Auch!

Vraag mij niet hoe ik hier ben gekomen, maar iets zegt mij dat het nog steeds niet zo heel aangenaam is om in Rusland te wonen.

Tijd

Dat was wat blijkbaar nodig was om eindelijk eens te gaan graven in I See a Darkness van Bonnie 'Prince' Billy. Vond hem bij aankoop maar niks en ben er nu vol-le-dig ka-pot van. Wat een plaat!

EU

Ik zit hier te bidden dat die Fransen (zomaar eventjes rond de 80% heeft zijn stem al uitgebracht, dat noem ik nog eens politieke betrokkenheid, maar ja, de Fransen zijn dan tegenwoordig nog zowat het enigste volk in Europa die die eigenschap blijkbaar bezitten) die verdomd schimmige Europese Grondwet verwerpen. En dan daarna mijn Nederlandse broeders ook graag. Dank u.

In België heeft de politiek immers besloten dat de bevolking hierover niet geraadpleegd moet worden (de PS van Keizer Elio di Rupo is immers allergisch voor referenda). Hetgeen, ik kan het niet genoeg zeggen, een schandaal van jewelste is met een democratisch deficit dat zijn vergelijk niet kent. Brussel-Halle-Vilvoorde mogen ze terug steken waar het vandaan kwam (uit hun onwelriekende politieke reet dus) maar dat ik niet over een grondwet mag stemmen die mijn leven tot in de puntjes gaat beïnvloeden is echt wraakroepend, op het totalitaire af. Bah!

Common - Be

Was voorganger Electric Circus, nog een vuistslag van een plaat, zo eentje waar je na beluistering even van moest bekomen, dan is Be voor mij toch iets moeilijker te verhapstukken. Ligt het gewoon aan de absurd hoge kwaliteit van Electric Circus (schrap dat laatste nummer met Erykah en je hebt één van de beste hiphopplaten ooit) of is Be een zogenaamde groeiplaat? Je gaat mij allerminst horen zeggen dat het een slechte plaat is, ze luistert lekker weg, maar ik vind ze nogal braafjes. Na één beluistering blijft er in elk geval geen enkel nummer hangen, hoewel de muziek van Kanye West zeker niet slecht is (that would be the day, nietwaar). En desondanks begint in mijn hoofd toch dat dodelijke zinnetje zijn rondjes te draaien: "Niet slecht, maar toch wat teleurstellend." Enfin, op basis van de voorganger ga ik deze plaat nog een paar kansen geven maar met de laatste Roots Manuva en het grensverleggende spul van Sa-Ra Creative Partners in het achterhoofd had ik hier iets avontuurlijkere beats verwacht.

[daarom nog snel maar even Electric Circus opgezet. blijft machtige en vooral krachtige plaat]

Out of the closet

Retroplaat van de week: Neal Howards To Be or Not To Be.

Correctie

Illinois is gewoon een hemelse plaat met zowat de mooiste arrangementen die ik in jaren heb gehoord. Die violen, die blazers, die koortjes! Verplicht luisteren dus. Met stervermelding voor 'Come On! Feel the Illinois' en 'Chicago'. En op een of andere manier doet ze me denken aan één van mijn absolute lievelingsplaten, Forever Changes van Love. Is dat een compliment of is dat een compliment?

Alaaaaaarm!

Prachtige plaat! Illinois van Sufjan Stevens.

Popperdepop

Jaaaaaaaa! Kaiser Chiefs
Neeeeeee! British Sea Power

Ik haat hem. En waarom.

Simon R. dus. Ik snap echt niet dat zoveel mensen - en dan nog wel mensen die meer talent hebben dan die luller zelf - met deze opgeblazen luller weglopen (zie ook The Wire, waar hij nog altijd een grote stem heeft en net daar werken mensen die het zó veel beter kunnen zeggen dan hij). Hoe meer ik van hem lees, hoe bozer ik word. Altijd dat toontje van "kijk toch eens hoe knap gevonden van mij", om van te rillen gewoon. Ik las vorige week nog een oud stuk van hem over krautrock en hoewel daar zeker enige waarheden in stonden (sommige dingen kan je nu eenmaal moeilijk ontkennen, nietwaar?), stoor ik me toch enorm aan dat après moi le déluge-sfeertje dat altijd van zijn schrijfsels afdruipt, alsof zijn meninkje in steen gegrift staat.

