Niemal wieder?

Ben me sinds vrijdag aan het verdiepen in Joachim Fests psychologische portretten van de topnazi's, zeg maar Hitlers entourage. Ik moet zeggen dat je dan, zelfs als je zoals ik een meer dan gemiddelde interesse in geschiedenis en in het bijzonder WO II hebt, toch wel van de ene verbazing in de andere blijft vallen. Jeezes, wat een troep krapuul en mentaal gestoorden! Maar vreemd genoeg zitten er ook wel een aantal tragische figuren tussen (waarmee ik uiteraard niet wil zeggen dat ik sympathie voor hen kan opbrengen). Zo was Goebbels, abstractie makend van zijn gruweldaden (ok, dat is moeilijk, maar ik doe het hier toch even), eigenlijk best wel een grappige en intelligente kerel. Hetgeen ook weer eens duidelijk maakt dat intelligentie op zich alleen niet zaligmakend is en zelfs aartsgevaarlijk is als ze verkeerd gericht wordt.

Het zwaarst was ik feitelijk onder de indruk van Heydrich (het koudste gezicht dat ik ooit in mijn leven aanschouwd heb en die man had verdomme een joodse vader!) en Hess (in andere tijden en omstandigheden gewoonweg een zwaar psychiatrisch geval).

Blijft de absolute verwondering dat dit stelletje over het algemeen diep gefrustreerde en met een knoert van een minderwaardigheidscomplex opgezadelde gekken ooit de macht over één van de grootste landen ter wereld in handen heeft gekregen.

Dit boek zou op alle middelbare scholen verplichte kost moeten zijn. Maar ja, dat zal, vrees ik, wel een wensdroom blijven.

Overzichje

Even een round-up van de muziekjes die in huize Romain de dienst uitmaken de laatste tijd

Michel Polnareff - Polnareff's
William Basinski - Alles
Earth - Extra-Capsular Extraction/Sunn Amps and Smashed Guitars
Annie
Boris - Flood
Daft Punk - Steam Machine/The Brainwasher
Hakim Bey - Temporary Autonomous Zones
M.I.A. - Arular
Carl Craig - Just Another Day
Rex The Dog - I Look into Mid-Air
Scott Walker - Climate of Hunter
Mathew Jonson
Frances the Mute
Genghis Tron
Vicious Pink - 8:15 To Nowhere
Basic Channel - Phylyps Trak 2.2

Jadis, si je me souviens bien...

Een keer per week, niet echt op een vastgelegde dag, nodigt mijn moeder me uit om bij haar te komen avondeten. Tot voor kort vertrok ik vandaar (Huidevetterstraat, die aanvangt vanaf het einde van de Meir) ofwel linea recta naar huis met Tram 3, ofwel ging ik op vriendenbezoek in de stad.

Sinds een paar weken is deze stilaan vermoeide routine vervangen door een solitaire stadswandeling. De eenzaamheid die velen de stad toedichten is voor mij altijd één van de voornaamste aantrekkingskrachten geweest. [‘Wat is de droom anders dan de stad die ons in leven denkt?'] Zeker 's avonds, nadat het licht, 's winters toch, tot verlichting is geworden, voel ik me als eenzame wandelaar beter op mijn gemak dan dat ik die welbepaalde weg met iemand anders of bij daglicht zou afleggen.

Nu heb ik, nadat ik vanavond hetzelfde traject aflegde als de vorige malen, een zekere doelmatigheid vastgesteld met betrekking tot de route die ik volg. Die route staat, om het cru te stellen, gelijk met het verleden, het loslaten ervan en, als het ware, eveneens met een soort laatste herinnering eraan.

Eerst wandel ik via de Oudaan (waar Café Berlin ligt, symbool voor mijn hartsvriendin N., van wie ik nu al enkele jaren vervreemd ben geraakt), de Vrijdagmarkt en de Sint-Pietersvliet naar de Scheldekaai alwaar ik de brug bestijg die langs de Schelde ligt, aan het zogenaamde Zuiderterras. Daar ga ik dan meestal even uitwaaien en staren naar het zachte golven van de rivier en de pseudo-skyline van Linkeroever, rol er een sigaretje en kom dan van de brug af aan de Suikerrui. Vandaar ga ik via de Handschoenmarkt naar de Groenplaats, waar de Fnac gelegen is (mijn eerste job), wandel dan naar de Carolus Borromeus kerk, vandaar naar de Keizerstraat (waar ooit het studentenkot lag van C., een meisje dat ooit - het lijkt gelukkig een eeuwigheid geleden - mijn leven grondig heeft verwoest, sinds haar afbraakwerk heb ik geen normale relatie meer gehad). Vandaar ga ik langs de Academie (waar P. studeerde, ooit één van mijn boezemvrienden met wie ik zo'n echte mannenvriendschap had en die ik in geen jaren nog ontmoet heb). Dan recht naar de Prinsstraat, waar twee jaar geleden en misschien nu nog, B. woont/woonde, mijn allereerste liefje, waar ik twee jaar geleden een op voorhand tot mislukken gedoemde relatiedraad, tegen beter weten in, nog eens mee had opgenomen. Juist daarover ligt dan weer de UFSIA, de eerste van vele universiteiten waar ik gestudeerd heb. En pakweg honderd meter verder ligt de Pieter van Hobokenstraat, alwaar ik ooit in 1974, het levenslicht zag, in wat ondertussen is omgebouwd tot een rusthuis voor bruiden van Christus. Vandaar gaat het dan naar de Frankrijklei waar J. en W. wo(o)n(d)en, twee van mijn beste vrienden, die, pakweg tien dagen geleden, na elf jaar lief en leed, uit elkaar gegaan zijn.

Vreemd toch dat ik pas de tweede keer die rode draad, bijna mijn levenslijn sinds mijn achttiende levensjaar, als zodanig wist te herkennen. Het leek eerst een eerder lukrake wandeling maar op de een of andere manier kom ik toch elke keer weer instinctief langs die sleutellocaties. Het lijkt wel een afscheidswandeling. Nog even de gedachten laten terugvloeien naar oude geliefden en vrienden, naar successen en mislukkingen, naar een lach en vele tranen. En dan op weg naar een ander leven. Alsof ik sinds enkele weken, eigenlijk sinds ik vernam dat J. en W. uit elkaar gingen, eindelijk begreep dat het uur van de waarheid geslagen was. Op één of andere manier symboliseerde hun eenheid voor mij het blijvende, het zekere (ik had echt nooit gedacht dat ze uit elkaar zouden gaan, hun namen werden in mijn geest steeds samen uitgesproken, ze leken met andere woorden wel voor elkaar bestemd). Maar raar genoeg gaf dat voor mij dan weer het startschot om het zekere, de sleur, de routine, voorgoed op te geven en eindelijk eens de te lang uitgestelde stap naar het onzekere, de verandering te zetten.

Of hoe een wandeling een metafoor wordt voor een metamorfose.

(op de achtergrond speelt: William Basinski - The Disintegration Loops)

Carlkraft

De cirkel is echt wel rond wanneer François Kevorkian in zijn remix voor Kraftwerks 'Aerodynamik' een sample van Carl Craigs 'Science Fiction' gebruikt. Mooi.

Aan alles komt een einde (1-5)

1. Het langstlevende koppel dat ik ken (11 jaar) is (voorlopig) uit elkaar
2. Ik lust opeens kaas
3. Gisteren stond ik zomaar eventjes om 7 uur des morgens op
4. Frances the Mute van The Mars Volta spookt rond in mijn hoofd
5. Zelfs Reynolds-adepten zien nu het licht

Aanrader!

