Wooooooooooooooooohooooooooooooo!

Ik heb een interview met Basic Channel/Rhythm&Sound!

Vreugdedans!

I Love Suomi

Na de weirdo's van Jesusland, nu de gekke Finnen: Avarus, Circle, Islaja, Pylon, Maniac's Dream, Kemialliset Ystavat en anderen: here I come!

Moe maar voldaan

Dit weekend eens twee avondjes achter elkaar ten dans mogen spelen en ik moet zeggen dat dat toch steeds beter gaat. Vooral omdat het twee keer om een enigszins moeilijk publiek ging dat ik godzijdank toch aan het dansen heb gekregen. Vreemd blijf ik het vinden dat je zo'n persoonlijke voldoening kan beleven aan het manipuleren van de dansers. Want, laten we even eerlijk zijn, het blijft toch gewoon plaatjes opleggen.

Eeuwige wet blijft (spijtig genoeg): "Laat die moeilijke platen maar thuis want daar is geen hond of kat in geïnteresseerd."

Droomstof 2.0

Beste Omar,

Het was lang geleden dat ik nog eens in een boek verdwaald ben geraakt (de laatste keer moet dat het geval geweest zijn met een boek van Herman Portocarero, zowat de enige schrijver waarmee ik je kan vergelijken, naast evidentere invloeden als Dick en Borges). Met Droomstof is dat gelukt. Als ik het boek in een uitdrukking zou moeten vatten zou ik het 'een poëtisch labyrinth van waanzin, rede en herinnering' willen noemen.

Labyrinth omdat ik er, toegegeven, na de eerste lezing niet helemaal wijs uit raak en ik zelden zoveel intellect in een romanvorm gecomprimeerd heb geweten. Het lijkt wel 2005: A Dream Odyssey, maar dan in letters in plaats van beelden. Maar laten we eerlijk zijn: Droomstof is nog stukken moeilijker. Ik ben er dagen nadat ik de laatste pagina heb gelezen nog over aan het nadenken, dus gelieve voorgaande niet als een minpunt op te vatten. Want als kunst één ding moet doen (naast laten voelen) dan is het laten nadenken, serendepity zeg maar.

Poëtisch omdat je een bijna goddelijke gave hebt om schijnbaar tegenstrijdige attributen, objecten en subjecten met elkaar te verbinden alsof ze al eeuwig een eenheid waren. Op dat gebied vind ik het boek trouwens het meest geslaagd. Je slaagt erin om aan te tonen dat individuele bewegingen die op het meest eenvoudige niveau tegenstrijdig aan elkaar lijken op diepere en hogere niveaus wel degelijk een harmonie kunnen aangaan. Ik denk dat dat zowat het grootste compliment is dat je aan een schrijver of aan een kunstenaar in het algemeen kan geven.

Waanzin omdat iedereen in je boek hyper-intelligent is en hyper-intelligentie staat vaak dichter bij waanzin dan bij normaliteit. En dat is tegelijk het verfrissend utopische element aan het boek. Zou het niet prachtig zijn dat iedereen op hetzelfde niveau met elkaar kon praten, andere interesses, andere richtingen, maar allemaal vanuit dezelfde optiek, minder misverstanden? Of hebben we die misschien juist wel nodig en zijn we net daardoor alleen nog individuen in onze dromen. En als apotheose, iets om naar te streven/te vermijden: ook iedereen dezelfde droom. Life is a dream that kills us, zei Virginia Woolf en als ik je boek lees, geef ik haar gelijk.

Rede omdat er zoveel ideeën in zitten verwerkt dat het wel lijkt alsof je rechtstreeks in iemands hersenen geteleporteerd wordt en de elektronische hersenimpulsen niet meer als licht kan zien maar als pure gedachte kan lezen. En toch zit die Logos het gevoel en de diepte van de emoties niet in de weg. Hetgeen meteen de tweede krachttoer is die je hier hebt geleverd (zie Labyrinth).

