dinsdag, november 30, 2004

Enige Gedachten over BJ vs dUNK

Vorige week was het dUNK-trio uitgenodigd in Gent voor een gast-sessie op de Beyond Jazz-radioshow. Leuk was het uiteraard (plaatjes opleggen voor een publiek is altijd leuk) maar vreemd ook wel een beetje. Het was voor mij persoonlijk nogal raar om die twee kerels zo volledig te zien opgaan in die broken beats. Toen wist ik weer opeens waarom ik de radioshow ooit Destination UNKnown had genoemd. Namelijk omdat ik er compleet gek van wordt als een DJ meer dan een half uur aan één stuk dezelfde stijl draait.

Misschien ligt dat ook wel aan mijn karakter, dat al evenzeer gek wordt als ik op één dag niet 25 verschillende genres door elkaar heb gehoord. Een dag is niet volledig zonder jazz, house, kraut, techno, hiphop, industrial, akoestisch, experiment, new wave, ambient, soul en wat weet ik nog allemaal. Niet dat ik ze er nu allemaal in één uurtje samen doorjaag maar een beetje (veel) afwisseling kan toch geen kwaad. Ik zou absoluut dolgedraaid geraken als ik heel de tijd door alleen maar naar black metal, hiphop of post-rock zou luisteren. Nog een van de redenen dat ik bijna nooit radio luister, omdat het daar altijd gegarandeerd van dat is.

Dat leidt er natuurlijk wel toe dat ik er nooit toe kom om een muziekstijl volledig uit te benen (een bepaalde artiest lukt me meestal beter). Maar eerlijk gezegd kan ik me buiten jazz geen genre voorstellen dat de moeite waard is om volledig van boven naar onder en van links naar rechts aan een grondig onderzoek te onderwerpen. Zelfs als electronicus bij uitstek ben ik er bijvoorbeeld nooit toe gekomen om breakcore, clicks en cuts, nu-skool breaks en progressive aan een nader onderzoek te onderwerpen. Want, en dat is denk ik de bottom line van deze gedachtenstroom, er is altijd wel iets nieuws te ontdekken en van alles een beetje is voor mij nog altijd beter dan van een beetje alles.

Vive la différence!

Voorlopig lijstje

Hoewel het nog maar eind november is, en ik mijn lijstje meestal pas rond eind december maak, was ik toch al benieuwd wat er dit jaar, na even snel mijn archieven doorzocht te hebben, was blijven hangen. In ieder geval hebben de volgende veertien cd's al een min of meer grote indruk achtergelaten. Op de 12-inches kom ik later nog wel terug.

Algemeen gesproken vond ik het maar een mager jaar. Dwz: ik heb niet lang moeten zoeken en de lijst van veertien -zonder schrappen- geeft al aan dat het wat betreft meesterwerken dit jaar maar dun gezaaid was. Wel was het een jaar waarin het album, vooral voor electronische artiesten, opgang maakte. Er zijn heden ten dage blijkbaar meer groepen die erin slagen om een echte langspeelplaat zonder vulsel af te leveren. Ook hoopgevend is het feit dat haast niemand nog van die overvolle platen maakt, genre zeventig minuten en meer. Eindelijk hebben ze begrepen dat een CD-R80 niet per se helemaal vol moet. Minder hoopgevend was dat de productie van goeie broken beat, een genre waar ik op basis van vorige jaren veel van had verwacht, zo goed als stilgevallen is. Het kan snel gaan tegenwoordig, zo lijkt het.

Voor de rest moet ik toegeven dat ik, afgezien van mijn recensiebezigheden voor KindaMuzik, toch vooral naar oude muziek heb geluisterd. Zoals steeds veel jazz, experimentele muziek, avant garde, noise, ambient, progressief jaren zeventig-spul, krautrock, psychedelica, house en techno van jaren terug en verder allerhande rariteiten en obscure platen. De echte ontdekkingen, laat ik het zo zeggen, waren platen van twintig jaar geleden of nog langer geleden.

In ieder geval, dit zijn (voorlopig en uiteraard niet in volgorde) de hebbertjes ofte de aanraders van dit jaar:

Moodymann - Black Mahogani [Peacefrog]
Build An Ark - Peace with Every Step [Kindred Spirits]
Monne Automne - Introducing Light & Sound [Lo-Fi]
Sketch Show - Loophole [Third Ear]
Team Shadetek - Burnerism [Warp]
Swayzak - Loops from the Bergerie [!K7]
VA - Klein Records Allstars Volume 1 [Klein]
Duo 505 - Late [Morr]
Andrew Pekler - Nocturnes, False Dawns & Breakdowns [~scape]
Mustang - Back Home [Compost]
Âme - Âme [Sonar Kollektiv]
The Black Keys - Rubber Factory [Fat Possum]
TV On The Radio - Desperate Youth, Bloodthirsty Babes [4AD]
Coil - Black Antlers [CDR]

zondag, november 28, 2004

ANO-syndroom

Geobsedeerd ben ik door die film. Dat moet wel. Ook dit jaar heb ik hem weeral drie keer gezien, twee keer de originele versie, gisteren de Redux nog eens. Apocalypse Now dus. Komt waarschijnlijk omdat ik vorige week Heart of Darkness gelezen heb. Maar ook omdat ik me al enige maanden (met tussenpozen, want academische werken vergen van mij een uitzonderlijk geduld, hoe interessant ze ook zijn) in Frazers The Golden Bough aan het verdiepen ben. Per toeval zag ik vorige keer dat boek op Kurtz' leestafeltje liggen. Je moet snel zijn als je het wilt opmerken, maar het ligt er wel degelijk.

En dan wordt een verklaring voor die finale, waarin de inboorlingen hun wapens neerleggen en Willard en Lance laten gaan wel heel erg duidelijk. Nu had ik in het verleden al enige analyses van de film gelezen (waaronder een nogal vergezochte Lacaniaans/Freudiaanse in de Cahiers de Cinéma; ach die Fransozen en hun eeuwige zoeken naar complexiteit, hun waarom makkelijk als het ook moeilijk kan; hebben ze waarschijnlijk geërfd van de geniale maar al evenzeer aan deze kwaal lijdende Godard) maar één die op Frazers premisse is gebaseerd heeft ineens veel meer zin.

The Golden Bough is in feite een antropologische dissertatie over het gegeven van de tijdelijke koning. In primitieve samenlevingen is het namelijk vaak zo dat de religieuze leider of koning slechts een tijdelijke autoriteit heeft. En vaak wordt er om zijn positie een geconstitueerde strijd gevoerd. Dat wil zeggen dat hij slechts koning kan blijven indien hij die positie voortdurend én met succes verdedigt. Als hij wordt uitgedaagd en hij verliest de strijd (dit betekent dat hij wordt verjaagd of gedood door zijn uitdager, uiteraard meestal het laatste), dan neemt de uitdager zijn plaats in en wordt de nieuwe koning.

Ergens staat er in het boek ook dat in bepaalde gevallen de koning zijn titel met enige tegenzin en soms zelfs met weerzin invult, in die gevallen voornamelijk wanneer de positie door het lot of door overerving wordt bepaald. In die zin zou dan ook de rol van Kurtz tegenover de Cambodjaanse inboorlingen begrepen moeten worden. Immers, eens men zichzelf in zulke positie brengt, is er geen weg terug: men moet andere uitdagers blijven doden om zelf aan de macht te blijven. En voor een kolonel in het Amerikaanse leger die zogenaamd without judgement handelt, blijkt dat uiteindelijk toch moeilijker dan het lijkt.

Scobblerparanoia

Nu heb ik die Scobbler wel gedownload en zo. Ik wil immers ook wel eens weten wat mijn verborgen muziekverleiders zijn. Langs de andere kant: wat als die Audioscobbler een verdoken initiatief is van de muziekindustriemafia (de ominieuze M.I.M.) om onze mp3's te registreren en ons daarna een fikse rekening cadeau te doen? Just because you're paranoid does not mean they're not after you, weet je wel.

donderdag, november 25, 2004

Een nieuwe held

Echt veel platen heb ik nog altijd niet van de man. Maar alles wat ik tot nu toe van hem heb gehoord werd onmiddellijk met de glimlach cash betaald. Eerst was er die fantastische plaat op Richie Hawtins Minus, Decompression (zelfs in de top 10 van Gilles Peterson!). Alsof ineens alle minimale vlaggen tegelijk werden buitengehangen: electro maar zonder de clash, Plastikman maar zonder dat immer droge geluid waar ik ten langen leste op ben afgeknapt, een mix van het aardse van Chain Reaction met het intergalactische van Detroit, rave maar zonder de nadrukkelijke overdrijving, met andere woorden: het absolute einde!

