijkt erop dat het meer dan de moeite waard geweest is. Ik ben verliefd denk ik.

She walked into my life / The ridiculous and sublime.

Versch Viniel

I:Cube - Chicago sur Seine [Versatile]
Chicago zei u? En nog geen beetje. Je kan Virgo er zo inmixen. Versatile blijft keer op keer zeer sterk werk afleveren. Ik denk dat ik de laatste vijf van het label allemaal in huis heb. En dat kan ik van weinig labels zeggen.

Nôze - Pofamika EP [Circus Company]
Dit Franse label is al een half jaar ongemerkt fantastische microfunkplaten aan het uitbrengen. Deze is tot nu toe de sterkste. Ergens tussen Herbert en Freaks zitten ze en ze zitten daar goed.

Luciano - Bombero's [Cadenza]
Vind ik persoonlijk z'n beste tot nu toe. Lekkere percussie en sexy stemmetjes maar het blijft allemaal ondanks de voor hem nogal uitbundige vorm wel degelijk minimaal-zoals-het-moet.

Lindstrøm And Prince Thomas - Further into the Future [Feedelity]
Nu heb ik ze allemaal denk ik. God, wat een klasse hebben deze heren toch!

Fuckerdefuck: het gaat niet!

Keek zonet nog eens op mijn schandalig weinig onderhouden Occam's Discotheque (ben ondertussen al aan een Tago Mago-verhaal begonnen maar ik was er zo enthousiast over dat ik het zelf een beetje verdacht vond en het maar niet afkrijg) en moest vaststellen dat er nu al voor de tweede keer iemand schreef: "You should become a music journalist." Dan heb ik zoiets van: "Wat denken jullie dan dat ik in godsnaam ben?!?"

Niettemin zet deze comment mij nog maar eens aan om er nu eens eindelijk werk van te gaan maken om er ook daadwerkelijk geld mee te gaan verdienen. Makkelijk zal dat niet worden (wat is er wel makkelijk dat echt de moeite waard is?). Er schiet me ineens een mooie quote uit 2046 te binnen: "Zolang je niet opgeeft is er een kans dat je je doel bereikt." En zo is het maar net. 2046 rules. Maar dat hadden jullie ondertussen al wel begrepen.

Ondertussen troost ik me verder met de gedachte dat alles in mijn leven met vertraging in orde lijkt te komen.

FF StoPPe ViNNe!

Ik heb de laatste dagen een beetje last van logorrhée. Ik denk dat het komt doordat ik tijdens de 10 Days Off te weinig tijd had om te bloggen en dat het er nu in een dikke gulp allemaal uitmoet. Ik weet niet wat het is maar ik blijf maar posten de laatste dagen. Kan ook wel zijn omdat ik me gewoon heel goed voel en het leven weer (hopelijk langer dan even, maar ik heb er goede hoop in) een stimulerend universum is geworden ipv 'a dream that kills us'. Daarom dit weekend een kleine pauze inlassen denk ik zo. A. viert dan toch zijn 30e verjaardag, kan ik ff lekker aan de slemp gaan en het verstand terug even op nul zetten. Nu ben ik meestal van nature nogal een prater als ik niet tegengehouden word (gelukkig zijn de meeste van mijn vrienden op dat vlak zeer tolerant) maar dit gaat zelfs voor mij een beetje te ver (schreef hij, terwijl deze post oorspronkelijk niet langer dan twee lijnen had mogen zijn).

Wire

Je zal me hier niet zo vaak magazines horen prijzen - meestal heb ik op andere magazines alleen maar kritiek - maar The Wire van deze maand staat echt vol met interessante stukken. Alleen al dat te gekke Mayo Thompson interview. Wat een interessante kerel! En nog interessanter was het stuk over Cold Storage, de (uiteraard: all beauty fades pretty quickly) ondertussen tot real estate omgevormde studio in Brixton waar This Heat, Flying Lizards, Test Dept., The Homosexuals en Camberwell Now in de late jaren '70 en vroege jaren '80 hun platen opnamen. Zulke artikelen dwingen je gewoon om zelf een beter journalist te worden.