Maar ja, dat komt er natuurlijk van als je door de halve wereld als een schrijvende god wordt aanzien. In feite heeft hij gewoon geluk gehad dat hij één van de eersten was die over de tegencultuur van de jaren '80 en begin jaren negentig schreef. Op die lauweren rust hij nog steeds, hoewel hij al jaren niks relevants meer heeft geschreven. Als ik hem moet geloven is grime het nieuwe manna. Alsjeblief zeg! Dat is het niet. Benieuwd welke argumenten hij gaat aanvoeren als die voorspelling niet uitkomt en grime, tot nu toe niet meer dan één strominkje in Londen (met Dizzy als enige deftige exponent), een voetnoot in de dansgeschiedenis blijkt.

[langs de andere kant zou je kunnen zeggen: je moet hem niet lezen. true, true! maar waar ik ook ga ik kom de man overal tegen]

Ik kan het niet juist benoemen wat me nu net aan hem stoort maar volgens mij is het het framework dat hij aanbiedt, de mening dat er een lijn (waarop dan weer een verklarend model gebouwd wordt dat ten allen prijze gevrijwaard moet worden) door de recente muziekgeschiedenis loopt, iets waar ikzelf absoluut niet in geloof. Want dat zou een leercurve impliceren en als de geschiedenis mij al iets heeft geleerd is dat we er niets uit leren. Het is waarschijnlijk gewoon mijn geloof dat theorie altijd ondergeschikt is aan praktijk en dat je zoveel theorieën kan ontwikkelen als je wilt, maar dat de realiteit je bijna altijd inhaalt (zie Einstein, om maar eens een beroemd voorbeeld te noemen, die de quantumtheorie niet wou aanvaarden omdat ze niet binnen zijn theoretisch raamwerk paste).

Ik merk het ook aan Omar die, hoezeer ik hem ook bewonder om zijn schrijfkunsten en originele inzichten en hoezeer ik me op het gebied van smaak en interesses met hem ook verwant voel, zich soms zo diep in een zelfde theorie (nl. Barthes' punctum en studium) laat verglijden dat hij nog amper verstaanbaar is én, wat belangrijker is, die theorie (of methodologie, of nog, werkinstrument ) toepast op zaken waarvoor die theorie, die methodologie of dat werkinstrument nooit bedoeld waren. Als ik punctum associeer met The Kills barst ik gewoon in lachen uit. No offence intended uiteraard, beste Omar.

Het is meteen ook een verklaring waarom studeren op een universiteit nooit echt iets voor mij geweest is (iets wat ik, vreemd genoeg, met mijn broer, hoezeer onze karakters ook verschillen, gemeen heb). Luiheid was er misschien een deel van, maar zeker niet het belangrijkste. Het was - en is nog steeds - het moeten aanleren van al die verschillende theorieën die van de eerste moment dat je er een ingang in vindt, complete onzin lijken en niet de minste betekenis hebben voor je eigen dagelijkse leven. Ik weet nog dat ik ooit de grote Gombrich moest lezen, ook al zo iemand die als een onaanraakbare autoriteit op zijn gebied wordt gepresenteerd, en dat ik absoluut gruwde van het feit dat ik die man zijn theorieën en inzichten, van buiten moest leren.

De bottom-line van deze veel te lange uitleg, is, denk ik, gewoon dat ik een absoluut wantrouwen heb tegenover alles en iedereen wat zich als autoriteit beschouwt. Corrolarium daarvan is dan weer dat ik een absolute hekel heb aan mensen die zichzelf serieus nemen zonder daar de humor of ironie van in te zien. Het lijkt soms wel alsof mensen die veel denken (het denken-an-sich bedoel ik dan; het denken om te denken: de ideologie) hertoe gebracht worden om de realiteit naar hun denkpatronen te schikken, terwijl iedereen toch weet dat de realiteit couldn't give a fuck about your thought processes.

Amen.