De Typerope EP, een reeds in 2003 geproduceerd werk op It Is What It Is, is ook weer zo'n wonder der minimale technologie. Ook hier weer die suggestie van vele stijlen (trance, Detroit, tech-house, minimal, house, techno, electro) maar nooit te ver gaand in zijn verwondering en bewondering. Elke keer wanneer je denkt: hij wordt derivatief, heeft hij de betreffende invloed al afgestopt en opgeslorpt in een niet te omschrijven maar desalniettemin wel degelijk bestaande Mathew Jonson-stijl. Sublieme muziek die (ik haal hier de grote woorden boven) voor één keer eens een gevoel van poëzie naar boven haalt. En bovendien haast goddelijk geproduceerd klinkt.

Ook hier weer big-ups voor Carl Craig, die de man twee jaar geleden al vereerde met een plaatsje op zijn Workout.

Listening to: Mathew Jonson - Decompression (Minus)/Typerope EP (It Is What It Is)


Minimax

Om verder te gaan in de geest van de vorige post, ik was zo-even nog eens een mixje aan het plegen en hoewel ook bij mij het v** g***** wel eens opgang maakt moet ik toch constateren dat er op het moment ten huize volgaBabe algemeen gesproken weer een flinke ruk naar minimaal gegeven wordt.

Misschien is dat ook wel de voornaamste reden dat er tegenwoordig haast geen goeie mix-DJ's meer zijn. Ze moeten, om het publiek (en misschien zichzelf ook wel) te plezieren gaan grossieren in melodieën. Melodieën zijn mooi maar ze maken de muziek ook meestal wel overvol. En daardoor is er ook haast geen plaats meer voor de betere beatmix. Electroclash en v** g***** zit van zichzelf al zo vol met tierelantijntjes en vocalen dat een beatmix (zeker een lange) meestal afbreuk doet aan de essenties van allebei de platen.

Daarom ook een flinke vloek naar de pioniers van de drie-decks-mix en de mannen die het in hun hoofd hebben gehaald om ook maar meteen de Final Scratch en de loopmachines ertussenin te gooien. Paradoxaal zijn het juist de keizers van het minimalisme geweest (Mills en Hawtin) die de boel een beetje hebben verziekt. Maar kom, er is beterschap als mensen als Villalobos, Luciano en Mathew Jonson de techno-touwtjes terug in handen nemen. Minimalisme ja, maar liefst geen drie minimale platen over elkaar want dan heb je dus opnieuw een maximale plaat. Daarom ook weer eens hulde aan Carl Craig en zijn Workout. Ook hier: techno ja, maar toch niet te veel geluid. Zoals het hoort, verdomme!

listening to: Substance - Relish (CR05)

woensdag, november 24, 2004

Ruis, Mist, Ruis, Beat, Ruis, Mist, Ruis

Indertijd leek het een beetje een luxeprodukt maar achteraf gezien ben ik toch heel blij dat ik 26 Chain Reactions in huis heb gehaald. Sinds dit weekend staan de kartonnen kaften terug naast de draaitafels en ik heb mezelf beloofd om ze allemaal te beluisteren. En op voorhand weet ik al dat er geen enkele plaat gaat tussenzitten waarvan ik me de aanschaf nu betreur.

Ondertussen zit ik al aan nummer drie (Porter Ricks' van ruis overlopende Port of Transition). En laat me dan een oude zeur zijn, vooral de Various Artists-release blijkt zovele jaren later nog altijd een blauwdruk voor diverse ontwikkelingen in de scène sindsdien. Hoor die kraakjes, voel die klikjes, verdrink in die ruis! Hoeveel post-Chain Reaction-labels er sindsdien opgestart zijn kan ik ondertussen al niet meer becijferen (ik heb me in de meeste discografieën van die labels dan ook zelden verdiept, omdat het origineel al zoveel stof tot herluisteren biedt). Zelden klonk minimalisme uitdagender, wat zeg ik, als een new way of music. Zelfs een grote vernieuwer als Richie Hawtin ging als Plastikman klinken als een ordinaire rip-off van het labelgeluid (ok, zonder twijfel een boutade maar toch een kern van waarheid bevattend). En ik vraag me af hoe die eerste Kompakt-releases zonder die invloed geklonken zouden hebben.

Er wordt hier toch maar heel in de verte voortgebouwd op de legendarische negendelige Basic Channel-reeks. Waar BC nu toch vooral techno en Detroit klinkt, verheft Chain Reaction de esthetiek van de gewilde fout tot de norm. Het was zowat het eerste label waarbij ik me bij beluistering altijd afvroeg of dat ene kraakje nu gewild was of niet. En dat ging dan zo ver dat het uiteindelijk geen zak meer uitmaakte of die kraak nu een kapotte groef was of niet. De ultieme ode aan het vinyl als het ware.

Ook valt op hoe snel een deel van de platen klinkt. Het betreft hier echte techno-ambient. Zweven, maar dan tegen minstens 140bpm. En toch wordt hier voor de eerste keer de beat gediscimineerd tegenover de andere geluiden. Je kwam Chain Reaction dan ook zelden tegen op de betere dansvloer. Het vereist gewoon te veel geduld om zo'n plaat uit te zitten tussen talloze zwetende lijven.

Hetgeen me trouwens nog maar eens de opmerking ontlokt dat het maar povertjes gesteld blijft met echte trance-muziek. Iedereen had het toen altijd maar over in trance geraken. Maar je moest het de facto dan altijd wel doen met loeiharde, nauwelijks te verteren loop-smederijen. Wie durft er tegenwoordig nog een naakte beat minutenlang door een discotheek laten dreunen, langzaam opbouwend naar een onovertroffen climax? Ik was ooit in Fuse toen Alex Patterson het deed. Pas na pakweg tien minuten kwam er bij die beat één snoeiharde hihat. Zelden heb een zaal zo weten ontploffen.

De melodie mag dan in de diverse dansinstituten opnieuw aan de winnende hand zijn, toch hoop ik dat er nog ooit iemand de kloten aan zijn vege lijf heeft om de draaitafels enkel te beplakken met langzaam openbloeiende minimale schoonheid.

dinsdag, november 23, 2004

And this also has been one of the dark places of the earth

Heb de laatste dagen vastgelijmd gezeten en gelegen aan Joseph Conrads Heart of Darkness. Omdat Apocalypse Now met voorsprong mijn favoriete film van de laatste dertig jaar is, wou ik toch wel eens weten of in het boek(je) de terreur je ook zo om het hart slaat. En dat blijkt dus wel degelijk het geval te zijn.

Hoewel de intrige in principe buiten de figuur van Kurtz maar weinig parallellen vertoont met de film, heb ik toch zelden een novelle (amper honderd pagina's) kunnen lezen die de broeierigheid en de onmenselijkheid die de jungle en het eeuwige ondoordingbare woud oproepen zo goed weten te vatten. Mooi toch hoe Coppolla vooral dat gevoel in de film heeft weten te behouden. Mooi ook hoe hij de Belgische nachtmerrie in Congo heeft getransponeerd naar het Vietnam-debacle van de United States of Jesus. In het boek, net als in de film wordt op een ongrijpbare manier de richting en het doel van het narratieve als een magnetisme naar die geheimzinnige, haast bovenmenselijke figuur van Kurtz getrokken. Net als in de film verschijnt die figuur ook maar eventjes en zegt hij feitelijk maar heel weinig. En toch staat haast elke pagina in zijn teken.

Ook opvallend was het feit dat de dialoog die de personages van Martin Sheen en Dennis Hopper in de film krijgen, haast letterlijk in het boek zijn terug te vinden ("I don't mind telling you, he wanted to shoot me, one day - but I don't judge him"; "No method at all"; "he enlarged my mind"). Nice!

