Gentlemen, keep your pants on, please

De Junior Boys dus. Door de bloggemeenschap uitgeroepen tot één van de platen van vorig jaar, doet Last Exit hier bij mij tot nog toe exactement nihil. Bij 'Neon Rider' dacht ik even dat er iets ging gebeuren dat al niet gebeurd was in 90ies IDM-land. En bij 'Under the Sun' dacht ik weer even iets te horen rommelen. Maar daar bleef het bij. Wat een mistroostige stem heeft die jongen ook zeg. Nu ben ik zelf niet altijd het zonnetje in huis, maar deze man zou ik al snel mijn enig overgebleven vuurwapen meegeven, zodat hij zich onder een vervallen brug uit zijn lijden zou kunnen verlossen. Muzikaal valt er al niet veel meer te beleven: dunne electronica die maar niet wil aanzwellen, maar niet tot een resolutie komt, het blijft allemaal maar wat aanzwabberen en gaat na nog eens een keer een flauw-ernstig gezicht opgezet te hebben vervolgens nergens heen.

Voor Cosmic Sandwich van Steve Barnes daarentegen zetten wij de deuren van ons ruimtestation wagenwijd open. Dezelfde rustige stomp die ik ook bij Mathew Jonson en de betere Metro Area aantref voert hier naar magische oorden, weg van de neon en het kunstlicht, op naar de poëzie van het onbekende, het betere in tien minuten onbevangenheid gevat. Er gebeurt niets en toch ben je ergens anders wanneer je wakker wordt. Klaarkomen zonder climax als het ware. Helende house: het bestaat nog.