Holy Mathew 2

Het is weer eens zover. Deze remix van Mathew Jonson, waarmee hij aantoont nog meer te kunnen dan we al dachten, is ab-so-luut ver-sla-vend (die baslijn!!!). Get it before it gets you!

Oef!

En een dikke oef! zelfs. De laatste twee weken zat ik - wat mijn KindaMuzik-artikelen betreft dan toch - met een writer's block. Voor iemand die schrijft zoals hij ademt is dat dus een definitie van puur en onversneden lijden. Vandaag eindelijk iets op papier ('op scherm' dus: vreemd hoe die voorbijgestreefde uitdrukkingen als automatisme behouden blijven) gekregen. Het voelde alsof er een aambeeld van mijn schouders gehaald werd: "eindelijk vrijheid!" Of zoiets in die aard dan toch.

Een vrouw en een gitaar

Na de herontdekking van Linda Perhacs sublieme Parallelograms, blijkt nu ook Vashti Bunyans Just Another Diamond Day een folkpareltje van jewelste. Geholpen door topproducer Joe Boyd en enkele leden van The Incredible String Band (vind hun The Hangman's Beautiful Daughter en weest gered!) en Fairport Convention brengt de dame die zojuist nog met Animal Collective het al even prachtige Prospect Hummer uitbracht een al even betoverende plaat vol tijdloze liedjes die iedereen met een sprankeltje gevoel in zijn lijf diep zou moeten beroeren. Geniet ervan, zou ik dus zeggen.

Interkontinental 4

Soms moet je gewoon eens naar je sectieredacteur luisteren en besluiten dat er nog wel muziek met gevoel, klasse en subtiliteit wordt gemaakt. Vind hem nu!

Programmed

Zes jaar oud ondertussen al, gekocht in supergelimiteerde en dus ook superonhandige box met vijf 10-inches, en om eerlijk te zijn feitelijk nog maar weinig onder de loupe genomen: de elpee van Carl Craigs Innerzone Orchestra. Bij aankoop een beetje teleurstellend en nu in 2005 is daar blijkbaar nog niet zo heel veel verandering in gekomen. Het titelnummer, 'Manufactured Memories' (met sample van Steve Rachmads stem), 'Architecture' (JMJ-soundalike met Richie Hawtin in een bijrol) zijn uitstekend. De jazzversie van 'At Les' haalt het, wat ze ook doet, niet bij het elektronische origineel. 'Blakula' daarentegen is echt wel een heel mooi nummer dat een beetje aan FSK en zelfs aan Tuxedomoon doet denken. Ook de cover van Wars 'Galaxy' heb ik voor Craigs doen altijd een onbeschrijflijk tam nummer gevonden. Bovendien had hij al een nummer dat zo heette en veel beter was.

Slechts 1 op 3 vind ik voor Craig dus een beetje onder peil. Het heeft mij altijd een overambitieus project geleken: teveel zwarte muziekgeschiedenis in één plaat willen concentreren, dat wreekt zich altijd. Beter doen wat je kunt, zeg ik altijd. Nee, dan zijn Landcruising en More Songs about..., en ook The Detroit Experiment - in feite de verbeterde versie van dit project - toch veel beter, dat zijn platen waaruit geput kan worden, rotsen waarop gebouwd kan worden.

Chair de Poule

Dat krijg ik van 'La Ritournelle' van Sébastien Tellier. En als ik dan ontdek dat de drums van de grote Tony Allen zijn, dan is het helemaal feest. Voor de emo-liefhebbers: ja, het is het laatste nummertje van de Superpitcher-mix.

Way 2 Deep

Zo heet het mixje dat ik heden op Destination UNKnown heb gepleurd. De geest is techno, het sleutelwoord diep.