Het boek wordt wel eens de eerste 20ste-eeuwse roman genoemd en als het op het verbeelden van het dilemma aantrekking/afstoting van het kwade aankomt, denk ik dat dat ook wel het geval is. The horror, the horror...

zaterdag, november 20, 2004

Mooi zo

Dit zijn de weekends zoals ik ze graag heb. Vrijdagavond een magische Bugge Wesseltoft. Daarna een klassevolle Nicola Conte. Treintje op en naar de geile meisjes van Nouvelle Vague in Petrol. En vanavond nog eens Bugge en Nicola, met aansluitend Pope Peterson in Limburg. The Good Life, quoi?

donderdag, november 18, 2004

Na Suicide Suecide

Luisterde net nog even naar Alec Empire's Suecide (1992). Toch ongelooflijk dat Empire toen al het techno-beschavingsmodel van Detroit kon evenaren. Die keyboardsolo in Kraut-stijl deed toen al wat Carl Craig met de toetsen van Hancock kort daarvoor presteerde. Europese techno die toen al rijp genoeg was te beseffen dat rock-'n-roll en electronica elkaar in blijde extase kunnen ontmoeten. Dat hij na dit DHR (heb ik altijd herrie gevonden) heeft opgericht heeft mij altijd ontgoocheld. Indertijd nog, zoals zo vaak, een tip van de toen in semi-goddelijke status verkerende Dimitri, die hem op één van zijn beroemde mixcd'tjes heeft gezet. Dringend aan een revival toe deze plaat.

woensdag, november 17, 2004

Krachttermen

Nemen Edward en ik zonet een lichtelijk vurige sessie voor this week's dUNK op, blijkt de opname (weer eens!) vol echte glitches te zitten. Hier toch alvast de playlist van de voorlopig geaborteerde show. Ba-len! In ieder geval komt die er deze week nog aan. Smakelijk!

Serge Gainsbourg - No No, Yes Yes [Le Smoke Disque]

Pucho & The Latin Soul Brothers - Let's Get It On Pt. 2 [Zanee/Harmless]

Buddy Guy - She Suits Me to aTee [Chess/Soul Jazz]

Jr. Walker & The All-Stars - Hip City Pts. 1 & 2 [Tamla Motown]

The Temptations - Plastic People [Motown]

Candi Statton - I'd Rather Be an Old Man's Sweetheart (Than To Be a Young Man's Fool) [Capitol/Honest Jon's]

Nancy Sinatra & Lee Hazlewood - Some Velvet Morning [Vogue/Reprise]

Nicola Conte Feat. Bembe Segue - Wanin' Moon [Schema/Blue Note]

Alex Attias Presents Mustang Feat Bembé Ségué - 10.000 Leagues Deeper [Compost]
Black Mahogany - Rectify [Peacefrog]
Lolleta Holloway - Hit And Run (C2c4 Edit) [Moxie]
Barabas - The Horse [Rca]
Chick Corea - Return to Forever (Intro) [Ecm]
Airto - Parana [Cti]

Vreemd en Mooi

Ik bedacht dat John Balance zijn heengaan voor mij zowat het eerste overlijden moet zijn van een artiest waarvan ik het gevoel had dat hij echt wel dicht bij mij stond. Ware het niet dat ik volgestouwd zit met krachtige antidepressiva, ik denk dat ik zelfs nog aan het huilen was gegaan. In plaats daarvan heb ik Ostia (The Death of Pasolini), Love's Secret Domain en All The Pretty Little Horsies dan maar absoluut rotgedraaid de afgelopen dagen. Verdomme, dat ik nog een rouwregister zou gaan tekenen op het internet. Vreemd, vreemd. En dan ga ik nu Tenderness of Wolves en Tainted Love er nog maar eens doorjagen.

dinsdag, november 16, 2004

Ha Ha Ha (...) Ha Ha Ha (...) Haaaaaaaaa!

Die gekke Ollanders: Hebben ze Fortuyn tot grootste Nederlander verkozen. Sta mij toe om te besluiten dat er nu niet alleen Domme Belgen meer zijn, maar ook Domme Nederlanders. Zo wordt het toch nog gezellig in het Groote Dietschland. Filip Dewinter staat nu voor de grootste uitdaging van zijn leven, zoveel is duidelijk.

Fijn, fijn, fijn: ze hebben in het noorden het noorden verloren. Gekke jongens, die Nederlanders. Hahahahahaha..... (komt niet meer bij van de krampen). Was Theo van Gogh tweede? Hahahahahaha......

maandag, november 15, 2004

Super-Ballard

Dat was ook al lang geleden. Het heeft me exact vier dagen gekost om Super-Cannes en Millenium People bijna letterlijk te verslinden. Ik val in herhaling, maar het is gewoon omdat Ballard zo fijntjes de vinger aan de pols van de realiteit houdt. Wie wil er in deze tijd nu nog verhaaltjes lezen over de teloorgang van luitjes op het platteland, of nog diep in Afghanistan? Hoe erg het misschien ook is (who am I kidding, anyway?), de toekomst wordt beslist in stedelijke en hoogtechnologische omgevingen. Tot spijt van wie het bestrijdt. Hoe hard fundamentamisten allerhande (en dan heb ik het niet alleen over zichzelf opblazende islamieten, maar al evenzeer over de Vlaamse Belachelijkheid dat beweert al die immigranten een enkeltje retour cadeau te willen doen) ook zullen blijven proberen, de vooruitgang die pakweg de laatste vijftien jaren in gang is gezet draai je met geen zweep, stok of kanon nog terug. Je kan natuurlijk altijd wat verschroeiende atoombommen uitstrooien. Maar je zult zien: doen ze toch niet. Tegen wie moeten ze anders zeuren?

Wie heeft er nog nood aan filosofen als men visionairen als Ballard kan lezen?

RIP John Balance

Gisteren Ol' Dirty, vandaag John Balance, de helft van Coil, één van de best vertegenwoordigde groepen in de platenkast van da volgaBabe.

Super-Côte d'Azur

Na de zinloos revolterende middenklasse in Millennium People wordt me nu met Super-Cannes een blik gegund op de kant van de macht. Mooi hoe Ballard zijn obsessies uitspreidt over meerdere werken. Net als Philip K. Dick zoekt hij altijd die personages op die ongewild of eerder per toeval in situaties verzeild geraken die hun leven in de war sturen, grondig veranderen of zelfs helemaal vernietigen.

Komt daar nog bij dat, in tegenstelling tot bij Dick, waar de actie zich (behalve in enkele latere werken) meestal in een verafgelegen toekomst afspeelt, de gebeurtenissen bij Ballard zich ontrollen in het heden. Een heden dat voor de meesten van ons nog onontgonnen schaduwgebied blijft, maar één dat niettemin mateloos fascineert en appeleert aan onze donkerste verlangens. Zijn personages dolen rond in andere dimensies, zijn binnengekomen via een onzichtbare deur en bevinden zich opeens in een wereld met heel andere morele wetten en supramenselijke gedragingen. Ze worden er door aangetrokken terwijl ze op voorhand zeker lijken te weten dat hun leven er grondig door geherstructureerd gaat worden.

Het doet me opnieuw besluiten dat science-fiction tegenwoordig niet meer naar de toekomst moet verwijzen. Voor sommigen is de toekomst nu al begonnen, terwijl de meerderheid zich , deels gewild, onwetend blijft wentelen in een plaats en een tijd die onherroepelijk verloren zullen gaan, zonder dat ze nog maar het minste vermoeden over de grote veranderingen die in de coulissen van de macht (financieel, economisch, technologisch, medisch) plaatsgrijpen. Tijd verloopt nu al voor bepaalde segmenten van de samenleving volledig anders dan voor de massa, zonder dat we daarvoor de Einsteiniaanse multi-dimensionaliteit moeten inroepen.

zaterdag, november 13, 2004

Landcruiser

Carl Craigs Landcruising begint met de jaren zijn innerlijke kracht (én pracht) steeds meer bloot te geven. Indertijd heb ik hem voor beluistering een beetje links laten liggen. Maar wat wil je? Dat was in een tijd dat er haast elke maand wel een nieuwe parel van The Man uitkwam.

Nu de jaren eroverheen zijn gegaan wordt pas duidelijk hoe ver Craig toen al stond in zijn verbeelding van de sf-utopieën. Terwijl anderen in die tijd nog de finesses van de machine aan het ontdekken waren (Mills en Banks waren toen nog de enige volwaardige concurrenten, en dan nog) bouwde hij al imposante geluidsarchitecturen die mettertijd alleen maar meer hun details blootgeven. Aan wie of wat het een hommage is (Tangerine Dream, Kraftwerk, Blade Runner) laat ik aan de muziekhistorici over. Feit is dat er sinds 1995 nog maar weinig (misschien zelfs geen, want er schiet me niet onmiddellijk iets te binnen) echte technoplaten zijn geweest die zo vlotjes en ongeschonden met de tijd meebewegen. Tijd heeft inderdaad geen vat op ware schoonheid.