Lees dit!

(ik kan alvast niet wachten op het vervolg)

Toch nog even dan

Omar kan het beter dan zeggen dan ikzelf, dus lees het daar maar. Wat een oetlul zeg die Simon. En een racist bovendien. Wat mensen al niet allemaal doen om hun geloofwaardigheid te behouden.

Mmmmm.....

The ocean floor is hidden
From your viewing lens
A depth perception
Languished in the night
All my life I’ve been
Sewing the wounds
But the seeds sprout
A lachrymal cloud

Mooi is dat!

(met dank aan the comatorium)

Ge-lukt!

Oohoo! Frances the Mute rocks!

Eén woord

Aangezien ik nooit iets met Simon Reynolds gehad (ik heb namelijk geen voorbeelden, hoogstens invloeden en dan nog) ga ik me ook niet bemoeien met 's mans irrelevante uitspraken. Vooral ook omdat Arular gewoon een te gekke plaat is. Alsof ik het me aantrek waar MIA is opgegroeid. Jongens, wat vinden ze toch in godsnaam aan dat ergerlijk mannetje? Eén woord: LUL! (of ik zal het even in zijn moedertaal zeggen: Dick!).

Of toch (en dit is het laatste wat ik over die navelstaarder zeg): die man teert toch gewoon op zijn reputatie. Ik hoop dat hij het nog lang kan doen want zinnigs komt eruit zijn brein al lang niet meer. En spijtig genoeg voor hem leidt dat er dan weer toe dat ik ook niet bepaald geneigd ben om zijn vroeger werk te gaan onderzoeken.

Simon says... nothing relevant at all.

Yes, gelukt!

Ik heb ondertussen al het eerste nummer van Frances the Mute kunnen uitzitten zonder het af te zetten. En ik moet constateren dat het niet zozeer de stem is die mij af en toe de stuipen op het lijf jaagt, maar wel het verbazingwekkend aantal stijlen dat de heren in één nummer proberen te proppen. Niettemin kan ik ook al zeggen dat dit nooit echt mijn muziek gaat worden. Wel respect voor het aantal ideeën dat ze durven aan te spreken. Maar het blijft wel zo een beetje Radiohead in het 37ste kwadraat.

Platenkoper vs Platenverzamelaar

Sir E. merkte mij enkele weken geleden op dat ik op een andere manier platen koop dan andere mensen. Ik heb dat zelf ook altijd al vastgesteld. Zeker in mijn technotijd zou en moest ik van bepaalde labels en artiesten gewoonweg alles hebben. Zo heb tot een bepaalde periode alles van Mills, Hood, Peacefrog, Kenny Dixon, Theo Parrish, Carl Craig, Transmat, Saunderson, Balihu, Chain Reaction en wat weet ik nog verzameld. Maar ook Current 93, Coil en Nurse With Wound overwoekeren nog steeds mijn harde schijf. Nu, deels door een tijdelijk gebrek aan financiële draagkracht, deels wegens het feit dat de vernieuwende en revolutionaire fase van betreffende muziek grotendeels achter de rug is, probeer ik me te beperken tot het up-to-date houden van mijn Carl Craig- en Underground Resistance-verzameling, die eerste omdat hij voor mij de enige permanente revolutionair is, de tweede omdat ik een boon heb voor Mad Mike en zijn denkbeelden over muziek - bij UR voel ik echt iets achter de machinetaal.

Het zal waarschijnlijk wel te maken hebben met mijn obsessie voor geschiedenis. Niet alleen lees ik buiten de gewone bellettrie nog altijd zoveel mogelijk geschiedkundige werken maar ik zit ook al lange tijd in mijn hoofd met een geschiedenis van de electronische muziek vanaf 1985 te schrijven (zeg maar vanaf het ontstaan van Chicago House). Alleen, het komt er maar niet van. Niet alleen omdat het een zeker kluizenaars/bibliotheekbestaan zou impliceren (en ik daar dan weer veel te nerveus en op constante verandering gericht voor ben), maar ook omdat ik - het eeuwige dilemma van iemand die steeds het nieuwe op de voet wil volgen - al zoveel schrijf over muziek die nu uitkomt. Occam's Discotheque is een halfslachtige poging om aan die Will-zu-Geschichte tegemoet te komen, maar ook daar ontbreekt me nog een je-ne-sais-quoi.

Om maar te zeggen: ideeën genoeg maar de uitwerking laat de wensen over. Tijd om daar iets aan te doen.

Habemus papam?

Het is mijn stelligste overtuiging dat ze met Jean-Pol een Arafat aan het uithalen zijn. Enigste verschil is dat ze bij het Vaticaan nu eenmaal iets meer geld hebben dan bij de Palestijnse Autoriteit (zo noemen ze dat toch, niet?) en zich dusdoende betere medicijnencocktails kunnen permitteren. Leuk detail is dat de paus er tussen twee ziekenhuisbezoeken in nog in slaagt om een boekje uit te geven waarin hij abortus met de holocaust vergelijkt (klein verschil: bij de holocaust ging het wel degelijk om mensen die al geboren waren, Jean-Pol) en het homohuwelijk (iets waar ik persoonlijk ook niet zo voor ben, maar ze doen maar hoor) als een bron van het Kwade (lang geleden dat ik dat nog eens met hoofdletter kon schrijven) aanduidt. Bovendien veegt hij, leider van een instituut waar meer dan de helft van de wereldbevolking van enige beslissingsmacht uitgesloten is (te weten: de vrouwen), de nationale democratisch verkozen (nou ja, laten we dat even aannemen) parlementen flink de mantel uit omdat ze abortus hebben goedgekeurd. Kardinaal Ratzinger, ook niet bepaald een man die bekend staat voor zijn progressive theorieën, haastte zich niettemin om eraan toe te voegen dat de paus het helemaal niet zo had bedoeld. Hetgeen mij dan weer doet vermoeden dat zelfs hij nu enigszins begint uit te kijken naar het glorieuze einde van dit pontificaat.

[kleine opmerking in de rand: wie heeft dat boek geschreven? ik veronderstel dat hij niet meer kan typen ondertussen en vermoed dat zelfs de krachtigste Dragon-software uit zijn gewauwel niks meer kan opmaken. gebarentaal misschien?]

Dubito ergo blog

Ik zit deze week al een heel tijdje na te denken over de verdere bestemming van mijn blog. Niet dat ik nooit persoonlijk word, maar over het algemeen slaag ik erin om het geheel vrij zakelijk te houden (dwz dat ik voornamelijk oordelen uitschrijf over muziek, film, literatuur, filosofie etc, die dan naar gelang de lengte ook nog van de korte gedachte tot een volledige recensie of kort essay kan variëren, laten we zeggen journalisme maar dan breed opgevat, hetgeen de meeste blogs uiteindelijk toch zijn). Ik weet nog toen ik het blog-fenomeen voor het eerst ontdekte dat er zich toen ook al die dichotomie aftekende. Langs de ene kant de refererende en oordelende blog (Stevie Nixed, de eerste blog die ik ooit regelmatig ben beginnen lezen), langs de andere de meer persoonlijke, soms angstwekkend zelfrevelerende blog (Lubacov). Ik herinner me nog dat ik tegen een vriendin van me zei dat ik vooral die laatste vorm nooit zelf zou kunnen opbrengen, omdat ik het een beetje te exhibitionistisch vond.