Herinnering omdat je duidelijk maakt dat zowel het verleden, het heden als de toekomst als Herinnerung an sich kan opgevat worden. En daar grijpen inderdaad het profane en het sacrale in elkaar, niet als tegendeel maar als noodzakelijk complement.

Een ding vind ik niet: dat het een te abstract boek zou zijn (een kritiek die je een beetje zou verwachten). Gewoonweg omdat ook abstractie in een boek nog concreet is en zelden abstractie zo mooi verwoord werd als in Droomstof.

Hoop dat je iets hebt aan mijn ervaringen van de eerste lezing. Eerste, omdat ik het, om het helemaal grondig te verwerken, en laat ik het toegeven, te begrijpen, straks even ga afdrukken en een dezer dagen opnieuw ga aanvatten. Want op een computerscherm lezen is zoals je weet nogal vermoeiend en afleidend.

Ik hoop dat het gepubliceerd wordt want ik zou het graag in mijn kast willen hebben staan voor als ik nog eens zin heb om te verdwalen. Op van dat prachtig ecru papier, met grote letters voor grote gedachten en veel witte bladzijden ertussen.

[één puntje van kritiek: als je zo een prachtig nederlands kan schrijven, heb je toch helemaal geen nood aan zoveel anglicismen. weg daarmee! je bewijst hier zelf dat nederlands helemaal niet moet onderdoen voor andere talen]

groeten,

Vincent

Voorlopig

Geen posts meer totdat ik Droomstof uitgelezen heb.

Six Organs Of Admittance

Voor de geïnteresseerden: Brainwashed heeft hier een kort interview met/live optreden van Ben Chasny.

Wooooooohooooooo!

Klaarkomen terwijl je tegen de snelheid van het licht uit de bocht vliegt met je veel te snelle auto.

Zo klinkt Vitalics 'La Rock 01' vijf jaar na verschijnen dus nog steeds. Wat een kopstoot is die plaat toch! En wat goed dat hij er op Ok Cowboy ook nog eens acht nieuwe parels heeft bijgegooid. Het licht der rede komt dit jaar voorlopig uit Frankrijk. Vive la France!

Curieus

Trouwens las ik gisteren ergens dat Mathew Jonson ook ooit een remix voor Nelly Furtado heeft gemaakt. Ben nu toch wel heel benieuwd.

De Heer zij nogmaals geprezen

Komt er dan geen eind aan deze man zijn genie?

De zon is daar!

Eindelijk kunnen die donkere technoschijven terug de kast in! Tijd voor funkjes, Italo en blije plaatjes. Het leven is wederom mooi.

Happy!

Trouwens...

Ook hierover later meer, maar de nieuwe Luke Vibert (nog eens onder eigen naam uitgebracht), Lover's Acid op Planet Mu, is ook al briljant. April is the cruelest month, voor de beurs dan toch. Gelukkig moet ik hem niet kopen. En bovendien een beluisterbare plaat op Planet Mu, dat ik dat nog moet meemaken.

En laat ik iedereen met of zonder hersens nog even aanporren om See Mi Ya van Rhythm & Sound, zoniet in de zeven singles versie, dan toch zeker wel op cd aan te schaffen, al is het alleen maar voor de abnormale version van het titelnummer.

En had ik al gezegd dat de nieuwe Daft Punk bij elke beluistering beter wordt, wat iedere andere sterveling op deze planeet er ook van vindt? En dan heb ik hem nog niet op de dansvloer gehoord. Misschien ondanks mijn recente weerzin dan toch maar weer naar Petrol een van de weken (waar trouwens volgende maand (TaTa!) de tweede KindaMuzik Offline gaat plaatsvinden, met onder andere dat gekke wicht van Mu, haar echtgenoot Maurice 'genius' Fulton en Beans in de hoofdrol, alwaar ik, hoop ik, ook de decks mag gaan versterken als deel van het KindaMuzik Soundsystem).

Nothing but good stuff deze maand. Happy!