69 - Puntang [R&S]
Aphrodisiac - Song of the Siren [Nu Groove]
Metro - Straphanger [Nu Groove]
Constant Ritual - Hardway to Come [Network]
Âme - Kuma [Sonar Kollektiv]
Stephane A. - Distant Planet [Neroli]
Mike Grant - The Struggle of My People (Mr. G's There's Hope Mix) [Moods & Grooves]
Q1.1 - I [Basic Channel]
Steve Barnes - Cosmic Sandwich (Dominik Eulberg Rmx) [My Best Friend]
Bermuda Triangle - Secret Pillow (Lindstrøm Remix) [Planet Noise]
Lopazz - I Need Ya [Freundinnen]
The Mole - Just Walking Around... They Speak of Wandering [Mutek]
Shiver - Doctor Break [Shiver]
S² - Slide [UR]
Gabriel Ananda - Süssholz [Treibstoff]
Directions - Busted Trees (C's Spacetramental) [Diaspora In Session]
Round Two - New Day [Main Street]

Retro 2

Ik moet nu haast wel als een oude zeur beginnen klinken maar ik was gisteren bij mijn goede vriend D. en daar stond een Essential Mix op van The Future Sound Of London (uit 1995 of zo denk ik). En dan merk je dus echt wel het grote verschil tussen de dansmuziek van de jaren negentig en die van nu. De jaren negentig lieten veel meer toe, er was voortdurend frictie, de wil om iets te doen, of dat nu in de oren van de luisteraar als aangenaam overkwam of niet, die volgde later wel als hij het begrepen had. Ze waren toen ook gewoon veel eclectischer. Ze zeggen nu wel dat ze eclectisch zijn maar ik hoor persoonlijk weinig verschil tussen een plaat van Kompakt, één van Tiefschwarz of één van Black Strobe. Ze lijken wel allemaal met dezelfde machine gemaakt. Altijd diezelfde opbouw, altijd die typische breakdown, altijd die vette bas, maar NO FUCKIN' FEELIN' AT ALL, al was het maar dat je je eraan stoorde. Stoor ik mij aan de nieuwe Tiefschwarz? Nee: hij verveelt me gewoon. Stoor ik mij aan de nieuwe Front 242 rip-off van Black Strobe? Nee, ik zet gewoon 'Headhunter' of 'No Shuffle' nog eens op, want die klinken tenminste alsof ze kloten aan hun lijf hebben. Het probleem van de gemiddelde electronische producent tegenwoordig is gewoon dat hij zo graag door iedereen liefgehad wil worden, hij anticipeert blijkbaar tijdens de productie al de reactie van de luisteraar en danser. Mainstream is op enkele uitzonderingen na de dood van alle creativiteit.

Retro

Zou dit nu het ultieme teken zijn dat ik de dertig overschreden ben? Hoe vaak ik ook nieuwe platen koop, steeds vaker het laatste jaar grijp ik - en graag - terug naar mijn platencollectie en ga ik liever daar naar goede tunes op zoek. Helden blijk ik steeds minder te hebben, ik zie de oude nog wel eens terug, dat wel, maar echt nieuwe helden, nee, buiten de occasionele uitzonderingsfiguur als een Mathew Jonson, komt dat nog zelden voor.

De laatste weken zijn hier ten huize Romain vaak labels als +8, Probe, Nu Groove, Definitive, DJ International, Trax, Basic Channel en Underground Resistance voorbijgekomen. En mijn draaitasje zit voor meer dan de helft vol met 12-inches van voor 1995.

En dan ga je me dus niet horen zeggen dat er nu geen goede muziek gemaakt wordt. Meer zelfs: ik heb zelden zoveel goeie muziek tegengekomen als de laatste maanden. Maar toch trekt iets me naar dat verleden. Wat is de kracht van die platen? Genrebepalend, revolutionair, jeugdsentiment? Of was die muziek nu gewoon echt zoveel beter?

Teste - Regions (Probe, 1993)

Ergens per toeval tegengekomen op het internet en besefte dat ik hem nog in de kast had staan. 'Regions' is zonder twijfel de meest evil technoplaat die ooit werd uitgebracht. De sfeer is niet mysterieus of weemoedig, nee, de sfeer is pikdonker, verstikkend zelfs. En die helse stemmen die maar aanzwellen en aanzwellen: om ziek van te worden zo intens!

De plaat werd onder andere gemaakt door de schimmige Canadese producer Himadri (naast van Teste ook bekend als Perceptrons en Turph). Van hem las ik ooit een interview waarin hij zei dat hij al zijn platen maakte terwijl er een beeldje van een oosterse godheid van de destructie en het kwade op zijn mengtafel stond en pas als je 'Regions' hoort begrijp je ook waarom.

