Hiatus on the Horizon

Heb net de nieuwe Recloose tot mij genomen. Ik heb maar één vraag: Wat is er verdomme gebeurd met de man die ons het prachtige Cardiology heeft geschonken? Waar is het avontuur? Waar is de spanning? In plaats daarvan krijgen we een Sonar Kollektiv-achtig allegaartje van softe soul, flauwe house en ronduit vervelende broken beats - met dat verschil dat er op Sonar Kollektiv wél met grote regelmaat goede platen verschijnen. Zou de verhuis naar Nieuw-Zeeland er voor iets tussenzitten? Of is de man zijn talent gewoon kwijt? Au suivant! s'il vous plaît. Bah!

2046

"Waarom kunnen we niet teruggaan in de tijd?"

Soms zie je een film waarvan je weet dat hij heel je verdere leven een deel van je zijn, van je ziel gaat uitmaken. 2046 is zo'n film. Net zoals Breaking the Waves, L'Année Dernière à Marienbad, Le Mépris, Fucking Åmal, Stalker en Old Boy dat waren. Per toeval zijn dat ook allemaal films die ik niet wil terugzien. Elk beeld ervan staat voor altijd op mijn netvlies gebrand en een revisie zou gewoon teveel pijn doen. Het laatste uur van 2046 heb ik alleen maar geweend. Ik wist van geen ophouden, nu nog niet trouwens, terwijl ik dit schrijf. Waarom? Omdat Bai me deed denken aan iemand die op haar leek en waarvan ik heel veel heb gehouden, iemand die ik heel hard mis. Het was alsof ik zelf terug de tijd ingeslingerd werd en met haar aan tafel zat. Ik mag er niet verder aan denken of ik huil verder tot morgenvroeg. Er zijn tijden dat ik lach alleen maar omdat ze me vroeger zoveel plezier en mooie tijden bezorgd heeft. Vannacht kan ik alleen maar huilen en boos zijn op de tijd en het lot, beide gevoelloos en zonder moraal. Als je God echt aan het lachen wil brengen, moet je zeggen dat je een plan hebt.

"In een ander tijdperk..."

Het mooiste aan de film is hoe Wong Kar Wai laat zien dat de herinnering niet alleen uit verleden bestaat, maar uiteindelijk een samengaan is van heden, verleden en toekomst. Want wat we verlangen, wat we dromen en wat we níet gedaan hebben - onze gemiste kansen, die we niet grepen omdat we te trots waren, of te dom, omdat we dachten dat we slimmer waren dan het lot zelf - maakt uiteindelijk ook deel uit van wie we zijn. Zij die denken dat het leven een opéénvolging is van louter reële feiten en daden, die weet niet wat leven is. Pijn en eenzaamheid, liefde en geluk zijn geen tegengestelden maar juist complementair, het een kan nooit zonder het ander. Soms ben je daar blij om, soms vervloek je het hele bestaan, de dag dat je geboren bent. Vandaag vervloek ik even dit gehele bestaan.

En nu ga ik even stilletjes verder huilen.

Even tussendoor...

Moet ik u melden dat zowel de nieuwe langspeler van Tiefschwarz als die van Missy Elliot zeer matige plaatjes zijn. Van Missy verwacht ik dat ondertussen al. Van Tiefschwarz had ik echt beter verwacht, zeker na die abnormale Tiefschwarz Dub van 'Wait & See'. Hun remix van Goldfrapp daarentegen is positively da bomb. Sometimes ya win, sometimes ya lose.

The 10th Planet

Eindelijk is hij er dan toch, die tiende planeet.

Snik

De 2005 versie van 'What Time Is Love' is rotslechte nu-skool breaks. Dan nog liever die noedelende Villalobos versie, die ik ook al verre van interessant vond.

Détroit

Voortgaande op een terecht commentaar van Omar, moet ook ik al een tijdje constateren dat de muzikale bal al weer een tijdje in het Europese kamp ligt. Ik ben altijd een enorme Detroit-freak geweest maar ik moet toch vaststellen dat ze daar nu toch al weer enkele jaren hetzelfde kunstje aan het doen zijn. En met DFA heel alleen in New York (Tim Goldsworthy is dan nog een Engelsman) gaan ze het daar vrees ik niet redden.

Vergelijk even met wat er de laatste jaren uit Europa is opgekomen: punkfunk, vet geluid, neo-trance, electroclash, minimal en microhouse... en het lijstje is waarschijnlijk nog niet volledig.