Marco en Ewan

Ja hij kan het: Marco Passarani, al jarenlang aan de weg timmerend als techno en electro leverancier (hij is ook nog eens baas van het sterke Italiaanse electro outlet Plasmek en had de laatste tijd nog releases op Clone en Skam), levert eindelijk de plaat af waarmee hij misschien wel eens een grote jongen zou kunnen worden. Na sterke singles 'I House U' en 'Criticize' (een echte bom volgens mij, die laatste) is zijn langspeler Sullen Look, volgende week op toplabel Peacefrog te verschijnen, een ongelooflijk sterke plaat. Later meer hierover, als ik de plaat iets grondiger uitgebeend heb, maar de eerste beluistering deed me toch al stilletjes juichen.

En Ewan Pearson is gewoon een heel toffe gast. Ik had een ironische maar toch niet mis te verstane comment op zijn site achtergelaten omdat hij de laatste van Carl Craig niet zo ongelooflijk sterk vond. En wat doet de man? Hij mailt me vanmorgen om zich even te verduidelijken en toch even te benadrukken dat ook hij een absolute Craig-aficionado is. Welk tot gevolg heeft dat ik die Radio Slave Edit van 'Darkness' toch dringend zal moeten uitchecken. Ewan Pearson rules! Maar dat deed hij feitelijk sowieso al. Zie 10 Days Off twee jaar geleden waar hij een van de beste sets ooit gehoord neerzette.

Natural High

Ik had daarnet iets ongelooflijks voor. Vandaag heb ik voor KindaMuzik zoveel werk verzet dat het een beetje belachelijk werd. Maar opeens, tijdens het redigeren, gebeurde er iets wat me in geen jaren gebeurd was: ik werd gewoon high van te werken. Een warm gevoel begon zich opeens over mijn hele lichaam te verspreiden, alsof ik een of ander hallucinogeen tot mij genomen had. Ik wist niet dat je high kon worden van werken maar de wonderen zijn dus blijkbaar de wereld nog niet uit.

Leren ze het dan echt nooit

Anne-Marie Lizin, voorzitter van de Belgische Senaat, ligt een beetje overhoop met de rest van het politieke landschap omdat ze als burgemeester van haar gemeente (ja ja, in België is het best mogelijk om tegelijk de senaat en een gemeente te leiden; hoogstwaarschijnlijk is mevrouw Lizin bovendien ook nog eens raadslid bij enkele intercommunales) bij een rechter was tussengekomen op vraag van een kennis. Nu, mij niet gelaten, laat het dan nog, wegens schending van de scheiding der machten (tatati, tatata, jaja), niet toegelaten zijn.

Wat mij harder stoort is dat mevrouw Lizin overduidelijk, net als onze minster van binnenlandse zaken, Patrick Dewael, de typische lederen varkenskop heeft van iemand die dagelijks met zijn neus op de bodem van het glas hangt. Bij mij kan het er moeilijker in dat Lizin, niet alleen op foto, maar ook van reputatie, een notoir alcoholverslaafde, zulk een representatieve functie in het Belgische parlement krijgt. Maar daar wordt gewoontegetrouw, de Belgische variant van het checks-and-balances-systeem indachtig, zelfs nog niet over gepraat.

En om er nog maar even een schepje bovenop te doen heeft de Federale regering dan ook nog eens besloten om dit drankorgel voor te stellen als hoog-commissaris bij de VN, alsof die organisatie de laatste jaren sowieso al niet met een enorm imagoprobleem zat opgescheept. Ook Marc Verwilghen, de minister die elk departement dat hij heeft geleid in een zo mogelijk nog grotere puinhoop achterlaat dan waarin hij betreffend ministerie heeft aangetroffen (wegens volledig onbekwaam om ook maar iets verstandigs te doen), wordt daarvoor voorgedragen.

Om maar te zeggen: soms is een democratie ook best wel huilen met de pet op.

Unser Asmus

Nog zo'n artiest waar ik altijd een zwak voor heb gehad. Ontelbare platen heeft hij al uitgebracht en toch blijft hij immer in beperkte kring bekend. Asmus Tietchens, want om hem gaat het hier, doet feitelijk aan geluidssculptuur en compromissen zijn hem, een rode draad tussen de artiesten waar ik een zwak voor heb, volkomen vreemd.