De Nederlandse dj Joost De Leyser, helemaal in het begin resident dj in Fuse, vertelde me dat hij werd ontslagen uit de club nadat hij deze plaat aan het einde van de nacht/begin van de morgen had opgelegd en helemaal had laten uitspelen. Way to go!

'Regions' is niet luisteren, 'Regions' is ervaren. Wat een plaat!

Holy Mathew

Voor de rest ben ik dezer dagen behalve aangetrokken tot hopeloos onbereikbare Finse vrouwen [deze week las ik nog ergens in een Schundblaadje dat het de enige droom was van één of andere deelnemer aan een of andere reality show: naar Finland emigreren] ook tot aan het abnormale toe verslaafd aan de muziek van Mathew Jonson. Zijn loops spoken rond in mijn hoofd waar ik me ook bevindt. Ook handig: zijn nummers duren nogal lang en dus moet ik maar om de 10 minuten naar de platenspeler stappen om de plaat om te draaien. Afgezien van dit utilitaire aspect blijven zijn nummers maar groeien ('Freedom Engine'! 'Marionette'!!), alsof ze zich blijven ontwikkelen nadat ze uit de vinylperserij zijn ontsnapt. Ik weet niet of de term überhaupt tot de wereld der mogelijkheden behoort maar zijn muziek roept bij mij de hoofding organische techno in het leven.
Van Cobblestone Jazz, zijn jazztechno-project, moet ik de schoonheid nog ontdekken want in eerste instantie deden die platen me niet zoveel als Jonsons eigen producties. Maar misschien is dat ook maar omdat je van de man misschien iets teveel gaat verwachten. Ik houd alvast een plaatsje voor hem in de eeuwig aangekondigde maar immer uitgestelde Encyclopedie van de Techno.

Help! Ik ben verliefd

Niet echt natuurlijk, dat zou te ver gaan. Wel voel ik mij ontegensprekelijk aangetrokken tot de fijne Finse chanteuse Islaja. Ze ziet er, geef toe, ontzettend schattig uit en heeft met het met een nogal moeilijk memoriseerbare titel gezegende Palaa Aurinkoon een wondermooie, vaak beklemmende plaat aan deze wereld geschonken waar ik heel stil van wordt. En dan zit ze ook nog eens in Avarus. Some babes have all the luck. And now speak Finnish to me baby!

And the winner is...

Plaat van de maand!

Listening to

Veel minimaal en acid. Wegens diverse opzoekwerkzaamheden begon ik gisteren dan ook enkele stoffige vinyls uit de kast te trekken:

(1) Metro - Straphanger [Nu Groove, 1990] - (2) Soul Bossa Trio - Dolphins (Like Humans Todd Sines Rmx) [Irma On Canvas , 2003] - (3) Steve Bug - A Night Like This [Richie Hawtin Rmxs] (Poker Flat, 2001) - (4) Robotman - Hypno Freak (Michael Mayer Rmx) [Poker Flat, 2001] - (5) Robotman - Hypnofreak (Steve Bug Rmx) [Minus, 2001] - (6) Omegaman - Freejack (Definitive, 1994)

Een zuur lijstje dan:

K.A. Posse - Sex O'Clock Rains (Pheerce City) - Farley - The Acid Life (House) - M.D. 3 - Face the Nation (DJ International) - Jack Frost & The Circle Jerks - Shout (Trax) - Scrappy - Touch Me (DJ International) - DJ Pierre - Box Energy (Trax) - Pierre's Fantasy Club - Acid Dream (Hotmix) - Armando - 151 (Warehouse) - Armando - Land of Confusion (Warehouse) - Armando - World Unknown (Warehouse) - Bam Bam - Where's Your Child? (Westbrook) - Phuture - Acid Tracks (Trax) - Phuture - We Are Phuture (Trax) - Adonis - Poke (The After Poke Mix) (DJ International) - Fast Eddie - Fast Thunder (DJ International) - M-D-EMM - Get Acidic (Transmat) - Bobby Konders - Nervous Acid (Nu Groove) - Fuse - Substance Abuse (+8)

