Het loopt fout in de Laboratoires Garnier

Garnier is nooit mijn favoriete producer geweest (ik vind dat hij geen eigen stijl heeft maar net als de Japanners is hij wel een goede namaker, voornamelijk van Detroit techno) maar 's mans nieuwste (hoe heet het ding feitelijk? ik ben het al vergeten denk ik) langspeler is echt wel van het goede teveel. The Cloud Making Machine dus staat bol van de pseudo-soundtrackmuziekjes die doen vermoeden dat er meer dan enige pretentie in zijn hoofd huist. Niets mis met pretentie, Laurent, maar dan moet je het wel dubbel zo goed doen. En het ergste is: er staat zelfs geen hit op. In plaats daarvan krijgen we met 'Waiting for My Plane', een onvervalste rockstinker, een bepaald geurende drol in onze schoen gelegd. Toch al één ding: je ruikt hem van op afstand. Schoenmaker blijf bij uw leest.

Yoohoo!

Dank aan Omar om mij op het bestaan van een nieuwe Carl Craig te wijzen. Even beluisterd op Boomkat en het hoort er weer fantastisch uit. Ik hoor weer die Blade Runner en Tangerine Dream invloeden (Sorcerer blijft volgens mij één van zijn favoriete platen) die ik vroeger met The Man associeerde. Zoals Omar ook al zei: het ging tijd worden. Was het alweer niet van 'For My
Peepz' geleden dat hij nog eens fatsoenlijk origineel materiaal had uitgebracht? But again, all good things come to those who wait.

Slam dUNK addendum

Gisteren nogmaals kunnen vaststellen dat er voor een dj echt maar één onvervreemdbare wet is: zorg dat die vrouwtjes dansen of je bent verloren.

Slam dUNK

Gisteren op De Nachten eindelijk dan de première van het dUNK Soundsystem. En zeggen dat het een succes was is gerechtvaardigd. Mensen die naar de dj's stonden te roepen, de occasionele joint die onze richting uitkwam, schattige meisjes die de titels van platen kwamen vragen, mensen die met alle geweld die flyers en stickers, die we anders nooit kwijtraken, nu echt wel moesten hebben om aan hun vrienden uit te delen en als kers op de taart een roep om bis (waardoor we die meneer van De Singel zeer boos hebben gemaakt, maar dat hoort er nu eenmaal bij). Hopelijk voor herhaling vatbaar.

Ook werd mijn conceptie van de ideale dj-set nogmaals bevestigd: Geef ze eerst wat ze willen (ie de hitjes) en daarna is dat publiek als was in je hand, zodat je probleemloos die wat obscuurdere en moeilijkere platen kunt opleggen. En dat ze die dan nog goed vinden ook is voor de dj nog altijd het ultieme compliment.

Driewerf Hoera!

Hugo Coveliers zal hoogstwaarschijnlijk uit de VLD gezet worden. Voor de Nederlandse lezers: Hugo Coveliers valt wel een beetje gelijk te stellen met Geert Wildiers, ware het niet dat Hugo qua coiffure geen concurrentie is voor Geert. In plaats daarvan heeft hij een ringbaardje en een zeer slecht verzorgd gebit. Laten we ook alvast stellen dat ik geen voorstander ben van de VLD. Die partij is overbevolkt door hitsige parvenus die enkel en alleen op een postje en de daaraan verbonden financiële tegemoetkoming uit zijn. Buiten Karel De Gucht, voor wie ik al langer dan vandaag een groot respect heb, is er werkelijk geen ene VLD'er waarvan vermoed mag worden dat hij niet aangetast is door het aan het ziekelijke grenzende optimisme dat Guy Verhofstadt, zonder twijfel de zwakste na-oorlogse Belgische premier, al jaren tentoonspreidt. Dat België de laatste pakweg 6 jaar als een derdewereldland bestuurd wordt is enkel en alleen aan deze partij te wijten. Toen ze nog in de oppositie zat had de partij enkele onvervreemdbare principes die het bij regeringsdeelname onmiddellijk wou realiseren (afschaffing van de stemplicht, invoering van het referendum onder andere). Nu, zes jaar later, blijken deze onvervreemdbare principes nergens meer te bespeuren. VLD'ers daarover ondervraagd vertonen amnesie of hebben een pseudo-valabele uitleg voor het ontbreken van die realisaties die nooit of te nimmer valt te rangschikken onder rationeel betoog, laat staan kan beschouwd worden als een door argumenten gestaafd discours.