Het eerste wat ik ooit van hem hoorde en kocht was Der Sinkende Schwimmer. Op onze onafhankelijke extreem-linkse stadsradio Centraal was dat de plaat van het jaar. Bovendien is de uitvouwbare cd-kaft vervaardigd uit rijstpapier en is er ook nog eens met houtskool op gekalkt. Mocht ik ooit nog eens financiële hoogdagen beleven, ik zou me graag opnieuw gaan vergenoegen in zulke edities (zie ook die handgemaakte Zoviet France-platen). Erop staat geluid, meer kan ik er niet over zeggen. Het is een plaat die me, bijna tien jaar na aanschaf, blijft fascineren. Een mysterie in geluid gevat.

Daarna kocht ik Das Fest Ist zu ende. Aus. Dat was dan weer een openbaring omdat dat de eerste plaat was die ik me aanschafte die slechts uit een track bestond. Het bestaat uit een collage van achtergrond- en stadsgeluiden die Asmus samen met zijn maatje Okko Becker over een periode van dertig jaar had verzameld en hier had samengemixt. Wederom fascinerend spul. Hier voor het eerst EM Cioran ontdekt, Asmus' lievelingsschrijver die het motto levert.

Vervolgens schafte ik me Daseinsverfehlung en Notturno aan. De eerste is te vergelijken met Der Sinkende Schwimmer. Lagen geluid worden over elkaar geschetst en laten je altijd met verbazing achter. Notturno is dan weer een cut-up plaat waar Tietchens strijkers met veel pizzicato tot een onvergelijkelijk irriterende collage samenplakt. Die laatste komt niet zo vaak op omdat ik er nogal nerveus van word. Maar ontkennen dat het knap gedaan is ga je mij allerminst horen doen. Ook hier in beide gevallen weer een Cioran-citaat als motto.

Nu ben ik op zoek naar de cd reissue van Biotop. Het is één van zijn eerste platen, indertijd nog uitgebracht op Sky, een label waar veel Kraut-grootheden zoals Moebius en Planck hun spul op uitbrachten. Het is het toegankelijkste wat ik tot nu toe van hem hoorde. Hoewel het voor anderen altijd wel als industriële muziek zal klinken, hoor ik hier toch een onmiskenbare Neue Welle-kant van Asmus Tietchens. Daardoor is het een plaat die ook nu, nu de hele electronische gemeenschap zich op het namaken van Neue Welle en ebm heeft gestort, nog heel fris klinkt.

Jack Rose

Ik weet niet wat er zo ineens met me aan de hand is. Hoewel de meeste van mijn recensies over electronische muziek gaan, luister ik de laatste tijd toch wel heel vaak naar wat ik 'mijn versie van rootsmuziek' ofte americana zou willen noemen. Met die 'mijn versie' bedoel ik dat je uit mijn luidsprekers geen country of bluegrass gaat horen vloeien. Maar het valt ook niet te ontkennen dat die hele New Weird America kliek van heel diep uit The Heartland oprijst.

Wie vroeger bij mij thuis een akoestische gitaar had gehoord, had ik wellicht gezegd dat hij zich wellicht vergist had. Maar het komt natuurlijk omdat dat hele NWA zichzelf kruist met iets wat ik heel graag hoor (zeg maar gerust dat ik er een ongelooflijk zwak voor heb) en dat is improvisatie. Volgens mij kan er amper een meer pure vorm van muziek bestaan dan improvisatie. Het is muziek waarbij de ratio amper kan tussenkomen om het resultaat op redelijke leest te schoeien. In die zin is het de ultieme tegenpool van digitale electronische muziek, waar over elk geluid is nagedacht.