Serial Reader

Naarmate ik ouder word schijnen mijn leesgewoontes in een duidelijk afgetekende richting te evolueren. Ik lees nog zelden losse boeken, dwz individuele werken, die geen vervolg kennen. Als ik nu begin te lezen, ontstaat er vanzelf een aandrang om serieel de bibliografie (of toch op zijn minst alle sleutelwerken van een schrijver (ik lees zeer weinig vrouwelijke schrijvers, enkel Jeanette Winterson kon me de laatste jaren bekoren) uit te pluizen. De laatste jaren ging het al zo met Borges, Dick, Houellebecq, Rushdie, Reve (ik lees nauwelijks Nederlandstalige boeken, ze vervelen me omdat de taal me te bekend voorkomt), Lovecraft, Camus en Gibson.

Het ziet ernaar uit dat Ballard de volgende in de reeks wordt. Of Millenium People een goed oriëntatiepunt is om me in 's mans denkwereld te storten is van minder belang. Bij een belangrijk schrijver (en of iemand dat voor jou persoonlijk al dan niet is, merk je toch al heel vroeg in een boek) is het immers belangrijker hoeveel ideeën hij/zij op korte tijd (ie binnen het altijd beperkte en dus afgeronde beslag van een boek) in je geest en denkwereld kan doen ontbranden, of nog beter, hoeveel reeds eigen gemaakte ideeën hij/zij via het woord als brandversneller bevestigt en vervolgens in een nieuw perspectief zet (ie de vlammen óf verder óf in een andere richting blaast). Onnodig te vermelden dat dit bij Ballard het geval is.

Vanitas vanitatum et omnia vanitas (en ander gereutel)

Vreemd toch hoe wij, Europa, gedurende een tijd gedacht hebben dat wij van de vijandelijkheden die overal op deze planeet opnieuw de vigueur, zijn gespaard zouden blijven. Alsof de hele wereld boos was op Oompje Amerika en onze historische erfzonden al waren vergeven. Wij behoorden nu ineens tot het kamp van de goeden en de redelijken, de eeuwige erfgenamen van de Antieke Oudheid en de Verlichting. Ons laat men voor altijd gerust.

Nu is het opeens in een oogwenk hard ontwaken. Oh nee! Ook bij ons worden er treinen opgeblazen. Ook bij ons worden er handgranaten uitgewisseld. Hé kijk, de buurman bleek in zijn vrije tijd een cursus 'Fragmentatiebommen in tien eenvoudige stappen' gevolgd te hebben.

Vreemd inderdaad dat we na een droom van amper 55 jaar al opnieuw met de feiten worden geconfronteerd. De vraag is dan: wat bezielde die mensen van net na WO II om te vermoeden, wat zeg ik, er zéker van te zijn dat we nu voor een nieuwe wereldorde stonden? Volledige tewerkstelling, eeuwige vrede dankzij de Europese Gemeenschap, het kon gewoon niet op. We waren daar zelfs zo zeker van dat we gedurende die 50 jaar ons krediet hebben opgebruikt. Uitkeringen voor iedereen die wil, royale pensioenen, sociale zekerheid tot in het absurde. We wiegden onszelf in een droom van onkwetsbaarheid en de rest van wereld werd onzichtbaar en zou dat blijven tot ze daar zelf hadden ingezien dat onze manier de enige juiste was. Zelfs in die mate dat we onze legers hebben afgeschaft. Want die hebben we toch niet meer nodig. Laat grote broer US of A het allemaal maar opknappen. En nu zijn we als kleine verongelijkte kindjes boos dat we onze zin nooit meer krijgen. En nog blijven we beweren dat 'wat we zelf doen beter doen'. En dan verbaasd zijn dat de realiteit je inhaalt.

We zijn een beetje als de mensheid in The Matrix die maar met de grootste moeite willen ontwaken uit een droom waarvoor we zelf verantwoordelijk zijn. Teveel geld, teveel vrije tijd en teveel genot hebben van ons de kneusjes van de wereld gemaakt. Want we weten niet meer wat vechten of opkomen voor iets betekent. En nog gekker: we hebben heel die tijd ook nog eens van de anderen verwacht dat ze net hetzelfde zouden denken en doen.

Versta hieronder uiteraard geen oproep om uw laptops om te smeden te smeden tot automatische geweren. Versta hier wel onder: de tijd van het dolce far niente is definitief voorbij. Nogmaals: ik ben zeer benieuwd hoe we de komende jaren zullen handelen met al die vliegensvlug op ons afkomende veranderingen in het zicht.

Langs de andere kant: als je 50 jaar gerust hebt, kan er nu wel een inspanning af zeker. Het parool is: niet zeuren maar (eindelijk eens) aan de slag. Als het niet is naar een betere wereld, dan toch zeker naar een andere.

Burdened Bourgeoisie

Na meer dan honderd bladzijden Pynchon even uitblazen met de laatste van Ballard. Uitblazen is het slechts gedeeltelijk want het boek roept bij mij meer vragen op dan het aantal bladzijden dat het telt. Wat zeg ik?

Millenium People vat om te beginnen toch maar weer mooi the state of the nation samen (of is het the state of the notion(s)?). Maar als hij stelt dat de middenklasse/de professionelen in deze tijd het nieuwe proletariaat geworden zijn, vraag ik mij af wat er dan van het echte proletariaat geworden is.

In ieder geval geeft het goed aan hoe ver de gewone wereld waar men dagelijks in (over)leeft afligt van de centra waar de echte beslissingen genomen worden die ons leven bepalen (of juist niet bepalen?). Zij die in de nasleep van 1968, en iets verder in de tijd, tijdens de boom van de gouden jaren '80 dachten dat het allemaal wel niet zo'n vaart zou lopen en dat de échte democratie/meritocratie nu in aantocht was, komen aan het begin van het nieuwe millenium van een kale reis thuis. Vrijheden lijken in de naam van de vrijheid zélf beperkt te worden, geld is de enige overblijvende maatstaf van alle dingen. En zij die zeggen dat dat vroeger ook al het geval was, verwijs ik graag door naar zij die vanaf de jaren '60 tot midden jaren '70 jong waren. Zij zullen U uit die droom verlossen.

Als inwoner van Vlaanderen (een kwart stemt zwart) en van Antwerpen (een derde) in het bijzonder voel ik als vanzelf dat de onvriendelijkheid, de achterdocht en de xenofobie (en dan bedoel ik niet alleen tegenover mensen, maar ook tegenover andere en nieuwe ideeën), samengevat de ontevredenheid, in ijltempo toenemen. Een vriend van mij voorspelde enkele jaren geleden dat wij de generatie zouden zijn die gedurende ons leven meeste veranderingen (ten kwade of ten goede) zouden moeten slikken. Het begint er intussen op te lijken. Maar voorlopig slaat de balans alsnog door naar het negatieve.

In die zin is de opstand van de kaderleden en de creatieven (zal ik het zo maar noemen?) die Ballard beschrijft nog eerder een wensdroom dan een realiteit. Toch vermoed ik dat het een dezer decennia toch die kant zal opgaan. Want wat we met verouderde termen 'de arbeidersklasse' of nog 'de laagopgeleiden' noemen, hebben blijkbaar allang besloten dat het Eldorado op deze aardkloot niet tot de mogelijkheden behoort (dat het leven kut is, kortom). Zij stemmen Vlaams Blok, Front national of LPF, kijken verder naar de tv en verwachten geen beterschap (zelfs als ze op FN, VB en LPF stemmen).

De middenklasse daarentegen is er, louter op basis van een financieel aantrekkelijkere uitgangspositie of een betere opleiding/opvoeding altijd van uitgegaan dat men zichzelf kan verbeteren in de kosmische seconde die het leven in beslag neemt. Men verlangde als vanzelf dat meer vrijheid tot meer mogelijkheden leidt. Wat nu als deze middenklasse ooit uit die droom ontwaakt en vaststelt dat juist dankzij haar steun/werk de mogelijkheden zijn teruggelopen en dat ze sociaal gedegradeerd zijn tot (weliswaar hoogopgeleide) uitvoerders, die in tegenstelling met hun ongelimiteerde verwachtingen, op lange termijn nog weinig baten te verwachten hebben van hun positie. Het valt te betwijfelen dat zij deze ontgoocheling licht zullen opnemen.

