Bloggerfuckers

Gisteren was ik een tijdje gewoonweg verdwenen van het net. Bleek dat Blogger zomaar mijn template had gewist en opnieuw op, laten we zeggen, fabrieksinstellingen had gezet. Nu ben ik, na wat knip- en plakwerk dat het grootste deel heeft kunnen redden, nog altijd zonder de lemmata 'previous posts' en 'archives'. Enig idee hoe ik dat opnieuw kan toevoegen?

Right!

"Ici, les humains sont des extensions prothétiques de l'urbanisme. Chaque quartier, chaque rue possède son dress-code, qui est plutôt un life-code. Les marques des vêtements ne sont que des signes qui laissent lire l'urbanisation comme l'achèvement utopique-atopique des êtres humains qui y circulent. Ils sont signes. Ils sont urbanisme. Ils se confondent avec la structure, les formes, la topologie même de la cité." (uit: Cosmos Incorporated, Maurice Dantec)

Zo'n stukje wil je toch gewoon zelf geschreven hebben.

Hex

Prachtige plaat die indruk maakt zonder overweldigend te zijn. Earth in light-versie als het ware. Soms lijkt het wel gewoon ambient americana of donkere loungeblues En die hoes is zonder twijfel de coolste van 2005.

J-Nova

Overigens kan ik iedereen de uitstekende nieuwste remixverzameling van Jazzanova aanraden. Remixes 2002-2005 bevat weer niks dan zeer sterk werk. Toppers zijn de remixes voor Status IV, Marcos Valle en Calexico. De reguliere uitgave zal ook nog een remix voor Fat Freddy's Drop bevatten. Verschijnt eind november.

AC in AB

Animal Collective was geestesverruimend, natuurlijke LSD, een heidens feestje, Beach Boys meets Sigur Ros, The Incredible String Band op drugs die toen nog niet waren uitgevonden, het concert van het jaar.

Nostalgielijstje

1. Carlos Alomar - Insomniac
2. Carlos Peron - Breaking-in
3. Eurythmics - Monkey Monkey
4. Jean-Michel Jarre - Blah Blah Café
5. Klaus Schulze - Weird Caravan
6. Numan & Sharpe - Change Your Mind
7. Sapho - Carmel
8. Savage Progress - Heart Begin to Beat
9. Stanton Miranda - Wheels over Indian Trails
10. The Edge - One Foot in Heaven

De jeugd van tegenwoordig

[klaagzangmodus]

Niet de groep nee, wel de leeftijdscategorie. Blijkt uit een onderzoek op de VUB dat één op drie eerstejaarstudenten niet correct kan spellen. Ze moeten daar zelfs een nieuwe cursus 'Academisch Taalgebruik' inrichten.

Nu moet men dat aan mij dus niet vertellen. Want twee op drie KM-schrijvers kan dat evenmin. Zo kwam ik gisteren nog het fabelwoord 'geduidt' tegen. En eergisteren het neologisme 'kweeïgheid'. Schrijven willen ze allemaal maar correcte taal gebruiken komt blijkbaar tegenwoordig op de tweede plaats. Hetgeen kwalijk is want onzuivere taal leidt tot onzuivere gedachten. En het geeft bovendien een slechte indruk.

[/klaagzangmodus]

Sehr Kosmisch

Sowieso één van de meest creatieve mistspuiers van Duitsland, heet Jelinek met zijn nieuwste weer een nieuw hoofdstuk aan een ondertussen indrukwekkend oeuvre toegevoegd. Cluster, Tangerine Dream en Popol Vuh komen dit maal wel heel dicht in de buurt, hoewel Jans handtekening wel herkenbaar blijft. Na Gonzalez & Russom en Boards Of Canada weeral een plaat dit jaar die het juweel van de kosmos verkent. Mooi zo!

Scheurlijst 20051025

1. Dandy Jack & The Junction SM - Los Siete Castigos [Perlon]
2. DK7 - Where's the Fun (Jesper Dahlback Remix) [Output]
3. DJ Naughty - One Night in Berlin [Eskimo]
4. Tomas Andersson - Hip Date [BPitch Control]
5. Minilogue - Certain Things around You (Steve Barnes Remix) [Traum Schallplatten]
6. Slow Supreme - African Time [Jazid]
7. Gabriel Ananda - Ihre Persönliche Glücksmelodie [Karmarouge]
8. Lindstrøm - Violent Group [Outergaze]
9. VA - Kitsuné Maison [Kitsuné]
10. VA - Cosmic Dancer: Voyage Two [Disco Obscura]

HPL

Was ik er weer eens vroeg bij. Ik constateerde gisteren dat ik al sinds 2000 plaatjes van Hans-Peter Lindstrøm in huis heb. Ik kwam er namelijk per toeval achter dat hij ook de man is achter de schitterende platen van Slow Supreme, meestal uitgebracht op het, uiteraard, Zweedse Jazid. Hij maakte trouwens toen ook al van die discohouse.

