Luistervuur december (2)

1. Dopplereffekts Linear Accelerator: de relatie machine vs kosmos getoonzet
2. Vince Watsons absoluut hemelse Sublimina
3. Music For Speakers Amplifieds rokerige Popular Music Must End
4. alles op Border Community
5. Statics Re: Talking about Memories
6. Lurker Of Chalice, de grom van de nacht in muziek gevat
7. Trentemøller: met sublieme tracks als 'Prana', 'Latenight Cab Driving', 'The Forest' en Physical Fraction' eindelijk concurrentie voor Mathew Jonson?
8. Carl Craig
9. The MFA
10. Richie Hawtin is ook terug als producer: luister naar dat bevende, dat pulserende, dat machtige 'The Tunnel'
11. Villalobos' Achso EP: 4 nummers en meer dan 45 minuten plezier
12. de nieuwe Carl Craig remix: 'Falling Up' van Theo Parrish

Loden vuist

Ik ben zó! hé! le! maal! méé! Godsgeschenk from the bowels of the earth!

Achterstallig onderhoud 2005

De laatste dagen druk bezig om de achterstallige oogst van 2005 nog snel even op te halen. Statics laatste, op het altijd interessante City Centre Offices, is een prettige verrassing. Een lekker herfstige indietronische plaat die handig navigeert tussen treurige liedjes met een Lou Reed-achtige stem en instrumentale pareltjes die zijdelings naar eens (kraut)rock dan weer pruttelende electro verwijzen. Bevat bijvoorbeeld een gave, ingehouden-pathetische cover van 'Never Never' van The Assembly (ooit nog een groepje van Vince Clarke van Depeche Mode en Erasure). Maar een nummer daarna zijn we alweer helemaal in jazzy electro/d'n'b-territoria terechtgekomen. Afwisselend plaatje dus. Maar negen nummers ook, dus je kan je er ook geen tijdverspillingsbuil aan vallen.

R.I.P.

Gitaarvirtuoos en improvisator extraordinaire Derek Bailey (Spontaneous Music Ensemble, Iskra, Company) is op 25 december overleden.

In heaven everything is fine

Een beetje overslagen dit jaar maar nog net op tijd gevonden. Een ronduit hemelse plaat die hij feitelijk al van in het begin, toen hij platen uitbracht op Dave Angels Rotation, in zich had. Helemaal in de lijn van de Detroit-IDM-as knutselt Watson er lustig op los om tijdloze, soms ambiente, soms dansbare maar altijd breekbaar-prachtige miniatuurtjes op je los te laten.

Ook het verlate besef dat dit niet zozeer een terug-grijpen is naar de pioniersjaren van de vroege jaren '90, maar wel een aan-grijpen van de mogelijkheden die de IDM-stijl na al die jaren nog steeds biedt. Techno niet als rotsvast en onwrikbaar ideaal waarvan het vermeende hoogtepunt achter ons zou liggen, maar als een gastvrije deur naar utopisch futurisme, de landschappen van de hoop.

Minder = Meer

Minder posten wil dat voorlopig zeggen. Waarom? Als je 'gewone' literatuur leest, laten we zeggen divertissement, romans van eender welke soort of gemakkelijk lezende non-fictie, kan je makkelijk tegelijk een plaatje opzetten en lekker voortlezen. Als je je zoals ik op het moment aan het verdiepen bent in (onder andere) Freud, Lacan (Freud! Lacan! Ik hoor mezelf nog hevig vloeken en dure eden zweren), Baudrillard, Zizek, Heidegger, Deleuze, Nietzsche en Sloterdijk (m.a.w. redenering, theorie en intertekstualiteit) lukt dat dus absoluut niet. Waarom ik zo opeens terug in de wetenschappelijke literatuur gevlogen ben kan ik niet volledig verklaren (tenzij door een immer aanwezige dorst naar pure kennis). Maar ik denk dat het vooral komt omdat ik al een tijdje op de grenzen van mijn eigen begrippen- en terminologieapparaten gestoten ben. Niet dat ik door de band veel moeite heb om begrippen en terminologie in een breder kader te duiden (je leert uiteindelijk wel íets op de universiteit), maar een gebrek aan oefening leidt er wel toe dat het steeds moeilijker wordt om die ook te hanteren (en dus mentale notities te maken die moeten leiden tot eigen teksten). Het heeft er ongetwijfeld ook mee te maken dat ik eindelijk eens wil weten welke vormen van denken (buiten het puur instrumentele en praktische) ik nu zelf eigenlijk aanhang. Ik zou bijna zeggen "welke ideologie" maar dat vind ik een nogal gevaarlijk (of beladen) woord.

Zo ben ik al een paar weken ongelooflijk geboeid door wat Zizek allemaal te zeggen heeft maar het is dan onvermijdelijk om je ook in Lacan (wat is dat 'Objet petit a' toch?) en Hegel te verdiepen, anders mis je de helft van de implicaties. Wil je je in Lacan verdiepen dan moet je weer het begrippenapparaat van Freud, Barthes en de Saussure erop nakijken. De Structuralisten brengen dan weer een noodzakelijke basiskennis van Nietzsche, Heidegger en zelfs Spinoza met zich mee. Het is een eeuwigdurende lawine lijkt het wel. En dan zijn we er nog niet want in een later stadium moeten er op zijn minst nog noties van Marx en de Kritische Theorie geïntroduceerd worden.

En dat allemaal omdat ik de Matrix-trilogie nog eens herbekeken heb en daarop OM-C mailde om uitleg. Dat was natuurlijk slechts de aanleiding want de echte reden is natuurlijk dat er een boek in me zit dat er dringend uit moet. Versta uit bovenstaande overigens niet dat het per se een moeilijk boek moet worden, maar het zal hoe dan ook een boek worden met een stevige theoretische basis. Werk voor de boeg dus en minder tijd voor de blog, hoewel die natuurlijk aansluitend ook wel een reflectieplaats kan worden.

Luistervuur december

1. Slams exploratie van techno in 2005, Nightdrive
2. M.a.n.d.y.'s Essential Mix
3. Nurse With Wounds Salt Marie Celeste, omdat er niks in gebeurt, een zeer merkwaardige gewaarwording overigens
4. Het tweede deel van Stapleton en Potters Shipwreck Radio
5. Coils monumentale The Ape of Naples
6. Veel postpunk: Maximum Joy, Au Pairs, The Wake, vroege Simple Minds, Lizzy Mercier, Japan, The Sound, Medium Medium, Glaxo Babies
7. Akoestische en liedjesparels van Gary Higgins (Red Hash), Boduf Songs (Boduf Songs) en Devendra Banhart (Cripple Crow)
8. 'No Stoppin' Love' van M.a.n.d.y. en Ewan Pearson
9. Alles van Mathew Jonson, een gevolg van zijn magistraal optreden in Fuse natuurlijk
10. Dirty Floor, gemixt door Peter Grummich: smeriger-dan-smerig techno op zijn best
11. Hells Acid Rocks, nog steeds op overdadige rotatie
12. de Box Jams op Neerlands electro-trots Clone: italo, jaren zeventig synthwerk en andere spacey electro-fun uit heden, verleden en toekomst
13. Dominik Eulbergs Kreucht und Fleucht, misschien voorlopig dé ultieme minimal mix
14. Psichedelico Jazzistico, een verzamelaar van Ennio Morricone's geniale periode eind jaren zestig - begin jaren zeventig
15. Nu al één van dé albums van 2006: Aardvarcks ode aan Detroit Techno, Cult Copy