Maar geef nu toe. Was het in eerste instantie al niet zeer naïef van ons om te denken dat er voor de eerste keer in de menselijke geschiedenis eindelijk eens naar boven zou afgerond worden? Wisten we dan echt niet dat de-nivellering altijd naar beneden toe verloopt?

Sommigen zouden op basis van bovenbeschreven redenering kunnen vermoeden dat deze blogger de zaken met een gezond pessimisme bekijkt. Het tegendeel is nochtans het geval. Hoewel ik vermoed dat we de komende vijftig jaar voor van de grootste omwentelingen te komen zullen staan die de mensheid ooit heeft gekend, ben ik eerder benieuwd met welk resultaat we voor de dag zullen komen. Maar dat de veranderingen noodzakelijk zijn betwijfel ik echter niet. Alleen zij dwalen die nu nog denken dat 'het allemaal wel niet zo'n vaart zal lopen'. Verandering dringt zich op vele vlakken op. Laten we hopen dat de regenten die we de volgende decennia aan de macht brengen, via welk regeringssysteem ook, ageren voordat de veranderingen zichzelf opdringen, en dan waarschijnlijk op een moment dat de keuzes stukken beperkter zijn. Ik ben benieuwd.

donderdag, november 11, 2004

De Oogst

God! Wat was dat lang geleden zeg. Nog eens de platenwinkels ingedoken. Ging eigenlijk op zoek naar goeie broken beat voor Destination UNKnown, maar kwam voornamelijk terug met bliepjes, tuutjes en harde beats. Zoals een vriend van mij enige tijd geleden zei: "Ach ja, al die nieuwe stijlen die elke maand weer opduiken, aan het einde van de rit blijf je toch weer zitten met house en techno." En zo is het maar net.

1. C2C4: Specimen 4, 5 & 6
Carl Craig maakt edits van Loletta Holloway (waar hij de baslijn van 'Throw' vandaan heeft) en Hyman's futuristische take van James Browns 'Give It Up, Turn It Loose'. Bevat ook nog een mij verder onbekende discoschuiver (niet meer dan 105 bpm) met zalige drumclimax. The Man does it again!

2. Aardvarck: Cult Copy
And again! Hoewel het Aardvarck-origineel zeker even goed is, word ik vooroordeelgewijs toch meer aangetrokken tot de Carl Craig-edit. Techno, zoals die (wij herhalen onszelf, maar wij weten dat, hetgeen al iets is) vandaag te weinig gemaakt wordt.

3. Kid Sublime: Basement Works Volume 3

Parrish en Dixon beginnen nu wel echt de hete adem van deze Nederlander in de nek te voelen.
Twee keer disco op housebeats gezet zoals men dat normaal gezien alleen in Detroit kan. Subliem indeed!

4. Losoul: Getting Even
Eentje voor de minimale mens in mij. Bevat niettemin ook enkele dansvloerbeesten. En uit respect voor de vinylkopende mens heeft men er gelukkig vanaf gezien de singles 'Warrior' en 'You Know' er mee op te zetten.

5. Chateau Flight & Bernard Burgalat: Les Antipodes
Geef mij maar de naar electro, house en techno ruikende Joakim Remix. Versatile blijft scoren want ik denk dat ik de laatste vier of vijf releases allemaal in huis heb gehaald.

6. Rob Brown + Leon Louder: So Confused
Af en toe moet je zo'n minimale houseschijf met jazzy baslijn en vocale snippers in huis halen. Er gebeurt hier niets noemenswaardigs maar soms kan dat geen kwaad.

7. Stratus: Vapour
Op de a-kant dirty disco, op de b-kant een bombastisch origineel en een trage tech-houseschuiver. Klein blijft een label om met argusogen op te volgen.

8. VA - Bad Acid Volume 1
Acidtracks die niet noemenswaardig verschillen van de Chicago-versies van eind jaren '80. Never change a winning fomula, zeggen wij dan. Fijne functionele dansmuziekjes. Niets meer, niets minder. Op Music For (Acid)Freaks.

9. DJ Minx - A Walk in the Park (Villalobos 'Til Thursday' Remix)
Minus brengt werkelijk de ene klapper na de andere uit. Na die nagenoeg perfecte Mathew Jonson, nu weer een boing-boom-tschak-rehash met aanstekelijke "dumdumdum-du-dum"-sample van Villalobos. Deze mix overtreft zowat alles wat op Thé au Harem stond. En maar goed ook, want in deze veeleisende tijden raakt ons geduld snel op, waarde Ricardo.

10. Season feat. Ernesto: Juice (Math Union Remix)
Delen van Nuspirit Helsinki en Pepe Deluxe maken fenomenale remix van wat al een tijdje een gekoesterde klassieker was.

11. Ben Mono feat. Sirius Mo: Protection Remixes
Fijne remixes van Mono zelf (twitchy electro-house) en Michi Lange (electro-broken) op Compost. Het ging tijd worden want het vertrouwde huis uit München teerde al een tijdje op zijn reputatie.

12. Wei Chi: Faces & Places
En nog een Compost! Met zalige mix van rijzende house-ster Henrik Schwarz. Het origineel was zowiezo al een van de betere nummers op de tegenvallende Wei Chi-cd en staat op de b-kant te blinken naast een broken-percussie-feest van de zelden tegenvallende Moonstarr.

Waarlijk een fijn dozijn. Nu nog die Meikbar bemachtigen en mijn platenjaar kan in schoonheid afgesloten worden.

Er is nog hoop (deel 2)

Nadat Alex Attias deze week mijn geloof in het broken beat-wezen even terug herstelde, deed LCD Soundsystem in de Antwerpse Petrol (jawel, er kan opnieuw uit-ge-gaan worden in mijn geliefde thuisbasis) net hetzelfde voor mijn optimisme over een mogelijke 21ste-eeuwse mengvorm van rock-'n-roll met electronica.

De geesten van Martin Rev, Alan Vega, Ian Curtis, A Certain Ratio, Gang Of Four en de vroege Cabaret Voltaire liepen elkaar voor de voeten in een waanzinnige uitbarsting van energie die op de kop af een uurtje duurde. Mooi hoe Murphy zonder één lachje als strenge ringleader van een stevig rockend kwintet een perfecte punkshow kan neerzetten zonder dat je het gevoel hebt terug in 1977 beland te zijn. En wat een noise zeg! Wat de arme Nancy Wang (net geen 1.50m) achter de microfoon uitspookte zullen we echter nooit weten, want in het schreeuworgie dat Murphy tentoon spreidde kwam haar bijdrage tussen de plooien te zitten, om er gedurende het optreden nooit meer uit los te komen. Maar wie maalt daarom wanneer ze dan maar (als zoete wraak?) besloot om bakken teringherrie uit haar machientjes te persen? En die drummer! De man speelde zo strak dat hij na een uurtje onmogelijk nog het gezicht in de plooi kon houden.

Rest ons nog slechts om hier een vurig pleidooi te houden voor de tamboerijn en 'more cowbell'. Maar het was het stevig stukje trommelen van Murphy tijdens 'Yeah Yeah Yeah' dat voor het ware orgelpunt
zorgde van dit meer dan uiterst geslaagd avondje. Petrol rules! LCD rules!

Wie kan er nog kwaad zijn op Amerika als ze zulke zonen en dochters op pad sturen?

dinsdag, november 09, 2004

Welke Niagara?

"I heard that you have a vinyl of every Niagara record on German Imports"

Als ze alledrie zo goed zijn als S.U.B. dan heeft James Murphy inderdaad reden om jaloers te zijn.
Stel je Can voor met tonnen Afrikaanse percussie. Voeg enige disco- en funksensibiliteit toe en dan ben je er feitelijk nog lang niet. En het debuut (Niagara) schijnt nog veel beter te zijn. Prog on!

Keep on Bloggin'

Niet alleen blijkt bloggen voor mij persoonlijk nogal aan de verslavende kant te zijn (het lijkt na tien dagen al alsof ik nooit anders gedaan heb), het blijkt van KindaMuzik uit nu toch wel zeer gezellig te worden op blogger.com.