Gisteren was ik overigens nog in de platenwinkel en ik heb er toch weer twee van onze man gekocht. Eén nieuwe Slow Supreme dus, een jazz-workout deze keer, en één op Outergaze, tijdloze disco zoals hij en Thomas dat kunnen. Ik zeg twee, want als de pecunia overvloediger was geweest had ik er gemakkelijk weer een stuk of vier kunnen kopen. Want die Eskimo 12" is toch wel smullen als je hem een paar keer hebt gehoord.

Ogenvuur

Wist niet wat me overkwam. Zowel Nixon van Oliver Stone als Blood Simple van de Coens voor een belachelijke prijs (denk: minder dan 6 euro) aangekocht in de spreekwoordelijke videotheek-op-de-hoek. Ben vooral naar Nixon heel benieuwd (na een lofzang van Omar ben ik altijd op zijn minst geprikkeld). Blood Simple kende ik natuurlijk al en is sowieso één van de coolste en grappigste films ooit. En aangezien de boog niet altijd gespannen kan staan, ga ik nu lui achteroverliggen voor het zonder twijfel vermakelijke Kiss the Girls. Niets menselijks lijkt me vreemd dezer dagen, ook al ben ik dan Schopenhauer aan het lezen - die ik overigens aan elkeen vurig kan aanraden, al was het alleen maar als troost.

Leesvuur

Na deze laatste weken weer eens een overdosis Philip K. Dick tot mij genomen te hebben (twee verhalenbundels achter de kiezen, het essentiële Valis - voor de tweede keer weeral - herlezen en het schitterende Dr. Futurity voor het eerst tot mij genomen) en eindelijk aan Ballards The Crystal World toegekomen te zijn, gaan we de herfst in met enkele uitdagingen.

Nuja, Schopenhauers Bespiegelingen over Levenswijsheid is niet echt moeilijke lectuur - zeker niet in vergelijking met het topzware De Wereld als Wil en Voorstelling. Bij een eerste lezing vielen me al wel zijn magnifieke schrijfkwaliteiten op. Belooft.

Heideggers Sein und Zeit is wel moeilijke lectuur maar ik ben altijd tot zijn filosofie aangetrokken geweest. Vooral zijn voordurende worsteling met de absolute grenzen van de taal vind ik erg fascinerend. En ondanks al die zijnden, waar anderen wellicht een punthoofd van krijgen vind ik hem erg lucide.

Verder moest ik Maurice Dantecs Cosmos Incorporated, een turf van bijna 600 pagina's met heel veel moeilijke woorden erin, gewoon hebben, alleen al omdat sommige Franse critici het boek voor onleesbaar hebben versleten. Onleesbaar? Dat zullen we nog wel eens zien. Trouwens, elk boek dat makkelijker is dan het waanzinnige Gravity's Rainbow blijft hoe dan ook leesbaar.

And the Burnt fries on, deel 2: Nine Horses

Ok, David Sylvian mag dan één van de grootsten zijn, hij slaagt er toch maar in om me weer eens te verbazen. Snow Borne Sorrow kan makkelijk met meesterwerken als Gone to Earth, Dead Bees on a Cake en Secrets of the Beehive wedijveren. Ondanks de zonder twijfel grote muzikale inbreng van Stina, Friedman, Sakamoto, Arve Henriksen van Supersilent et les autres is dit voor mij een echte Sylvian-plaat. De jazzy melancholie, de rurale soul, de breekbare maar tastbare magie en ga zo nog maar een tijdje door met de superlatieven. Eén van de platen van het jaar.

And the Burnt fries on

Ik blijf het schrijven maar Burnt Friedman is onderhand mijn favoriete producer aan het worden. Ik heb hier al uitgebreid over de mirakels van Secret Rhythms en Out in the Sticks, zijn platen met Jaki Liebezeit, bericht. Maar Con Ritmo, zijn eerste langspeler, is zeker even goed, met het verschil dat hij hier in plaats van voor dub eerder voor jazz kiest.

Wie deze plaat wel lust kan meteen ook naar Triosk doorschakelen. Zowel 1+1=3, hun plaat met Jan Jelinek, als hun solo-debuut Moment Returns zijn absolute aanraders in dezelfde stijl.

Hu-rah!

Joris is terug. En wel hier. Mooi zo!

Stop de persen!