Jack Rose's Raag Manifestoes mag dan wel niet geïmproviseerd zijn (hoewel het zeker zou kunnen), het is een plaat die mij zeer diep raakt. En dat is hartstikke lang geleden. Ik mag dan wel zeer goed op de hoogte zijn van wat er in de muziekwereld weelt en tiert, toch moet ik toegeven dat veel van die kennis oppervlakkig blijft. Als anderen me vertellen dat ze naar sommige platen wel vier keer moeten luisteren eer ze er iets zinnigs over kunnen zeggen, dan heb ik zoiets van: maar man, heb jij daar de tijd voor? In die tijd wil ik al minstens twintig nieuwe platen beluisterd hebben. Met de meeste platen heb ik dan ook een liefde/haat op het eerste gehoor-relatie. Of ik val er sito presto voor (en dan is de kans groot dat ik de gehele discografie van betreffend artiest als een maniak ga uitpluizen), of ik schuif het voor eeuwig en altijd aan de kant op zoek naar ander en beter, dat altijd voorhanden is. Je zou dan kunnen zeggen: je kan niet genieten, of je hebt geen geduld. Wat betreft dat tweede argument pleit ik schuldig. Ik heb dat zelfs met film. Ofwel word ik onmiddellijk mee in de maalstroom van de beelden getrokken ofwel verveel ik me al snel en zit ik te wachten tot de film gedaan is. Reden waarom je me amper terugvindt in een cinemazaal en ik het meestal bij dvd's houd. Een cinemakaartje kost al snel 8 euro tegenwoordig en daar kan ik al bijna een 12-inch voor kopen, dus dat is meestal een no go.

Maar Jack Rose dus. Waarom americana, waarom akoestische gitaar? Misschien is het een tegenbeweging, omdat ik jaren aan een stuk exclusieve prioriteit heb gegeven aan electronische muziek. Daarom dat ik nu de basis van alle muziek ga opzoeken, te weten: de blues. Nu, Raag Manifestoes kan je natuurlijk geen blues noemen, hoewel er enige verwantschap is met John Fahey. Eerder is het een americana-versie van de Indische raga. Ik ben ook tamelijk te vinden voor Pandit Pran Nath, van die ragas die dagen schijnen te duren zonder dat er ook maar iets schijnt te veranderen, een soort verlangen naar de eeuwigheid, het onveranderlijke. Dan zou je vervolgens kunnen zeggen dat Jack Rose aan compacte eeuwigheid doet. Geen stukken van over het half uur lang, maar netjes rond of onder de tien minuten. Maar de Manifestoes zijn zo hypnotizerend dat ik er languit van op mijn sofa ga liggen en er zelfs rustig van word (zij die mij al in levende lijve ontmoet hebben, fronsen hier nu wellicht terecht de wenkbrauwen, nervositeit is een synoniem voor mijn persoonlijkheid). Het is me zelfs al gebeurd dat ik zonder het te merken deze plaat twee keer achter elkaar beluisterde met de gedachte dat het nog steeds dezelfde plaat betrof. Het is zo'n plaat die, als je ze on repeat zet, nooit meer wil afzetten.

Dan nog even de route die me daar heeft gebracht. Het is allemaal begonnen met een recensie van Joris van Antony & The Johnsons waarin hij Current 93 vermeldde. Dat was een oude liefde en die heb ik snel opgerakeld en grondig gedissecteerd. Van Current 93 ging het vervolgens naar Six Organs of Admittance. En vandaar naar heel de New Weird America-beweging. En daar zit ik nu al een tijdje vast. En ik wil er voorlopig ook niet meer weg.

Belgische Horror

Dat wil ik zien.

KM dan maar

1. Kate Moss is toch doodgewoon een hele mooie vrouw, wat er ook fout aan haar mag zijn. En een slet is toch ook gewoon maar een vrouw die van haar schoonheid gebruik maakt om veel mannen in haar sponde te lokken. Het probleem van de 'slet' lijkt me dan weer dat ze er niet in slaagt om die mannen ook in haar sponde te houden. Of dat dan een boek waard is, is nog maar de vraag, punktum of niet.

2. En nu mogen jullie mij eens uitleggen wat punktum is.

A-ha!