Op repeat:

Mathew Jonson And The Mole - Dirt Road and a Boat from Soundwave (Speicher) / Q 1.1 (Basic Channel) / Âme - Kuma (Sonar Kollektiv) / The Chemical Brothers - Believe [Mathew Jonson Remix] (Virgin) / Steve Barnes - Cosmic Sandwich [Eulberg Remix] (My Best Friend) /Bermuda Triangle - Secret Pillow [Lindstrøm Remix] (Planet Noise) / The Mole - Just Walking Around... They Speak of Wandering (Mutek)

Seesselberg - Synthetik 1 (1973)

Verbazend wat er soms uit de stoffige kast van de geschiedenis komt gerold. De geluiden die Carl Craig laatst op zijn 'Experimento 'deed weerklinken, shiftshaping noises creating scapeshifting landshapes, maar dan uit 1973. Nu is het niet verbazend dat je zulke kosmische geluiden aantreft enkele jaren na de eerste stukken van Kraftwerk en Cluster maar dit is toch wel heel erg zijn tijd vooruit. Je zou een parallel kunnen trekken met Silver Apples maar feitelijk zijn er geen songs, het blijft heel abstract, zelfs voor die tijd. Korte stukjes akelige ambient (denk Terminator 1), soms dan weer pure drones en electronisch minimalisme (denk John Carpenter of Tangerine Dream) en verder al het schichtige leven dat zich in de machine verbergt (denk 'On the Run' van Pink Floyd - ook uit 1973 - of Zuckerzeit van Cluster), met enkele schimmige ethnische referenties ver op de achtergrond. Heel nachtelijk van structuur maar tegelijk puur geluidsplezier om de zonsondergang mee toon te zetten. Sublieme geluidsarchitectuur.

Brugge in Adams/Evakostuum

Gisteren poseerden 2000 koppels naakt voor de lens van Spencer Tunick in Brugge. Mijn onmiddellijke reactie: zou Stevie ook....?

Eigen Lof

"David Byrne Radio for the "odd variety" of music playing in (his?) office. Pshaw. I'd rather listen to Destination Unknown Radio."

Indeed Jaap, indeed!

Nog! Nog!

Hier een ander Krautrock-dossier.

Man ziet het Licht te S.

"Ook nog voor 5 euro Real To Real Cacophony van Simple Minds gekocht. Kom ik nog op terug. Is in ieder geval een van mijn favoriete postpunk platen (die hele pan-Europese technorock periode van Simple Minds is blijkbaar nog niet herontdekt want die platen worden voor bijna niks aangeboden.)"

Jawel! Jawel! 'Changeling'! 'Calling Your Name'! 'Filmtheme'! 'Carnival'! Of zoals ik hier al zei. We zijn het weer eens eens.

Kijk trouwens uit naar een Sporenburg-analyse (of moet ik zeggen dissectie) van de Simple Minds.

Trance

Vorige week op de teugweg van de KM-workshop had Mathias het er al over en hij heeft groot gelijk: oldskool trance gaat het helemaal worden. Ik was vandaag in de platenwinkels en je merkt dat die geluiden van eind jaren '80-begin jaren '90 helemaal terug aan het komen zijn. Toevallig (nuja toevallig) was die periode één van de meest interessante voor de electronische muziek. Net in die tijd begon het duo house-techno zich te ontvouwen tot een myriade aan nieuwe richtingen. Denk Nu Groove, denk Mundo Muzique, denk Revelation! En besef dat dat best terug mag komen. Ik ben alvast benieuwd.

Feest

Bijna drie maanden dat ik nog een plaat gekocht had. Daar moesten brokken van komen wanneer ik in de platenwinkel zou worden losgelaten.

Resultaat:
Leve de whitelabelers aller landen! 'Puntang' van 69 eindelijk op vinyl gezet!
Adult: de nieuwe moest ik gewoon hebben.
'Confusion' van New Order op 12-inch met alle goeie mixen.
Kat Mandu: Metro Area style disco maar dan echte (1982).
De nieuwe Âme: mmmmm.....
Remixen van Cosmic Sandwich door henzelf en Eulberg.
Een 10-inch van Juan McLean.
Twee platen van nieuwe held Lindstrøm, één 12-inch, één remix.
Held Jonson: één Speicher met The Mole, één remix voor de Chemicals.
Picture disc van de nieuwe Optimo mix, voor 'Oscillations' van Silver Apples.
FSOJ Vol. 10 voor 'Playboy' van Hot Chip.
Beste voor het laatste bewaard: een nieuwe No Wave comp op Ze.