Nu, laten we onszelf ook niet voor de gek houden, moet ook weer niet verwacht worden dat de VLD nu opeens een partij van progressieven zou geworden zijn. Te vermoeden valt dat de partij binnen afzienbare tijd de eerste zal zijn die het aandurft met het Vlaams Blok (wiens belang? dat van hunzelf hoogstwaarschijnlijk) in zee te gaan, een partij die zich de laatste tijd op aan het braken grenzende wijze voorstelt als een stelletje gezellige nonkels waar de gemiddelde kiezer allerminst bevreesd van moet zijn. Nu, mij maakt het niet zoveel uit: ik heb allang besloten om bij de volgende kiezing mijn stem aan de meerderheid te geven (om dus blanco te stemmen). Sommigen (mijn beste moeder onder andere) wijzen mij op een gebrek aan politieke moed. Maar het moet me van het hart dat ik onder de Belgische, laat staan de Vlaamse, politici, die stilaan als een van de werkelijkheid volledig afgesneden kaste kunnen beschouwd worden, met de beste wil van de wereld geen een, maar dan ook geen enkel, moedig mens meer ontwaar die durft zeggen waar het op staat. Het is in dit land absoluut normaal geworden dat men vanmorgen het één zegt, des middags iets anders en des avonds alweer opeens een andere mening blijkt toegedaan. Wat de mening ook moge wezen, in correcte of zelfs nog maar bestaande beleidsdaden wordt ze nooit omgezet. Ja, inderdaad, ik ben op politiek vlak volledig ontmoedigd. Niet dat ik mijn stem, zoals één vierde van de totaal van hun verstand (zo ze het al bezaten) beroofde Vlamingen, aan het Vlaams Blok ga schenken (ik sterf nog liever), maar ik denk dat ik maar eens ga wachten tot er een nieuwe generatie beleidsmakers opstaat, liefst bestaande uit mensen die deze keer niet van principes verstoken en moreel als het ware ontmand door het politieke leven gaan. Als tegen die tijd de democratie uiteraard nog tot onze maatschappelijke geplogenheden behoort.

Sweet little nothings

Hier vind u misschien wel het ideale cadeau voor uw vreemde vrienden en nog vreemdere familie.

Een flinke godverdomme voor...

'Evil' van Interpol is zonder twijfel de beste single die ik in maanden heb gehoord. Moet wel want ik heb hem vandaag al minstens vijf keer opgezet.

Hilarisch (als het niet zo...)

Hier vind u comedy van de hoogste kwaliteit. Soms zou je willen dat je zelf iets geschreven had. Dit is één van die keren.

Hail The Martian!

Hoe hij er in godsnaam de tijd voor vindt weet ik niet maar DJ Martian heeft na slechts twee weken Occam's Discotheque reeds in de smiezen. En ja, daar ben ik best een beetje trots op.

Overigens...

... is onderstaand bericht niet geheel correct. Daarstraks bij het, onder een reeds donkere en koude hemel, afwandelen van de Antwerpse Meir, bemerkte ik tijdens de beluistering van Carl Craigs 'The Climax' [dankzij de recente voortschrijding van de technologie passen alle reeds gedigitaliseerde Carl Craig's nu op één handig en bovendien meedraagbaar schijfje; ik weet het: een iPod is cooler maar ik ben zo al hip en cool genoeg] vooral denk in (1) baslijnen (die ik, moet ik soms tot mijn schaamte en altijd tot verwondering van passerende of op de tram naast mij zittende medemensen constateren, vrij luid hardop sta of zit te hummen) (2) goed in de mix weggemoffelde middentonen(waarop zich grosso modo bovenbeschreven proces herhaalt) en (3) zichzelf steeds weer opdringende stukken songtekst (die ik hopelijk meestal tot lipspreken beperk).

Juist is juist, zeg ik dan altijd maar.

Blog Estafette

Omdat ik inderdaad in songtitels denk neem ik het weblogstokje van Lubacov over.

1. Wat is de totale grootte aan muziekbestanden op je computer ?

64,2 Gigabytes

2. Wat is je laatst gekochte cd ? Dat wordt dus: cd en vinyl

Cluster - Cluster II
Antony & The Johnsons - Antony & The Johnsons
Silicone Soul - Who Needs Sleep Tonight
3rd Face - Canto della Liberta
Phonique - 99 & a Half Remixes
Tik & Tok - Tik & Tok EP
Freak Seven vs Critical Fase - Remixes
Gabriel Ananda - Süssholz
Mathew Jonson - Followed by Angels
Mathew Jonson - Love Letter to the Enemy
Mathew Jonson - She Is He
Lopazz - I Need Ya

3. Wat is letterlijk het laatst geluisterde nr voor je dit bericht las?

'Monkeys' van Echo And The Bunnymen

4. Geef 4 nrs door die je heel vaak luistert of die veel voor je betekenen.

Leonard Cohen - Famous Blue Raincoat
Current 93 - The Dream of the Shadow of Smoke
Carl Craig - From Beyond
Deus - Nothing Really Ends