Vandaag in De Morgen:

1. James Murphy: "Het gekke is dat veel mensen die ons vroeger goed vonden me nu met de nek aankijken omdat de kans erin zit dat we eindelijk wat platen gaan verkopen."

"Groot Gelijk, James," zei hij terwijl hij de LCD-plaat er nog eens opsmeet.

2. Daft Punks nieuwste krijgt 2 van de 5 beschikbare sterren. Was een beetje voorspelbaar maar vooral de argumentatie is nogal minnetjes. Er wordt namelijk beweerd dat ze geen songs meer schrijven zoals 'One More Time' en 'Around the World'. Laat dat nu net twee uiterst zwakke Daft Punk-nummers zijn ('Around the World' bestaat verdomme uit één loop). Over dansvloerbommen als 'Brainwasher' en 'Steam Machine' wordt er natuurlijk wijselijk gezwegen. Want journalisten van hippe kranten komen immers niet in discotheken, laat staan dat ze eens zouden proberen om bovengenoemde schijven op onvoorstelbaar hoog volume thuis door de boxen te laten dreunen, want dan wordt het vrouwtje boos. Ach, het komt er toch weer altijd op neer dat journalisten van 'kwaliteitskranten' op zoek zijn naar liedjes en, jaren nadat ik dacht dat die mentaliteit tot het verleden behoorde, dansvloerplaten als voer voor debielen klasseren. Pretentieus blijf ik het vinden. En laat ik er uiteraard aan toevoegen dat Human after All zonder twijfel hun beste plaat is.

Genieten

Ben op het moment volledig weg van een door een vriend op slsk gevonden zomaar eventjes drie uur durende mix die Mills en Garnier op Studio Brussel aan de wereld schonken in het kader van hun greatest hits-tournee. Magnifiek hoeveel die heren van muziek kennen. Zij die willen weten hem wel te vinden via de gebruikelijke kanalen.

In onze reeks 'Losse Gedachten'

Eindelijk opnieuw de schrijfplicht voelen opkomen. Het werd langzamerhand tijd. Met al dat redactiewerk (ik ben die gek die ALLE stukken op KindaMuzik naleest) had ik de laatste tijd nog amper tijd om zelf eens aan het schrijven te gaan. Merk dan wel dat, wanneer ik volop KM-recensies aan het uitpersen ben (à rato van vier per dag), haast geen tijd meer vind voor mijn blog. Het is blijkbaar zo een beetje het een of het ander.

Ben me aan het beraden om ook op deze blog over te schakelen op Engels als voertaal. Vraag blijft dan of je de gedachten nog zo snel kan neerpleuren als in de moedertaal. Indien niet: te vermijden.

Vergis ik me, of is iedereen zo rustig op het blog-front de laatste dagen?

Niet naar K-r-a-a-K wegens geldtekort. Wel een beetje spijtig. Six Organs Of Admittance en Boris moeten missen. Gelukkig is er begin volgende maand nog een herkansing in Brussel (voor Six Organs dan toch).

Voor de Nederlandse vrienden die eventueel een ontmoeting-in-the-flesh wel zouden zien zitten: 26 maart draai ik op Bossa Boogie, het episodische feestje van Luba, Guuz en Dewey in de fijne stad A. Kwestie van eens enkele gezichten op enkele blogs te kunnen plakken. Weest welgekomen allen.

Jack Rose en zijn Raag Manifestos nog steeds on heavy rotation. Nu al een van de platen van mijn leven. Ben dan ook als een gek Jack Rose aan het slsk-en. Onder andere al een Peel Session gevonden. Nooit gedacht dat ik nog ooit zou vallen voor instrumentale akoestische gitaarmuziek.
Volgende halte: Leo Kottke. Als dat maar goedkomt.

De New Weird America-manie zet zich onverminderd door. Kan geen dag meer zonder The Tower Recordings, Sunburned Hand Of The Man en Six Organs Of Admittance. Luister tegenwoordig, buiten mijn recensie- en radiowerkzaamheden, bijna nog amper beatmuziek.

Ben net als Omar niettemin volledig verslaafd aan Mathew Jonson's Comsumption mix.

