FF

Zo ver ik het kan inschatten na een eerste beluistering is de nieuwe Franz een lekker plaatje. Misschien zelfs nog iets beter dan de eerste. Wat minder catchy - gelukkig maar! - maar veel meer rock-'n-roll in elk geval. Zoveel is er niet veranderd, maar welke groep zijn tweede plaat klinkt volledig anders dan de eerste? Mission accomplished, voor diegenen die er van houden.

Kijken!

Bekijk hem snel voor de Hollywood remake van Scorcese (The Departed) uitkomt. Een soort Face/Off maar dan zonder de afgesneden gezichten. Bovendien speelt Tony Leung van 2046 erin mee, toch wel een heel goeie acteur. Overigens vraag ik me af waar de vrouw op deze filmposter vandaan komt want ik kan me in de film geen vrouw met een pistool herinneren, laat staan dat er, zoals hier wordt geïmpliceerd, een vrouw tussen beide hoofdpersonages zou staan.

R.I.P.

Pinken wij een traantje weg voor het einde van de Droommachine. Het was zeer mooi maar ook veel ergernis, zoals zo vaak met al wat mooi is. Zelden was ik het eens maar het was wel de blog die ik 's morgens na het opstarten van de cpu het eerst ging checken. Het Virus Verborum neemt afscheid van één van zijn belangrijkste herauten. So be it!

Onderzoek heeft uitgewezen dat

Het is hoogstwaarschijnlijk een tic van mij maar ik kan mij urenlang blijven opwinden over onderzoeken, enquêtes en hun resultaten. Zo lees ik vandaag de resultaten van een onderzoek naar het relatiegedrag van jongeren. Blijkt dat haast 80% van hen zich kan voorstellen dat ze heel hun leven met dezelfde partner doorbrengen. Daarnaast plaats ik dan een resultaat van een onderzoek, enige jaren geleden gevoerd, dat vaststelde dat in België (of was het nu Vlaanderen?) bijna twee derde (laten we even voor het gemak de helft zeggen) van alle huwelijken/relaties na een tijdje op (echt)scheiding uitlopen. Commentaar van een seksuologe: "Ja maar, het gaat hier over de verlangens van jongeren." Wat is dat nu voor onzin? In plaats van te zeggen: "Ja, jongeren hebben onrealistische verlangens." Zou al een heel stuk eerlijker zijn. Gemakkelijk natuurlijk om gewoon vast te stellen en er geen gevolgtrekkingen aan te verbinden. Dan heb je toch helemaal niks aan zo'n onderzoek?

Nog zoiets. Al duizend onderzoeken heb ik gelezen over de gevolgen van roken. Nu weet iedereen dat dat niet gezond is, maar bijna elk onderzoek zegt er iets anders over. Sommige zeggen dat je voor je dertigste moet stoppen om de schade nog enigszins te kunnen herstellen, andere zeggen dat dat helemaal niks uitmaakt en dat je sowieso kanker krijgt. Nog andere zeggen dan weer dat sommige mensen genetisch voorbestemd zijn om het te krijgen, andere onderzoeken zeggen dan weer dat het gewoon toeval is of je het krijgt of niet. Weer andere grijpen naar grafieken met vergelijkingen hoeveel jaar er van je leven afgaat als je een bepaalde periode gerookt hebt. Ik raak er gewoon niet meer wijs uit. En dat terwijl ik toch, hopelijk, mag aannemen dat de medische wetenschap een exacte wetenschap is.

Mijn vraag is vooral: wat wordt er met zulke resultaten uiteindelijk gedaan? Hebben zo'n onderzoeken wel enige zin? Of het nu sociale, exact wetenschappelijke of politieke onderzoeken betreft, waarom krijgen we de hele tijd resultaten over ons heen gestrooid die door de realiteit als snel achterhaald worden, of waarvan de resultaten totaal geen maatschappelijke relevantie hebben, of nog erger, waarvan er niemand ook maar enigszins wakker ligt? Of zou het gewoon zo zijn dat er ondertussen een maatschappelijke onderzoekskaste ontstaan is die per se financieel in stand gehouden moet worden? Nog een andere mogelijkheid is natuurlijk dat de mensen ondertussen als het ware verslaafd zijn geraakt aan zulke onderzoeken, in de ijdele hoop iets over zichzelf te leren.