5. Aan welke 3 personen geef jij het stokje door en waarom?

Aan Gerard, omdat zijn schrijfsels me telkens weer ontroeren
Aan Omar, omdat hij muziek bijna even serieus neemt als ikzelf
Aan Joris, omdat hij muziek nog serieuzer neemt dan ikzelf

Those days are never coming back

Uit een oud interview met Amon Düül II (i.c. Renate Knaup), courtesy of The Wire

"At that time acid was the drug and many people took too much. To see them freaking out in front of you was worrying sometimes because they looked as though they were going insane. There were some really eccentric people there too. I remember very well this Russian guy called Anatole: everybody had long hair but he was completely bald." "He used to dance to our music in a very extreme fashion," adds Chris. "Once I saw him at the front of the stage with this naked old woman and he was shoving his Vaselined finger in and out of her backside to the rhythm of the music while ringing this bell at the same time."

Prog on!

Occam has spoken

Deze week op Occam's Discotheque: Echo And the Bunnymen en hun Crocodiles.

En hij bevestigt nog maar eens

De nieuwe Roots Manuva, Awfully Deep, is niet alleen afschuwelijk diep maar misschien zelfs nog iets beter dan Run Come Save Me. Machtige plaat. Alleen al omdat hij 'shenanigan' doet rijmen op 'mannequin'. En 'Colossal Insight', de single is gewoon the works. The Crofeton Liveth!

Vandaar...

"I got this offer by The KLF to do a remix and I picked What Time Is Love. But whenever I tried to integrate the melody I was stuck. So I recorded it just for me, in a 20-minute session, without arrangement. It went on for a year like this, I tried and tried to get this remix done. And then I had it and my hard disk crashed. I was desperate but then I thought: I still have the DATs with ten tracks on them, a unified whole. All these tracks that belong together, Villalobos-music with KLF taken out of it. That's how this record was created." (Villalobos over Thé au Harem d'Archimède, in Spex, via)

Dus vandaar dat het zo'n stinker van een plaat is geworden.

Lost In Translation

Ik wil naar Tokio verdomme.

The Unstoppable Bullshit Train

Deze man kan zo hard uit zijn nek lullen. Op één of andere manier maakt hij me altijd weer boos. Ik weet dat sommigen hem heel wijs en witty vinden, maar dat toontje is er voor mij altijd teveel aan. Ik word er ook altijd absoluut gek van wanneer ze Vet Geluid met metal en hardrock gaan linken (geen haar op mijn kale hoofd dat 'Rocker' (zowiezo al niet sant in volgaLand) ooit met gitaren in verband heeft gebracht). En dat is dan weer de schuld van 2 Many DJ's. Get your dirty hands and minds of my dance music, please.

Optimo Rules

2 Many DJ's go home! Dat noem ik nog eens een mix-cd. Carl Craig, Suicide, The Art Of Noise, Monte Cazzaza, Akufen, Banbara, Gang Of Four, Luciano, Nurse With Wound, The Junkyard Band, The Stranglers, Love, Harco Pront, The Cramps, Hashim, John Carpenter, Medium Medium, Loose Joints, Revolting Cocks én Crashcourse In Science op één cd. En dan hebben we het over een kleine greep uit het aanbod van 40 en nog wat nummers. Of nee, maak daarvan: 2 Many DJ's go away!

Lost in Scarlett

Er valt wel iets te zeggen voor de kont van Scarlett Johansson in Lost In Translation.

Transmat Links

Leuk toch? Dat het label van Mathew Jonson vernoemd is naar mijn allerfavorietste technonummer. Daarom vandaag toch maar even twee Transmats uit de kast getrokken.

Eerst Rhythim Is Rhythim met zijn uitgesponnen, immer opbouwende 'The Beginning'. Zo rijk deze muziek is. Zo relevant ook nog vandaag. En met zo'n beperkte middelen. [hoewel, kan je Derrick May met 'beperkte middelen' associëren?] Zo onbegrensd, zo tegelijk stads en universeel. Toch: zonder stad geen techno. Zou je techno gaan maken in de wijdse velden en prairies?

Daarna 'From Beyond' van Psyche, Carl Craig's allereerste. Mocht ik één electronische plaat naar een onbewoond eiland mogen meenemen, dan zou ik hard twijfelen tussen deze en de Wrap Me in Its Arms EP op Retroactive. Een plaat die in mij altijd een gevoel van diepe liefde doet ontstaan. Pure sex. Hoe zou dat eruit zien, Sex from Beyond? [herinner me een mix-cd van Dimitri waar dit opstond samen met Virgo's 'Under You', Ron Trents 'Altered States' en Alec Empire's Suecide]

Holy Jo(h)nson

Merde! Merde! Merde!