Hoe komen ze erbij te denken dat een boek over het leven van Kate Moss geen rotzooi zou zijn?

De nieuwe blog van Stevie is wel heel erg flashy.

Wanneer komt dat volgende hoofdstuk van Droomstof ?

Wat leuk zeg! E-nig! Niet?

Het leukste aan Soulseek vind ik dat je bij mensen in hun muziekmapje kunt loeren. Iemand downloadt van jou en met browse files krijg je te zien wat diegene deelt. Zo kom je nog wel 'ns wat leuks tegen.

Zou ze dit nu echt menen, die Marieke Verdonk?

Coming Up

Uitstekende nieuwe plaatjes die een dezer weken of maanden het levenslicht zullen zien:

Savas Pascalidis - Disko Vietnam (Cd, Gigolo)
Slope - Komputa Groove (Cd, Sonar Kollektiv)
Andreas Heiszenberger - Drum and Bass (Cd, Normoton)
Dimlite - Runbox Weathers (Cd, Sonar Kollektiv)
Future Sounds of Jazz Vol.10 (Cd, Compost)
Luke Vibert - Lover's Acid (Cd, Planet Mu)
Solvent - Elevators and Oscillators (Cd, Ghostly International)
Markus Kienzl - Dundy Lion (12", Klein)
The Mole - One Foot on Each Side of the Ladder (12", Mutek)
Marco Passarani - Sullen Look (Cd, Peacefrog)

Minimax

Voor al uw minimale noden: de uitstekende Minimize to Maximize compilatie van Minus.

Top 10

Weeral een tijdje geleden, maar dit zijn de plaatjes die de volgende weken de dienst gaan uitmaken.

1. Alden Tyrell - Disco Lunar Module (Lindström & Prins Thomas Rmx) (Clone)
2. Mathew Jonson - Marionette (Live Edit) (Wagon Repair)
3. Marco Passarani - Criticize (Peacefrog)
4. Syclops - Mom, the Video Broke (Trik)
5. Various - Rong All Stars (Rong)
6. The Mole - One Foot on Each Side of the Ladder (Mutek)
7. Todd Terje - Glittertind (Full Pupp)
8. New Young Pony Club - Ice Cream (Trik)
9. Kenny Dope - Found Instrumentals vol II (Dope Wax)
10. SJNRL - 02 (SJNRL)

Grootse plaat

Op het moment meer dan verslaafd aan Jack Rose en zijn Raag Manifestos.

Mmmm...

Tip van Stevie: hier moeten die Mathew Jonson-fans zijn voor mooie muziek. Met uiteraard veel Mathew Jonson in the mix.

We're S.H.O.P.P.I.N.G. / We're Shopping

Graag had ik even uw immer beperkte aandacht gevestigd op volgende zwarte schijven:

Alden Tyrell - Disco Lunar Module Rmx (Clone 37)

God wat een schijf is dit zeg! Ik wik mijn woorden en zeg dat dit het beste is wat ie ooit heeft gedaan. Intergalactische Italo om U tegen te zeggen. Onwaarschijnlijk! Nu al een klassieker.

New Young Pony Club - Ice Cream (Tirk 004)

No New York krijgt een oppoetsbeurt. Peaches maar dan beter. Pop met een knipoog. En bovendien op 7-inch.

Marco Passarani - Criticize (Peacefrog 061)

Alexander O'Neals afgrijselijke garage-klassieker wordt zowaar nog een goede plaat na een 80ies-opknapbeurt. De eerste plaat van Passarani trouwens die me bevalt.

Syclops - Mom, The Video Broke (Tirk 005)

Wist u wel hoe geniaal Maurice Fulton was? Nee dus.

Mathew Jonson - Marionette (Wagon Repair 002)

Z'n beste tot nu toe. Those in the know weten wat dat wil zeggen. De 'Live Edit' is the one.

Smakelijk!