Spijtig genoeg (nu ja) moest ik voor de eerste keer in heel mijn leven ook eens in de pen kruipen om The Wire erop te wijzen dat er best wel enige foutjes stonden in hun Sónarverslag. Ik dacht: als de eerste twee pagina's van The Wire elke maand volstaan met brieven van betweters die de journalisten op hun fouten wijzen, dan doe ik dat nu ook maar eens. Niet dat ik een betweter ben (nee toch?) maar juist is juist, zeker als het over de door mij zeer sympathiek bevonden Ben Mono gaat, die in het verslag voor Deen versleten werd, hoewel hij even Duits is als Bratwurst und Sauerkraut. Vond Sherburne trouwens zelf ook. Ik blijf dat overigens heel vreemd vinden: een Amerikaan mailen en twee uur later al een vriendelijk antwoord terugkrijgen. Op zo'n moment besef je echt dat de wereld door het internet een heel stuk kleiner is geworden.

[Spijtig genoeg weten islamitische terroristen dat ook. Maar dat is een geheel ander verhaal en ik ga hier niet over politiek beginnen lullen. Het leven is zo al vervelend genoeg. Maar kom, toch één ding: hadden we sinds de fatwah over Rushdie's Satanic Verses (nota bene één van de beste boeken ooit) al niet kunnen weten dat het met dat soort mensen uit de hand ging lopen? Ieder verstandig mens weet toch dat mensen zonder humor gevaarlijk zijn.]

Right! Righter! Most Right!

Kwam dit nog tegen op Sporenburg (dat overigens langzamerhand aan het uitgroeien is tot één van de ultieme bronnen van goede smaak, enfin mijn smaak dan toch): Dat Zhang Ziyi standaard meespeelt (kan iemand anders zo mooi gepijnigd tragedies overleven?) mag ook een voordeel heten.

Nagel ín de kop. Zelden zo'n schoonheid gezien die zo er zo triest kan uitzien en tegelijk toch zo onwerelds mooi blijft. Zoals ik al zei: ze lijkt op iemand die ik ken [een blank meisje maar met exact dezelfde gezichtsstructuur en -bewegingen; valt me op dat de mooiste meisjes/vrouwen een volledige andere manier van gelaatsbewegingen hebben dan gewone schoonheden; langs de andere kant moet ik gewoon toegeven dat ik Chinese en Japanse meisjes gewoon veel mooier vind dan blanke of zwarte vrouwen; daarom ook dat ik Kate Moss zo onwerelds vind, ze lijkt wel een beetje Oosters] en dat maakt het alleen maar mooier (of pijnlijker, maar dat zijn twee zijden van dezelfde munt natuurlijk) als het op identificatie aankomt. Ging dus naar de videotheek maar de losers hadden Hero niet op dvd. Moet ook dringend In the Mood for Love en Ashes of Time tot mij nemen. Zal daarvoor de stad inmoeten denk ik. Het eeuwige nadeel van voorsteden natuurlijk.

De kentering wat betreft cinema is voor mij persoonlijk gekomen toen ik The House of the Flying Daggers zag. Daarvoor had ik, net als Omar, een filmloze periode achter de rug. Op het filmfestival van Gent kreeg ik er opeens vijf op één dag te verwerken en dat viel allerminst tegen (Code 46 (wat is dat toch met China en het nummer 46?) en The House... op één dag gezien, mijn filmjaar was toen al goed, moet ik zeggen). Ik kan nu nog amper zonder één film per avond. En als dat sublieme ervaringen als Old Boy of 2046 oplevert, dan kan ik daar alleen maar blij om zijn. Volgende halte: mijn Antonioni-achterstand wat inhalen. The Passenger en Il Deserto Rosso als eerste dus en dan Eclisse nog eens herkijken, alleen al om de duivelse schoonheid van Alain Delon nog eens te kunnen zien. En daarna (maar dan spreken we waarschijnlijk volgend jaar) wil ik al de Resnais-films nog eens terugzien. L'Année Dernière à Marienbad en Providence moeten toch gewoon nog veel mooier zijn op dvd.