Zal je altijd zien. Laat ik mijn smoel nog eens bij USA Import zien, hebben ze daar natuurlijk juist alle Mathew Jonsons op Itiswhatitis liggen. En het ergste is: ze zijn allemaal goed. Dus ik, voor de laatste keer deze maand, maar eens 30 euro uit de beurs gevist voor 'She Is He', 'Love Letter to the Enemy' en de nieuwe 'Followed by Angels'. Want juist daarvoor was ik ook al op Cluster II en de eerste Antony & The Johnsons gestoten. Enfin, nu moet ik alleen nog die 12-inch op Sub Static hebben (dat is trouwens het label van M.I.A., zag ik zojuist) en dan zijn alle Jonsons van mij. En naar het schijnt zouden zijn dingen als Cobblerstone Jazz ook meer dan te pruimen zijn. Mathew Jonson rules!

Scobblerino

Omdat ik er maar niet in slaag die Audioscobbler te doen werken, hier mijn zeventien favoriete nummers volgens Winamp:

1. Pink Industry - State of Grace (9)
2. Sexual Harrassment - I Need a Freak (3)
3. Trisomie 21 - Il Se Noie (2)
4. Mika - Trampolin (2)
5. Max Romeo And The Upsetters - I Chase the Devil (2)
6. Justus Köhncke - Elan (Dub) (2)
7. Asmus Tietchens - In die Zukunft (2)
8. Aksak Maboul - (Mit I) Saure Gurk (Aus I Urwald Gelockt) (2)
9. Asmus Tietchens - Traumchen an Fenster (2)
10.Asmus Tietchens - Sekundentanz (2)
11. Steve Barnes - Cosmic Sandwich (2)
12. Mathew Jonson - Decompression (2)
13. Temptation - Sound Dealers (2)
14. Dominik Eulberg - Adler (2)
15. Throbbing Gristle - Still Walking (2)
16. Throbbing Gristle - Hot on the Heels of Love (2)
17 Linda Perhacs - Morning Colors (2)

Benieuwd hoe dat gaat evolueren.

Nieuwe Recloose

Dankzij de wonderen van Slsk alreeds een tijdje in mijn bezit, slaagt de nieuwste van Recloose ('Dust', feat. Joe Dukie van het Sonar Kollektiv, verschijnt in maart op Peacefrog) er maar niet in te beklijven. Weg is de zo lekker pseudo-slordige old school sound. Daar is: een MAW-achtige deep house stamper, die we normaal eerder op Sonar Kollektiv zouden verwachten en we na vele luisterbeurten nog steeds niet de hemel in kunnen prijzen. Misschien kan de vette Peacefrog-persing iets verhelpen? Afwachten, maar voorlopig hopen wij dat de cd/elpee beter is.

Shoppers of the World Unite

Deze maand komt er maar geen eind aan het shoppen. Was na een waanzinnige vrijdag zodanig van allerlei muziekjes onder de indruk dat ik een bezoek aan de platenwinkel toch weer niet kon vermijden. De oogst:

Tik & Tok - Tik & Tok EP [Rephlex]
Waanzinnige electro-6-tracker. Rephlex blijft een goed adres voor kwaliteits-electronica. [doet me eraan denken dat een vriend van me deze week een nieuwe warp ep van aphex van slsk had geplukt en dat dat verbazend goed klonk, genre s.a.w. vol. 1] Vooral 'Cool Running' gaan we nog terughoren op de hetere dansvloeren. Ook fijn om ook na de Vet Geluid-omwenteling nog eens lo-fi slaapkamerstudio geluid te ontwaren.

Zevolution Serie #1 [Ze]
Mijn kop eraf als Stevie Nixed dit niet te gek vindt. 'Contort Yourself' van Twitch (aka James White) in een overdreven bassy remix van Optimo met op de flip nog twee hete nu wave brokken. Tot mijn grote spijt moet ik vaststellen dat dit vele malen essentiëler is dan de recente LCD.

En nog drie oudere stukken die eindelijk in mijn schoot vielen (ik zeg altijd maar: als je maar lang genoeg wacht komen die goede platen altijd jouw richting uit) :

Luciano & Mathew Jonson - Alpine Rocket [Perlon]
Dit is zóóó essentieel!