Mag ik hier even gewaagd doen en een parallel trekken met de kunsten van na WOII? Toen verloor Parijs (Kubisme, Fauvisme, Surrealisme,...) zijn centrale plaats in het kunstgebeuren aan New York (Abstract Expressionisme, Minimalisme,...). Als culturele hegemonie de voorbode is van politieke hegemonie dan ziet het er weer eens niet goed uit voor de Amerikanen.

Ok, misschien klink ik hier als een Amerika-hater. Dat ben ik absoluut niet. Ik ben geen hater van niks (tenzij van circus, musical, opera en operette) maar ik moet gewoon constateren (zoals Norman Mailer jaren geleden al wist) dat een volk dat zo weinig cultuur en zo weinig kennis van de rest van de wereld heeft, gewoon niet geschikt is om de wereld te leiden.

Dus: als we slim zijn, worden de Europeanen snel vriendjes met de Chinezen en de Indiërs. Maar wel snel dan, aub.

They're trying to call him violent

Yeah! Meer heb ik er niet over te zeggen. Eén van Quentins favorieten. I can see why.

Top of the World, ma!

Ik blijf me ondanks dat we ondertussen toch al heel wat gewoon zijn verbazen over de Amerikaanse arrogantie. Onder de banier "Is anybody making movies we'll actually watch in 50 years?" verscheen er deze week een artikel in Newsweek dat beweert dat volgende films (houd u vast voor een lachkramp!) binnen 50 jaar nog te bekijken zullen zijn. Ik vind de meeste uit de lijst nu al niet het aanzien waard, maar soit.

Het gaat om:

War of the Worlds
Jerry Maguire
Top Gun
Risky Business
Notting Hill
Erin Brokovich
My Best Friend's Wedding
Pretty Woman
A Beautiful Mind
Pirates of the Caribbean
Ocean's Eleven (slechtste film ooit gemaakt zonder twijfel)
Moulin Rouge

Ik laat er nu nog enkele tussenuit. Geloven ze nu echt bij Newsweek dat we binnen 50 jaar nog naar deze hoop bagger gaan willen kijken? Lordy! Ooit zal een wetenschapper het Amerikaanse brein aan een grondig onderzoek onderwerpen en vaststellen dat de domheid er genetisch ingebouwd zat. Want met zo'n instelling kan je volgens mij onmogelijk lang leider van de beschaafde wereld blijven. Ondertussen slaak ik een zucht van verlichting als deze week wordt vastgesteld dat het bioscoopbezoek maar blijft teruglopen, voornamelijk door het onvoorstelbaar ondermaatse niveau van de Amerikaanse films.

Overigens wens ik hier ook een lans te breken voor het zorgvuldig en compleet bekladden van de affiches van Mr. & Mrs Smith. Waar zitten die graffiti-artiesten als je ze nodig hebt?

Science Faction

Ik haat het als artiesten hun eigen werk gaan remixen en opnieuw uitbrengen met één extra track. Nu heeft, helaas, Carl Craig Landcruising herwerkt. Ten eerste: wat was er mis mee? Niks natuurlijk. Ten tweede: één onuitgebrachte track erop zetten is pure afzetterij. Zelfs al was 'Sparkle' het beste nummer dat Carl Craig ooit heeft gemaakt, dan nog blijft het toevoegen van één track-als-lokkertje pure geldklopperij. We weten dat het slecht gaat met de muziekbusiness maar dit ruikt naar uitverkoop, evenals de Planet E Classics-reeks waar haast elk nummer dat Craig ooit uitbracht op Retroactive en Planet E nu wordt heruitgebracht.

Begrijp me overigens niet verkeerd: dat een nieuwe generatie de muziek van Carl Craig zo gaat leren kennen is een goede zaak en ik heb ondanks het grote aantal first editions in mijn platenkast allerminst last van elitarisme, maar het smaakt toch wel heel zuurtjes als je 30 euro of meer neertelt voor een originele Retroactive, om enkele maanden daarna te constateren dat Planet E elk nummer apart gaat heruitbrengen, met een prijskaartje van minstens 12 euro per 12-inch uiteraard (waar dan uiteraard op de b-kant een onuitgegeven nummer of onuitgegeven remix opstaat). Het zou me bijvoorbeeld veel minder storen als ze de originele versies - eventueel met nieuw artwork - gewoon zouden herpersen, zoals laatst met de 69-reeks is gebeurd. Maar dit zijn gangsterpraktijken waar echte muziekliefhebbers en verzamelaars de dupe van worden, terwijl zij juist degenen zijn die ervoor zorgen dat men zijn vinyl nog aan de straat stenen kwijtraakt.