En...

Nog ff twee pareltjes signaleren. Argy's Love Dose [Poker Flat] heeft op de flip een schitterende Luciano Remix, ergens tussen electro en microminimal in.

Freaks hebben zojuist een op 500 ex. gelimiteerde 12-inch uitgebracht met daarop het nieuwe, zeer poppy 'Tweekers' ¨[Wash House], helemaal in de stijl van hun eigen 'Creeps'. Op de achterkant coveren ze Adonis zijn 'No Way Back' in de gewoonlijke springerige Freaks-stijl. Die stond al op de Bad Acid-mixcd maar krijgt nu toch eindelijk een vinylrelease. Beide hebbertjes vrees ik.

Yep! He does it again

Six Cups of Rebel heet ie. Hans Peter Lindstrøm gaat heel traag en funky deze keer. Discosnelheid als het ware. Theo en Kenny komen ook om af en toe de hoek kijken. En wat ook leuk is: 4 nummers om van te smullen. Is disco in of vergis ik me? Eindelijk zou ik zeggen.

Soulsurrealisme

Was ik nog vergeten ivm de Zomergasten van Barman: die ongelooflijke documentaire over Marvin Gaye in Oostende. Op zich is het al surreeel dat de soulzanger aller soulzangers komt afkicken in Oostende, of all places, maar hij trad ook op in het casino van Oostende en hij heeft 'Sexual Healing' dus geschreven aan de Belgische kust. In die docu zie je hem een volkscafé binnengaan, gekleed als een koning, hij bestelt een Belgisch pintje en de bevolking blijkt hem niet te kennen. Ze vragen hem zelfs om een Frans chanson te zingen als ze vernemen dat hij een zanger is. Daarna gaat hij darts spelen met één van de stamgasten. Hilarisch en tegelijk intriest. België, het blijft een land van uitersten.

(Wat is dat trouwens toch met de lage landen en Amerikanen? Derrick May en Stacey Pullen hebben, geloof ik, ook nog een tijdje in Amsterdam gewoond)

All Time Top

Vroeger deed ik het vaker, een lijstje opstellen van mijn favoriete platen aller tijden. Ik heb het hier dan over mijn favoriete electronische platen, en dat betekent ook ineens nummers, want albums bestonden gewoon nog niet in die tijd. Ik vind van mezelf dat ik vrij vooruitstrevend ben qua toelaten van nieuwe stijlen (dwz dat ik meega met mijn tijd), maar als ik dit lijstje maak, blijkt wel keer op keer dat de platen die ik 5 of 10 jaar geleden de beste vond, nu nog steeds mijn favorieten zijn. Ik maak geen aanspraak op enige originaliteit. Vele anderen zullen deze nummers ook onder hun klassiekers rangschikken. Progressief zoveel je wil, maar als het op mijn eeuwige favorieten aankomt ben ik best wel heel conservatief. De meest recente plaat dateert uit 1994, dan weet je het wel.

Dit zijn gewoon de platen die ik opleg als alle nieuwigheid me gaat vervelen en ik wil teruggrijpen naar mijn wortels. Ja, mijn wortels, want ik was 12 jaar toen ik mijn eerste house 12-inch kocht (dat was Master C & J's 'When You Hold Me', op Trax, in 1986) in USA Import, mezelf een weg banend tussen de dj's van Boccaccio en La Rocca, terwijl ik nog niet eens groot genoeg was om tot aan de draaitafels te komen. Niet dat ik daarmee wil opscheppen. Ik wil er gewoon mee aangeven dat, terwijl voor anderen het liedje het begin van alles is, ik al heel vroeg naar experiment en abstractie neigde. Ik vind Joy Division en The Smiths fantastisch maar bij mij kwamen ze pas twee tot drie jaar later na Model 500, Cybotron en Derrick May. Vandaar dat ik ook nooit in elpees of cd's denk maar wel in maxi's (zo noemden we dat heel heel vroeger) ofte 12-inches. Ook leuk om weten: een Amerikaanse 'maxi' kostte vroeger 360 frank (ca. 9 euro). Nu is dat al 12 tot 13 euro (als je geluk hebt). Spijtig genoeg ben ik altijd verslaafd geweest aan Amerikaanse house en techno, dus dat heeft me al een huis gekost ondertussen.