Gerhard Potuznik - Concorde [Cheap]
Deze was al een paar jaar de missing link die in de reeks sleutelplaten die tussen '94 en '99 bij Cheap werden uitgebracht. Bevat de absoluut essentiële Suicide-vs-Moroder oefening 'Travel On' en is alleen al daarvoor zwaar de moeite waard. Ik kan trouwens aan de avontuurlijke electronica-liefhebber zowat alles wat ooit op Cheap verscheen heet aanbevelen.

Nuspirit Helsinki - Montana Roha Jazz EP [Jazzanova Compost]
Opnieuw een sleutelplaat voor dit label. Zowat het beste dat Nuspirit Helsinki ooit heeft gedaan. Bemerk ook bij mezelf dat ik het geluid van deze, wat doffere persingen verkies boven het Vet Nu-Jazz Geluid van Sonar Kollektiv. Ook weer alleen al de moeite waard voor de jubelende sax van Eero Koivistoinen in 'Love Bossa'.

R'dam

Toch fijn dat je zomaar tijdens het wandelen opeens op een Clone-shop botst. Kon ik gelijk mijn Carl Craig-achterstand inhalen. 'Elements' en 'Neurotic Behavior' hebben ze nog eens samen op een dikke plak vinyl geperst, terwijl ook zijn mix van Zap Mama's 'Bandy Bandy' mij onverwachts in de schoot viel. En omdat een mens nu eenmaal om de zoveel maanden die ene Tiefschwarz remix toch niet kan vermijden heb ik me maar meteen ook hun remix van 'Bodydub' aangeschaft. Nog een geluk dat ze net aan het sluiten waren, anders waren de financiële gevolgen weer eens niet te overzien geweest. Overigens is Rotterdam zowat de koudste en ongezelligste Nederlandse stad die ik tot nog toe heb bezocht. Jakkes, daar kan je gewoon niet voor de lol gaan wonen.

I love the nightlife

Gisteren dus Luciano en Justus in café. De eerste kon heel goed mixen maar had een tekort aan pakkende platen, de tweede kon geen poot mixen (hoewel ik later van hem hoorde dat hij er al 12 jaar mee bezig was) maar draaide dan weer niets anders dan pakkende platen. Vooral 's mans nieuwste 12" (Elan) was de ontdekking van de avond. Maar omdat Luciano niet zo erg op dreef was (hij draaide gewoon minimale techno, niet echt de feestmuziek bij uitstek als het daarbij blijft) moesten we Justus toch nog laten kennismaken met het Antwerpse nachtleven. Wij dus naar de Kaaiman, waar het feest om 5 uur des morgens nog maar net begonnen leek. En wie hadden we daar? Koenie, die nu ondertussen weeral 20 jaar meedraait in het Belgische nachtleven en niettemin (samen met een talentvol jongman genaamd Pirez) één van de beste setjes eruit draaide die ik hem ooit had horen weggeven. Mooi avondje (morgendje) en dan vooral omdat der Justus kort voor ik afscheid nam nog effe wist te zeggen dat wij zijn avond helemaal hadden gemaakt. Fijne kerel! Als hij tegen volgende keer nu wat beter beatmixt, komt het nog helemaal goed. Zoals ze zeggen: Jungen, kommt bald wieder!

En verder...

Vandaag om 15.30 opgestaan; anderhalf uur later reeds dronken (Edward en ik guestmixje gaan doen op Radio Centraal bij een knettergekke vodka en wijn schenkende vrouwelijke Litouwse radiohost); daarvoor nog even snel twee cd's tot mij genomen: Eskimo van The Residents (omdat ik die al jaren zoek en omdat dat zowiezo één van de beste platen ooit is) en Flashlight Seasons van Gravenhurst (omdat ik dat gewoonweg te gekke psych-folk vind). Straks dan maar naar Luciano in Café d'Anvers? My kind of day!

Blog On!

Omdat ik er altijd een beetje ziek van ben geweest dat KindaMuzik van Engels is afgestapt, ben ik dus uiteindelijk toch maar een Engelstalige blog begonnen. Het is (voor mezelf) de bedoeling dat ik één keer per week een minstens pagina-lange bespreking/essay/recensie aflever over één van mijn favoriete plaatjes. En daarmee bedoel ik een album dat ik ofwel sinds jaar en dag ofwel sinds een paar maanden van begin tot einde en andersom kan uitluisteren zonder verveeld te raken. Ik had zowiezo al een lijst aangelegd met ongeveer een 75 platen erop. Laten we het er voorlopig op houden dat het uiteindelijk een beetje op dit gaat lijken, maar dan in het Engels en iets meer info/context-gericht in plaats van Joris' meer persoonlijke aanpak. Het is gewoon dat ik mijn volgaEi - zoals ze dat zeggen - niet meer volledig gelegd krijg zonder de zinnen af en toe aan te scherpen met de toch zo veel lekkerder in het gehoor liggende (en dus door mij vaak ook in gedachten gebezigde) Engelse taal. En het natuurlijk is het ook een prima manier om mijn eigenste muzieksmaak in het zonnetje te zetten, maar dat is uiteindelijk secundair, want de will-zu-schreiben, in welke taal dan ook, moet ten alllen tijde aangepord worden en het is altijd mijn mening gebleven dat men in het Engels toch meer mensen bereikt. Vandaar dus.

