2046

"Waarom kunnen we niet teruggaan in de tijd?"

Soms zie je een film waarvan je weet dat hij heel je verdere leven een deel van je zijn, van je ziel gaat uitmaken. 2046 is zo'n film. Net zoals Breaking the Waves, L'Année Dernière à Marienbad, Le Mépris, Fucking Åmal, Stalker en Old Boy dat waren. Per toeval zijn dat ook allemaal films die ik niet wil terugzien. Elk beeld ervan staat voor altijd op mijn netvlies gebrand en een revisie zou gewoon teveel pijn doen. Het laatste uur van 2046 heb ik alleen maar geweend. Ik wist van geen ophouden, nu nog niet trouwens, terwijl ik dit schrijf. Waarom? Omdat Bai me deed denken aan iemand die op haar leek en waarvan ik heel veel heb gehouden, iemand die ik heel hard mis. Het was alsof ik zelf terug de tijd ingeslingerd werd en met haar aan tafel zat. Ik mag er niet verder aan denken of ik huil verder tot morgenvroeg. Er zijn tijden dat ik lach alleen maar omdat ze me vroeger zoveel plezier en mooie tijden bezorgd heeft. Vannacht kan ik alleen maar huilen en boos zijn op de tijd en het lot, beide gevoelloos en zonder moraal. Als je God echt aan het lachen wil brengen, moet je zeggen dat je een plan hebt.

"In een ander tijdperk..."

Het mooiste aan de film is hoe Wong Kar Wai laat zien dat de herinnering niet alleen uit verleden bestaat, maar uiteindelijk een samengaan is van heden, verleden en toekomst. Want wat we verlangen, wat we dromen en wat we níet gedaan hebben - onze gemiste kansen, die we niet grepen omdat we te trots waren, of te dom, omdat we dachten dat we slimmer waren dan het lot zelf - maakt uiteindelijk ook deel uit van wie we zijn. Zij die denken dat het leven een opéénvolging is van louter reële feiten en daden, die weet niet wat leven is. Pijn en eenzaamheid, liefde en geluk zijn geen tegengestelden maar juist complementair, het een kan nooit zonder het ander. Soms ben je daar blij om, soms vervloek je het hele bestaan, de dag dat je geboren bent. Vandaag vervloek ik even dit gehele bestaan.

En nu ga ik even stilletjes verder huilen.