Lijstje

Even een overzicht voor mezelf waar ik dezer dagen naar luister:

• Nog steeds veel Can, vooral dan Monster Movie en Tago Mago, hoewel ik Unlimited Edition en Soon over Babaluma ook wel begin te lusten
• Sufjan Stevens en zijn wonderbaarlijke Illinois
• De Nite Versions van Soulwax, wat een kracht zeg!
• De extra tracks die op Carl Craigs reissue van Landcruising staan, Carl Craig zoals het bedoeld is
• De Radio Slave versie van 'Darkness' van Carl Craig
• Abenteuerlichtes Herz en Pedra van Allerseelen, aangeraden door Julian Cope, een soort gothisch-Spaanse krautrock
• Asmus Tietchens' Biotop: de ontdekking van het jaar!
• Geri Reig van Der Plan
• Adolf Noise en zijn geniaal-gekke Wo die Rammelwolle Fliegt
• Jack Rose's Kensington Blues en Pelts (Untitled)

En om mijn reputatie maar meteen volledig de bodem in te slaan: op het moment ben ik nogal weg van 'Not Gonna Get Us' en in mindere mate 'How Soon Is Now' van Tatu. Ik ga een artikel over Trevor Horne schrijven, vandaar.

This is the remix

Dit jaar lijk ik wel op missie om me maar eens meer als een vaderlandslievend element te gedragen. En dus moet ik u melden dat de Nite Versions van Soulwax een zeer opwindend plaatje is. Als dj's kunnen ze me alsnog gestolen worden maar dit is toch echt wel een sterke plaat. En 'Another Excuse' blijft natuurlijk sowieso één van de nummers van het jaar. Bijna even straf als de beste Tiefschwarz. Alleen wil ik er wel aan toevoegen dat het natuurlijk een plaat van de tweede kans betreft want Any Minute Now was en blijft knudde. Zullen ze zelf ook wel geweten hebben, anders zouden ze deze niet gemaakt hebben. Only logical.

Jack! Jack! Bloody Jack!

Jack Rose is altijd goed. En dus is zijn nieuwste, Kensington Blues, dat ook. 's Mans muziek mag van mij gerust op oneindige repeat (het is te zeggen: als ik daar tijd voor had). Na een hardnekkige verslaving aan Raag Manifestoes, die feitelijk nog niet helemaal over is, nu alweer dit.

Lichtelijk geniaal

Woohoo! Wat een plaat zeg! Kompakt-veteraan doet vrije expressie met Duitse kinderrijmpjes en andere geniale onzin en hij doet dat zeer goed. Visioenen van Cluster, Harmonia en Asmus Tietchens. Soms lijkt het zelfs wel Nurse With Wound in een zeer speelse bui. Deutschland über Alles!

Van The Man

Dat ik steeds minder een louter beats-mens wordt mag wel duidelijk zijn als ik hier momenteel compleet kapot ben van Astral Weeks van Van Morrison. Prachtige plaat is dat zeg. Ik zou hem bijna (bijna, zeg ik) 'Have I Told You Lately' gaan vergeven.

Rita

Als die Amerikanen dan toch niet in global warming geloven, zouden ze dan misschien geloven dat dit een straf van God is? De Tien Plagen van Amerika of zoiets. Ik hoop alvast voor hen dat dat niet het geval is want dan hebben ze er, na vliegtuigen en orkanen, nog acht te gaan.

Alexander

Oliver Stone is het echt volledig kwijt (zo ie het al ooit gehad heeft). Ik ben begonnen Alexander te bekijken maar heb het moeten opgeven na een klein half uur. Niet alleen is Colin Farrell gewoon belachelijk als homo-veldheer maar ik vroeg me vooral de hele tijd af waarom Angelina Jolie feitelijk Engels met een vet Balkan-accent moest spreken. Burn Hollywood Burn!

Humo(r)

In de Humo staat, buiten het lichtelijk fantastische Dwarskijker, meestal niks interessants, maar het is nu al de tweede keer dat er een interview met de Antwerpse kunstenaar/uitvinder Panamarenko in staat. En die man is dus geniaal grappig en heeft altijd gelijk, hoe vreemd hij ook mag overkomen. Ik heb van begin tot eind geschaterd met zijn 7 Hoofdzonden. Met dat vorige interview met hem in Humo had ik dat ook al. Geniale kerel. Ik heb bovendien met hem een liefde voor Broodthaers en Beuys gemeen. Vliegt allen naar de krantenwinkel! Poëzie meneer! En dat in Humo.

Driesprong

Ik ben zo al een beetje aan het best-of-2005-en geslagen en nu ik Sufjan Stevens' Illinois nog eens tot mij heb genomen, ben ik nu toch wel een beetje op een driesprong terechtgekomen. Wordt het dEUS, wordt het M.I.A. of wordt het Sufjan? Ach kom, laat ik gewoon maar eens de patriot uithangen: het wordt gewoon dEUS. Hoewel, Sufjan heeft toch echt wel een heel prachtige plaat gemaakt. We komen er wel uit tegen december.

Ook de constatatie dat ik steeds minder een Beats-mens aan het worden ben, hoewel er best wel veel goeie Beats-platen zijn uitgekomen dit jaar.

Wat is dat toch?