En nu even rustig uitademen!

Lazy pitcher

Misschien denk ik er anders over als ik hem gehoord heb maar als ik 72 minuten en 11 tracks in één zin zie staan dan denk ik maar een ding: luie dj! Zes en een halve minuut per nummer? Komaan zeg!

Right!

"If reality differs from person to person, can we speak of reality singular, or shouldn't we really be talking about plural realities? And if there are plural realities, are some more true (more real) than others? What about the world of a schizophrenic? Maybe, it's as real as our world. Maybe we cannot say that we are in touch with reality and he is not, but should instead say, His reality is so different from ours that he can't explain his to us, and we can't explain ours to him. The problem, then, is that if subjective worlds are experienced too differently, there occurs a breakdown of communication... and there is the real illness."

- Philip K. Dick

Krautrocker till I die

Na het lezen van Cope's boek ben ik zo mogelijk nog meer dan gewoonlijk in de Krautrock gevlogen. Het was toch weeral een lange tijd geleden dat ik iemand met zo'n aanstekelijk enthousiasme over muziek heb weten vertellen. Onverbloemde maar altijd ironische meningen, adequate kennis, pittige anekdotes en een soort van humor dat bij mij bijzonder goed valt combineert hij met een soort zweverig haast metafysisch mysticisme dat haast niet van deze tijd lijkt (vooral die filosofische manier om hoofdletters te gebruiken in woorden waar hij de nadruk op wil leggen bevalt me zeer). Steven Stapleton van Nurse With Wound zei in zijn beroemde interview met The Wire in 2001 dat hij "extatically pleased" was over dit boek en ik moet me daar gewoon bij aansluiten. Klein maar fijn. Waar blijft dat vervolg Julian? Of kom: begin al eens met een herdruk. Dat zou al mooi genoeg zijn.

Wat me zo enorm bevalt aan die Duitsers ook is dat ze zo ongegeneerd voor het experiment gingen en daar zelfs geld voor kregen, wat zeg ik, er zelfs geld mee verdienden. Het is toch amper te geloven in deze tijd dat 'Spoon' in 1972 op nummer 1 in de Duitse hitparade heeft gestaan. Ik kon het zelfs amper geloven toen ik het las. En van Ege Bamyasi heeft men daar zomaar eventjes 200,000 stuks gesleten (dwz toen al). Wat een tijden! Tangerine Dream werd zelfs door zijn platenfirma aangenomen met zoiets als de woorden: "Het is wel experimenteel en het zal wel niet verkopen, maar we nemen jullie toch maar." En het mooiste was dat ze natuurlijk wèl verkochten! "Is dit een droom?" denk ik dan. Noem mij een oude zeurpiet maar dat waren toch wel betere tijden voor avontuurlijke muziek.

Ondertussen vond ik hier al een interessant interview met Michael Rother van Neu!, Kraftwerk en Harmonia. Op dezelfde pagina's kan je er ook eentje met Roedelius terugvinden trouwens.

Genoeg

Je zou denken dat je nooit muziek genoeg kan hebben. Maar ik ben nu sinds ongeveer oktober bezig op slsk en er is wel degelijk een verzadigingspunt heb ik gemerkt. Durfde ik vroeger nog wel eens meerdere gigs per avond binnenhalen, dan verlopen de downloads nu eerder druppelsgewijs, een foldertje of twee per keer. Tenslotte, je moet die dingen ook eens allemaal gaan beluisteren, nietwaar. Het is zo'n beetje een ontdekkingsreis door een zelfgeschapen wereld die ik nu aan het ondernemen ben en ik merk dat ik zelden teleurstellingen meemaak. Het gebeurt nog wel eens maar dan alleen als ik me door anderen hun muzikale smaak heb laten leiden. Muziek is, blijkt nog maar eens, één van de persoonlijkste dingen die er bestaat.