Niet alleen waren er al de inspirerende webstekjes van Droommachine Sporenburg, De Onzichtbare Wetenschapper en de Lage Tonen om onmiddellijk na het opstaan even te gaan checken. Nu hebben ook Kosmik en Het Dronken Schip de gelederen vervoegd. En wat zo leuk is: iedereen met een eigen invalshoek maar toch op dezelfde geestelijk gezonde lijn. En laat ik de pioniers van het digitale woord ook niet vergeten: Chez Lubacov en Zero Interrupt, still going strong.

Blog on! Vive la Résistance!

maandag, november 08, 2004

Pynchon (deel 2)

Ondertussen toch weeral over de honderdste pagina geraakt. Een gevoel van "ik heb het gehaald". En de eerste opstoten van verslaving aan de man zijn unieke taalgevoel. Kan het boek nauwelijks neerleggen. Ook leuk om te vernemen dat de man al jaren spoorloos is, ooit een prijs voor Gravity's Rainbow heeft geweigerd én ook nog eens obstinaat weigert om interviews te geven. My kind of guy!

Bijkomende fijne anekdote: in het jaar dat het boek uitkwam werd de Pulitzer Prize niet uitgereikt omdat enkele juryleden niet verder dan aan één derde van het boek waren gekomen. Op één of andere manier ook de gedachte dat men heden ten dage nieuwe boeken in dezelfde stijl nog moelijk verkocht of zelfs maar gepubliceerd zal krijgen in de United States of Jesus. O Tempora O Mores!

Er is nog hoop

Nadat de productie van meesterwerken en sleutelplaten gedurende een half jaar gestaag tot onder het nulpunt was gezonken én nadat de nieuwe centimeters nu-jazz (of broken beat of wat je het ook wil noemen, beste hokjesmens) van week tot week waren geslonken in mijn platenkast, komt Compost (oh vervlogen tijden!) in laatste instantie toch nog even aanzetten met een pracht van een plaat.

Back Home van Alex Attias aka Mustang, zowiezo al één van de mensen die je, in welk quadrant van het beat-universum je je ook bevindt, in het oog moet houden, herstelt -voorlopig- mijn geloof in de mogelijkheid om met niet-4/4-middelen uitdagende elektronische muziek te maken.

De tot in de puntjes afgewerkte plaat geeft nu eens echt alles weer wat ik ooit zo hoopgevend aan het genre vond: het vertalen van de hitsigheid van Zuid-Amerikaanse genres in een nieuwe digitale body language; nieuwe soul zonder de r&b-zoeterigheid en vocale overkill à la Minnie Ripperton; de onvoorspelbaarheid van jazz in een keurslijf gedwongen zonder dat de multi-dimensionaliteit verloren gaat; een flinke scheut Detroit-sensibiliteit; én (vooral) nu eens geen met siroop ingesmeerde violen. Future jazz maar dan voor één keer (ik pleit schuldig!) zónder overdrijven. D
at hij zijn eigen label Visions heeft genoemd blijkt eens te meer geen opschepperij.

En dan durven ze zeggen dat die Zwitsers een volk zonder verbeelding zijn.

zondag, november 07, 2004

I wanna make something real

Jazz in de breedste zin van het woord. Pas donderdag op www.destinationunknownradio.com maar hier toch al de tracklisting. Als we tevreden zijn van onszelf, dan zeggen we het ook. Niettemin ondanks de wonderen der technologie meer dan een halve dag aan liggen klooien. Mixen is mooi als de machines meewerken.

Mijn zondagmorgenmuziek. Eerst een flinke bebop-schop onder je kont, daarna coupe variété met een licht accent op psychedelica en Coltrane om af te sluiten. Smakelijk.

Eddie Gale - Song of Will (1969, Blue Note)
Oliver Nelson - Hoe-Down (1961, Impulse!)
Horace Silver - The Natives Are Restless Tonight (1964, Blue Note)
Moondog - Cuplet (1969, Columbia)
Alice Coltrane - Galaxy around Oldumare (1971, Impulse!)
Chick Corea - Wind Danse (1976, Verve)
Herbie Hancock - Nobu (1974, Columbia)
Dorothy Ashby - Soul Vibrations (1968, Cadet)
Art Ensemble Of Chicago - Thème de Yoyo (1969, Pathé)
The Cecil Taylor Unit/Roswell Rudd Sextet - Pots (1966, Impulse!)
Gabor Szabo - Space (1967, Impulse!)
John Coltrane Quartet - Wise One (1964, Impulse!)

Onder het gezonde motto: Jazz zonder de Coltranes is als Gainsbourg zonder Gauloises.

Reversal of Fortune

Het overkomt me niet zo heel vaak maar deze week is het nog eens gebeurt. Een plaat die je pakweg vijf, zes jaar geleden zo kut vond dat je ze onmiddellijk naar je persoonlijk archief hebt gedragen, blijkt jaren later opeens het meesterwerk dat je er nooit in gezien had. En dan ben je dus blij dat je hem in de kast opgeborgen hebt in plaats van, zoals je vroeger wel eens deed, hem sito presto voor een scheet van de normale waarde naar de tweedehandszaak te verkassen.

Dat overkwam me dus met Of Ruine or Some Blazing Starre van Current 93. Vroeger vond ik de plaat nauwelijks verteerbaar omdat ze tekstueel uit één lange brok tekst bestaat (en dus veel te literair geïnspireerd was) en je er nauwelijks nog iets terugvindt van de vele tierelantijntjes die de vorige Current 93-platen zo afwisselend maakten.

Nu echter vind ik ze om dezelfde redenen fantastisch als ik ze vroeger slecht vond. De afwezigheid van de instrumentale variatie en de eenvoudige melodieën blijken nu opeens een manier om je op de stem en de teksten van David Tibet te concentreren en je te laten meevoeren in zijn zoals gewoonlijk demonisch uitgeschreeuwde of sinister gefluisterde letterkundige, poëtische en eschatologische obsessies.

En wat me nog veel minder overkomt: ik heb ze in één ruk uitgeluisterd. Ik, die er normaliter nauwelijks toe in staat is een cd of langspeler langer dan 4 à 5 nummers te laten opstaan (want dan wil ik, eeuwige zenuwpees, weeral iets anders) heb zomaar eventjes veertien nummers lang onbewogen naar een plaat liggen (of zitten, dat weet ik nu even niet meer) luisteren.

And then when then I die
I feel I shall say
I have not understood
I have not understood any of this

Niet alleen bloedmooi, maar ook nog eens toepasselijk. Zelfs als men het over de dood heeft, gelieve niet te vergeten dat het leven hoe dan ook mooi is, want onbegrijpelijk.

Literaire Martelingen (deel 1)

Het moet sinds ik het boek ongeveer drie jaar geleden aankocht al ondertussen de zesde of zevende keer zijn dat ik de lezing van Thomas Pynchons Gravity's Rainbow aanvat. De eerste paar keren geraakte ik nauwelijks verder dan de eerste tien bladzijden. De volgende keren gelukte het me de eerste 25 bladzijden te verteren. Nu ben ik -volharding is een mooie zaak- zomaar eventjes al tot bladzijde 52 in het boek gevorderd. Wat is er met dit boek dat het zo onverteerbaar, zo moeilijk maakt? (buiten het feit dat ik -oh ultieme zelffoltering!- mordicus het boek in de originele taal wil lezen)

Allereerst is het aantal registers dat de auteur hier opentrekt al vanaf de eerste bladzijden feitelijk een beetje teveel van het goede. Hij wisselt niet alleen in éénzelfde scène vaak van vertelstandpunt (ik, hij, jij, wij), bovendien is hij nog eens zo gek om binnen een afgebakend geheel het personage in verschillende tijden te situeren. De ene zin bevind je je in het heden, twee alinea's verder wijdt hij uit over een passage die vele jaren voordien heeft plaatsgevonden, om kort daarna, als in een film van Godard, zonder overgang je opnieuw in het heden te plaatsen, maar nu op een volledig andere locatie. Komt daar nog bij dat hij geheel Proustiaans en Joyciaans zeer graag de monologue intérieur hanteert. Zo ben je wat je dacht een beschrijving te zijn aan het lezen, om er pas na enkele alinea's -en dan nog door een tersluiks achtergelaten tip of spoor van de welwillende schrijver- achter te komen dat je de gedachtengang van een personage aan het volgen bent.

