Terug

Theo is ook weer terug, kon het Nu Cult-en overduidelijk niet laten. En wel hier. Welkom terug!

Last Date

Waarschijnlijk een legendarische cd want inderdaad Dolphy's laatste sessie. Vond hem eerder per toeval terug in de ongehoorde stapel jazzcd's die ik aan het sorteren was. Voor mij persoonlijk vooral interessant omdat Mengelberg en Bennink er op meespelen, nog in de periode voordat ze de improvisatie invlogen. Vreemd omdat die mannen nu voor een keer niet de neo-dadaïst uithangen. In elk geval een stevige aanrader, op het snijpunt van klassieke jazz en de toen aankomende ontwikkelingen.

10 op 10 : Planetary - Origins (1993, Metamorphic)

Toegegeven, je moet ervan houden. Zevendertig ritmes in één nummer, een fors tempo, uitgespacete synths à volonté, psychedelische tierelantijntjes langs elke denkbare ingang, Dan Curtin kan voor de ongeïnitieerde best overrompelend zijn. Zoals Aardvarck me onlangs nog zei: "En opeens was er drum'n'bass en Dan Curtin." Inderdaad, neem Underground Resistance, Carl Craig en Dan Curtin en je hebt op zijn minst al een vet deel van wat er ooit in d'n'b gebeurd is (niet waar 4Hero?). Want Dan Curtin maakt geen makkelijke 4/4-stompers. Nee, hij maakt mini-symfonieën, met moeilijke beats, met opbouw, afbouw en wederopbouw, breaks, bruggetjes en wat weet ik nog. Elk nummer wordt zo een eigen universum waar teveel dingen gebeuren om in één keer te vatten. De basis? De wijdse kosmische visioenen van Mad Mike Banks, Derrick May en Juan Atkins, de tegendraadse beats van Kenny Larkin en een gezonde portie hybris van Curtin zelf. Het resultaat? Kinetische energie gevangen in muziek en een van de beste platen die ik in mijn collectie heb steken.

10 op 10 : BFC - Evolution (Fragile, 1990)

Virgo mag dan objectief bekeken de beste ep aller housetijden hebben afgeleverd, met Carl Craig heb ik natuurlijk meer affiniteit. Carl Craig draag je mee, terwijl het bij Virgo meer met open mond staren is naar al dat moois. Niks dan hoekige metalen ritmes op deze ep, maar dat is altijd Craigs specialiteit geweest. Metaal versus soul. De ziel verpakt in industriële ritmes, als harnas tegen al wat de meest innerlijke gedachte wil belagen. Dat was het geval bij zijn eersteling Crack Down en dat is ook op 'Evolution' (dat incidenteel volledig geript is van een neue welle-nummer waarvan de naam me nu niet direct te binnen schiet), het hemelse 'Galaxy' (ritme gesampled van Liaisons Dangereuses), 'Static Friendly' (één van Craigs donkerste techno-excercities én een ode aan Todd Terry) en het intrieste 'It's A Shame' het geval. Deze plaat heb ik in drie exemplaren (één voor te spelen, één voor te bewaren en één voor het mooie label). Niet zonder reden.

Belevenissen van een Recensent

Onderstaande is een voorbeeld van een recensie die ter goeder trouw aangevangen werd maar door beluistering van het goedje is uitgegroeid tot een cynische scheldpartij. Het gaat over het afgrijselijke 400 Years of Music van de industriële gothen van Steril. Omdat ik, beleefd als ik ben, hieronder ook maar ineens het plaatje mee afdruk (voor de ongelukkigen die dit spul echt goed vinden), heb ik er dan ook geen moeite mee om hen, in één trek door als het ware, tot in het zeven maal zeventigste geslacht te vervloeken.