1974

Ik weet dat Hemingwoid ook al met iets gelijksoortigs bezig is maar toch dringt het zich op: een blog (of rubriek op deze blog) over de platen die in mijn geboortejaar zijn uitgekomen of opgenomen. Ik merk namelijk dat ik op slsk vaak net die platen van een artiest selecteer waar 1974 in de foldernaam vermeld staat. Bovendien ben ik zo één van die mensen die gelooft in allerlei schimmige en onduidelijke kosmische verbondenheden (Ik ben ook een verwoed I Ching'er en horoscooplezer). En dan wil ik gewoon weten welke muziek het levenslicht zag in het jaar dat zo'n absolute muzikale obsédé als ikzelf ter wereld kwam.

Het doet me overigens meteen aan één van de leukste anekdotes uit mijn kleutertijd denken. Op één of andere manier was ik in mijn vroegste kindertijd het soort kind dat wou ontsnappen of dingen wou laten ontsnappen. Zo heb ik ooit met mijn kinderwagen op mijn rug over de stranddijk rondgekropen. Idem met mijn matras overigens. Ik was dan wel vastgebonden aan het ding, uit dat bed zou en moest ik. Geen hindernissen konden me blijkbaar tegenhouden om ergens uit te geraken.

Gerelateerd daarmee moest ik ook altijd dingen ergens uit halen. Zo heb ik ooit in de keuken van het appartement waar we woonden ooit een doos Dash gevonden. Die moest open natuurlijk en voordat iemand het ook maar in de gaten had was heel de keuken bedolven onder de inhoud van een Dash 5-Literdoos. Omdat mijn moeder als stewardess elke week in New York zat bracht ze ook veel platen vandaar mee en mijn ouders hadden dus een vrij grote platencollectie. De juiste omstandigheden zou ik nog eens na willen vragen maar het komt er in elk geval op neer dat ik op een bepaalde dag lang genoeg alleen gelaten werd om bijna alle platen die ik op mijn beperkte lichaamshoogte tegenkwam uit de hoes te halen en al het naakte vinyl op één grote stapel te gooien. The Horror, The Horror!

Ik heb al geprobeerd me zulk een toestand voor te stellen als ik zelf ooit kinderen heb en heb alvast besloten om mezelf tegen die tijd een kastensysteem aan te schaffen waar kleuters en kleine kinderen niet direct aankunnen. Maar ja, zoiets is natuurlijk een maat voor niets want als dat kind ook maar een klein beetje op mij lijkt (God behoede hem of haar!) zal het wel een manier vinden om daaraan te verhelpen. Humans are resourcefull beings, I guess. En laat ik het maar toegeven: feitelijk zou zelfs ik dan een beetje trots zijn. Maar die Detroit Techno gaat toch alvast op de bovenste plank, dat kan ik verzekeren!

Nacht brengt raad

Dank zij asabsay kan ik nu toch verder in de Krautrocksampler. Hallelujah! Groot is Uw majesteit!
Fabuleus grappig boek trouwens. Vooral het stuk over Timothy Leary in Algiers is hilarisch.

Neu! Neuer! Neuest!

Wie wel te vinden is voor de Motorik van Neu!, kan ik overigens ook Harmonia (Michael Rother met Cluster) en La Düsseldorf (Klaus Dinger met zijn broer en Hans Lampe, die dan weer het maatje van Conni Plank was) aanraden. Allebei een soort Neu! light maar o zo wonderschoon.

Kortgewiekte kukel

Verdomme! Nu was die Krautrocksampler in twee pdf'jes verdeeld. Blijkt die tweede niet te werken natuurlijk, wegens corrupt of wat weet ik. Ik ging zo-even op Amazon kijken en dat boek kost zomaar eventjes 114 £, want het is niet meer in druk. Help! En ik was net aan het hoofdstuk over Can bezig. Maar kom, dankzij het korte stukje dat ik al heb gelezen heb ik toch maar mooi La Düsseldorf ontdekt, de derde groep van Klaus Dinger van Neu! (hij zat, ontdekte ik gisteren, ook nog even in Kraftwerk).