En zo gaat dat dus maar door. Er wordt vlotjes afgewisseld tussen jargon, spreektaal, dialect, officiële en ambtelijke taal, het dagmenu, handleidingen, puur literaire passages, dialogen, soldatenliedjes, surrealistische dromen en wat weet ik nog allemaal. Bovendien zijn de hoofdpersonages ook nog eens allemaal beroepshalve bezig met paranormale, en dus nauwelijks tastbare zaken. En het Engels is dan ook nog eens allerminst voor beginners. Dit alles met het gevolg dat als men even niet oplet, men een halve bladzijde opnieuw kan gaan lezen.

Nu is het me al vaker voorgevallen dat een boek de eerste bladzijden niet door te komen is. Meestal wordt doorzetten daarna beloond door een iets vlottere leeservaring. Men kent de personages immers al, je bent gewend geraakt aan de stijl van de auteur en/of het boek, verhaallijnen zijn uitgezet, er is met andere woorden een duidelijk doel. Maar ook na 52 pagina's kan ik er hier nog steeds geen ontwaren, behalve dat het over de strijd gaat van de geallieerden tegen de Duitse V-2. Voorlopig geen touw aan vast te knopen. Nog 710 pagina's (kleine druk) te gaan.

En dat terwijl ik The Crying of Lot 49 in geen tijd achter de kiezen had. (toegegeven dat is net geen honderd bladzijden lang en al evenzeer ingewikkeld, maar toch...)

Misschien doe ik het gewoon omdat William Gibson ooit in een interview verklaarde dat hij de door mij tot literaire halfgod verheven Philip K. Dick maar niks vond "want het stond allemaal al in Pynchon". Ik ben benieuwd.

zaterdag, november 06, 2004

Chrizzle Drizzle

Destiny's Childis so-o-o-o passé! Deze dames staan al klaar in de coulissen.

Zingah Zingah

Gisteren Earl Zinger voor ongeveer 50 man in Brussel. Kreeg de gekke graaf middels enige kunstgrepen onze makke Belgjes toch nog aan het dansen. Vriend Johan zal onvermijdelijk nu voor een tijdje als the guy in the suit door het leven gaan. En die fotograferende student vergeet zijn meezingbeurt nooit meer. Toch nog enige consternatie wanneer de mp3's het zelfs op de Powerbook durven begeven. Zelden zal gelal zo zoet gesmaakt hebben. Of zat die matige Brusselse wijn er ook voor iets tussen?

Fijn, fijn, fijn: 'Heavy Hitter' ("Huh! Heavy Hitter!"), 'Girls on Coke' ("Simon Le Bon was asking for this one"), 'On My Way Home', 'Got to Get to Ibiza', 'Song 2Wo', 'One In, One Out', 'Go Round' en uiteraard 'Only the Ridiculous Survive' (Sorry Theo en Pim!).

Laten we allen hopen dat we op die leeftijd nog even prettig gestoord zijn als Rob Gallagher.

donderdag, november 04, 2004

Volga's Aanraders van de Week

Joe Meek - I Hear a New World
Ontzettend geflipt sixtiesplaatje van de gekke producer van het klassieke ‘Telstar’. Vrij unieke psychedelische, maar toch in de verte poppy deuntjes vol gekke stemmetjes en voor die tijd ongehoord vreemde geluidseffecten. Ontdekking van de week.

Doug Hammond - Reflections in a Sea of Nurnen
Laatst terug op het voorplan geplaatst door Jazzanova en volkomen terecht. Die typische mengeling van soul, jazz, ethnische funk en psychedelica die de zwarte muziek van de jaren 1970 zo bijzonder maakt. Essentiële plaat.

Coil - Black Antlers
Oftewel Coils versie van Bam Bams ‘Where’s Your Child?’

Albert Marcoeur – Albert Marcoeur
Debuutplaat van de Franse Zappa. Soms grappig, soms grensverleggende kruising van jazz, pop en allerlei knettergekke muziekjes. Aanrader voor mensen met stalen zenuwen, want het kan er behoorlijk nerveus aan toe gaan in ’s mans universum.

Andrew Pekler – Nocturnes, False Dawns & Breakdowns
De enige nieuwe. Op ~Scape. Vergelijkbaar met Jan Jelineks plaat met Triosk. Jazz, clicks en ambient door elkaar gesmeten. Toch altijd rustgevend. En, nog belangrijker, duurt niet langer dan veertig minuten en laat dus geen kans aan verveling. Misschien één van de platen van het jaar. Maar dat zien we in december dan wel weer.

woensdag, november 03, 2004

Down goes another...

Praga Khan komt met zijn vuile poten mijn Fuse besmetten. Wraak! Is er dan niets heilig voor de Mammon?

Op één dag George W. vier jaar erbij, Praga Khan in Fuse, Bebel = Björk én Internet Explorer die mijn blog boycot, dit lijkt mijn dagje niet.

Hun eigen ruiten...

Nu ben ik helemaal niet zo'n anti-Windows-achtig mens. Maar als ze mijn blog niet zonder fouten weergeven, dan word ik dus wel heel erg kwaad. Inter Explorer must die!

Goeie 's morgens Goeie Morgen!

Nauwelijks heb ik enkele posts hieronder mijn relatieve afschuw over het Ijslandse kweelmeesje uitgeschreven, of De Morgen, ooit in een ver verleden de beste krant van Vlaanderen (nu nog enkel de aangenaamste en meest leesbare krant van Vlaanderen; er zijn namelijk geen goede kranten in Vlaanderen) labelt Bebel Gilberto de Björk van het zuiden. En ik denk dat ze het nog als een compliment beschouwden ook. Arme Bebel!

Oh Heer, is er dan geen eind aan ons lijden?

De Indische Verzen

Net The Moor's Last Sigh van Salman Rushdie uitgelezen. Nu vond ik The Satanic Verses al zowiezo één van de beste boeken die ik ooit had gelezen, maar deze is dus nog dat net ietsje beter. Heerlijk toch hoe die man (op een moment in zijn leven dan nog dat ie zonder bodyguards niet buiten kon komen) met zoveel registers en met tonnen humor zulke tragische verhalen kan schrijven.

Het was met de Verzen (waarbij ik tijdens het lezen, met de huidige staat van de islamitische wereld in het achterhoofd, wel kon begrijpen waarom ze daar zo boos waren, aangezien hij de zaak echt wel volledig in het belachelijke trekt, hoewel hij allerminst oneerbiedig is, want dat is nu eenmaal iets anders; maar ja, fundamentalisten en nuances, dat gaat dus niet samen) al zo: je lacht je gedurende het hele boek te pletter om situaties die in feite uiterst tragisch zijn en dan merk je dat er pakweg de laatste honderd pagina's ineens een stuk minder gelachen wordt. Er worden nog wel grapjes gemaakt, maar het onafwendbare slechte einde komt er altijd weer aan. En het zijn meestal de slechte karakters die er uiteindelijk nog het makkelijkst van afkomen.

Wie het boek ooit ter hand neemt en aan de fameuze scène in het kloosterhospitaal toekomt, zal begrijpen wat ik bedoel. Ik had toen buikkrampen van het lachen, terwijl de personages letterlijk en/of figuurlijk dood gaan van het ongeluk dat ze zichzelf en elkaar aandoen. Een groot man die met een fatwah boven zijn hoofd zulke boeken kan schrijven.