Gentlemen, keep your pants on, please

De Junior Boys dus. Door de bloggemeenschap uitgeroepen tot één van de platen van vorig jaar, doet Last Exit hier bij mij tot nog toe exactement nihil. Bij 'Neon Rider' dacht ik even dat er iets ging gebeuren dat al niet gebeurd was in 90ies IDM-land. En bij 'Under the Sun' dacht ik weer even iets te horen rommelen. Maar daar bleef het bij. Wat een mistroostige stem heeft die jongen ook zeg. Nu ben ik zelf niet altijd het zonnetje in huis, maar deze man zou ik al snel mijn enig overgebleven vuurwapen meegeven, zodat hij zich onder een vervallen brug uit zijn lijden zou kunnen verlossen. Muzikaal valt er al niet veel meer te beleven: dunne electronica die maar niet wil aanzwellen, maar niet tot een resolutie komt, het blijft allemaal maar wat aanzwabberen en gaat na nog eens een keer een flauw-ernstig gezicht opgezet te hebben vervolgens nergens heen.

Voor Cosmic Sandwich van Steve Barnes daarentegen zetten wij de deuren van ons ruimtestation wagenwijd open. Dezelfde rustige stomp die ik ook bij Mathew Jonson en de betere Metro Area aantref voert hier naar magische oorden, weg van de neon en het kunstlicht, op naar de poëzie van het onbekende, het betere in tien minuten onbevangenheid gevat. Er gebeurt niets en toch ben je ergens anders wanneer je wakker wordt. Klaarkomen zonder climax als het ware. Helende house: het bestaat nog.

Linda oh Linda

Ben hier net even volledig van de kaart van Linda Perhacs en haar Parallelograms (laatst nog besproken in de Eén Keer Nooit Meer rubriek op KindaMuzik). Begrippen als 'betoverend', 'tijdloze schoonheid' en ook wel 'engel-achtig' zijn hier op zijn plaats. Aanrader voor iedereen die wel eens in vervoering geraakt van een sirenenstem. Laat dat ijs rond uw hart smelten door Linda Perhacs.

Dromen op muziek

Zal je altijd zien. Zijn we net tot een mooie discussie gekomen, valt net de nieuwste van A Guy Called Gerald in de bus. En laat To All Things What They Need dan net het soort plaat zijn waar ik op doel. Klinkt retro (van geluid dan), maar is toch nieuw, donker en altijd mysterieus mooi (zelfs als grote bek Ursula Rucker mee in het plaatje komt). Maar vooral, ondanks de vele samples die refereren naar het aardse, gaat er een verlangen, een voorwaarts uit van deze muziek. Zal waarschijnlijk wel iets met de Detroit-opmaak van dit nieuwe meesterwerkje te maken hebben (sommige tracks klinken haast als Mills en zijn Every Dog Has Its Day, anderen dan weer als het beste van Retroactive). Ook valt op dat de drum and bass bijna helemaal uit 's mans repertoire verdwenen is (en vervangen door een soort geavanceerde, door de tijd tot diamant geslepen idm). Voor mij geen toeval, voornamelijk dan ook weer omdat voor mij drum and bass bij uitstek dat aardse, dat gebonden zijn aan de grond oproepen. En vast ook geen toeval dat ook Gerald Simpson op zijn nieuwste vaak water-geluiden gebruikt. Water, als in het oproepen van een stilstand, een meditatiemoment alvorens op ontdekkingsreis te vertrekken. Daaruit volgt automatisch de verbinding water-leven, vandaar ook de link tussen ontstaan en evolutie als een reis, een vertrekken naar.

Mooi ook dat Gerald zelf in een interview dat ik vandaag met hem deed de naam Mr. Fingers liet vallen. Die was ik gisteren namelijk vergeten in mijn voorlopige lijstje. Larry Heard was namelijk voor mij alvast de enige van de Chicago House-pioniers die dat verre, dat onbereikbare kon tastbaar maken (zie tijdloze parels als 'Stars', 'Waterfalls', 'The Juice'). (Hij kan dat trouwens nog steeds, zie de recente Loosefingers ep).