Maar genoeg nostalgisch geluld: De lijst, zonder enige rangschikking en met een klein woordje uitleg bij elk nummer.

Master C&J - Face It (State Street, 1987)
Een van dé houseklassiekers. Met een mooie tekst over eenzaamheid en verlies van liefde. Fantastische baslijn ook. Minimaal maar beresterk. Toen al. De Dub Hit is de mix die je moet hebben. Trouwens onvindbaar als de pest. Heb hem sinds 1987 niet meer gezien. Logisch: wie deze plaat verkoopt is gek.

Virgo - Free Yourself (Trax, 1986)
Ongelooflijk mooi nummer, een soort proto-trance. Geproduceerd door Marshall Jefferson én Adonis. Carl Craig samplede dit voor zijn 'Science Fiction'.

BFC - Galaxy (Fragile, 1990)
Van Carl Craigs tweede plaat. Jarenlang mijn favoriete nummer. Gebaseerd op een sample van Liaisons Dangereuses. Zoals elk nummer van Craig jaren vooruit op zijn tijd.

Rhythim Is Rhythim - Strings of Life (Transmat, 1987)
Wat kan ik hier nu nog over zeggen? Dit nummer staat voor alles wat techno is. Wie die pianoloop hoort en geen kippenvel krijgt is geen mens van vlees en bloed. Op dit nummer heb ik mijn eerste dansstapjes gedaan. Op mijn slaapkamer uiteraard want een discotheek mocht ik toen nog niet binnen.

Model 500 - No UFO's (Metroplex, 1985)
Het nummer waar het allemaal mee begonnen is. Dit is het begin van Detroit Techno. Klinkt vandaag nog steeds futuristisch. They say there is no hope / They say no ufo's / But keep your head up high / Maybe you'll see them fly. Juan is the Teacher. Vergeet dat nooit, zelfs niet na alle malle onzin die hij later heeft uitgebracht.

Psyche - From Beyond (Transmat, 1989)
De plaat die ik meeneem naar mijn onbewoond eiland. Van Craig's eerste plaat. Wat een revolutie deze plaat betekent heeft is gewoon niet in te schatten. Geniaal van de eerste tot de laatste noot. De climax van de melodie is één van de meest ongrijpbare stukjes schoonheid ooit. Zelfs nu nog kan alleen Carl Craig zulke emotionele impact veroorzaken.

Lil Louis - The Original Video Clash (Dance Mania, 1988)
Nee, Tyree's 'Videocrash' is van een jaar later. En dit is ook gewoon veel beter. Was toen de hardste plaat die ik ooit had gehoord. Ik word dit nummer nooit moe, zelfs niet nadat het binnenkort zijn miljoenste sample-verjaardag viert. Favoriet van Matthew Herbert en DJ Sneak.

Mr Fingers - Can You Feel It (Trax, 1986)
Zonder Larry Heard geen house, geen Detroit Techno. Zonder Larry Heard geen gevoel. Zonder twijfel hét beste house nummer aller tijden. Als je dit niet goed vindt is de kans erg klein dat wij vrienden gaan worden.

Model 500 - Nightdrive thru Babylon (Metroplex, 1985)
Cybotron was eerst maar dit is toch echt wel de eerste echte hardcore electrotrack. Zonder 'Nightdrive' geen Underground Resistance. Wat zeggen we dan? Time! Space! Transmat!