Joris hangt de blogs aan de wilgen, Omar binnenkort ook en nu zijn Guuz en Bas er bij de Subs mee opgehouden. Zit er iets in de lucht of zo?

Lousy fuckers!

Ik heb het over Mozilla, dat vandaag zonder enige reden zichzelf volledig opnieuw geïnstalleerd heeft. Met andere woorden: al mijn instellingen en links zijn verdwenen. Het is dat ik IE absoluut haat en er geen andere browser van formaat is of ik smeet dat ding van mijn cpu. Klootzakken! 500 links down the drain. Enfin, we beginnen dan maar met een propere lei.

Venit Vidit Vicit

Ik heb er de debiele kleuterelectro van Stereo Total en de neptranceherrie van de heren D'Ache en D'Elle voor moeten doorstaan maar gisterennacht was Mathew Jonson vanaf de eerste tot de laatste noot grensverleggend geniaal. Waarschijnlijk het eerste echt goede techno-optreden dat ik ooit heb gezien. Bovendien haast allemaal nieuwe nummers, hetgeen het beste doet verhopen voor de komende maanden. Legendarisch optreden.

Prins Thomas

Ik weet niet waar je hem kunt terugvinden maar als je hem ergens kan te pakken krijgen, grijp je kans. Het gaat over de Cosmanova mix van Prins Thomas. 75 minuten lang disco in de breedste zin van het woord en oude electro. En lekker traag bovendien. Stevige aanrader.

Voor de Nederlandse Broeders

Op zaterdag 24 september organiseert Donnerwetter een avondje Keulens minimalistisch genoegen met een live van Metope en een dj-set van Tobias Thomas. Allen naar Pakhuis Wilhelmina zou ik zeggen. Voor 5 euro kan je er al in.

Druk! Druk! Druk!

Dus deze week weinig tot geen updates. Amuseer u ondertussen met Guuz zijn nieuwe, weer eens zeer interessante, blog. Wie kan er nu tegen een blog over zuchtmeisjes zijn? Juist, u dus ook niet.

Aaaaaaargggggghhhhhhh!!!!! Verdommme!!!! Fuck!!!

Heb je eens een interview met een levende legende, die dan nog bijzonder spraakzaam en vriendelijk is ook (Michael Rother van Neu! dus), valt je telefoon uit en krijg je hem niet terug aan de praat. Nog een geluk dat het interview al bijna veertig minuten bezig was. Enfin, ik heb dus wel stof voor een goed artikel maar op zo'n moment zou je wensen dat de grond openscheurde en de Nokia-fabrieken opslokte. Damn'!

Keep it Coming

Dan zeg je dus tegen jezelf: ga maar wat minder voor KM schrijven. Heb je in één week een interview met Adult, Michael Rother en (waarschijnlijk) Mathew Jonson. Ondertussen redigeer je dan nog ontelbare stukken, onderhoud je in de mate van het mogelijke een blog en volg je nog halftijds een cursus. Ben ik een workaholic misschien? Of gewoon gek? Of is dat hetzelfde?

Minimal Dossier

Heel het weekend als een gek aan het Minimal dossier voor KM aan het schrijven geweest. Doordat ik het voornamelijk zelf heb geschreven (met enige hulp van Omar en Thijs) is het misschien wel een beetje teveel een éénzijdige en persoonlijke voorstelling van zaken geworden maar ik denk niettemin dat je wel een vrij volledig beeld krijgt van wat minimal is. Reacties altijd welkom maar iedereen zal in zo'n dossier altijd net die release of net die artiest missen. Zo zij het.

Als het goed is, hier morgenavond online.

We're Shopping

Even het stad ingedoken voor nieuwe lectuur en muziek. Mezelf maar snel de nieuwe dEUS aangeschaft. Wordt waarschijnlijk toch mijn plaat van het jaar. Daarnaast op instigatie van de Droommachine mezelf getrakteerd op Le Plaisir du Texte en Fragments d'un Discours Amoureux. Zien er allebei zeer interessant uit, vooral omdat het voor mij toch vrij belangrijk is dat een essayist verwijst en doet uitkijken naar andere teksten. Ben benieuwd. Ondertussen beginnen de Mythologies toch iets meer vat op me te krijgen.

Groove la' Chord

Dit is hem dus: de plaat die misschien wel het beste incarneert wat techno nu echt is, zou moeten zijn. Hoeveel keer ik deze plaat in mijn leven al heb gedraaid is niet te schatten. Hij komt bijna nog dagelijks op, de ultieme afleid- en afreageerplaat. Een beetje de eindeloosheid die Mathew Jonson nu zo mooi kan oproepen, maar dan vijf jaar vroeger, met dat verschil ook dat Jonson toch meer een meditatief kader biedt, terwijl 'Groove la' Chord' pure extase is. Zo'n loop waarvan je zou willen dat hij nooit eindigt. Tegelijk krachtig en diep als de beste Basic Channel, maar dan veel warmer dan de roerloze verlatenheid van de meeste Oswald/Ernestus-platen. Ik ken overigens geen enkele dansvloer die hiertegen bestand is en bijna elke electronica-dj heeft hem wel in zijn koffer steken.

