Groove la' Chord

Dit is hem dus: de plaat die misschien wel het beste incarneert wat techno nu echt is, zou moeten zijn. Hoeveel keer ik deze plaat in mijn leven al heb gedraaid is niet te schatten. Hij komt bijna nog dagelijks op, de ultieme afleid- en afreageerplaat. Een beetje de eindeloosheid die Mathew Jonson nu zo mooi kan oproepen, maar dan vijf jaar vroeger, met dat verschil ook dat Jonson toch meer een meditatief kader biedt, terwijl 'Groove la' Chord' pure extase is. Zo'n loop waarvan je zou willen dat hij nooit eindigt. Tegelijk krachtig en diep als de beste Basic Channel, maar dan veel warmer dan de roerloze verlatenheid van de meeste Oswald/Ernestus-platen. Ik ken overigens geen enkele dansvloer die hiertegen bestand is en bijna elke electronica-dj heeft hem wel in zijn koffer steken.

Meteen was het ook de artistieke zwanezang van Aril Brikha. Na deze plaat kon hij gewoon nooit meer, zou hij effectief gewoon niks meer maken dat even dicht bij de techno-perfectie komt. Niet erg want alleen hiermee is hij al onsterfelijk. Overigens is het ook de laatste plaat op Derrick May's Transmat/Fragile-imperium die dergelijke indruk heeft nagelaten. Stone cold classic.