Underground Resistance - The Final Frontier (Underground Resistance, 1991)
Het meesterwerk van Mad Mike. Donkere en dramatische acidsymfonie zonder weerga. De schijf om mee op ruimtereis te vertrekken. Banks heeft hierna nog veel betere dingen gemaakt maar dit is gewoon het nummer waar hij altijd weer op terugvalt, zijn startpunt.

Reese - Just Another Chance (Incognito, 1988)
Kevin Saunderson in lover's mood. Ik denk zelfs dat het het enige nummer is dat hij zelf ooit heeft gezongen. Bevat als eerste van zijn platen die typische Reese-zoombas. Met dat zalige fluitend melodietje.

Reese - Powerbass (Incognito, 1990)
De titel zegt het al: zowat de zwaarste subbas die je ooit gehoord hebt. Futuristische electro/techno met daarover een betoverende sirenenzang. Bevat ook de beste breakdown-climax die ik ooit gehoord heb. Misschien wel mijn dierbaarste vinylbezit. Want ik heb hem op white label.

Paris Grey - Don't Lead Me (Westside Mix) (Future Sound, 1993)
Terry Baldwin heeft niet meer dan een drumtrack en wat strings nodig om één van de meest elegante en diepe housetracks ooit te maken.

Fingers Inc - Mystery of Love (Instrumental) (Dj International, 1985)
De eerste houseplaat die ik ooit gehoord heb. Toen begon ik ineens te vermoeden dat er andere muziek was dan de hitparade.

Model 500 - Off to Battle (Metroplex, 1987)
Alleen die titel al! Ongelooflijk sterk electro-techno nummer.

Rhythim Is Rhythim - It Is What It Is (Transmat, 1988)
Misschien wel Derricks beste. Bevat geluiden die je voordien nooit uit een synth kreeg. De titel is misschien wel het ultieme statement over wat techno nu juist is. Rillingen over mijn rug als dit onder de naald komt. Sexmuziek, zoals alles van Derrick trouwens. Nu ja, alles: hij heeft in totaal amper 15 echte nummers gemaakt. Maar wat voor een 15.

Risque 3 - Essence of a Dream (Stride, 1987)
K-Alexi wordt vaak vergeten als het rijtje klassieke houseproducers wordt afgegaan. Every night I'm drawn to you / Like a moth drawn to a flame / Oh girl I can't resist / Your love runs deep inside my veins / I need to stay awake / A thousand times I must have tried / But you have control more than I want to realize / Oh baby do it for me. Pure Sex gewoon. En dan dat baslijntje. Fenomenaal. En één jaar voordat er nog maar sprake was van Blake Baxter.

Carl Craig With Sarah Gregory - Wrap Me In Its Arms (Retroactive, 1991)
Nooit zou er iemand nog aanspraak mogen maken op de term 'revolutionair genie' na deze plaat. Dit is een geen nummer, dit is een symfonie. Dit is bigger than life. Dit kan alleen uit Carl Craigs brein komen.

69 - Ladies and Gentlemen (Planet E, 1991)
Het eerste nummer van 69. Bedenk effe dat 'From Beyond', 'Galaxy', 'Wrap Me in Its Arms' en dit nummer binnen de twee jaar zijn gemaakt en je beseft dat Carl Craig na al die jaren nog altijd geen concurrentie heeft. 69 was toen revolutionair en als je er nu naar luistert is het dat nog. Luister naar die ritmes, die percussie, dat bruggetje, die monsterbas. Ik weet nog dat toen ik het voor de eerste keer hoorde ik dacht dat het feitelijk drie nummers waren. Is ook het eerste - en volgens mij nog steeds beste - voorbeeld van hoe Craig met schijnbaar tegenstrijdige ritmische en melodische elementen dansbare muziek kan maken. Van het overigens geheel fantastische 4 Jazz Funk Classics.

