The world would be a better place without

Eindelijk de kans gehad om Björks nieuwste een keer te beluisteren. Iedereen deed er nogal wild over en aangezien ik al niks meer van haar geluisterd had sinds haar nogal tegenvallende eerste twee cd's (die ik ooit voor een absoluut spotprijsje ergens op de kop had getikt en waarvan ik me nu op het eigenste moment afvraag waarom ik ze nog niet heb verpatst in de tweedehandszaak) en haast elke recensent het had over het experimentele en gewaagde karakter van de cd, dacht ik: ach komaan, zo slecht kan dat toch niet zijn.

Hopeloze vergissing bleek. Ik heb het amper kunnen uitzitten tot halfweg het derde nummer. Toen werd het me weer eens te machtig met de Ijslandse sirene. Nu kan Björk soms nog (voor even dan) te doen zijn als je die altijd wel half-hysterische stem even wegdenkt en je op de -meestal nogal vooruitstrevende- muziek concentreert. Maar op Medulla is er dus no way out want het betreft hier een volledig vocale bedoening. Conclusie: het wordt nooit meer wat tussen mij en het brulboeietje. En dat terwijl Deus van Sugarcubes toch altijd al één van mijn all-time favorieten was.

Wat is er fout gegaan? Was het haar afgrijselijke performance in Von Triers al even afschuwelijke Dancer in the Dark? Is het haar neiging om met de jaren steeds vreemder te gaan doen en daarmee op raadselachtige wijze steeds meer succes te behalen? Zijn het haar belachelijke garderobes die ik maar niet kan scheiden van haar zingend persona?

Waarom toch al die vragen? Medulla is gewoon pretentieuze meuk die geduld wordt omdat Björk nu eenmaal géén eerstejaars academiestudentje is. Hiermede doe ik dan ook het voorstel om vanaf nu het uitbrengen of toch op zijn minst het verspreiden in brede kring buiten Reykavik van a capella cd's te verbieden aan zingende elfjes.