Popcorn als komisch fascisme

Zag gisteren bij mijn broer (die net een home cinema systeem heeft geïnstalleerd) een klein stukje uit Man on Fire, waar Denzel Washington weer eens flink aan het moorden kan slaan. In het betreffende stukje (uiteraard flink gelardeerd met shock and awe-explosies) stopt hij een soort holle dildo gevuld met C4 in de aars van een gangsterbaas. Op zo'n moment vraag ik me dan af waarom er ook maar iemand verbaasd is over de wreedheden in Abu Graib. Als je ervanuit gaat dat de gemiddelde Jesuslander enkel en alleen zulke aberraties als film beschouwt, kan het toch allerminst verbazing wekken dat de gemiddelde GI Joe in het echte leven overgaat tot dezelfde soort onmenselijkheden. Maak maar eens de volgende vergelijking: in Man on Fire maakt Denzel op haast religieuze wijze iedereen kapot die ook maar iets te maken heeft met de ontvoering (niet de moord op of de dood van) van een klein meisje. Vergelijk dan het aantal doden op 9/11 met het aantal slachtoffers in Irak en je beseft dat die arme Irakezen er volgens de Amerikaanse mind-set (het klinkt cynisch, ik weet het) op het moment nog eerder gemakkelijk afkomen.