Nu ben ik de laatste tijd een beetje aan het twijfelen geslagen. Ik ben op het moment wel heel erg geneigd om tot de laatste vorm over te gaan. Maar dan heb ik weer zoiets van: schrijf dan liever een boek. Langs de andere kant: als je erin slaagt om een boek uitgegeven te krijgen, kan ook iedereen het lezen, dus veel verschil zou dat in principe niet kunnen maken. Ook is er de gedachte: start dan nog een nieuwe blog. Maar dat zou dan weer een zekere blog-wildgroei impliceren (ik heb er nu al twee die ik regelmatig moet zien te voeden). Het zou ook weer betekenen dat je je persoonlijkheid weer eens zou gaan compartimenteren, een proces waaraan ik enkele dagen geleden met het ten grave dragen van da volgaBabe expliciet een halt wou toeroepen. Want ik vind dat compartimenteren altijd een zekere mate van zelfontkenning oproept. Mensen die onder een schuilnaam schrijven moeten feitelijk toch wel een klein beetje (al is het maar een ietsiepietsie) schizofreen zijn in die zin dat ze een persona creëren om over hun 'echte' persoonlijkheid te leggen, een soort maskeren als het ware.

In ieder geval ging er een vlam in me branden toen ik dit las. Zoiets van: zou ik dat ook op kunnen brengen?

Enfin, we zullen wel zien. Another day another thought.

Coming Around auf Deutsch

Ik had hier al eens vermeld dat ik de nieuwe Justus Köhncke niet je dat vond. Maar 'Alles Nochmal' blijft na vele weken luisteren toch een erg ontroerend nummer. Alleen had ik liever gehad dat ze het geen schlagertechno hadden genoemd. Dat ruikt me toch teveel naar Heino, Udo Lindenberg en Rex Gildo.

Re-e-e-e-e-nnen! (nu het nog kan)

Het spijt me, Bas. Ik heb het slechts anderhalve minuut uitgehouden met de nieuwe Mars Volta. Gek zijn ze, hysterisch, veel te veel drugs gebruiken die mannen. Het zal zijn verdienste wel hebben maar op het moment kan ik het gewoon niet aan. Nog nooit heb ik een stop-button zo snel ingeduwd. Toch hoop ik ooit op een dag één van hun elpees eens volledig te kunnen uitzitten. Al was het alleen maar als karaktertraining.

Ja ja, der neue Matty ist da

Voorlopig slechts hier te vinden maar morgen binnen bij Rush Hour. Ik begin alvast te watertanden. Wagon Repair zou ook zijn eigen label zijn. Yummy!

Me & The Dutchies

Ik schijn een uitzondering te zijn in Vlaanderen. Ik communiceer op mijn blog namelijk bijna alleen met Nederlanders. Ik heb deze blog nu al bijna 5 maanden (ok, is niet zo heel lang maar toch) en ik denk dat ik werkelijk nog NOOIT een commentaar heb gekregen van een Vlaming (buiten Nath/Stevie dan). Mijn Vlaamse vrienden blijken nu eenmaal geen bloglezers te zijn, maar ook daarbuiten (je krijgt immers op je blog wel eens commentaar van mensen van wie je nog nooit gehoord hebt) zijn het steeds Nederlanders die op mijn posts reageren. Hoogstwaarschijnlijk is dit natuurlijk een gevolg van het tweedelige feit dat ik diep in KindaMuzik ingewerkt zit en haast ook alleen Nederlandse blogs lees. Maar toch blijf ik het vreemd vinden. Waarom?

Omdat de meeste Vlamingen, heb ik al gemerkt, Nederlanders gewoonweg haten (en ik denk niet dat ik overdrijf door dit te stellen). Vlamingen zijn namelijk zo'n volkje. Ze verwelkomen Nederlanders (en dat geldt trouwens voor zowat elk ander volk evenzeer) graag als ze in Antwerpen/Vlaanderen/België hun geld komen uitgeven maar van het moment dat diezelfde Nederlanders hun rug niet meer dan twee seconden gedraaid hebben hebben ze het al snel weer over die vuile 'ollanders. Ik vind dit nog vreemder als je beseft hoeveel Nederlanders de oversteek naar Vlaanderen hebben gemaakt om zich aldaar te vestigen vanwege de lagere belastingsvoeten én omdat die Vlamingen zoveel gezelliger zijn. Ook hier weer dezelfde hypocriete reflex bij de gemiddelde Vlaming: hij is zelf de eerste om de belastingen zoveel mogelijk te ontduiken maar als een Nederlander hetzelfde doet blijft hij hoe dan ook een voor de Vlaming volksvreemd element. Toch vreemd als je bedenkt dat onze broeders van boven de Moerdijk wegens de taal alleen al zowat het dichtst bij ons liggen. Als ik naar de 10 Days Off ga of naar Petrol geraak ik vaak nog eerder aan de praat met de eerste de beste Nederlander dan dat ik contact leg met een Vlaming.

Hoewel je natuurlijk de cliché historische oorzaken hiervoor nog eens zou kunnen aanhalen, blijf ik het eerlijk gezegd heel vreemd vinden. Voornamelijk natuurlijk omdat ik sinds ik voor KM ben beginnen schrijven de Nederlanders gewoon heel hard ben beginnen appreciëren (twee van mijn beste vrienden in Antwerpen zijn dan ook Nederlanders), veel harder dan dat ik de gemiddelde Vlaming kan appreciëren. Laat ik een aantal redenen opsommen.

1. Ik hou van het Nederlands als taal. Ze is veel expansiever, laat veel meer invloeden toe en het klinkt ook gewoon veel beter. Zozeer zelfs dat ik bij mezelf bemerk dat ik in mijn schrijfsels als vanzelf veel typisch Nederlandse uitdrukkingen ben beginnen gebruiken. En die evolutie neemt zelfs nog toe. Als ik al een Nederlandstalig boek lees is het ook meestal geschreven door een Nederlander.

2. Ik hou van die branie, dat ongelooflijke lef dat de Nederlanders tentoonspreiden, veel meer dan van die verdorde, beperkte, zelfs regelmatig geborneerde mind-set van de Vlaming die schijnbaar enkel in zijn eigen navel en kerktoren geïnteresseerd is. Ze zijn ook veel directer en je weet meteen wat je eraan hebt, in tegenstelling tot de Vlaming, die meer van het fluisterende, geniepige type is. Als ik ergens in Vlaanderen ook nog maar vermeld dat ik graag en vaak in Nederland uitga, bekijken ze me alsof ik zonet de dochter des huizes heb verkracht.

3. Op één of andere manier zijn Nederlanders, hoewel ze vaak stoer en cool doen, veel hartelijker en vrijgeviger dan de gemiddelde Vlaming, die nochtans door diezelfde Nederlanders als gezellig wordt ervaren. Ik vind de gemiddelde Vlaming helemaal niet gezellig. Maar ik ben dan ook een Antwerpenaar, een mensensoort die in Vlaanderen door andere Vlamingen met groot wantrouwen en soms zelfs angst bekeken wordt (ik heb een tijdje in Gent gewoond en ik weet waarover ik spreek), zodanig zelfs dat we de Nederlanders van Vlaanderen genoemd worden. Antwerpenaren praten, net als Nederlanders, nu eenmaal wat luider en meer geprononceerd en zijn niet zo bevreesd om hun mening te geven. De gemiddelde Vlaming is van karakter immers nog geslotener dan een high-security bankkluis die in beton gegoten is en vervolgens 30 meter onder de grond is begraven. Vandaar ook dat ik tegen één van mijn beste vrienden die een Nederlander is en zichzelf als eerder gesloten beschouwt ooit moest aangeven dat een gesloten Nederlander nog altijd veel extraverter is dan een extraverte Vlaming (soms vraag ik me af of dat wel bestaat, een extraverte Vlaming).