Lelijk woord van de week

crossmediaal

Technosound

Dat techno al een tijdje helemaal terug is valt natuurlijk niet te ontkennen. Maar wat Aardvarck op Cult Copy (Rush Hour, 12.01) doet is toch wel héél erg sterk. Het lijkt wel alsof de man in Detroit geboren is, zo griezelig goed heeft hij de geest van die muziek begrepen. Het album is bovendien compleet af, met mooie atmosferische intro's, outro's en interludia zoals Derrick May, Plaid en Black Dog dat in hun beste dagen konden. Prachtig ook is dat zalige metalige machinegeluid dat overal door klinkt, schoonheid verpakt in brutaliteit, pounding poetry, als het ware. Aardvarck heeft bovendien ingezien dat echt futuristische muziek altijd een zekere vervreemding in zich moet dragen. En net als bij Carl Craig (vooral dan de Carl Craig van Psyche en BFC) zit er ondanks de overvloed aan bits en bytes ongelooflijk veel sensualiteit in. Het eerste meesterwerk van 2006 is al gekend.

Rubbish, I Tell Ya

Gisteren dankzij een gratis kaartje naar King Kong. Niet alleen kroop ik in de acteurs hun plaats van plaatsvervangende schaamte bijna (want er is geen onder de stoel in Metropolis) onder mijn stoel, maar heel de tijd zat ik me af te vragen hoeveel mensen ze van de hongerdood hadden kunnen redden, als ze dit walgelijk sentimenteel gedrocht van een film niet hadden gemaakt. Het antwoord is natuurlijk: nul. Ze hadden gewoon een andere walgelijke sentimentele film gemaakt.

Mens erger je niet

Gisteren was trouwens weer een zeer vreemde avond. Want voordat ik naar Fuse ging moest ik eerst nog naar Gent, waar de oude bard Simon Finn een solo-optreden kwam weggeven. Kom daar binnen, de Frontline blijkt een morsig hol te zijn waar amper vijftig man binnenkan, het soort ruimte waar men tijdens zijn puberteit altijd veel te veel uren heeft gespendeerd, denkend dat daar de coole muziek en dito meiden voor het oprapen liggen. Op die leeftijd dwaalt men nog. Drank kan men alleen via een kinderachtig bonnetjessysteem verkrijgen (in schijven van een halve euro, wie komt daarop?) en de pissijnen zijn, gezellig is anders, buiten in de bijna-vrieskou. Een stimulerende omgeving met andere woorden.

Bij de melding aan de inkom dat ik op de gastlijst sta, krijg ik een afkeurende, haast meelijwekkende, blik toegeworpen van een metal dude (u kent het type vast wel: zwart t-shirt van één of ander in het wereldje beroemd gezelschap waarop draken, doornen en pentagrammen te zien zijn, afgewassen jeans, bierbuik, lang, in eeuwen niet gewassen haar) die mij mededeelt dat "wij geen gastenlijst hebben". Ik heb zoiets van: "Pardon? Waarom heb ik dan een treinticket naar Gent betaald?". Enfin, na wat heen en weer gepraat vinden ze daar toch iemand die de naam KindaMuzik kan duiden. Waarop mij tenminste het neertellen van de niet zo ronde som van 8,99 euro (wie komt daarop?, deel 2) bespaard wordt. Gelukkig maar, blijkt al snel.

Tot mijn ontzetting stel ik vast dat het voorprogramma een aftreksel gaat worden van Isis, Jesu en Sunn 0))). Dat had ik in elk geval al kunnen afleiden uit de soundcheck en het Isis-T-shirt van één van de bandleden. Het publiek blijkt voornamelijk uit crusties te bestaan, vrienden en kennissen van het metalgezelschap in kwestie waarschijnlijk. Als ze aan hun optreden beginnen (door hun ellenlange soundcheck - en waarom in godsnaam? - uiteraard een half uur te laat) worden binnen de minuut mijn ergste vermoedens bewaarheid. Wat had ik anders verwacht? Later, als ik uit arren moede maar snel naar het frituur gesukkeld ben om mijn blootstelling aan Blutch (ja hoor, zo noemen ze zichzelf) enigszins te beperken, bemerk ik op een affiche dat deze ongetalenteerde en dan ook - ware het niet dat ze zo onbenoembaar slecht waren - zeer vergeetbare gozers zich masters of austere riffing durven noemen. Het lef, meneer! Nu ben ik geen metal-specialist maar ik meen dat ik vooralsnog wel goede van slechte muziek kan onderscheiden. En deze jongens hebben het overduidelijk niet! Als het overgrote deel van het publiek dan de kop begint te schudden op het ongenuanceerde lawaai met de diepte van een teiltje opgedroogd water dat volgt, vrees ik ineens dat ik feitelijk ergens anders had moeten zijn. Ook Simon Finn zelf, nogal een vreemde man die niet alleen daar niet op zijn plaats zou zijn, maar niettemin toch alweer sinds 1969 bezig is en dus waarschijnlijk heel wat gewoon is, vraagt zich overduidelijk af waarom men hem per se als double bill met deze volstrekte debielen wil presenteren. Vade retro Satanas!

Gelukkig blijkt het optreden van Finn zelf een kippenvelmoment van jewelste. Anders was ik helemaal voor niks tot daar gekomen. Maar spijtig genoeg moet ik dan ook nog de zaal voortijdig verlaten omdat binnen een klein uur Mathew Jonson gaat aanvangen in Fuse. Wie laat er nu verdorie een optreden na 2300u beginnen in de volle wetenschap dat de treinen vanuit Gent maar tot dat tijdstip rijden? Bovendien hebben de fans van Blutch overduidelijk geen boodschap aan een man met een gitaar en praten ze honderduit over zijn optreden heen. Dat ze ons niet komen vertellen dat het publiek alleen in Nederland onbeschoft is.

Het zal u niet verbazen dat ze mij hoogstwaarschijnlijk in de Frontline nooit meer terug gaan zien. Voor de lieve vrede zal ik in mijn KM-bespreking van deze avond maar niet dezelfde teneur als van dit stukje laten sluipen. Stel je voor dat één van mijn collega's daar nog eens heen moet.

Bovendien zou het toch ook mooi zijn als de Belgische Spoorwegen op zaterdagavond (toch de uitgaansavond bij uitstek) de treinen iets later dan 23.00u laten rijden tussen Gent en Antwerpen. België is op dat vlak dan misschien een luizenland maar een trein later dan elf uur des avonds tussen twee van de belangrijkste uitgaanscentra van Vlaanderen is toch geen luxe. Maar wie ben ik natuurlijk om dat te vinden?