Laat deze weeklacht u overigens niet tegenhouden om Landcruising tot u te nemen, want het is een fantastische plaat maar dit moest ik toch even kwijt.

CSI

Einstürzende Neubautens 'Ein Seltener Vogel' op de achtergrond terwijl Grissom en Brown een lijk opgraven. Now that is what I call nice soundtracking!

Unlimited

Ben op het moment, na beluistering van Soon over Babaluma en Future Days, het meest onder de indruk van Unlimited Edition. Mooi om eens de niet-epische Can te kunnen horen. Vooral de tracks met Malcolm Mooney zijn rock zoals rock moet zijn. Maar een bijna 20 minuten durende freak-out als 'Cutaway' is ook verbazend. Ach, Can is gewoon altijd goed. Hoewel ik al vreselijke verhalen over Saw Delight, Can en Flow Motion heb gelezen. Maar langs de andere kant, welke groep kan acht schitterende cd's voorleggen op minder dan zeven jaar?

Days-Soon-Unlimited-Landed

Heb me vandaag, ter info voor mijn KM-artikel over Can, de vier volgende remasters aangeschaft. Leuk, vooral omdat ik Unlimited Edition en Landed nog nooit heb gehoord.

Whoooohoooo Made Whooohoooo

Deze jongens zijn het helemaal. Zeg dat Vincent het gezegd heeft. Releasedatum: september.

Enkele slotbemerkingen bij 10 Days Off 2005

Na twee dagen slapen enige conclusies:

1. Ontzettend veel goede live-acts gezien (Lopazz, Mathew Jonson, Spiritcatcher, MIA, The Bug, Mu, Who Made Who, The Neon Judgement, Whitey, Henrik Schwarz). In dezelfde optiek komen ook rock en dance steeds dichter bij elkaar.
2. Techno is weer helemaal terug, alle geluk wel niet in de eind jaren '90-vorm, wel in een soort vet geluid-remix.
3. De DJ Top 5: Andrew Weatherall, Gilles Peterson, Hell, Naughty en Dominik Eulberg.
4. Mathew Jonson bevestigt.
5. Te veel vet geluid gehoord. Niemand durft nog iets anders op te leggen, lijkt het wel. Hetgeen een standardisering in de hand werkt en mij het einde van het Vet Geluid as we know it doet vermoeden. Geen nood overigens: er komt weer wel iets anders.
6. Vielen tegen: Black Strobe, Captain Comatose, Jaga Jazzist.
7. Ik denk dat ik volgend jaar maar eens op vakantie ga tijdens de 10 Days 2006.
8. Plaat van de 10 Days Off 2005: Soulwax - Another Excuse (DFA Remix).

Hell vs Tiefschwarz

1 - 0

Overdose

Te veel indrukken feitelijk de laatste dagen. Na drie dagen vet geluid-dieet op 10 Days Off nu wel bijna een indigestie. Maar dat gaat wel over. Tiefschwarz immers nog voor de boeg. Zomaar eventjes 8 uur lang back2back met Hell.

Luister naar:

Who Made Who: Deens postfunkpoprockgezelschap op Gomma; zeer sterk spul. Morgen interview met de heren.
The Juan Maclean, wiens Less Than Human maar beter en beter wordt. Vooral 'Crush the Liberation' is verslavend.
Een goeie minimal techno mix-cd van Tobi Neumann (Pass Your Bedtime).
De Juan Atkins verzamelaar op Tresor, met een absolute verslaving aan de magie van 'Vessels in Distress' en 'The Passage' tot gevolg.
DJ T, aan wiens laatste elpee en 12-inch ik nog meer verslaafd ben geraakt sinds ik de man in actie heb gezien.

Zal niettemin blij zijn dat ik vanaf dinsdag mijn normale ritme terug kan opnemen. 7 dagen van de 11 is slopend. Maar eerst nog Hell vs Tiefschwarz in de Grote Zaal van de Vooruit.

Lord Sabre

Had hem nog nooit meegemaakt. En het was er dus naar. Hoe lang het geleden was weet ik niet maar ik heb gisterennacht effectief drie uur de dansvloer niet kunnen verlaten tijdens Andy Weatheralls set. Het was weergaloos, het was brutaal, het was funky, het was extatisch, het was climax op climax, het was legendarisch. Levensbevestigende dj.