Leid hier nu niet uit af dat ik een Nederlanderneuker of zoiets zou zijn. Ik kan ook best wel wat dingen bedenken die me ergeren aan Nederlanders en vind dat het daar de laatste tijd op socio-politiek vlak zelfs nog iets erger de spuigaten uitloopt dan bij ons. Maar zou er een volk bestaan op deze wereld waar je je af en toe niet aan ergert? Nee dus.

U vraagt zich af: leidt dit ergens heen? Niet echt maar het moest me gewoon even van het hart.

My Kindamusic

Vanaf vrijdag is volgende mix hier te beluisteren:

Carl Craig - Sandstorms [Planet E]
Kraftwerk - Aerodynamik (François K's Aero Mix) [EMI]
Max Mohr - Old Song [Playhouse]
Loosefingers - Transmission X [Alleviated]
Mathew Jonson - Typerope [Itiswhatitis]
Psyche - Elements [10/Planet E]
Robag Wruhme - K.T.B. (Wighnomy's Against Moplakk Terror Mix) [Sonar Kollektiv]
Theo Parrish - The Switch Track [Ugly]
DJ Minx - A Walk in the Park (Villalobos 'til Thursday Rmx) [Minus]
Losoul - Tango Acido [Playhouse]
Luciano & Mathew Jonson - Alpine Rocket [Perlon]
Subway - Lost and Found [Music For Freaks]
Stratus - Vapour (Optimus Remix) [Klein]
Unit 4 - Body Dub (Tiefschwarz Remix) [Clone]
Kenny 'Jammin' Jason & Fast Eddie - Can You Dance [Champion/JTH]
Critical Rhythm - Fall into a Trance (Brooklyn Funk Essential Mix)[Nu Groove]
Carl Craig - Twilight [Planet E]

Eens volledig mijn zin gedaan en mijn persoonlijke muzikale stokpaardjes bestegen. Een beetje Carl Craig, een beetje Mathew Jonson, een beetje minimal, een beetje acid, een snuifje vet geluid en afwerken met een toefje klassiekers. Smakelijk!

Grrrr...

Dit doet mijn bloed weer eens koken. Sullivan begint met een mooi artikel waarin hij een perfecte beschrijving geeft van de (muziek- en informatie-) leefwereld waar we naartoe evolueren. Maar net op het einde (pagina 2 dus) moet hij er verdomme toch weer een morele dimensie aan geven zeker. Waarom is dat opgeheven vingertje toch altijd nodig? En dan vooral als het over Amerika gaat, waar je met mensen uren kunt praten zonder dat je ook maar een seconde het gevoel hebt gehad dat je contact met hen legde. Bovendien als je 'het lawaai van het echte leven' wil horen, ga dan op het platteland wandelen. Ik denk dat je daar wel meer aan hebt, dan aan wakke, pseudo-diepzinnige zinnen als wanneer hij beschrijft wat er gebeurt als hij zijn iPod een keer had vergeten: "I noticed the rhythms of others again, the sound of the airplane, the opinions of the taxi driver, the small social cues that had been obscured before. I noticed how others related to each other. And I felt just a little bit connected again and a little more aware." Het zegt mij immers heel veel over Andrew Sullivan dat hij zijn neukende iPod moet afzetten voor hij zulke dingen beseft. Trouwens: wie in een taxi naar zijn iPod blijft luisteren is gewoon onbeleefd en wie het geluid van een opstijgend vliegtuig niet hoort door zijn iPod is gewoon doof. En wie enkel door luisteren opmerkt hoe anderen met elkaar omgaan heeft weinig gevoel voor menselijke interactie. Ooit van body language en mensen hun gezicht lezen gehoord, meneer Sullivan? Blijkbaar niet. Maar ons wel de les willen lezen. Dat natuurlijk wel.

Het lef, meneer, het lef. Ga uzelf toch neuken man! En voor zulke stukjes krijgt die man waarschijnlijk 250euro of meer. Twee woorden: preposterous en pretentious.

Ja Ja Ja!

Silent Night van William Basinski is feitelijk nog ietsje beter dan Variations, als je begrippen als goed-beter-best kan gebruiken als je het hebt over de wonderlijke schoonheid van 's mans muziek.

(met dank aan Gerard en vooral Bas)

You Just Gotta Love This Guy

De die-hards hebben dit waarschijnlijk al gelezen. Voor mij eindelijk een kans om meneer Engel beter te leren kennen. I can relate to him, ooh, can I relate to him.

Collateral

1. Cruise is altijd beter wanneer hij de bad guy is
2. Verkeerde soundtrack
3. Hollywoodcodes maken van in principe geniale film een avondvullende thriller
4. Een gemiste kans als je de visuele intelligentie van Michael Mann kent
5. Heat en zeker Manhunter veel beter
6. Zeker zien maar niet teveel verwachten

Mmmmm.....

De nieuwe William Basinski is prachtig als altijd. Vijfsterrenplaatje. Toekomstige klassieker. Antarctica getoonzet. My kindamusic.

Get a T.A.Z.

Dit blaast mijn geest alvast.

Occam has declared

Deze week in Occam's Discotheque: The The met Infected.

Moordwijf In Actie

Vrouwelijke mc's waren in Huize Romain tot nu toe absoluut personae non gratae. Tot nu toe dus. Driewerf Verdomme! Wat een plaat! You can Arular me anytime baby! M.I.A. saves truly and entirely. Binnen door de grote poort zoals ze dat zeggen. One cool chic. Ga dat zien, ga dat zien! Of horen, beter. Ik hou mijn 10$ alvast klaar.

Doe nou eens gewoon!

Hier een krachtige gecensureerde vloek door de vinylkoper en dj in mij. Waarom, in godsnaam, waarom zetten ze op een 12-inch 33Rpm als het 45Rpm moet zijn, en andersom? Honderden platen heb ik zo al gekocht. En dan heb ik het verdomme nog niet over al die vinyls waarop ze het gewoon vertikken om ook maar enige omloopsnelheid te vermelden, waardoor je er dus op moet schrijven (oh vloek!) zodat je tijdens het draaien tenminste weet welke snelheid je moet kiezen (je zou denken dat die voorbeluistering ergens voor dient, maar daar heb je dus soms helemaal geen tijd meer voor en dan zou het dus uitermate handig zijn om correcte info op het etiket terug te vinden). Ok, bij Underground Resistance en andere Detroit-labels deden ze het vroeger wel eens met opzet en Mad Mike vergeef je bijna alles. Maar die tijden zijn nu ook weeral een tijdje achter de rug en met de toenemende schaarsheid van vinyl zou het aangenaam zijn mochten ze de weinige die-hards die nog vinyl kopen (omdat het verdomme tien keer beter klinkt, welk digitaal procédé ze ooit ook gaan uitvinden) te gerieven in plaats van hen te behandelen als out-of-time Fremdkörper. Als je voor de gemiddelde 12-inch tegenwoordig bijna altijd meer betaalt dan voor een full cd is dat toch wel het absolute minimum dat men kan opbrengen. Nà!, zoals we in Antwerpen zeggen.