“Die gothics toch! In één nummer proppen ze spijkerharde technobeats die in technomilieus al tien jaar steendood zijn en zelfs al een beetje stinken, onderaards donkere geluiden die immer onheil doen vermoeden (het gaat niet goed met mij, niet goed met jou, het gaat niet goed met de wereld, die stijl), een verloren gelopen koor en superstoere teksten. Faut-le faire! Maar doe mij toch maar liever iets anders dan deze vermeende samenvatting van vierhonderd jaar muziek. Industrial gothic is met voorsprong de potsierlijkste substroming die ik me kan indenken. Vreest niet, onwetende! Steril (niet te verwarren met de Steril van op Gigolo, doe dat die mensen niet aan) zorgt ervoor dat het niet louter bij gedachten blijft en blaast me bepaald niet subtiel van de sokken met aan goa verwante ritmes, opgefokt Nitzer Ebb/Die Krupps-geschreeuw maar dan van twintig jaar later en – driewerf helaas! – stevig erin hakkende gitaren. Subtiliteit is deze jongens hun sterkste kant niet en ze zorgen er dan ook moeiteloos voor dat ik reeds vanaf het tweede nummer een knoert van een hekel aan hun – nu ja- muziek krijg. Maar onversaagd als uw verslaggever is, zet hij door tot nummer vier, waar Depeche Mode, drum‘n’bass, harde gitaren en zelfs een mc in de overvolle mix gesmeten worden. Nu we dat doorstaan hebben moet ook nummer zes wel kunnen waar een new age intro moeiteloos overgaat in een Skinny Puppy rip-off van het zesde knoopsgat. Of nummer zeven waar er zelfs naar pure pathetiek over ontieglijk snelle trance gegrepen wordt. Bij nummer acht is die mc er ineens weer maar hij wordt al snel overstemd door wat niet anders dan braakgeluiden en sissende stemmen genoemd kan worden. En zo gaat dat horror vacui maar door. “You can feel me inside”, ijlt de goede man in nummer negen, alsof hij dringend een sanitaire stop moet maken. Liever niet, dank u. In nummer tien zijn we dan bij de Prodigy-imitatie beland. Desire rijmt op Fire, Desolator op Creator en verdere poëtische vondsten doen het slijm van de ergernis uitgroeien tot een vuistdikke fluim. Bij nummer elf heb ik het opgegeven. Onaanraadbaar.”

Girls With Wound

De cognoscenti wisten het al een tijdje maar nu lijkt er eindelijk schot in de zaak te komen. Steven Stapleton gaat female hiphop maken. Het ding zou Bitchin' 'n' Bitin' 'n' Pimpin' (Goatherd) gaan heten en in de zomer in de winkelrekken liggen. Ben razend benieuwd welke deernes hij zo ver gekregen heeft.

10 op 10 : Psyche - Crack Down (Transmat, 1989)

Ik dacht zo: ik maak er maar ineens een reeks van. Van perfecte, 10 op 10 EPs dus. Deze debuutplaat van Carl Craig was toch wel heel erg sterk voor een groentje. De beats van het transcendentale 'From Beyond' en het met seksueel verhitte Franse hijgvocalen opgesierde 'Crack Down' zijn naar de legende gaat geïnspireerd op de hobbelige kasseiwegen van het Vlaamsche land. 'Neurotic Behavior', feitelijk Craigs allereerste nummer, staat er ook op, maar in de dansbare Mayday remix. Het majestueuze ambient origineel, zonder twijfel één van 's mans beste nummers, zou pas in 1993 het licht zien op Kirk Degiorgio's ART-label. En het net als zijn mythologische tegenhangster wondermooie 'Andromeda' - ook in een Derrick May mix overigens-, dé Detroit blauwdruk van elke beginnende producer, zou vervolgens nagemaakt worden door iedere technoproducer die nu enige naam heeft.

We Love Ennio

Buiten het feit dat wat er op de schijfjes staat natuurlijk ook om te likkebaarden is, vind ik dit gewoon de mooiste cover die ik in lange tijd heb gezien. Beetje easy listening kitsch, beetje exotica, beetje jaren zeventig progressieve funkjazz (denk Miles Davis' Bitches Brew of Herbie Hancocks Mwandishi-periode), B-film esthetiek, zowat een beetje van alles, net als de muziek van deze geniale eclecticus. Ik kan echt kicken op een plaat die de beloften op de kaft volledig inlost. Dit is er zo eentje.