Juan is the Teacher

Deze titel komt van één van de eerste Ewan Pearson-platen op Soma, maar het is wel waar. Ik ben hier nu naar die compilatie op Tresor aan het luisteren en je weet gewoon niet wat je meemaakt. 'Alleys of Your Mind', 'Future', 'Starlight', 'Vessels in Distress', 'Game One', 'Jazz is the Teacher', 'Cosmic Cars', 'Clear', 'No Ufo's', 'Nightdrive', 'Off to Battle' (mijn favoriet), 'The Passage'... Wie vandaag kan nog zo'n palmares voorleggen, behalve Carl Craig (die er nog minder tijd over deed)? Alles wat hij later heeft gedaan mag na beluistering van deze machtige compilatie met liefde toegedekt worden. En, zoals reeds gezegd, dan staan andere meesterwerkjes als 'I See the Light', 'Infoworld', 'Electronic' , 'Interference' en 'What's The Game' er nog niet eens op.

DFA AO

Had nochtans gezworen om tijdens de Gentse Feesten geen platenwinkel aldaar te bezoeken. Maar zoals steeds haalde de dorst naar vers vinyl het op op voorhand vastgelegde afspraken met mezelf. Dan maar een achterstallig onderhoudje DFA gedaan. De abnormale DFA remix van 'Rise' van Gonzalez & Russom; de zeer relaxte Black Leotard Front; en de nieuwe Juan Maclean, die met Less Than Human echt een dijk van een album heeft afgeleverd.

Awoert!

Wanneer gaan ze nu in De Morgen eens stoppen met over elektronische muziek te schrijven. Koen De Meester schrijft dat 'Eulberg in deze tijd nu toch echt niet meer kan' en dat 'Blake Baxter de mc van Abe Duque is'. Erg hoor dat je voor zulke onzin betaald wordt.

Zo, zo

Which American City Are You?

Washington DC:

You're rotten to the core. You're deeply agressive; street-level violence and big-time politics.

Lijstje week 31

1. Fat Freddy's Drop - Based on a True Story [Sonar Kollektiv]
2. Ark - Preacher [Perlon]
3. Bamboo - Spaceship Crashing [Disco Obscura]
4. Double - Woman of the World [Disco Obscura]
5. Plantlife - The Last Song (Chicken Lips Mix) [Plantlife]
6. Tiefschwarz - Wait & See (Tiefschwarz Dub) [Fine]
7. Michael Mayer - Lovefood [Kompakt Pop]
8. James Duncan - Yes I Can [Real Soon]
9. Mathew Jonson - Return of the Zombie Bikers [Wagon Repair]
10. Chicken Lips - Sweet Cow (Lindstrøm Mix) [Kingsize]

Hallelu-Jah!

Hij is uit en geheel en al fantastisch.

Jeugdsentiment

Op het moment enorm aan het genieten van Metroplex 1985-2005. Wat een visie, wat een momentum, wat een ideeënvloed. Machtige muziek voor altijd. En dan staan 'The Game', 'Electronic' en 'Interference' er nog niet eens op.

Day 03

De 10 Days zijn pas vandaag echt begonnen. Eindelijk beuken en pompen geblazen. Abe Duque en Blake Baxter waren adequaat beneden op het grote systeem. Maar het was toch Dominik Eulberg die de show volledig ende geheel heeft gestolen. Van minimal naar emo naar trance langs electro naar vet geluid, and then some. Elke plaat was een betere dan de vorige: dat soort setje. Spijtig dat ik Nathan Fake en James Holden heb moeten missen, maar Eulberg alleen was de reis al waard.

For the record

Gilles Peterson is sinds zaterdag de beste dj ter wereld. This is how we do, indeed

MJ

Maar even om te zeggen dat Mathew Jonson live ook wel degelijk fantastisch is. M.I.A. ook, maar dan toch vooral de visuele kant want over een cd-r rappen kan natuurlijk iedereen. Cristian Vogel was rotslecht. Dat mag ook wel eens gezegd worden.

Alles kom reg

Als alles vanavond samenspant om mij gelukkig te maken, heb ik vanavond zowel live-acts van Mathew Jonson, Cobblestone Jazz en M.i.a., als een interview met Jonson zelf. Mmmm....

Dit is ze

Plaat van de Maand.

Gand vaut bien une messe

Hoe dichter ze komen en hoe meer ik er over nadenk, hoe meer ik besef dat de 10 Days Off nog zowat het enige overblijvende jaarlijkse equivalent voor de Heilige Mis in mijn vaste jaarindeling is. En oecumenisch is het ook al want de dj's en artiesten komen van echt overal. God zou er dus goed aan doen om zich een zelfde soort lichtshow aan te schaffen en zich te laten aanbidden in een ruimte die eruit ziet als de Main Room van de Vooruit, dunkt me.