Ja hoor: vinyl kopen is soms afzien.

RIP da volgaBabe (mei 2000- februari 2005)

Nadat ik mijn pseudoniem tijdelijk naar de eeuwigheid had verwezen en daarna weer had opgenomen (ik kan een vrouw namelijk niets weigeren, zeker niet als ze blijft zeuren), heb ik nu, hier, vandaag, zo-even besloten om mijn vrouwelijke ik - nu echt voor goed - te begraven. Men zou kunnen denken dat ik het enkel doe om de romantische aanzoeken van gefrustreerde mannelijke nerds die eindelijk dachten eens een vrouwelijke muzieknerd te mogen ontmoeten voor eens en altijd het zwijgen op te leggen (ok, dat is een van de redenen), maar ik doe het toch vooral omdat het wel eens tijd wordt om me niet langer te verstoppen achter een schuilnaam. Bovendien is mijn echte naam al cool genoeg. Dit was haar eerste artikel en dit haar allerlaatste. Ik hoop alvast dat ik even productief ben als zij dat in die vijf jaar geweest is. De babe heeft mooi dienst gedaan maar haar rijk is nu echt uit. Zij ruste in vrede. En nu ga ik even een klein traantje wegpinken als u mij zulks toestaat.

In het graan nog wel...

Kan er iemand mij uitleggen wat er zo fantastisch, baanbrekend, wereldschokkend, klassiek of grensverleggend is aan The Catcher in the Rye? Alle suggesties zijn welkom want ik heb het zelfs niet kunnen uitlezen, zo saai vond ik het. En dan is het nog wel één van de kortste boekjes die ik ooit ter hand heb genomen. Eén ding moet ik Salinger wel nageven: één boek schrijven, stinkend rijk worden en dan voor de rest van je leven op je lauweren én een enorme berg geld die steeds maar aangroeit gaan rusten, dat is echt wel lef hebben. Maar het zou wel helpen mocht ik weten waarom iedereen dat boek(je) zo fantastisch, wereldschokkend,....

Aaaaaarrrrrrrggggggghhhhhh!

Sunn Amps and Smashed Guitars van Earth is ultrafantastisch. Nu ben ik wel héél erg benieuwd naar Extra-Capsular Extraction.

Ga nou toch gewoon eens dood!

Het is weer zover. President Jesus Bush komt naar België (Brussel om precies te zijn) en daar zijn ze weer op post, de duizend ultra- en andere linkse randidioten die menen dat duizend(!) man genoeg is om van een geslaagde protestmanifestatie te spreken. Ten eerste ben ik er zeker van dat Jesus Bush het niet aan zijn hart gaat laten komen (hij is wel meer gewoon denk ik). Ten tweede valt het ook te betwijfelen dat de van een ronduit smerig gebit voorziene woordvoerder van het zogenaamde Brussels Tribunal enige indruk op de president van het machtigste land ter wereld gaat maken. Mij deden de zoals gewoonlijk wraakroepend simplistische praatjes van hem en zijn met Chinese communistische petjes en lelijke Bush-maskers getooide Pvda'ers alvast niets. Wanneer gaat dat volstrekt onbelangrijke gepeupel toch eens leren dat politieke militanten alleen iets voorstellen als ze ook daadwerkelijk iets nuttigs te melden hebben, én bovendien er iets mee bereiken? Nooit waarschijnlijk. Dan moeten ze zich natuurlijk ook niet gaan kwaad maken als er niet naar hen geluisterd wordt. Behalve bij onze allerleukste 'Vlaamse' omroep natuurlijk, waar zulke in de marge van het socio-politieke gebeuren verzurende nobodies uiteraard een reportage aan zich gewijd krijgen. Zei Borges niet ooit dat je maar één keer in je leven een krant gelezen moet hebben? Ik vrees dat dat tegenwoordig ook voor televisie geldt.

Popcorn als komisch fascisme

Zag gisteren bij mijn broer (die net een home cinema systeem heeft geïnstalleerd) een klein stukje uit Man on Fire, waar Denzel Washington weer eens flink aan het moorden kan slaan. In het betreffende stukje (uiteraard flink gelardeerd met shock and awe-explosies) stopt hij een soort holle dildo gevuld met C4 in de aars van een gangsterbaas. Op zo'n moment vraag ik me dan af waarom er ook maar iemand verbaasd is over de wreedheden in Abu Graib. Als je ervanuit gaat dat de gemiddelde Jesuslander enkel en alleen zulke aberraties als film beschouwt, kan het toch allerminst verbazing wekken dat de gemiddelde GI Joe in het echte leven overgaat tot dezelfde soort onmenselijkheden. Maak maar eens de volgende vergelijking: in Man on Fire maakt Denzel op haast religieuze wijze iedereen kapot die ook maar iets te maken heeft met de ontvoering (niet de moord op of de dood van) van een klein meisje. Vergelijk dan het aantal doden op 9/11 met het aantal slachtoffers in Irak en je beseft dat die arme Irakezen er volgens de Amerikaanse mind-set (het klinkt cynisch, ik weet het) op het moment nog eerder gemakkelijk afkomen.

Eindelijk...

Van die ellendige voorjaarsdepressie verlost. Studio One saves.

De Depri Top 10

Tien cd's/nummers die troost bieden als de donkere schaduw zich over mij werpt:

1. Joy Division: Unknown Pleasures
2. Leonard Cohen: Famous Blue Raincoat
3. dEUS: Nothing Really Ends
4. Fleetwood Mac: The Chain
5. The Tragically Hip: Day for Night
6. Morrissey: Seasick, Yet Still Docked
7. Current 93 & Höh: The Dream of the Shadow of Smoke
8. The Smiths: Please, Please, Please, Let Me Get What I Want
9. David Bowie: Wild Is the Wind
10. Scott Walker: Always Coming Back to You

Absolute afrader voor elke depressieveling ter wereld: Closer van Joy Division.

(diepe) Zucht

Corrupted by Memory
No Longer the Power
It's Creeping Up Slowly
That Last Fatal Hour

I am a brain surgeon

Ik werk deze maand voor een marketingbureau mee aan een test van verschillende tabaksoorten. Om de twee dagen komt er een vriendelijk en waarschijnlijk speciaal op die eigenschap geselecteerd onopvallend meisje bij mij thuis langs om mijn tabak te vervangen en vervolgens stelt ze mij enkele vragen over mijn 'ervaring' van de tabak in kwestie (die uiteraard steeds met sexy namen als U171, T595 of B143 toebedeeld werd). Ik krijg ook steeds een antwoordblad van haar waarop ik tegen de volgende keer de geasssocieerde smaak of smaken moet invullen. Nu had ik dat blad feitelijk nog niet echt bekeken. Vandaag deed ik dat dus wel en wat stond daar op?

Noteer aub dat: U kan maar één soort smaak hebben
Of U kan meer dan een soort smaak hebben
Of U kan geen enkele smaak hebben

Mooi toch? Niet?

Occam reveals

Deze week op Occam's Discotheque: New Orders Movement.

Huh-ra!

Er komt een nieuwe Monade aan. Terwijl ik nog steeds zit te bekomen van 'Cache Cache'.