The Dream Generator

Na enig en dus zeker niet volledig onderzoek in de archieven blijken volgende kandidaten alvast in aanmerking te komen voor het label droommuziek. Opmerkelijk: muziek voor dromen is bijna altijd instrumentaal. Dromen hebben immers niets met woorden, zij zijn louter beeld.

Underground Resistance en Rolando
Jeff Mills (op Axis)
Detroit Escalator Company
Carl Craig
Derrick May
Mathew Jonson
vroege Aphex Twin
Black Dog
Stasis
Alden Tyrell
Basic Channel en Chain Reaction
Octave One
Drexciya
Plastikman
Amber van Autechre
bepaalde Italo House platen
Juan Atkins
'Enemy News' van Maas
Global Communications/Reload
Dan Curtin
Artificial Intelligence I & II

Uiteraard slechts een eerste lijst die zeker nog aangevuld kan worden.

Wat hebben ze gemeen? Ze roepen het betere op. Wat is het betere? Het andere (het 'niet'); het toekomstige (het 'nog niet'); seks; ruimtesteden; utopische werelden; op voorhand tot mislukking gedoemde verlichte idealen; uiterlijke spanning die latente innerlijke rust maskeert; Zen; reizen; de zucht naar het onbekende; andere manieren van weten; evolutie en ongedachte mogelijkheden. Vele van deze artiesten hebben ook wel iets met water. Ofwel roepen ze innerlijke landschappen op, ofwel zoeken ze die onbewuste landschappen ver weg van deze planeet. Music for Dreams, kortom.

Een tekort aan dromen

Wat ik toch vooral mis aan de electronische scène van vandaag is dat er zo weinig muziek wordt gemaakt die doet dromen. Op enige uitzonderingen na is de nieuwe electronica zo aards. Terwijl ik toch liever visioenen van utopische steden, mysterieuze intergalactische reizen en onbekende chemische processen voor mij zie opdoemen. Het blijft tegenwoordig toch allemaal zo tastbaar, zo betrokken op het hier en nu.

Neem nu de nieuwe plaat van Justus Köhncke. Mooi, zelfs bijna romantisch, goed gemaakt, een plaat die perfect in de tijdsgeest past (hoewel ik er toch iets teveel Neue Welle in hoor om van originaliteit te spreken), maar toch zo down to earth, zodat ze bij mij thuis praktisch enkel kan dienen als achtergrondmuziekje bij het schrijven of het verorberen van een maaltijd. Mocht ik echt van slechte wil zijn, ik zou over chill-house spreken. Geen moment word je uit je verwachtingen geschokt, er is geen enkele aanzet tot het zich verliezen in. Zelfs nieuwe en grotesk gehypte namen als Villalobos en Luciano, hoewel men mij allerminst gaat betrappen op een ontkenning van de heren hun immens talent, schieten op dat vlak tekort. Te korzelig, te minimaal, te acid, te pruttelend, te eindig als het ware. De geest brand op in plaats van te vervliegen naar nieuwe bestemmingen. Men ontluikt maar het uiteindelijke resultaat is bijna nooit boven de verwachtingen.

Buiten oude getrouwen als Mills en UR rest er mij haast nog enkel nieuwe grote naam Mathew Jonson, een man van wie ik de eerste minder dan indrukwekkende plaat nog moet horen. Hier wel suggestie van oneindigheid, het opzoeken van de limiet, het subtiel afwegen en in balans brengen van meerdere minimalismen, een in trance brengen zonder bombast aan te spreken. Waar minimalisme in die zin dat er niets lijkt te gebeuren, terwijl vistas van onbekende oorden die tot nader onderzoek uitnodigen aan je voorbijtrekken. Escapisme maar dan van de goede soort. Muziek die nieuwsgierigheid doet ontstaan, een wil tot vooruit in plaats van de hedendaagse achteruitkijkspiegel die je bij zovele cd's en platen in een apart setje erbij krijgt.

Godverdomme

Dat is dus het enige wat ik kon uitbrengen bij beluistering van de nieuwe en hopelijk ook laatste Destiny's Child. Stonden er op The Writings on the Wall en Survivor toch telkens 3 à 4 verwoestende singles, dan is Destiny Fulfilled een stinker van jewelste. Buiten het naar vroeger refererende maar in kwaliteit ook al tekortschietende (want op herhaling van vroeger succes terende) 'Lose My Breath' staan er dus werkelijk niets dan stroperige MTV-ballads op die plaat. Waar men vroeger van een tijdperk sprak, moeten we het nu doen met diep duikende curves die amper een jaar of twee in beslag nemen. Triest hoor.