Meteen was het ook de artistieke zwanezang van Aril Brikha. Na deze plaat kon hij gewoon nooit meer, zou hij effectief gewoon niks meer maken dat even dicht bij de techno-perfectie komt. Niet erg want alleen hiermee is hij al onsterfelijk. Overigens is het ook de laatste plaat op Derrick May's Transmat/Fragile-imperium die dergelijke indruk heeft nagelaten. Stone cold classic.

Curiositeiten

Niet dat ik deze plaat ooit zou durven beluisteren (hoewel ik moet toegeven dat het even jeukte toen ik het mapje in iemand zijn slsk-folders tegenkwam), maar het is altijd leuk te constateren dat er muzikale tradities bestaan waar je niks van af wist. Jodelmaniakken, out u hier en nu, zou ik zeggen.

Ondertussen...

Luister ik naar Thuja en hun Pine Cone Temples. Van die muziek die maar blijft duren, nooit stoort, altijd mooi is. Geef mij maar een goeie drone, zeg ik altijd maar.

Passtime

De volgende dagen ga ik mij voornamelijk op de sofa leggen en mijzelve onledig houden met Houellebecqs La Tentation d'une Île. Ook literatuur redt wel eens. Zo nu en dan.

Blijven voorlopig half gelezen:

Herzog van Bellow (te pijnlijk, te irritant, misschien te Amerikaans)
Mythologies van Barthes (ofwel hou ik niet van esthetica, ofwel vind ik dit gewoon niet zo heel interessant, ofwel begrijp ik die man niet)
Crash van Ballard (dat ik gewoon een walgelijk boek vind en blijf vinden)
Tongkat van Peter Verhelst (zeer poëtisch maar te sprookjesachtig om te kunnen blijven bekoren)

Troost

Voor liefhebbers van neo-folk, Jack Rose, Six Organs Of Admittance, Current 93 en andere fingerpickin' toestanden, heb ik maar twee woorden: Stone Breath.

Pelt

Onder het motto: voor een goeie drone mag u mij altijd wakker komen maken: Pelt met (Untitled). Muziek die de ondraaglijke traagheid van het universum verklankt.

Hoop aan den Einder

Dat gevoel krijg ik van The MFA en hun 'The Difference It Makes'. Alsof je ongemerkt ergens wordt neergezet waar je het heel leuk vindt. Trance redt!

Sine Waves

Omar heeft natuurlijk gelijk als hij zegt dat dit nog veel beter is. Sine dubio Aphex' beste plaat ooit (veel te vroeg hoogtepunt in feite), hoewel Selected Ambient Works Volume 2 altijd wel een plekje apart zal hebben in mijn muzikale hart, omdat vriend Johan en ikzelve het als soundtrack voor een tripje door Death Valley hebben gebruikt. Maar Surfing on Sine Waves was feitelijk, toen al, het verste dat IDM kon geraken. Uitgesponnen over slechts negen nummers is dit de essentie van IDM en AFX. Bevat bovendien het stevig stampende 'Quoth' (naar het schijnt het nummer dat Andy Weatherhall ertoe heeft aangezet om zich full-time met elektronische muziek te gaan bezighouden) én het Julie Andrews samplende 'Supremacy II'. De ultieme brug tussen het fysieke van de dans en het mentale van elektronische muziek. Groots! Grootser! Grootst!

[Wat me ook opviel: humor had een groter bestanddeel van IDM kunnen zijn. Alleen Black Dog en Aphex kwamen daartoe, de rest zat teveel met de modellen van Detroit techno en jazz in de kop. Het komische aspect werd daarna wel door Rephlex uitgediept maar dan weer iets te diep. Het is ook nooit goed.]

IDM Nu

Nog maar net schreef ik dat er tegenwoordig nog weinig echte IDM wordt gemaakt of ik stuit op Extrawelts 'Zu Fuss'. Een zoveelste parel in de kroon van het sublieme Border Community en zo'n nummer waar je toch even van achteroverslaat. A-kant 'Soopertrack' is dan weer van de gebruikelijke onberispelijke trance-kwaliteit die we van James Holden zijn label gewoon zijn.

Ook op Border Community, maar nog beter, want over zes nummers uitgesmeerd, is Petters Six Songs. Ook hier weer een verrukkelijk weids samengaan van het beste van trance, techno, electro, vet geluid, minimal, IDM, ambient en zelfs dub. Ontsnappingsmuziek par excellence.

Ik ga me dan nu maar snel op James Holdens Balance mix werpen.