Lijstje week 30

1. Tiefschwarz - Wait & See (Tiefschwarz Dub) [Fine]
2. Tokyo Black Star - Blade Dancer (Dixon Edit) [Sonar Kollektiv]
3. VA - Cosmic Dancer: Voyage One [Disco Obscura]
4. Volga Select - Vintage Visions 2 [2020VintageVisions]
5. Hieroglyphic Being - Je Suis Musique [Spectral]
6. James Duncan - Peoples Are Peoples [Real Soon]
7. Prins Thomas - Major Swellings [Noid]
8. The Juan Maclean - Tito's Way (Reverso 68 Remix) [DFA]
9. Chicken Lips - Sweet Cow (Lindstrøm Remix) [Kingsize]
10. Plantlife - The Last Song (Chicken Lips Remix) [Plantlife]

KM

Vandaag eindelijk de tijd gevonden om eens te beginnen aan die ontzagwekkende stapel promo's. Mezelf beloofd dat alles voor de 10 Days Off een recensie krijgt. 4 gedaan, 14 te gaan. Hoop dat er niet te veel rotzooi tussen zit.

Too Much Music

Verdrink op het moment in de goede muziek:

De nieuwe Tiefschwarz, de Tiefschwarz Dub van 'Wait & See' om precies te zijn, is misschien wel de plaat van het jaar. Lekker decadent en barok, de plaat die ze altijd al gingen afleveren.
Ook de Volga Select 12" op 2020VintageVisions is een knaller van jewelste. Veel beter dan wat Black Strobe tegenwoordig uitspookt in elk geval.
Ook zijn er twee nieuwe Lindstrøm mixen. Een acid house-je voor Chicken Lips op Kingsize en een guitar-fueled electrofunker op Hi-Phen voor Crazy B die met de merkwaardige naam 'Snuten' nu voor eeuwig opgescheept zit.
Verder verslaafd aan het steeds meer vormen en essenties belichamende 'Folding Space', misschien wel de beste Mathew Jonson ooit? "Zeggen we dat niet van elke Mathew Jonson?" is dan de volgende vraag.

Mezelve voor het ooit nog eens te verschijnen minimal dossier op KM verdiept in de verzamelde werken van Daniel Bell. Diens discografie is trouwens al even minimaal als zijn muziek. Een stuk of vijftien releases sinds begin jaren 1990. Hetgeen hem misschien wel de enige consequente minimale artiest maakt. Robert Hood, van wie ik misschien wel té veel platen heb, volgt. Tegelijk ook steeds meer aan het verdwalen in het minimale labyrinth van M_nus dat Minimize to Maximize heet.

Voorts wens ik de naam James Duncan hier te vermelden, voor future reference als het ware. Zijn Peoples Are Peoples op Real Soon (het label dat de geniale gedachte had om de Carl Craig mixen van Ultramarine te herpersen) kan naast het beste van Henrik Schwarz en KDJ parkeren.
Ook niet minder dan schitterend: de zes tracks tellende Cosmic Dancer disco re-edit ep op Disco Obscura, vol italo/disco/electro-klanken. Een stevige aanrader voor de cosmic dancer in u. Zij die geen discogitaren kunnen verdragen laten wel beter verstek gaan.

Throne van Excepter ten slotte is een sublieme plaat. Lekker dronen tot je niet meer weet in welke dimensie je nu weer verzeild bent geraakt. Zoals het moet.
En Wilderness levert met zijn zelfbetitelde debuut zowaar een goeie rockplaat af. Dat ik dat nog moet meemaken.

Über allen Gipfeln ist Ruh, kortom.

Lost Treasures

Dit is zo'n goeie plaat.

Diep en Zwart

Lezers van deze pagina zullen weten dat ik doorgaans niet zo onder de indruk ben van de Brüder Schwarz. Maar die Tiefschwarz Dub van 'Wait & See' is toch echt wel de vetste plaat van deze week. De 10 Days Off koorts begint nu wel heel erg op te komen.