Het jaar van

Of het een teken aan de wand is weet ik nog niet maar als ik op mijn koopgedrag van vandaag moet afgaan gaat 2005 het jaar worden waarin ik het primaat van de dansmuziek eindelijk naast mij neer ga leggen (ben ik dertig geworden misschien?). Vijftig stuks vinyl beluisterd vandaag en slechts teruggekomen met een remix van Mathew Jonson. Faut-le faire. Daarna getwijfeld tussen 6 euro uitgeven aan een afgeprijsde Turn On (een Sterolab-zijproject), 20 euro aansmijten tegen een prachtige vinylversie van de nieuwste Gravenhurst (die waarschijnlijk vele malen beter klinkt op cd) of toch maar eindelijk eens beginnen aan die Can-remasters. Het is dat laatste geworden. En dan is het uiteindelijk Tago Mago geworden. Liever was ik thuisgekomen met Ege Bamyasi (alleen al om 'Spoon' eens in volle glorie uit de boxen te horen schallen) maar aangezien maandag in Antwerpen sluitingsdag is voor zowat elke behoorlijke platenwinkel botste ik hier op een quod non. In ieder geval komt het erop neer dat er de laatste tijd in de volgaTowers aanzienlijk minder kale beats weerklinken. De gitaar, for one thing, is weer helemaal terug. Spijtig genoeg werkt mijn Audioscobbler niet, anders zou ik eindelijk eens het resultaat kunnen zien van mijn verwijdering van de boing-boom-tschjak-esthetiek.

En dan ergens altijd die angst dat de grote dagen van de electronische dansmuziek niet meer gaan terugkomen, dat dit het einde is van de digitale tsunami die me de laatste 10-12 jaar heeft overspoeld. Vet geluid? Nu al passé. Electro? Een conceptueeel cul-de-sac. LCD? Eventueel, maar niet zonder Eno, The Fall, Can, Cabaret Voltaire en Suicide. Minimal? Voor mij enkel de knapperigste stukjes graag. Hiphop? Wanneer gaat het nu eindelijk ergens over beginnen gaan in plaats van mooiwoorderijen op rijm aan elkaar te plakken? D&B, breaks, grime? Alsof ik een muzikale weerspiegeling van mijn innerlijk landschap ooit zou nodig hebben. Nu jazz en broken beats? Bij voorbaat mislukte pogingen om jazz op beats te zetten en de poëzie van je vriendin enige bekendheid te gunnen. Detroit? Een eenzame strijder in een woestijn van rockisme (het eerste lelijke woord van 2005, courtesy of TP)

De remedies? Eno's 'Third Uncle', Can's 'Vitamin C' en 'Soup', Terry Riley's 'Rainbow in Curved Air', Eskimo van The Residents, Coil, Bowie, Roxy Music (voel ik hier een lichte Enobsessie opkomen?), Gravenhurst, Hüsker Dü's 'Never Talking to You Again', Jay-Z's 'Lucifer', Kate Bush en haar The Dreaming, Masters Of Reality, Tango 'N Vectif (Paradinas in betere dagen), Aphex Twin (Analogue Bubblebath 3, Caustic Window), Silver Apples ('A Pox on You'), veel Nick Cave (uit de oude doos), The Pop Group ('We Are All Prostitutes'), Yello en... LCD Soundsystem.

Het komt wel goed.

Tijdelijke Verslavingen Deel 1

Tussen mij en Third Uncle van Eno is de laatste dagen een haast symbiotische relatie aan het ontstaan. Mocht ik niet redelijk zeker weten dat er op dit eigenste moment iemand een verdieping onder mij van een welverdiende vakantie aan het genieten is, dan had ik het nummer weeral tegen een verwoestend volume de kamer doorgejaagd.

Hokjesneukers

Ziek word ik ervan als ik weer eens nodig in een hokje gestopt moet worden. Nu blijkt uit één of ander anaal onderzoek weer dat bloggers voornamelijk alleenstaande late twintigers of vroege dertigers zouden zijn. Nu zijn niet alleen de bloggers die ik ken meestal bezet op de partnermarkt, maar velen zijn ook nog eens jonge(re) twintigers. Als 2005 al één ding mag brengen is het wel veel minder onderzoeken, polls en andere steekproeven die per se iets willen bewijzen over de menselijke soort. Soms denk ik dat je geen normaal menselijk bestaan geleden hebt als je niet tenminste in een stuk of honderdvijftig onderzoeken gekwantificeerd bent. Een mens zou zich nog diep gaan schamen dat hij ooit nog sociologie gestudeerd heeft.

Oeps... Vergeten!

Voor zij die ook het vervolg willen lezen. Dat kunt u hier.

The Big D

Toch weeral fijn te vernemen dat ook de grote Alice Coltrane uit Detroit afkomstig is.