F.U.S.E.

Dat was lang geleden. Wat zeg ik? Het was véél te lang geleden. Ik was gewoon vergeten wat voor fantastische club Fuse toch wel is. Inkom was een schijntje (8 euro), de geluidsinstallatie is nog steeds absoluut goddelijk, de lichtshow is awesome en - drie keer raden - Mathew Jonson (anderhalf uur zomaar eventjes!) was dat ook. Hij maakte tot twee keer toe een mixfout en toch zwol dat applaus immer aan. Maar ook residents Deg en Pierre (back to back vanavond) waren en grande forme: echte techno (dus geen minimal, neo-trance en vet geluid-varianten) maar van de hoogste kwaliteit, het geluid van de duisternis, metaal dat gesmolten wordt, alchemie, botsende hemellichamen, supernova's, de intergalactische ruimte, de utopie getoonzet, quoi. Al die blije gezichten. Niemand met arrogantie op het gezicht, een echt multicultureel publiek. Ik en A. weten nu al waar wij onze nieuwjaar gaan vieren. Want dan komen Deetron en Joris Voorn. Fuse, ik heb je gemist.

Nice!

Op Brainwashed kan je een 32 minuten durende docu over The Juan MacLean streamen, met live opnamen, interviews en videoclips. Mocht je per se de volledige videoclips willen zien, kan je nog altijd op Juans persoonlijke site terecht.

Onvermijdelijk natuurlijk

Het is zo ver: ik ben verloren.

Ik kan het natuurlijk blijven ontkennen maar de waarheid is dat ik af en toe in mijn leven een flinke dosis sociale theorie blijf nodig hebben. Dus vandaag in de Fnac staan twijfelen tussen Zizeks Interrogating the Real en iets van Baudrillard. Het is uiteindelijk Baudrillard geworden, met een Engelse vertaling (van originele Franse theorie wordt zelfs ik, die, meen ik, toch op een zeer goede kennis van die taal kan bogen, helemaal tuureluurs; op de universiteit heb ik originele teksten van Baudrillard nét niet ritueel verbrand) van Le Système des Objets. Laten we zeggen om op gang te komen want dra moet zelfs de door mij vroeger zo verwenste Lacan er ook aan geloven. Nadat ik deze week al uitgebreid K-punk had uitgecheckt (waar ik trouwens in de archieven een prachtige interpretatie van L'Année Dernière à Marienbad aantrof), gisteren toch ook maar eens besmuikt gaan kijken op Lacan.com. Alsof ik een alter ego betrapte met porno (hoewel de link Lacan-porno achteraf bekeken zo gek nog niet is) . Ook ik kan blijkbaar niet zonder "Frans tuig" en afgeleiden.

Wel mooi overigens die reeks 'Radical Thinkers'. Netjes 10 euro voor een standaardwerkje. Die Zizek was dik 35 euro, dus die slaan we wel eens in als we het ons kunnen permitteren. Trouwens mezelf even dat taalgebruik terug eigen maken. Het was weeral een tijdje geleden.

Het Beste van dUNK 2005

Hier kan u een dubbele Destination UNKnown-aflevering downloaden waarop Lubacov en ikzelf de plaatjes van 2005 op olijke doch semi-professionele wijze aan elkaar gemixt hebben. Conservatieve jongelui als wij zijn zal u er met een vergrootglas moeten zoeken naar vet geluid, neo-trance en minimal. Als we in dUNK-mode zijn houden we namelijk van die vergeten begrippen als groove, melodie en warmte. Enjoy!

Gary Higgins

Zo'n Een Keer Nooit Meer-plaatje. Een tijdloze akoestische parel, door Drag City van de vergetelheid gered. Six Organs Of Admittance heeft 'Thicker Than a Smokey' dit jaar nog gecovered voor School of the Flower. De titel zegt trouwens ook wel heel veel over de sfeer van de plaat. Ik vind het in elk geval veel beter dan Nick Drake. Denk Vashti, denk Linda Perhacs. Stevige aanrader.

Nog zoiets

Hoewel het zonder twijfel goed bedoeld zal zijn (hoewel je daar bij de fundi's van Gaia ook wel eens aan durft twijfelen), moet je met zo'n affiche toch niet verbaasd zijn als het openbaar vervoer niet geassocieerd wil worden met sm-parafernalia. Gewoon doen is allang uit de mode, dat heb ik ondertussen al wel begrepen, maar het is zelden een goed idee om de methodes van de tegenstander te gaan gebruiken. Mij zal het allerminst tegenhouden om een lekkere toast foie gras tot mij te nemen rond de kerstperiode. Nu maar hopen dat het een opgezette gans was. Alhoewel ik zelf dat al een pervers randje zou vinden hebben. Waarom bijvoorbeeld niet een affiche met de onverbloemde waarheid erop? Zou honderd keer effectiever zijn. Of is dat te shockerend?

Freya, hou toch gewoon je bek

Afgezien van het feit dat mijn Nederlandse broeders de regering-Balkenende waarschijnlijk nog iets truttigers, saaier en kleinburgelijker vinden dan Freya Van Den Bossche (zij moeten er namelijk mee leven), zou ze beter de hand in eigen boezem steken en, net als Karel De Gucht, gewoon haar stomme kweek dichthouden. Verdomme toch, waar is het fatsoen naar toe? De tijd dat politici een voorbeeldfunctie hadden is spijtig genoeg al wel een tijdje voorbij maar in plaats van zich op de rug van anderen te profileren zouden ze zich beter concentreren op de problemen die voorliggen. En dan maar schelden op het Vlaams Belang. Zwarte tijden zijn het.

Aaaaalaaaareum!

Ik had mezelf voorgenomen om niet meer zulke korte berichtjes te posten maar ik wens de Nederlandstalige mensheid er even op te wijzen dat The Ape of Naples, de laatste plaat van Coil, dus nog opgenomen met John Balance, het beste is wat ik deze maand al heb mogen horen. Ik had willen schrijven 'hun beste sinds...' maar ze hebben feitelijk geen echt slechte platen. In elk geval een ontzettend pakkende plaat, een waardig afscheid van een absoluut genie. Het doet je wensen dat Balance toch wat minder aan de fles had gezeten, dan was hij niet zo dom die overloop afgesukkeld. A shame, want deze plaat bewijst dat hun beste werk misschien nog wel moest komen. Eén van hun allerbeste en meest essentiële platen en dat wil heel wat zeggen. Monumentaal.

Margaret on the Guillotine

Alsof het nog niet erg genoeg is wat ze hun land en indirect ook de rest van de wereld hebben aangedaan, eindig(d)en zowel Ronald Reagan als nu Margaret Thatcher very conveniently in geheugenverlies. Er is/was in hun geval dan ook heel veel te vergeten. Om haar er even aan te herinneren, hieronder even Matt Johnsons schitterende tekst over wat ze met haar eigen land heeft gedaan, iets wat de walgelijke Tony Blair zonder een spatje spijt gewoon ook nog eens verderzet.