De zwarte zeemeermin

Niet dat het haar een lor zal kunnen schelen, maar tussen da volgaBabe en Erykah Baduh komt het nooit meer goed, zo het al ooit goed geweest is. Haar huizenhoge reputatie bij soul-, R&B- en urbanliefhebbers is voor mij één van de grootste raadsels van de jaren '90. Werkelijk iedereen die ik ken loopt met haar weg en vindt haar het toppunt van authenticiteit. Het gaat zelfs zover dat ik van de twee Carl Craig remixen van Zap Mama's 'Bandy Bandy', waarop ze meezingt, steeds de instrumentale versie opleg om Baduh's geaffecteerde toontje niet te moeten aanhoren. Hetzelfde bij Commons haast perfecte plaat 'Electric Circus': het laatste nummer, waar zij het vocale roer in handen neemt, valt er altijd onvermijdelijk af. Ik ken de titel van dat nummer zelfs niet (of ben hem vergeten). Alleen de vermelding in het boekje van haar naam was al genoeg om de cd net voor het laatste nummer uit de cd-tray te nemen (ik heb het wel degelijk één keer beluisterd, om vervolgens tot de zelfde conclusie te komen). Misschien komt het wel omdat ze zich zo fanatiek opwerpt als het Afro-amerikaanse geweten van de urban, iets waar ik werkelijk een verschrikkelijke hekel aan heb (zie ook de uithalen van KDJ naar blanken die 'zwarte samples' gebruiken). Mijn aversie, want dat moet het wel degelijk zijn, is bijna fysiek te noemen. Als ik haar hoor in een situatie waar ik de plaat niet af kan zetten (in een café of bij iemand anders thuis), begin ik het namelijk op een vervelend gemor te zetten. Ach, misschien komt het er weer gewoon op neer dat ik gruw van artiesten die per se dat toontje van 'kijk eens wat ik allemaal kan en wie ik allemaal ken' willen opzetten (zie ook Björk).

Oh-oh-oh-oh Ba-a-a-a-by

De Heer was weer genadig vanavond. Na twee dagen volledig geveld te zijn geweest door een voorjaarsdepressie zonder weerga, kwam K. met een schitterend idee: Jamie Lidell in Leuven. Mooi was dat. Ik had hem al anderhalve keer (op Sónar was de zaal te vol) gezien maar deze keer was hij op zijn best. Wat die man doet, ik blijf het verbazend vinden: louter met één stem muziekjes maken. En dan gaat dat van springerige jazz à la Herbert naar Marvin Gaye-benaderingen (want zingen kan hij!) via Prince naar Throbbing Gristle en weer terug, of beter: allemaal tegelijk. Vanavond was hij zelfs met twee microfoons in de weer. Op de ene zingt hij dan een zanglijn in, in de andere een beatbox-ritme en weg zijn we voor een ongeëvenaard samengaan van industriële techno en witte soul. En wat zo verbazend is (ik weet niet of het de facto het geval is, maar ik vermoed van wel), met de methode die hij hanteert kan eenvoudigweg geen één van zijn optredens hetzelfde zijn. Toevalsmuziek maar dan echt. Waar blijft die elpee?

Benny drenst

De Heer vergeve mij deze krachtige Godverdomme, maar het was toch een tijdje geleden dat ik zo'n zeikplaat had gehoord als de nieuwe Benny Sings. Ik ben hier net voor de zekerheid 's mans langspeeldebuut op Kindred Spirits aan het beluisteren. Om maar even te weten te komen of ik me misschien toen ook al in Champagne vergist had. Maar nee: lekker lo-fi plaatje dat stoeit met gelijke delen funk, soul en hiphop, beloftevol van begin tot eind. Zelfs een wereldnummer ('N.U.') staat erop. Daartegenover staat I Love You, 's mans nieuwste op het Sonar Kollektiv, een flauwe en zeemzoete live registratie van blijkbaar voornamelijk nieuwe nummers. Jongens wat een prak, wat een gelul, wat een gedrens, wat een ongegeneerd gezeik ook. Vade retro, Satanas!

Da Vinci Code

Nu verwacht ik niet van een bestseller dat hij even goed geschreven is als pakweg de laatste Ballard en evenmin misgun ik Dan Brown de bergen cash die hij met dit vod heeft verdiend (en nog zal verdienen), maar The Da Vinci Code is zonder twijfel het slechtst geschreven boek dat mij heeft bereikt sinds... ja wanneer eigenlijk. Waar geboren schrijvers een halve alinea nodig hebben om informatie in een verhaal te verwerken, gebruikt hij een heel fuckin' hoofdstuk! Zijn personages, voornamelijk de hoofdpersonages dan, zijn zonder onderscheid van boordkarton, de intrige hangt met haken en ogen aan elkaar en het verhaal is voorspelbaarder dan een aflevering van FC De Kampioenen. Ok, ik ben dan wel sinds mijn 18e levensjaar zeer geïnteresseerd in de Gnosis en andere vroeg-christelijke geloofsinhouden en dusdoende was de inhoud van het boek voor mij allerminst een verrassing te noemen, maar dan nog kan ik er niet omheen dat dit boek wel voor 12-jarigen geschreven lijkt. Zo, moest ik even kwijt.

Lijstje

Compilatie voor een vriendin die van electro houdt. Denk dat ik mezelf ook maar een kopie maak.

Teenage Jesus And The Jerks - Red Alert
The Faint - Glass Dance
Mount Sims - How We Done
Rheingold - Der Ton Macht Musik
FPU - Ocean Drive (Tiga's White Linen Vox)
Les Rita Mitsouko & Sparks - Singin' in the Shower
Amanda Lear - Follow Me
Grauzone - Hinter den Bergen
Cut Copy - Future
Visage - Pleasure Boys
Monte Cazzaza - Sex Is No Emergency
Einstürzende Neubauten - Jet'm
Keine Ahnung - Plastik
Crash Course In Science - Kitchen Motors
Lopazz - I Need Ya
Esplendor Geometrico - Moscu Esta Helado
Ultravox - Mr X
Kraftwerk - Sex Object
Soft Cell - Bedsitter
Perspects - They Keep Dancing
Za Za - Zauberstab
Justus Köhncke - Alles Nochmal
Teenage Jesus And The Jerks - Red Alert (mkII)

Jah Man!

Reggae-verslaving zet zich met onverminderde kracht door. Voorlopige hoogtepunten: King Tubby meets Rockers Uptown van Pablo, de eerste Wackies-sampler en de zeven singles van Burial Mix die ik vandaag per post aankreeg.

Dat is pas Vet Geluid

Iedereen die mij zelfs maar een héél klein beetje kent weet dat ik een absolute hekel heb aan de muzikale exploten van de broers Dewaele. Ik hou niet van wat ze over het algemeen met dansmuziek uitspoken, niet als Soulwax en niet als Two Many DJ's. Maar de remix die ze van LCD Soundsystems 'Daft Punk Is Playing at My House' hebben gepresteerd is echt van absolute wereldklasse. Als rockisme wil zeggen dat electronische muziek de stootkracht van pure rock-'n-roll kan evenaren of zelfs overtreffen, laat het dan zo zijn. Als het goed is zeggen we het ook. Kus van de juffrouw en twee banken naar voren.

Ik dacht dat het er nooit van ging komen...