Findings on Planet UR Inner Sector

UR - The Final Frontier (UR-003)
Galaxy 2 Galaxy - Hi-Tech Jazz (UR-025)
Galaxy 2 Galaxy - Return of the Dragons (UR-025)
X-101 - Sonic Destroyer (UR-013.5)
Vintage Future - Antimatter Premium Unleaded (UR-047)
Drexciya - Bubble Metropolis (UR-026)
World 2 World – Amazon (UR-020)
UR - Hard Life (UR-044)
Drexciya - Wavejumper (UR-030)
Drexciya - Positron Island (UR-026)
Scan-7 - System Work (UR-027)
Red Planet - Particle Shower (RP-8)
The Aztec Mystic – Aztlan (UR-015)
World 2 World - Jupiter Jazz (UR-020)
Knights Of The Jaguar – Jaguar (UR-049)
UR - Electronic Warfare (UR-033)
By Night Ep - The Warning (UR-036)
Perception – Mirage (UR-045)
Remote - The Swarm (UR-048)
Los Hermanos – Quetzal (LH-2)
Los Hermanos - Birth of 3000 (LH-1)
UR – Transition (UR-3000)
UR – Inspiration (UR-3000)
Red Planet – Stardancer (RP-2)
UR - Soul Circuits (UR-042)
UR - First Galactic Baptist Church (UR-042)
UR – Codebreaker (UR-038)
Dark Energy - Midnight Sunshine (UR-029)
Dark Energy - Mau Mau (UR-029)
Suburban Knight - Infra Red Spectrum (UR-011)

Findings on Planet UR Sector 2

01. Los Hermanos - Tescat (LH-2)
02. Red Planet & Eddie Fowlkes - Sex in Zero Gravity (RP-3)
03. UR - The Seawolf (WPA-002)
04. The Aquanauts - Relentless (Xpect No mercy Mix) (UR-060)
05. Chamaleon - Thought 2 (UR-045)
06. Chamaleon - Unabomber (UR-045)
07. UR - Analog Assassin (UR-040RE)
08. By Night EP - Nightvision (UR-036)
09. UR - The Illuminator (UR-033)
10. Galaxy 2 Galaxy - Deep Space 9 (UR-025)
11. Acid Rain - Twista (The Dance) (UR-023)
12. The Vision - Can't Wait (UR-008)
13. M.I.A - Schoolcraft Bump (UR-018)
14. Red Planet - Pow Wow (Fancy dancer Mix) (RP-11)
15. Chaos - Wobbler (UR-043)
16. Red Planet - Firekeeper (RP-7)
17. Red Planet - Spontaneous Lifeform (RP-5)
18. Red Planet - Starchild (RP-6)
19. Scan-7 - Black Moon Rising (UR-027)
20. Drexciya - Aqua Worm Hole (UR-026)

Findings on Planet UR

Verbazend hoeveel oude vrienden je nog eens tegenkomt als je gaat rondneuzen in je Underground Resistance collectie. Hier een lijstje van de eerste bevindingen.

01. Red Planet - Lost Transmission from Earth (RP-1)
02. Sonic EP - Eye of the Storm (UR-002)
03. UR - Actuator (UR-058)
04. The Hostile - Silicon Saigon (UR-040)
05. Dark Paradise - Aurora (UR-031RE)
06. Dark Energy - Atomic Witchdokta (UR-029)
07. Fuel for the Fire EP - Mercury Berring (UR-012)
08. Fuel for the Fire EP - Warhead (UR-012)
09. S² - Slide (UR-057)
10. Return of the Dragons (Los Hermanos Mix) (UR-052)
11. Blake Baxter - When a Thought Becomes You (UR-006)
12. UR - Beauty of Decay (UR-002)
13. UR - Codebreaker 3 (UR-038)
14. City Of Fear - The Outback (UR-032)
15. The Aztec Mystic - The Aztec Mystic (UR-035)
16. UR - Spirit Caller (UR-042)
17. Red Planet - Cosmic Movement (RP-2)
18. Red Planet - Red Atmospheres (RP-4)
19. Red Planet & Model 500 - Search Your Feelings (RP-4)
20. Vintage Future - The Toxin (UR-027RE)