Beneath the old iron bridges, across the victorian parks,
And all the frightened people running home before dark,
Past the saturday morning cinema
That lies crumbling to the ground,
And the piss stinking shopping centre in the new side of town.
I’ve come to smell the seasons change, and watch the city,
As the sun goes down again.

Here comes another winter, of long shadows and high hopes,
Here comes another winter, waitin' for utopia,
Waitin for hell to freeze over.

This is the land, where nothing changes,
The land of red buses & blue blooded babies,
This is the place, where pensioners are raped,
And the hearts are being cut, from the welfare state,
Let the poor drink the milk, while the rich eat the honey,
Let the bums count their blessings, while they count the money.

So many people, can’t express what’s on their minds,
Nobody knows them and nobody ever will,
Until their backs are broken and their dreams are stolen,
And they can’t get what they want, then they’re gonna get angry!
Well it ain’t written in the papers, but it’s written on the walls
The way this country is divided to fall,
So the cranes are moving on the skyline
Trying to knock down - this town
But the stains on the heartland, can never be removed,
From this country, that’s sick, sad, and confused.

Here comes another winter, of long shadows and high hopes,
Here comes another winter, waitin for utopia,
Waitin for hell to freeze over.

The ammunition’s being passed, and the lords been praised,
But the wars on the televisions will never be explained,
All the bankers gettin' sweaty, beneath their white collars,
As the pound in our pocket, turns into a dollar.

This is the 51st state - of the U. S. A.

(The The - 'Heartland', van het overigens geheel geniale en zeer aan te raden Infected)

Voornemens voor 2006

Het is misschien wat vroeg voor mijn voornemens voor 2006, maar hier zijn ze:

1. van Merksem naar Antwerpen (nu al haast zeker want ik kan een appartement overnemen zonder een waarborg te moeten neertellen)
2. eender welke dagjob aannemen, een betere job zien we dan later wel
3. van pc naar mac overschakelen, zie geen nadelen; enige downside is dat ik lange tijd geen platen ga kunnen kopen, maar dat neem ik er dan maar bij
4. het boek uitschrijven dat ik al lange tijd in gedachten heb; feitelijk heb ik twee scenario's in gedachten, misschien combineer ik ze wel in één boek
5. ik denk dat ik wat van mijn minder gespeelde en waardevolle vinyls (zo heb ik bijna alle originele Transmats gewoon dubbel, waarom feitelijk?) voor eerder obscene prijzen op e-bay ga smijten om wat onroerend goed roerend te maken en zo een kleine reserve aan te leggen

Mening - Meaning

Hoewel ik vond dat Theo gisteren overdreef met zijn kritiek op KindaMuzik, besef ik dat ik zulke meningen voortdurend nodig heb (daarom ook weer spijtig dat hij met zijn blog stopt). Alles wat ik niet vind, triggert een emotionele respons bij mij en doet mijn brein als een exploderende lucifer in brand schieten (daarvan komt dus de naam van mijn blog voor wie het nog niet begrepen had). Uitdaging heb ik nodig. Voortdurend. Niet straks, maar NU VERDOMME!

Daarom - ik had nooit gedacht dat ik dit zou schrijven en het zal bepaalde mensen wellicht verbazen - besef ik, in uitgesteld relais weer eens, hoe hard ik de dagelijkse portie OM-C/Droommachine mis. Vele andere blogs hebben, ofwel grosso modo dezelfde mening en optiek als ik (Lubacov, Joris, Bas, Herman, Martijn, Mathias en nog enkele anderen), ofwel een mening die me gewoon niks doet, een non-mening zeg maar - een semantisch betekenisloos veld van meninkjes, oppervlakkigheid en zelden meer dan Pavloviaanse reacties op zijn ze.

Zo heeft hij me laten kennismaken met de wondere wereld van de Franse structuralisten (die ik trouwens niet zo erg haat als hij wel denkt, ik vind alleen - iets wat ik wel af en toe haat - dat ze de zaken nodeloos ingewikkeld maken en datgene wat je gerust in één zin kan uitdrukken laten uitgroeien tot een onontwaarbaar kluwen van subteksten die de kern van de zaak enkel maar verbergen en uitstellen - een Franse ziekte over het algemeen -, iets waar ik, ongeduld en oppervlakkig (in de zin van voortdurend op zoek naar een nieuwe triggers en impulsen) karakter in persoon, gewoon geen tijd voor wil maken, omdat het voor mij gewoon niet lonend is).

Ik mis zijn muzieksmaak trouwens ook. Wie vervangt hem als het aankomt op vurig geschreven en onsentimentele meningen, die, als je een beetje moeite doet, wel degelijk tot de kern van de zaak komen? Neem nu dat Richie Hawtin/Transitions-stuk op de Subjectivisten. Of daarvoor dat Earth-stuk. Wie, behalve één of twee journalisten in The Wire (mochten er nog zijn, signaleer ze me aub, zolang ze maar niet Simon Reynolds heten), durft zoiets aan? Wie durft, zoals Theo en ook Mischa gisteren terecht hebben opgemerkt, nog een mening hebben die ook een betekenis heeft. Een mening die de weg wijst naar nieuwe en onvermoede horizonten. Een mening die niet politiek correct en veilig is. Een mening die verder durft gaan dan 'ik vind dit goed en ik hou hier zoveel van'. Een mening die je leven en denken een andere weg doen inslaan. En zeg nu niet dat zulks alleen mogelijk is als je jong bent. Geloof ik dus niks van, hoewel het voor 99,9% van de mensen op deze planeet waarschijnlijk wel degelijk geldt.

Begrijp me niet verkeerd, dit is geen oproep aan Omar om opnieuw te beginnen bloggen (hoewel ik zijn 365 dagen artificieel te kort vond en vind dat zijn stukken op de Subs te beperkt zijn, want enkel over muziek handelend). Maar waar zijn die meningen die het vuur van de oppositie doen ontbranden (en kom nu niet af met het pedante House Is A Feeling), die je voor het beeldscherm willen doen roepen: "Daarmee ben ik het hartsgrondig niet eens!" Of nog, een mening die prachtig en spot on uitdrukt wat jij al zo lang denkt of vermoedt.

Heeft er dan niemand een echte MENING meer? Daarom ga ik, laat ik maar weer eens ijdel zijn, vanaf nu opnieuw meer van deze lange monologues intérieurs schrijven. Minder laten zien, meer provoceren en tegen schenen schoppen. Het is nodig. Iedereen slaapt. En dan dromen ze ook nog eens zo veel te zacht.