Na jaren tegenstribbelen heb ik dan toch het juiste ritme gevonden en ben ook ik nu absoluut verslaafd aan reggae en dub. Eindelijk zou ik zeggen. Met veel dank aan Lubacov en Sir Edward fo' showin' me da true path, en ook wel een beetje aan de Droommachine uiteraard. Morgen naar de Noorderburen om het te vieren met een stevige spliff, zou ik zo zeggen. En ik heb voor de vorm dan ook maar ineens die 7x7-inch box van Rhythm & Sound besteld. En nu ga ik nog wat Lee Perry luisteren.

Foei!

Geen twijfel mogelijk: de baslijn van 'Losing My Edge' is de exacte replica van die van 'Do the Du' van A Certain Ratio.

Occam has spoken part 3

Deze week in Occam's Discotheque: Nurse With Wounds Soliloquy for Lilith.

Nostalgia (of juist niet?)

Ben op het moment volledig weg van New Deutsch, een 22 nummers dikke Neue Welle verzamelaar op Gigolo. Stevige aanrader voor nostalgici én voor Vet Geluid en Electroclash fanaten die willen weten waar hun favoriete muziek vandaan komt. En meteen besef je dat er tussen deze muziek en de post-2000 updates enkel wat studio- en instrumenten-evolutie ligt.

Alarm! Schitterende plaat!

Lees dit hier en koop dat dan hier. Verdomme, wat een plaat zeg!

Oh Nee!

Gaat Theo nu ook een Vet Geluid-baard laten groeien?

Virtual Sex

De nieuwe Carl Craig is gewoon een zalige sexplaat. "And God said unto Noah, The end of all flesh is come before me" Echo's van Mayday, At Les, Tangerine Dream en Blade Runner. "For the earth is filled with violence through them" Alles valt op z'n plaats. Slechts één nummer heeft een beat nodig om je naar de zevende hemel te leiden. "And behold, I will destroy them with the earth" Neurotic Behavior gespreid over vier nummers. Drums suck.

Heden aangeschaft

Kraftwerk - Aeroynamik (François K Aero Mix)
The Detroit Sex Machines - The Funky Crawl
Dennis Young/Liquid Liquid - Straight Up Ahead/Flextone
S² aka Seldom Seen - Slide EP
Interface - Robot Love
Justus Köhncke - Elan
Mu - Paris Hilton
Nicky Siano's Legendary The Gallery
Red Astaire - Follow Me
(allen behorende tot de categorie 'zeer goed')

én

Carl Craig - Just Another Day
LCD Soundsystem - Daft Punk Is Playing at My House (Soulwax Shibuya Mix)
(beide behorende tot de categorie 'absolute top')

volga out

Vive la France!

Ze mogen hard hun best gaan doen, de concurrentie, om dit jaar nog een betere plaat af te leveren dan Human After All. Het lijkt wel alsof het duo nooit weggeweest is. Wat een verdomd krachtige plaat is dit. Ik van mijn kant hoop dan weer dat er op z'n minst een Carl Craig remix van 'Steam Machine' komt. Van Carl gesproken: morgen mijn Just Another Day even afhalen en daarna thuis rustig gaan klaarkomen.

En ja: ik kan echt iedereen met een beetje interesse in zijn eigen leefwereld een flinke portie Roland Barthes aanraden. Hetgeen me eraan doet denken: morgen ook even naar Fnac om mijn Reve-, Ballard- en Barthescollectie aan te vetten.

Corrolarium

Aansluitend op het vorige bericht. Het doet me enorm plezier om te constateren dat ik een volle boekenkast heb waarvan nu nog ongeveer een derde ongelezen is. Waarom een plezier? Omdat een mens niet altijd het geld heeft (boeken blijven duur, hoewel niet zó duur) en het aangenaam is het lezen te kunnen verdagen. Voor mij is het ook een soort aanporring, die hele hoop boeken die daar staat als persoonlijke bibliotheek. Bibliotheek dan in de zin van nog te lezen boeken. En elke keer dat mijn meest urgente leesvoer op is, ben ik haast wel verplicht om er een boek uit te nemen waar ik tot dan toe niet zo veel zin in had. En, nog meer dan bij mijn muziekverzameling, waar, ik moet het toegeven, de tijd af en toe de serieuze missers heeft in gevonden, valt dat nu eens bijna nooit tegen.

Het doet me uiteindelijk besluiten dat, met een heel nipte marge, maar misschien toch echt wel, ik uiteindelijk nog een ietsie pietsie liever lees dan dat ik platen verzamel (ach, waarom hou ik mezelf in godsnaam voor de gek?). Ik meende vroeger ook altijd dat je een boek maar één keer kon lezen. Ook daar heeft de tijd het hoofd bijgesteld. De Neuromancer-trilogie moet ik minstens één keer per jaar gelezen hebben. Borges' volledige werk heb ik al zeker drie keer volledig achter de kiezen. Houellebecq al twee keer. Van Dick heb ik Valis al drie keer gelezen. En Cioran die blijft maar terugkomen, maar dat zal dan waarschijnlijk komen omdat ik zijn verzameld werk in mijn bezit heb en dat is wel heel erg moeilijk te doorgronden zonder het te herkauwen. Last, but not least at all: Reve, voor wie ik op pakweg een maand tijd een vreemdsoortige obsessie ontwikkeld heb die me nog bij geen enkele schrijver echt overkomen is. Zijn Nader tot U en Op Weg naar het Einde heb ik op zomaar eventjes één week tijd beide twee keer gelezen (ok, het zijn dunne boekjes, maar het blijft toch heel erg vreemd).

Enfin Barthes

Ik had hem al een paar jaar in de kast staan. Nu ben ik er onder zware peer pressure (het is te zeggen: ik wou ook wel eens meepraten met Omar en Stevie, de twee enige mensen die ik ken die het woord punctum constant gebruiken, dus dat moet er iets mee te maken hebben, denk ik dan) maar eens in de Mythologies begonnen. Het lijkt me voorlopig zeer aangenaam lezen. Ook leuk: korte hoofdstukjes. En dus é-norm geschikt voor een oppervlakkig en ongeduldig mens als mezelf. Andere tips zijn uiteraard steeds welkom. Eerst Barthes, daarna Deleuze. Car enfin il faut commencer quelque part, n'est-ce pas?

Back... and meaner than ever

Verdomme! Nog slechts even die nieuwe Daft Punk kunnen beluisteren (één van de kanten van mijn hoofdtelefoon, waartoe ik wegens slapende en vroeg uit de veren moetende familie onder mij na 22.00 uur veroordeeld ben, geeft het nét nu op) en ik moet zeggen dat ik alvast van de eerste vlugge indruk stevig geïmpressioneerd was. Wie had dat nog gedacht? Dat deze jongens alsnog even snel de dag zouden komen redden want ik was van beide vorige werkstukken maar matig aangedaan wegens brilliante singles aangevuld met een hoop brol. Deze keer hebben ze blijkbaar hun tijd genomen en lijkt het erop dat het een meer voldragen werkstuk is geworden. Morgen meer meningen nadat ik het ding loeiend hard door de speakers heb gejaagd. Ooh Baby!

Nou, dat klinkt dus bekend

"(...) maar wel weet ik, dat ik moet werken en schrijven, omdat mijn schrijven voor mij leven, dat wil zeggen me ontwikkelen en mijzelf rekenschap geven betekent. Ik moet schrijven, omdat het de enige activiteit is waarvan ik vind dat die zin heeft, niet omdat ik er iets of iemand mee dien, maar omdat het mijn werk is en mijn bestemming, mijn gedachten op schrift te stellen. Schrijven is voor mij van zulk belang, dat seks, eten, mooie kleren en comfort, daarbij vergeleken, vrijwel betekenisloos worden, en dat terwijl ik een geil, hartstochtelijk en gulzig mens ben."