Zuism

Waarlijk revitaliserend cd'tje van de Romeinen van Zu. Ze hebben al met Gustafsson en Vandermark plaatjes gemaakt en met Lightning Bolt, Terrie Ex, O'Rourke en nu ook al Damo Suzuki op de affiche en/of het podium gestaan. In maar 25 minuutjes proppen ze negen fasinerende collage-achtige nummers die laveren tussen free jazz en avant-rock en op de gekste momenten van hard naar zacht heen en weer springen, net als de gifslang op de kaft. En net als het eclecticisme irritante hoogten begint te bereiken is ie gewoon weer afgelopen. En wil je hem opnieuw opzetten. Als net ingetreden Zuist kan ik u dan ook hiermede bevestigen dat de tijd van de Ismen nog lang niet voorbij is.

10 op 10 : Virgo - Free Yourself (Trax, 1986)

Zat net te bedenken dat dit misschien wel de beste ep aller tijden is. De ondraaglijke tristesse (en dus ook schoonheid) van 'Free Yourself', de luie sex van 'Under You', de epische electro van 'My Space' en de tergend traag opgebouwde jubelstemming van 'R U Hot Enough', allemaal op één 12-inch. Wie doet beter?

Oef zeg!

1. Kan eindelijk nog eens een post online zetten. De laatste weken aanslepende internetproblemen gehad wegens diverse financiële aderlatingen. Daarmee ook nog eens gecombineerd heb ik twee weken geleden een nieuwe baan gevonden die, spijtig genoeg met vertraging, se-ri-eus tegenvalt. Not too many happy feelings there dus.

2. Maar vreest niet! Zonet verneem ik dat de gevreesde Omar Muñoz-Cremers aka de immer puntige OMC aka de Droommachine uit het pittoreske Sporenburg aka het Geweten van de Subjectiviteit ons op deze fijne webstek opnieuw bloggewijs zal teisteren met de links tussen de Sade, Mathew Jonson, Earth, Barthes en Royal Trux en ongetwijfeld vele andere utopische projecten die de grens van het linguïstisch en bevattingsvermogen onvergeeflijk ver zullen overstijgen. Welkom terug, Omar! wil dat dus zeggen.

3. Lees High-rise van JG Ballard! Nu! Hier! Een boekje van amper 175 pagina's dat mij nu al weken achtervolgt. Ik droom de nu eens waanzinnig luciede dan weer gruwelijk vertrokken beelden die het heeft opgeroepen. Zonder twijfel Ballards beste boek. En dat wil wat zeggen, want Super-Cannes, The Crystal World en Millennium People behoorden al tot van de beste boeken die ik ooit heb gelezen. Vergeet Crash, High-rise moet je lezen.

4. Muziekjes dan maar. Er wordt geluisterd, genoten en gefijnproefd van:

• Twee wonderen op label-in-bloedvorm Versatile: de Hot Shots EP en de nieuwe van de keizer van de duistere italo, Joakim, 'I Wish You Were Gone'
• Clor, Clor en nog eens Clor
• Mijn eigen mixen, excusez-moi les mots
• Kelley Polar hier, Kelley Polar daar, Kelley Polar overal
• Xasthur en Nortt, uitsluitend om het wisselvallige weer en het boze oog mee te bestrijden
• Ennio Morricone verzameld op Ipecac: de machtige bloemlezing van zijn psychedelische periode, Crime and Dissonance
• Jackson And His Computer Band verdiept zich met elke beluistering, een genie die kerel
• De John Tejada remix van Jean-Paul Bondy op Compost, de beste Depeche Mode kloon ooit
• Ook helemaal mee met de Carl Craig remixen op Rush Hour. Zou een mega-hit moeten worden op de betere vloer
• Héél véél 80ies spul, veel new beat, acid, italo en vroege house. Ik vond zelfs goeie platen van Praga Khan terug. Kom daar nog eens om.
  
• Get Physical ontstijgt steeds hoger de stratosfeer met remixen van Chelonis R Jones (Hell en Radio Slave) en 'Learning from Making Mistrakes' van Jona
• De nieuwe duistere technodiamant van Ectomorph (met Salvatore Principato van Liquid Liquid), rauwer kan je niet gaan op technovlak.
  
• En ook nog een aantal plaatjes van de illustere Vele Anderen waar ik nu niet maar de volgende dagen heus wel op terugkom.