Vreemd

Vreemd inderdaad dat ik me nu pas de reden herinner waarom ik, in tegenstelling tot het overgrote deel van de Vlamingen, altijd zo gecharmeerd ben van Nederlanders. Mijn stiefovergrootvader was namelijk een Nederlander. Gerrit Zuiddam heette hij geloof ik en hij was een schipper. Hij voer samen met mijn overgrootmoeder rond op zo'n Rijnaak. Geloof ik omdat het al zolang geleden is dat hij gestorven is. Dat was trouwens op de dag van mijn eerste communie, zowat de eerste keer dat ik met de dood van een geliefde werd geconfronteerd. Ik had dus gewoon een Nederlander in de familie. Vreemd hoeveel feiten uit je leven op de achtergrond van de herinnering geraken.

Vincent

Overigens moet ik er altijd weer om lachen op hoeveel verschillende manieren, hoewel nooit de juiste, Nederlanders mijn naam uitspreken. Behalve Lubacov en soms Wilko is er echt niemand die erin slaagt en dat is ook maar omdat we elkaar al wat langer kennen. De eerste die er wel in slaagt krijgt van mij een biertje (of twee, drie).

Een (Kinda)Muzikdagje

Gisteren KindaMuzik-verzamelen geblazen in Amsterdam. Ontzettend leuke dag gehad moet ik zeggen.

Theo hakte er op de KM-workshop stevig in met zijn kritiek op het digitale medialandschap (deels terecht, deels onterecht, omdat ik vind dat die media in tien jaar onmogelijk het statuut kunnen bereiken waarvoor andere media vaak twintig jaar of meer hebben gehad). Over mijn eigen presentatie heb ik geen mening. Ik doe gewoon mijn ding, hoewel ik nadien mocht vernemen dat ik met één van mijn handen tic nerveux-gewijs de hele tijd over mijn buik aan het strelen was (wel een heel vreemde tic trouwens: ik wil niet weten wat Freud of Lacan daarover zouden te zeggen hebben: wil ik een kind misschien?).

Het leukste was natuurlijk om daarna met de verzamelde kliek het café en het resataurant in te duiken. Goede gesprekken gehad met onder andere Remco 'jazzman' Takken (over een gedeelde obsessie (Reve) en racisme), Elisabeth Van Scherpenzeel (de enige aanwezige KM-vrouw, moeten we aan werken), LOUD!-mouth Eric Looge, beats-opperhoofd Atze de Vrieze, aanstormend talent Rob van Leeuwen (mijns inziens KM's grootste talent, maar hou het stil) en Paul Claassen. Zoveel Surinaams gegeten dat ik tot in Antwerpen maagpijn had. En uiteraard nog enige discussies over Nederland-België op sportgebied gehad (nuja, discussies, sport interesseert mij weinig maar Nederlanders blijkbaar des te meer, 't is te zeggen: ze kunnen er zo leuk over vertellen). Daarna nog even van de poel des verderfs die de Rosse Buurt is genoten (nuja, vooral ontzettend hard gelachen) en dan met vriend Johan naar Petrol voor de goddelijke popprinses Annie. Fantastische, albeit zeer vermoeiende dag. Amen.

Annie oh Annie

In levende lijve is ze nog mooier en nog schattiger. En ze kan nog echt zingen ook. Een droomelf uit het Hoge Noorden.

Gibson

"I currently seem to be proving my theory that I can't simultaneously write a novel and blog."

• Eén: Hoera, er komt een nieuwe Gibson aan.
• Twee: shit, ik zit ook al een tijdje over een boek te dubben. En ik denk dat ik het vuur in mijn geest daar maar voor ga gebruiken. Soon.

Bull's Eye #2

"It's as though the creative process is no longer contained within an individual skill, if indeed it ever was. Everything , today, is to some extent the reflection of something else."

Het moest ervan komen

Lubacov beklaagt zich hier terecht over de grote moeilijkheid die je na een periode van extreme creativiteit ondervindt om de zaken bloggewijs enigszins draaiende te houden. Theo houdt er ook al mee op. Een teken aan de wand dat er - voornamelijk het laatste jaar heb ik de indruk - een absolute wildgroei aan blogs en pseudo-interessante meningen is ontstaan. Iedereen die ook maar honderd mp3's op zijn computer heeft staan, iedereen die ook maar één goed concert heeft meegepikt, iedereen die thuis vijftig platen in de kast heeft staan, wil zijn meninkje (want meer zijn het vaak echt niet) kwijt. Dan wordt het natuurlijk soms moeilijk om nog de moed op te brengen om te denken dat jouw mening tussen miljoenen andere meningen nog iets uitmaakt. Maar om te zeggen: ik heb begrip voor beide heren hun beklag. Daarom heb ik vorige week ook de linklijst in de rechterkolom er gewoon uitgesmeten. Niet omdat ik de daar vermelde blogs niet meer lees, maar het valt wel op dat mijn dagelijkse portie blogleesvoer elke dag een beetje afneemt. Mocht ik, zoals Luba en Theo, op het moment een vaste dagjob hebben in een andere stad (hetgeen waar ik momenteel naarstig naar op zoek ben), zou deze blog misschien ook al op het kapblok van de bijzaken terechtgekomen zijn.

Maar zolang het nog niet zo ver is houdt deze evolutie mij voorlopig nog niet tegen om ijdel (wat is het anders dan denken dat je iets belangrijks te melden hebt, of dat je toch zo'n fantastische muzieksmaak hebt? het eeuwige "kijk mij eens!") uit de nek te blijven lullen. Maar toch heb ik, in tijden van hoge nood - die pardoes aangeven dat er best ook wel andere dingen in het leven zijn dan muziek- ook al de gedachte voelen opkomen om de blogpen aan de wilgen te hangen. Als ik bedenk dat ik de laatste zes jaar 544 (ben ik gek of zoiets? dat moet het wel zijn) artikelen en recensies voor KindaMuzik heb geschreven, dan vraag ik me soms af: waarom ook nog dit?

De waarheid is dat deze blog er vooral voor mezelf is (ik heb dan ook nooit een teller willen installeren om na te gaan hoeveel mensen mijn hyperactieve écriture automatique ook daadwerkelijk lezen). Anders loop ik gewoon zelf verloren in al die muziek die op me afkomt. Muziek is nu eenmaal één van de belangrijkste dingen in mijn leven, zelfs als ik besef dat het uiteindelijk in het licht van de oneindige kosmos en de iets minder oneindige wereld niet zo heel veel uitmaakt wanneer de nieuwe Mathew Jonson, Carl Craig of Nurse With Wound uitkomt.

Als je die redenering tot zijn uiterste logische conclusie doortrekt doe je natuurlijk helemaal niks meer. Maar daarvoor blijf ik, alweer voorlopig, misschien toch iets teveel een idealist. Ik schrijf gewoon graag over de artiesten en persoonlijkheden die me elke dag weer helpen om dit leven wat aangenamer te maken en ik beschouw deze blog dan ook als een constante hommage aan die mensen. En als er ook maar één iemand dankzij deze blog ook verslaafd geraakt aan de nieuwe Carl Craig, Mathew Jonson of Nurse With Wound, dan is mijn missie feitelijk al geslaagd. Meer moet dat niet zijn.