Phylyps - Trak II (Basic Channel, 1994)
Het eerste nummer dat elementen van dub en minimale techno tot de perfectie samenbracht. Er gebeurt 10 minuten schijnbaar niets en toch is dit één van de meest dansbare nummers aller tijden. Genialer dan geniaal en toch zo eenvoudig.

Ik denk dat ik hier maar eens een mixje van ga maken.

ZomerBarman

Net drie uur aan het scherm gekluisterd gezeten voor Tom Barmans Zomergasten. God, was dat interessant zeg. Boeiende kerel, onze Tom (ik mag dat zeggen als Antwerpenaar). Goeie smaak ook: Beefheart (God, wat een genie!), Jeff Wall, Bad Timing van Roeg, Birth (een film die me een beetje voorbijgeschoten is, ga hem nu zeker kijken), Mingus (toen hij in een dipje zat en een beetje gek aan het worden was), Godard (met een uiterst pijnlijke tv-verschijning op Thierry Ardisons Les Enfants du Rock, waar hij na 20 jaar opnieuw met Anna Karenina wordt geconfronteerd en haar onmiddellijk als grof vuil behandelt, zelden ging de schaamtemeter zo het rood in) en dan vergeet ik er nog een paar.

Zoals alle Belgen heb ik een ambivalente relatie met mijn bekende landgenoten, maar Tom Barman is zonder enige twijfel één van de weinige genieën die we hier nog hebben in dit land (ja lach maar! Wie 'Nothing Really Ends' heeft geschreven is een genie.). Ik kon me ook enorm hard met hem identificeren omdat hij zo geweldig nerveus is. Hij was zich de hele tijd overal op zijn lichaam aan het krabben, dronk duidelijk meer dan goed voor hem was, rookte als een Turk, zijn kleren hingen na een tijdje helemaal schots en scheef, maar hij zei nu eens werkelijk niks dat niet interessant of de moeite van het overwegen waard was. Bij de meeste Zomergasten val ik in slaap, na Barman ben ik wakkerder dan ooit. Je zag ook dat Connie Palmen (hij sprak haar voortdurend met 'Connie' aan) ongelooflijk gecharmeerd van hem was. Iets wat ik met een omhooggevallen lul als Joost Zwagerman bijvoorbeeld nog niet zo snel zie gebeuren.

Het enige ietwat mindere moment was wanneer Palmen (ivm met een oude reportage over luidruchtige Nederlanders in Antwerpen) het per se over de politieke situatie in Antwerpen wou hebben. Dan begonnen ze weer over en weer te lullen over 'schijntolerantie vs tolerantie in Nederland'. [ivm daarmee: lees de schitterende column van Grünberg in Humo deze week] en dat liep een beetje verloren in een programma dat toch voornamelijk handelde over kunst en de ziel van de kunstenaar.

Mooi ook vond ik dat hij impliciet toegaf dat hij best wel een heel moeilijke jongen is. Hoe kan het immers anders dat elke dEUS-plaat met een andere bezetting wordt opgenomen? [daaraan gekoppeld moet je constateren dat iedereen die dEUS heeft verlaten [Danny 'I Know Karl Lagerfeld' Mommens, Stef Kamiel Carlens en Rudy Trouvé) gewoon veel minder interessante muziek maakt - en dan blijf ik nog beleefd - hetgeen dan weer bewijst dat er in een groep zelden plaats is voor meer dan een genie]. En dat vind ik nog altijd het mooiste: dat iemand op tv zichzelf is ipv zich als iemand anders voor te doen, hetgeen, laten we eerlijk zijn, normaal gezien een grondkenmerk van televisie is. Een tv-moment om in te kaderen. Zeer sterk. Soms ben je nog wel eens trots dat je een Belg bent. Way to Go, Mr. Barman. En zorg nu maar dat die nieuwe dEUSplaat een meesterwerk is. Ach, zelfs het tegendeel zou ik je na deze drie uur nog vergeven.