De Zwaarste Metalen

Vele van mijn KM-collega’s en een groot aantal mensen met wie ik ooit de schoolbanken deelde schijnen hun muzikale dromen begonnen te zijn bij ofwel metal ofwel punk. Nu, punk, daar kan ik als noise-liefhebber nog inkomen. Die jongens en meisjes roepen immers maar wat en zijn op een naïeve manier met politiek bezig. De aantrekkingskracht van metal daarentegen is mij om diverse redenen altijd een beetje een raadsel gebleven. In mijn pogingen om het door mij nooit begrepen fenomeen te doorgronden, en als opvolger voor de serie De Tien Domste Groepsnamen, ben ik in de Metal-encyclopedie gaan browsen. Nu bleek dat zoekwerk niet zo’n fluitje van een cent als bij de proggers. Maar liefst 153 (!) kandidaten bleken mee te dingen naar de stomste groepsnaam aller tijden, zodat de jury zich genoodzaakt zag, om naast het algemene klassement (de échte mannen; metal, liefste dames is immers een genre voor echte kerels), diverse nevenklassementen in te richten. Bij deze:

De Tien Domste Groepsnamen (Algemeen Klassement):

  1. Aaaaargh! Bloody 2-Handed Chainaxe
  2. Paracoccidiomicososproctitissarcomucosis
  3. Sexual Intercorpse
  4. Faxed Head
  5. Alastor Sanguinary Embryo
  6. Bestial Blood Bambino
  7. Mincing Fury And Guttural Clamour of Queer Decay
  8. Fuck...I'm Dead
  9. Morbid Flatulence
  10. Vicious Aroma

Klassement Metafysische en Religieuze Groepsnamen:

  1. Morior Ergo Sum
  2. Unquintessence
  3. Your Shapeless Beauty
  4. Vomit The Soul
  5. Decomposing Serenity
  6. Subliminal Crusher
  7. Cain's Alibi
  8. Anal Blasphemy

Klassement Pijnlijkste Groepsnamen:

  1. Acid Enema
  2. Dicksaw
  3. Pissing Razors & Force-Fed Razorblades (ex aequo)
  4. Premature Autopsy
  5. Lawnmower Deth

In ons Klassement Zelfkennis:

  1. At The Mercy Of Inspiration
  2. Shit For Brains
  3. Violent Headache
  4. Worthless
  5. Absurd Loudness
  6. Acoustic Torment

Enige Laureaat in de categorie Fabeldieren: Vampire Moose

In ons Klassement Lichamelijke Afwijkingen en Onaangename Fysieke Verschijnselen:

  1. Anal Stench
  2. Extreem Eczeem
  3. Motorpenis
  4. St. Mucus
  5. Spinefed
  6. Kutschurft
  7. Voracious Gangrene

In ons Klassement Poëzie en Goede Vondsten:

  1. Evicting The Testicular Squatters
  2. Misanthropic Nemesis Upon The Altar Of Ragnarok
  3. New Mexican Erection
  4. Stay Where The Pepper Grows
  5. The Parents Of Oude Pekela

In ons Klassement Vreemde Hobbies:

  1. The Art Of Butchery
  2. Necrosadistic Goat Torture
  3. Puzzle Of Flesh
  4. Goatsodomizer
  5. Corpsefucking Art

In de categorie Broertjes:

  1. Jesus Anal Penetration
  2. Sodomy Of Christ
  3. Jesus' Cunt
  4. Satan's Almighty Penis
  5. Satanasshole

En als laatste de categoriën ‘zij die het net niet haalden’ en ‘buiten categorie’:

Toadliquor; Anthropophagical Warfare; Bitchsplitter; Body Part Trophy Case; Infant Torso Heap; Intestinal Strangulation; Vomiting Corpses; Prostitute Disfigurement; Sideshow Zombies; Stumpfucking; Testicle Vomit; Vaginal Incest

Volgende keer: de stumperds van de electronica

dinsdag, november 02, 2004

Jesus was a brother, man!

Jesus is door een jury van zwarten tot Grootste Zwarte Aller Tijden verkozen. "Hij sprak iedereen aan met brother, hield van gospel en heeft geen eerlijk proces gekregen", licht Michael Eboda van New Nation, het blad dat de poll organiseerde, toe.

Dus Jezus was de eerste zwarte Jood in de geschiedenis? In ieder geval gaat hij 'echte' zwarten als King, X, Mandela, Ali en brother Brown vooraf. Nog enige kantmerkingen: Oprah Winfrey gaat Bob Marley, Marcus Garvey en Haile Selassie vooraf. En ook Michael Jackson, the man who would be white, staat in de top 15.

Jezus, de zwarte Jood. What's next? Confucius was in feite en pygmee? Mohammed een grote blonde Zweed? Gandhi een vermomde Belg? George W. ontmaskerd als eskimo?

Eén ding weet ik zeker. Nu de Nazareër een zwarte is, maken die arme Palestijnen helemaal geen kans meer.

1000 Sterren Stralen

Zaterdag in De Morgen: "Franz Bauer zoekt zijn opvolger"

Was er dan nood aan een opvolger voor Franz Bauer?

Is er nood aan een George W. Bush de Tweede? Heeft Clouseau talent? Kan Axelle Red zingen?
Does the pope shit in the woods?

Alice back from Rama Land (Ontluistering van de Idolen, deel 1)

Maak dat mee! Na meer dan twee decennia bijna volledige stilte heeft de weduwe Coltrane nog eens een plaatje gemaakt. Translinear Light is grotendeels een famile-onderonsje geworden met zonen Oran en Ravi. Maar ook oude vrienden Charlie Haden en Jack DeJohnette werden nog eens opgetrommeld.

Het resultaat is spijtig genoeg nogal suikerig. Niet dat we hadden verwacht dat het sublieme niveau van meesterwerken als Ptah, The El Daoud of Eternity ging gehaald worden, maar dit is wel heel erg jazz voor het salon en de slaapkamer. De nieuwe versie van het klassieke 'Blue Nile' krijgt hier zulk een sirooparrangement toegemeten dat we even wensten dat ze in haar Vedanta Center was gebleven. Alleen op 'This Train' en de herneming van 'Leo' gaat ze feitelijk nog eens lekker loos met haar geflipte Wurlitzertonen. En de harp, het instrument waarmee ze vroeger voor magische momenten zorgde, heeft ze spijtig genoeg ook in het depot laten staan. Dat de broeders Coltrane met de sax niet zo goed uit de voeten kunnen als papa wordt op diens 'Crescent' ook meteen (pijnlijk) duidelijk.

Ik las een tijd geleden dat Carl Craig bij haar wou gaan studeren. Goed idee: misschien doet Alice zelf dan ook nog wat inspiratie op want deze plaat ga ik proberen snel te vergeten.

Prog On!

Progressieve Rockers schijnen een speciale gave te hebben om de stomste groepsnamen aller tijden te bedenken. Mijn Top 10:

1. Kaputter Hamster
2. Bedful Of Metaphysians
3. Zoogz Rift And His Amazing Shitheads
4. Igginbottom's Wrench
5. New Trolls Atomic System
6. Nice Beaver
7. Sphinx Tush
8. Motor Totemist Guild
9. Punishment Of Luxury
10. Atavism Of Twilight

Met als goede opvolgers: Birdsong Of The Mesozoic; Kaarst; Land Of Yrx; This is Serious Mam; Group Therapy; Horrific Child; Kistenmacher and Grosskopf; League of Crafty Guitarists; Lord of Mushrooms; Poor Genetic Material; Sleepytime Gorilla Museum; Zut Un Feu Rouge

Volgende keer: de metal-brigade.


The world would be a better place without

Eindelijk de kans gehad om Björks nieuwste een keer te beluisteren. Iedereen deed er nogal wild over en aangezien ik al niks meer van haar geluisterd had sinds haar nogal tegenvallende eerste twee cd's (die ik ooit voor een absoluut spotprijsje ergens op de kop had getikt en waarvan ik me nu op het eigenste moment afvraag waarom ik ze nog niet heb verpatst in de tweedehandszaak) en haast elke recensent het had over het experimentele en gewaagde karakter van de cd, dacht ik: ach komaan, zo slecht kan dat toch niet zijn.

Hopeloze vergissing bleek. Ik heb het amper kunnen uitzitten tot halfweg het derde nummer. Toen werd het me weer eens te machtig met de Ijslandse sirene. Nu kan Björk soms nog (voor even dan) te doen zijn als je die altijd wel half-hysterische stem even wegdenkt en je op de -meestal nogal vooruitstrevende- muziek concentreert. Maar op Medulla is er dus no way out want het betreft hier een volledig vocale bedoening. Conclusie: het wordt nooit meer wat tussen mij en het brulboeietje. En dat terwijl Deus van Sugarcubes toch altijd al één van mijn all-time favorieten was.

Wat is er fout gegaan? Was het haar afgrijselijke performance in Von Triers al even afschuwelijke Dancer in the Dark? Is het haar neiging om met de jaren steeds vreemder te gaan doen en daarmee op raadselachtige wijze steeds meer succes te behalen? Zijn het haar belachelijke garderobes die ik maar niet kan scheiden van haar zingend persona?

Waarom toch al die vragen? Medulla is gewoon pretentieuze meuk die geduld wordt omdat Björk nu eenmaal géén eerstejaars academiestudentje is. Hiermede doe ik dan ook het voorstel om
vanaf nu het uitbrengen of toch op zijn minst het verspreiden in brede kring buiten Reykavik van a capella cd's te verbieden aan zingende elfjes.