Bull's eye

"But here is Parkaboy railing on about Mama Anarchia's tendency to quote Baudrillard and the other Frenchmen who annoy him so deeply, (...)"

Back from the dead

Na een absolute rotmaand die bol stond van de dysthymie, de bijna-dood-ervaring van mijn moeder, het nu toch wel heel zichtbaar wordende achteruitgaan van mijn grootmoeder en nog andere familiale rotzooi (waar ik het hier liever niet over heb omdat ik anders weer veel te boos word, terwijl ik vandaag, dankzij de goede zorgen van een stel oude vrienden (dankjewel H. en K.), net een soort sereniteit heb teruggevonden) eindelijk de machine opnieuw draaiende gekregen.

De afgelopen dagen er toch weer een stuk of zeven recensies uitgeperst, zonet mijn long overdue Adult.-interview eindelijk uitgeschreven en daarstraks in een kleine twee uur mijn voordracht voor de KindaMuzik-workshop van zaterdag ineen geflanst. Een mooi verhaal, dat laatste, denk ik, ik word nog een expert op het betreffende gebied, als ik niet oplet. En van al dat nadenken, uitwerken, samenvatten, structureren en uittypen word je dus op een of andere rare manier bijna high. Noem het beroepsbevrediging (in die zin dat het nog steeds een beroep is waar ik geen harde pecunia voor terugkrijg, maar wel veel respect en vriendschap, hetgeen feitelijk veel belangrijker is). Mooi zo, want dat was veel te lang geleden. Back to business! Life sucks but I suck harder.

En nu verder onder de wol met mijn herlezing van Gibsons Pattern Recognition.

[zijn boeken worden elke keer dat ik ze herlees beter. zonder twijfel - net voor dick en houellebecq - mijn favoriete schrijver. als ik neuromancer (new romancer?) niet één keer per jaar lees, moet er wel iets loos zijn.]

Condi-kke leugenaar

Condi Rice verzekert ons met de hand op haar moordkuil dat de CIA nergens ter wereld folterkampen heeft. Ze mogen dat niet. Ze zouden zelfs niet durven. Feitelijk doen die mensen in Langley dus niks anders dan formulieren invullen en e-mails screenen. En korans ronddelen in Guantanamo en de gevangenen dan vriendelijk vragen of ze niet wat info hebben over Al-Qaeda.

Overigens...

... is de nieuwe kat die ik sinds een paar maanden in huis heb, Ivy, wel een dier dat blijkbaar beter dan mijn andere poes begrijpt waar het hem in huize Romain om te doen is. Vorige maand heeft ze bijna helemaal doorgebracht ofwel naast mijn draaitafels ofwel op mijn rechterluidspreker. En sinds een paar dagen slaapt ze overwegend op mijn platenbakken. Slim dier. Met wel het nadeel dat ze af en toe, als ze weer eens te gulzig met haar kattebrokken is omgesprongen, mijn platen onderkotst, zodat ik vandaag een halve platenbak moest gaan schoonmaken en zelfs een 12-inch de waterbehandeling moest laten ondergaan wegens besmeurd met haarballen en braaksel. Hetgeen nog maar eens aantoont dat dieren en mensen niet zo heel veel van elkaar verschillen, in die zin dat het ook met hen niet altijd luim en plezier geblazen is.

Eén en al OOR?

Ik vond bij het doorzoeken van mijn boekenkast het feestnummer ter gelegenheid van 20 jaar OOR terug. En dan moet je (Ok, retrospectie is natuurlijk makkelijk maar het zet de zaken nu wel netjes op zijn plaats.) toch constateren dat OOR altijd een heel rockistische blaadje geweest is, voornamelijk gericht op het liedje. Nergens in heel dat feestnummer vindt je ook maar iets terug over enige electronische muziek (hoe kan je in een popgeschiedenis van 1971-1991 nu Kraftwerk laten ontbreken? Begrijpe wie kan hoor.), nergens een letter over krautrock, zelden iets over new wave, no wave en industrial, en al helemaal niks over alles wat ook maar enigszins naar experiment ruikt. En als je bedenkt dat dat feestnummer ergens begin jaren negentig verscheen dan snap ik toch niet helemaal hoe ze daar niet hebben ingezien dat electronica en dansmuziek het gewoon helemaal gingen maken. Verder dan wat reggae, Prince, Stevie Wonder, Public Enemy en Marvin Gaye komen ze niet. Dat een figuur als Eno nergens expliciet een vermelding krijgt snap ik ook al niet.

Nu is zulk conservatisme bij het journalistenvolkje natuurlijk geen unicum. Bij Humo was het al net hetzelfde. Daar worden nu, door de gelukkig vele malen meer breeddenkende journalisten, artiesten opgehemeld die tien jaar geleden door verstarde rockisten nog de grond werden ingeboord.

Is hier een conclusie aan te verbinden? Jawel! Namelijk dat het vroeger zeker niet op alle vlakken beter was. De brede blik die er tegenwoordig op het internet, in de blogosfeer en zelfs in gevestigde bladen heerst is toch echt wel duizend maal liever te verkiezen dan wat men vroeger als 'toonaangevende' mening op papier werd gezet. Lang leve de toekomst!

Het evangelie volgens Jonson

Belangrijker dan elke noot van The Strokes is evenwel de nieuwe Mathew Jonson, 7.19 FM David, op Wagon Repair. Drie nummers deze keer. En hoor ik daar 80ies-geluiden in het titelnummer? Het nut van het lawaaierige tweede nummer ontgaat me evenwel. Nummer drie is een trage sleeper die nogal proggy klinkt. Is weer eens wat anders. Besluit: zeker niet zijn beste maar het kan niet elke dag Pasen zijn, zeg ik dan maar. Prachtig artwork ook weer. Alleen al daarom zou je al die Wagon Repairs kopen.

Overigens heb ik gisteren op slsk ook een half uurtje Mathew Jonson live in Fabric (van prima kwaliteit bovendien) kunnen bemachtigen. Zij die in dire need zijn weten hem wel te vinden.

Struck

Alexis Vos doet hier nogal heel laaiend over The Strokes. Dan is mijn interesse natuurlijk gewekt. Dus maar even binnengehaald voor een luisterbeurt, die drie elpees. Naar mijn goede gewoonte in uitgesteld relais.

Is This It vind ik toch wel heel charmant moet ik zeggen. Wat dus wil zeggen dat ik er niet ben in geslaagd om de plaat af te zetten. Klinkt wel allemaal net hetzelfde. Maar dat zal wel de charme van garagepunk zijn, zeker? Of laat ik het in de toen nog Engelse woorden van Martijn zeggen: "nice album, but hardly a shock to the system".

Room on Fire klinkt op het eerste gehoor een stuk rijper maar ik mis de bovengenoemde charme van het debuutalbum. Toch is de plaat ook weer niet zoveel minder als wordt beweerd. Voor de ongeïnitieerde kan de stem van Casablancas trouwens wel stevig op de zenuwen gaan werken. Maar een zinsnede als "I wanna be forgotten / I don't wanna be reminded" vind ik dan weer wel erg erop.