Reve weer eens (uit: Brief uit Schrijversland (Modern Toerisme) in Op Weg naar het Einde). Als er al één zinsnede is die een mens aan het schrijven zou zetten, dan is het zonder twijfel deze.

Als ik ooit zo een voortreffelijk juist geformuleerd stukje over het luisteren naar en het berichten over muziek uit mijn pen kan wringen dan zal mijn leven al bijna geslaagd zijn.

Mutatis mutandis geldt dit trouwens ook voor de nobele kunst van het dj'en. Ooit heb ik (pdw) in Humo zien beweren dat dj's "de obers van de muziek zijn". Hoewel dit zonder twijfel voor heel wat middelmatige tot slechte dj's geldt, durf ik hier toch aan te vechten dat hij hier zijn hand overspeelt. Niet alleen kan je moeilijk beweren dat obers de drankjes van hun klanten zelf kiezen, maar bovendien is zulke uitspraak zo veralgemenend (iets waar men zich in het zichzelf als het linkse geweten van Vlaanderen profilerende weekblad wel meer aan bezondigt, zo heb ik daar ooit in 1988 gelezen dat 'techno uitgevonden werd door een zekere Derrick May', de man die het geschreven heeft zat vorig jaar in de jury van Idool, zegt genoeg zou ik dan weer durven opperen) dat ze volledig nietszeggend wordt. Het geeft enkel aan dat (pdw) nog nooit de moeite heeft genomen om eens een goeie dj-set uit te luisteren. Of was hij misschien gebelgd door het feit dat een gemiddelde succesvolle dj vele malen meer verdient dan hij met zijn schrijfsels? Nog waarschijnlijker is dat hij gewoon niet van dansen houdt. Anders zou hij wel weten dat iemand gedurende twee uur op een dansvloer vastzetten geen sinecure is. Niet dat het laatste mij de laatste jaren nog zo vaak overkomt, maar ik durf gerust te zeggen dat zonder bepaalde dj-sets van Derrick May, Carl Craig en Jeff Mills mijn leven er alvast heel anders had uitgezien.

LCD Zeiksysteem

Ik begrijp dus helemaal niks van dat gezeik (want dat is het toch wel een beetje hoor) over die plaat van LCD Soundsystem. Nu ben ik zelf toch helemaal niet de meest gemakkelijke als het over de kwaliteit van een plaat gaat (zie mijn opmerking dat er sinds 2000 helemaal geen honderd goeie platen gemaakt zijn). Maar het is dus blijkbaar helemaal verboden in 2005 om een lekker in het oor liggend plaatje te maken waar je ook nog eens op kan dansen. Moet elke plaat dan heden ten dage een revolutie veroorzaken? Alsof Murphy die plaat heeft gemaakt om New York en Amerika terug het middelpunt van onze muzikale wereld te maken. He couldn't care less, dunkt mij. Ik had toen de eerste twee singles net uit waren een interview met hem en daaruit bleek voor mij al dat die man doodgewoon een beetje aanmoddert met zijn interpretatie van wat electronische muziek is.

Dat het publiek (en dan vooral de muziekfreaks) op basis van de drie singles de verwachtingen zo hadden opgeblazen dat Murphy wel de profeet van het nieuwe millennium leek, is dan ook enkel en alleen aan dat publiek te wijten. Dat LCD dan nu met een 'gewoon goede plaat' komt is er dan al te veel (of te weinig) aan. Dat sommige kenners de invloeden er zo uit kunnen pikken om dan vervolgens de plaat in vergelijking daarmee neer te sabelen is uiteraard hun goed recht. Maar denkt men nu echt dat een gewone muziekliefhebber ook maar van The Fall, Eno, Gang Of Four, Suicide en Can gehoord heeft? Nee dus.

Ook ik word wel eens dol als ik Pletrol (sic) binnenkom en die zware jaren '80-beats door de boxen hoor dreunen. Maar in plaats van blij te zijn dat de goede en invloedrijke muziek van vroeger (uit onze tijd dus) nu gerecycleerd wordt en dat er dusdoende een nieuwe generatie misschien ook eens achterom kijkt en die muziek via onder andere LCD Soundsystem gaat ontdekken, zeurt men liever over het feit dat de plaat van LCD maar magertjes uitvalt tegenover bovengenoemde namen. Ook ik heb ondertussen dankzij deze plaat de twee schitterende post-Roxy Music elpees van Eno al ontdekt.

In ieder geval, kom het mij aub melden als je dit jaar nog een plaat tegenkomt die meer opwindende nummers bevat dan 'Daft Punk Is Playing at My House', 'Tribulations', 'Too Much Love', 'Movement' en 'Disco Infiltrator'. En vooral: kom het mij ook maar eens melden als je dit jaar een plaat tegenkomt die nu eens niet magertjes uitvalt tegenover hun voorbeelden en invloeden. Ik denk dat men van een kale reis gaat terugkomen.

Gerard

Absoluut verslaafd ben in aan Gerard Reve. Hoe het komt dat ik hem tot vorig jaar onaangeroerd heb gelaten (hij is me dan nog aangeraden door mijn moeder) weet ik niet. Misschien omdat ik me toen ik een vroege twintiger was zo goed als heb afgekeerd van Nederlandstalige literatuur (ook daarvan is de reden me nog steeds niet echt duidelijk, waarschijnlijk zal het wel iets te maken hebben gehad met een paar teleurstellende leeservaringen gekoppeld aan het feit dat ik toen per se het Engels en het Frans met alle geweld wilde leren beheersen, hetgeen me trouwens is gelukt). Zo verslaafd dat ik alle boeken die ik van hem heb gelezen (tot nu toe slechts vier stuks, als er opnieuw geld voorradig is vlieg ik als een hazewind naar de Fnac) nu aan het herlezen ben. Dat komt natuurlijk door zijn absoluut meesterlijke taalgevoel maar ook omdat hij zoveel in onbruik geraakte woorden gebruikt. Ik ben nu eenmaal een zuiger voor correct Nederlands. Ik heb nooit gehouden van het importeren van vreemde begrippen in mijn moedertaal, tenzij er echt geen Nederlands equivalent voorhanden is. Ook vind ik het prachtig dat iemand op zulk een open manier zijn ziel durft blootleggen. Waarschijnlijk zal er wel enige verdichting aan te pas zijn gekomen maar toch blijft zelfs het herkauwen van zijn zinnen voor mij op het moment interessant. Hoe die man de volstrekte banaliteit kan beschrijven met woorden die anderen slechts gebruiken voor diepgaande en al te intellectuele bespiegelingen is voor mij een raadsel. Mocht er iemand een schrijver kennen die het ook kan, dat hij of zij het me dan asjeblieft komt melden.

Wat ik ook zo mooi vind aan Reve is dat ik er zelf zin van krijg om te gaan schrijven. Het kan natuurlijk nooit de enige reden zijn maar het blijft een goede waardemeter voor de kwaliteit van literatuur. Ook van Ballard, Dick en Houellebecq heb ik al verscheidene keren de impuls gekregen om zelf de pen ter hand te nemen (heerlijk toch dat je zo'n anachronisme nog kunt aanwenden om het woord 'schrijven' aan te duiden!) en ook zij zijn mee van mijn favoriete schrijvers.

Zo, dat wou ik even kwijt.