Lijstje week 29

1. Prins Thomas - Major Swellings [Noid]
2. Mathew Jonson - The Return of the Zombie Bikers [Wagon Repair]
3. Robert Babicz - Phonecall Dub [Punkt]
4. Shirley Lites - Heat You Up (Melt You Down) [West End]
5. Ark - Caliente [Perlon]
6. The Knife - Pass This On (Dahlbäck & Dahlbäck Mix) [Rabid]
7. Padlock - Padlock [Island]
8. Wouda Boogie - Jam in Pumpwork [Dopeness Galore]
9. The Juan Maclean - Tito's Way (Reverso 68 Remix) [DFA]
10. Michael Mayer - Lovefood [Kompakt Pop]

At last

Er zijn nog zekerheden: kat op arm, sigaretje en Soprano's kijken. Happiness is just around the corner.

Ha!

Komen ze er toch wel op 11 juli aan zeker, die volgende reeks remasters. Mooi!

Can-ie?

Een kleine Can-obsessie is zich aan het ontwikkelen, vooral een Damo Suzuki-obsessie dan. Kan niet wachten totdat ook Future Days en Soon over Babaluma geremastered zijn. Make it quick please!

Vinyl Times

Er is een ontstellend aantal goede platen in de winkels verkrijgbaar dezer dagen. Te veel om ze allemaal op te noemen maar ik doe hier toch een poging.

Deze week een hattrick Mathew Jonson gescoord: de nieuwe Wagon Repair, een oude op Sub Static en een split-12” met The Mole. Eindeloos genieten dus.

Op house- en discovlak is er de nieuwe James Duncan op Real Soon: diepe, heerlijk kabbelde Detroit housegrooves. Supreme Records brengt sinds kort ook disco en house re-edits. Eén 12” bevat Commons ‘I Am Soul’ met op de flip de Lil Louis-klassieker ‘Nice n Slow‘. Op een tweede ep gaat Tangoterje (aka Todd Terje) loos op enkele discoklassiekers en zelfs op het Knight Rider-thema. Op West End kan je sinds kort weer van een aantal jaren ’80 releases genieten. Prijsdier deze week is Shirley Lites’ ‘Heat You Up (Melt You Down)‘: trage electronische disco met italo-schaduwen. Op Garage, een discosub van Island kan je ook meegenieten van remixen en originelen van Padlock. Onder andere ‘Seventh Heaven’ (met Gwen Guthrie) en ‘Peanut Butter’ komen voorbij. Allemaal ingespeeld door Sly & Robbie en Wally Badarou en met mixes van Larry Levan. Smullen geblazen!

Qua achterstallig onderhoud: ‘Club Lonely’ van Lil’ Louis op repress gevonden. En iemand heeft het lumineuze idee gehad om de discopunk-hymne ‘You’ van Tutto Matto op een vette plak vinyl te persen. Op een andere witte release vond ik dan weer de door mij alweer een tijdje gezochte DFA remix van Le Tigre. Ook Alcachofa van Villalobos behoorde op vinyl nog niet tot mijn verzameling. Evenals het origineel van Alden Tyrells ‘Disco Lunar Module’, met op de flip de absoluut aan te raden electro-stormer ‘Knockers’.

Duits Geweld dan. ‘Rising’ van DJ T, voordien enkel op cd, nu ook op 12”. “Vetter wordt het niet”, denk ik immer na deze plaat. Het stomende Caliente van Ark, op micro-minimal-houseparadijs Perlon. Die laatste onder andere met medewerking van man-van-het-moment Jamie Lidell. Robert Babicz’ ‘Phonecall Dub’ is een heus technomonster op het door Kompakt verdeelde Punct Music. Nog beter is Michael Mayers ‘Lovefood’, op Kompakt Pop. Die flip met de Kylie-cover vergeten we snel. Verder vond ik nog een dubbele 12” vol Kraftwerk dansvloermixen met extended, én goed geperste, versies van ‘Autobahn’, ‘The Telephone Call’, ‘It’s More Fun to Compute’ en ‘Home Computer’. Zou al deel twee in een reeks zijn.

Op het snijvlak van alles wat hip is bevindt zich de nieuwste van The Juan Maclean op DFA, ‘Tito’s Way’ gemixt door Pete Herbert, Lindstrøm & Prince Thomas en Bookashade. Van Lindstrøm vond ik een oudere 3-tracker op Feedelity met trage, dubby house met lichte electro-accenten, en, het beste voor het laatste bewaard, de nieuwe dubbele 12” van Prins Thomas op Noid, Major Swellings, is gewoon pure housenectar. Wie niet plat gaat bij eerste nummer ‘Flavoursaver’ kent er niks van. Zeg dat wij het gezegd hebben. En dat is dan nog maar het openingssalvo. Prins Thomas & Lindstrøm rule!