First Impressions of Planet Earth, pas uit in januari naar ik heb vernomen, zou volgens dezelfde Alexis nogal prog zijn. Que? Niks van gemerkt dus. Single 'Juicebox' rockt in elk geval als de beesten. En de rest van de plaat klinkt toch ook niet echt slecht, zij het wederom niet bepaald wereldschokkend.

Conclusie: The Strokes mogen blijven, maar ergens sluimert een intuïtie dat ik er niet zo heel vaak naar ga teruggrijpen. Daarvoor blijft garagepunk voor mij toch altijd wel een beetje 'teveel van hetzelfde' klinken.

Wie oh wie?

Met het ononthoudbare nummer 8613950748854 heeft mij proberen te bellen?

Ach zo!

Ik begin het langzaam helemaal te begrijpen met die vier nieuwe Amerikaanse legerbasissen in Roemenië: ze zijn zich gewoon aan het positioneren om de Europese Unie binnen te vallen. Van overstretch gesproken. Ik zie het aanvalsplan al zo voor me. Ze komen vanuit Groot-Brittannië langs de ene kant, vanuit sub-Russisch Azië en vanuit Roemenië dus. Bovendien hebben ze hier overal nog genoeg basissen over.

Ook vreemd dat zo'n isolationistisch land als het huidige Jesusland er dan weer helemaal niks op tegen schijnt te hebben om overal over de wereld van die folterkampen te gaan neerpoten. Rare jongens, die Amerikanen.

Wat me nog merkwaardiger voorkomt is dat iedereen altijd maar schijnt te denken dat er met vrouwelijke politici (i.c. Condi Rice) beter te praten valt dan met mannelijke. Nog nooit van Margaret Thatcher of Indira Gandhi gehoord? Catharina de grote iemand? Elisabeth I?

Mmmm.... Herfst!

God, wat een mooie plaat is dit zeg. Gebeurt me tegenwoordig wel vaker dat de promo's die ik het langst uitstel om te beluisteren de grootste verrassingen blijken. Wie van Talk Talk, The Blue Nile en The Bees houdt zal hier zeker en vast zijn gading vinden. Maar ook shoegaze en Stereolab kwamen me voor de geest bij beluistering. Adembenemende schoonheid van begin tot eind.

The Skeleton Key

Voor wie nog niet, geheel blasé, alle horrorplots aller tijden in zijn hoofd heeft steken en nog wel bereid is om de good ol' suspension of disbelief voor een klein anderhalf uurtje zijn gang te laten gaan is The Skeleton Key best een aangenaam verpozend filmpje. Zelfs al is de plot een mash-up van Angel Heart en Lovecrafts Thing on the Doorstep. Kate Hudson - ik denk dat het de eerste film was waarin ik haar heb gezien - heeft bovendien iets heel ondefinieerbaars sexy. Enfin, zijn vier euro meer dan waard.

Indeed

Iedereen die van de Bristolse (wat een lé-lijk woord, zeg!) new wave-scene (de groep was samengesteld uit leden van The Pop Group en Glaxo Babies), no wave (denk Bush Tetras en Lizzy Mercier Descloux) en andere funky doings houdt moet hier gewoon aan. Het meest lijkt de muziek van deze ladies-fronted groep feitelijk nog op Kong, die andere NY no wavers. Verplicht luistervuur want dit is echt wel heel erg goed.

New definitions of pain

Voor de sado-masochisten onder ons. Ik was daarnet uien aan het snijden en per toeval had ik een vuiltje in mijn oog. Dus ik in de ogen gewreven. Was even vergeten dat die vol met uiensap hingen. Lordy! Was dat even één van de langste kwartiertjes van m'n leven! Pas dan merk je hoe vaak je je ogen sluit. Denk pijn. En dan maal duizend. Auch!

Lijnen

Echt járen aan een stuk heb ik regelmatig zwart gereden op de tram. Net nu ik wel een abonnement heb (dankzij de VDAB nog wel, in België is de dienst voor arbeidsvoorziening, als je het een beetje goed aanpakt en miniem coöperatief bent, een vriend ipv een vijand) zijn de zware controles begonnen. Zo werd ik een tijd geleden wel twee keer in één uur gecontroleerd op dezelfde lijn, hetgeen nu toch wel echt van het goede te veel is.

Vandaag was het dus weer van dat. De tram was na controle nog amper voor de helft gevuld. Wel zo handig. Kan ik ook eens zitten, want mijn lijn (nr. 3) is per toeval de lijn die naar het Sportpaleis voert, waar het verzamelde gepeupel zich gaat overgeven aan Bier und Schnapps op de tonen van Night of the Proms en Clouseau. Ik kan dus zelden mijn zitvlak te rusten zetten. Bovendien spreken die mensen met afschuwelijke accenten, gaan ze, in de foute veronderstelling dat ze in avondkledij gehuld zijn, gekleed als dorpscafépooiers en tavernehoeren, en willen ze per se allemaal de grappigste zijn op de tram, waardoor je heel de tijd geplaagd wordt door homerisch gelach dat zelfs je walkman overstemt.

Mooi ook dat je dan ziet dat mensen allerlei uitvluchten beginnen te zoeken en zich zelfs - als ze wat breder van borstkas zijn - agressief beginnen te gedragen tegen de controleurs en de begeleidende politie, terwijl het natuurlijk eenvoudig is: je hebt een biljet of niet.

Killing

‘I Hate the Way You Love’, 'The Good Ones' en 'Murdermile' zijn van die nummers waardoor je in een opwelling besluit een instrument in huis te halen.

Dat schreef Yorick Buwalda eerder dit jaar in zijn recensie van No Wow op KindaMuzik. En precies hetzelfde gevoel/verlangen overviel mij toen ik The Kills live aan het werk zag. Vriend J. zag me eerder met gitaar dan met piano. Ik feitelijk ook. Misschien toch maar eens...

Playlist

1. Lindstrøm - Cane It for the Original Whities
2. Unit 4 - Bodydub (Freak Electrique Acid Dub remix)
3. Fast Eddie - Fast Thunder
4. Tomas Andersson - Hip Date
5. Âme - Kuma
6. Carl Craig - Darkness (Caya Dub)
7. Stefan Robbers - Compound Two
8. DJ T - Time Out
9. Jersey Devil Social Club - Red Repreyes
10. Random Factor - Broken Mirror
11. Jonny Rock - Telephone
12. Ruede Hagelstein - Eclectic People

Vanaf volgende week hoop ik genoeg ruimte op de harde schijf te hebben om ze ook daadwerkelijk online te pleuren (via yousendit). Dan kan u gezellig meeluisteren.

De helden van mijn helden

Zijn dus niet altijd mijn helden. Lindstrøm kwam een tijd geleden in Weekend Knack verklaren dat Queens Jazz de plaat was die hem de oren geopend heeft. Hij zal wel heel jong geweest zijn, denk ik dan maar. Nu heb ik helemaal niks tegen Queen. Integendeel zelfs. Als er zoiets als goeie kitsch en camp bestaat dan zijn het Freddie cum suis wel. Maar dit is toch wel heel erg eigenaardig. Alsof Carl Craig een hang naar The Village People zou toegeven.

Verdamme zag

Vrijdag was het Hoogdag in Petrol. Eerst een ongelooflijk krachtig optreden van The Juan MacLean, die, toen wij die synthgitaar zagen, helemaal niks meer fout konden doen. En dat deden ze dan ook niet. Ze speelden trouwens zo hard dat je elkaar amper kon verstaan. Daarna kwam Lindstrøm een laptopset weggeven en ook die was schitterend. Lekkere trage house zoals we dat van hem gewoon zijn en ellenlange versies van 'There's a Drink in My Bedroom and I Need a Hot Lady' en het onvermijdelijke 'I Feel Space'. Zonder twijfel één van de beste avondjes ooit in onze favoriete betonnen hangar op Het Zuid. Zelfs Starski en Tonic waren meer dan ok. Kom daar nog eens om.

Playlist

20051203 405AM - 605AM
01 visage - fade to grey
02 franz ferdinand - walk away
03 big black - kerosene
04 dfa 1979 - black history month
05 kaiser chiefs - i predict a riot
06 joyce sims - come into my life
07 john tejada - sweat on the walls
08 lindstrøm & prins thomas - sykelsessong
09 the mfa - rinse time
10 the hypnotist - the house is mine
11 dfa 1979 - pull out
12 lopazz - blood (tiefschwarz remix)
13 franz ferdinand - outsiders
14 ministry - i'm falling
15 white stripes - blue orchid (alt. mix)
16 james holden - a break in the clouds
17 renegade soundwave - the phantom (it's in here)
18 franz ferdinand - do you want to
19 lindstrøm & prins thomas - turkish delight
20 anita lane - lost in music
21 dfa 1979 - blood on our hands
22 yoko ono - walking on thin ice
23 pink industry - state of grace
24 dfa 1979 - turn it out
25 the kills - no wow
26 lindstrøm & prins thomas - claudia
27 psyche - eating violins
28 the fall - i am damo suzuki
29 lindstrøm & prins thomas - claudio
30 hot chip - playboy

Bedankt Mathias

'Lepratjeef' is mijn favoriete nieuwe woord van de week. Voor de Nederlanders onder ons: het betreft hier Pater Damiaan. Een 'tsjeef' is een Vlaams scheldwoord voor christenhond.

Lachen ook wel dat de VRT berichtte dat er in het buitenland maar weinig ruchtbaarheid gegeven werd aan onze Grootste Belg verkiezing. As if. Hadden ze Leopold II maar moeten kronen tot Grootste Belg. Of de in alle niet-bruine cafés van Antwerpen gevierde komiek Philippe L'Hiver.

Weg ermee

U had het misschien aan onderstaande post al gemerkt (of niet, ook goed) maar ik ben eindelijk mijn harde schijf aan het ontdoen van alle crap music die erop staat. Nu, echt veel bedroevend slechte muziek blijkt er niet op te staan. Wel wordt een deel van de schijf ingenomen door, laten we zeggen, eerder middelmatige muziekjes die niet meteen het Heilige Vuur doen ontbranden. Naam klinkt bekend, je wilt het wel eens horen, het komt er niet echt van want je hebt alweer iets nieuws etc... Als je het dan toch beluistert blijkt het maar net in orde, laten we dan weer zeggen, gewoon niet goed genoeg om nog langer kostbare mb's aan te besteden. Mijn adagium 'du médiocre au pire il n'y a pas de mesure' getrouw volgend gaat dat er vanaf nu gewoon uit. Het leven is te kort om het aan middelmatige muziekjes te besteden.

5 x Snelrechtprocedure

Depeche Mode - Precious (Michael Mayer Remix)
Mooi, maar nogal vervelend. Herr Mayer hat schon besser gemacht.

Depeche Mode - Shake the Disease (Tiga Remix)
Onnodig en dus niet goed.

Depeche Mode - A Pain That I'm Used To (Thin White Duke Mix)
Alsjeblieft zeg! En dat van de man die ons 'Avalon' schonk. Begrijpe wie kan. Cash in maar knock out.

Depeche Mode - Behind the Wheel (Lexicon Avenue Mix)
Ok

The Kills - The Good Ones (Tiga Remix)
Voorspelbaar, maar net ok

Maxïmo Park

Het feit dat Maxïmo Park in meerdere jaarlijstjes staat doet mij dan weer vermoeden dat het misschien voor de gitaarpop toch niet zo'n heel goed jaar was. De plaat is zeker niet slecht maar toch wel heel hard overroepen. Je herkent er gewoon haast elke goeie Engelse groep van de afgelopen dertig jaar in. Ik hoorde bij een eerste beluistering in elk geval al Roxy Music, Eno, The Smiths en The Cure. Maar het is allemaal zo verdomd on-catchy. Enkel 'Postcard of a Painting' kon me echt bekoren. Nee, dat kan beter.

De kleinste Belg

De Grootste Belg is Pater Damiaan. We hebben natuurlijk geen goeie schrijvers, grote staatsmannen en andersoortige interessante figuren in onze 175 geschiedenis. Dat het een priester is verbaast me natuurlijk dan weer niet in dit kerktorenland. Typisch natuurlijk ook dat men in plaats van een groot medicijnenman als Paul Janssen net iemand kiest die samen met zijn patiënten ten onder gegaan is. België is trouwens zelf een ongeneeslijke ziekte, dus alles klopt als je het even nader beschouwt.

Zou...

de Sint nog plaats hebben op dat vliegtuig voor Vive La Fête?

Sint-wens

Liefste Sint,

Graag had ik nu al het speelgoedmodel (met bijgeleverde explosiekit) gekregen van het nog te crashen vliegtuig waar U2, Coldplay, Oasis en Madonna samen opzaten. Daarenboven had ik graag dat u voor een mysterieuze uitslaande brand kon zorgen in de lokalen waar Brand Pilsener gebrouwen wordt. Als derde wens leek mij een goed gemikte komeetinslag op het Antwerpse Sportpaleis geschikt. Let u wel even op dat u niet precies de dag uitkiest waarop mijn mama Clouseau gaat bekijken. Op uw oneindige wijsheid en goedhartigheid vertrouwend, verblijf ik.

Hoogachtend,

Vincent Romain

En nog wat Noors genot

Hier kan je een 113 minuten durende dj-mix van Lindstrøm en Prins Thomas downloaden. Eronder staat ook nog een live-set van beide heren. Met dank aan de immer goed op de hoogte wezende Hanka, wiens blog tevens vol staat met links naar wel zeer lekkere mp3's. Maar om te zeggen: Lindstrøm en Prins Thomas rule!