En spoed u allen als een pijl uit een boog naar de tweede cd van Dominik Eulbergs Kreucht und Fleucht. Minimal, techno en trance gemixt zoals het moet. Olé!

Luistervuur

1. alles wat traag, disco en percussie is
2. foute synths (zie Vangelis)
   
3. de nieuwe Orb op Kompakt
4. Valeen Hope van Loden
5. het gewoonweg sublieme 'Come into My Life' van The Supremes
6. The Emperor Machine en Cosmic Dancer, heter dan heet
   
7. Bell Orchestre
8. het uiterst vermakelijke 'Ladybug' van Bumblebee Unlimited - terug te vinden op Annie's DJ-kicks
9. de nieuwe Franz
10. Tracy & The Plastics
11. alle versies van 'Darkness' van Carl Craig
12. de flow van Neu!, Harmonia en La Düsseldorf
13. 'Numb' en 'Washing Up' (waarbij die laatste de eerste echt geniale Tiga-remix is) van de door mij enkele minuten geleden ontdekte Tomas Andersson - nummers die je al 100 keer tijdens het uitgaan hoort maar nu pas een naam krijgen - vetter dan vet
    
14. 'Dervish D.' van Vangelis (zie foute synths)
    
15. nog net ontdekt voordat het jaar om is - dat de laatste Roots Manuva eigenlijk één van de platen van het jaar is
16. Animal Collective
17. De Jeugd Van Tegenwoordig
18. geniaal kwartet van Scott Walker - 'The Shut Out', 'Fat Mama Kick', 'Nite Flites' en 'The Electrician'
19. James Holden
20. 'I Am Damo Suzuki' van The Fall
21. het komende album van Lindstrøm And Prins Thomas op Eskimo - waarmee ik ook meteen alles wat ik hieronder over de heren gezegd heb onverwijld terugneem

Punk will never die

Hier kan u luisteren naar een mixje van Adult. opgenomen voor BBC Radio. Tracklisting ziet er in elk geval redelijk smullen uit.

Scheurlijst 20051019

1. The Supremes - Come into My Life [BBE]
2. The Orb - Okie Dokie It's The Orb on Kompakt [Kompakt]
3. Laurent Garnier - Barbiturik Blues (C2 Rework) [F Comm]
4. Lindstrøm & Prins Thomas - Lindstrøm & Prins Thomas [Eskimo]
5. Vangelis - Dervish D. [RCA]
6. Nubian Mindz - Red Sky [Delsin]
7. Master C&J - Face It [State Street]
8. Omar-S - Day [FHXE]
9. Âme - Rej EP [Sonar Kollektiv]
10. Va - Cosmic Dancer: Voyage Two [Disco Obscura]

Lindstrøm en andere Thomassen

Jawel, de eerste langspeler van Lindstrøm en Prins Thomas is een zeer lekkere psychedelische discoplaat. Komt trouwens uit op Eskimo. Wordt ongetwijfeld nog net één van de hypes van het jaar.

De Mandy remix van Lindstrøms 'I Feel Space' is dan weer een maat voor niks gebleken. Dat nummer was al perfect dus blijf daar met je fikken af in het vervolg, dank u. Het veelgeloofde Mandy blijft voorlopig nog steeds ruim overschat.

Lindstrøm en Prins Thomas hebben trouwens ook Annie's nieuwe single, 'The Wedding' (te vinden op haar DJ-kicks), geremixt. Het is een leuke meisjesachtige acidstamper-met-discosynths geworden, helemaal in de stijl van het duo. Niet echt hun beste werk maar wij klagen niet.

Orb on!

Okie dokie indeed! En dan nog eerder Kompakt dan The Orb, feitelijk. Danshitjes 'Captain Korma' en 'Cool Harbour' staan erop, maar voor de rest - en dan vooral bij de dubtechno van 'Can Can' - is het zalig wegdrijven in eigen dromen. 100% relaxte plaat voor al uw mistige en ondoorgrondelijke zondagen.

Jacksonstörung

Gisteren in Petrol naar Jackson & His Computer Band, een man met een laptop die weinig indruk maakte en zijn geluiden maar niet tot een éénheid kon brengen. Bovendien, oh heiligschennis, liet zijn laptop het te vaak afweten. De plaat is voorlopig beter. Wel weer goed op dreef waren Funkstörung die diep in de acid-archieven doken en for a hell of a lysergic party zorgden. Ook de knarsende technoset van Cristian Vogel was ondanks de metalige sound zeer in orde.

Chelonis

Om de zoveel tijd is hij er weer: de opvolger in een reeks housezangers die ooit begon met illustere namen als Hercules en Blake Baxter. Daarna kwamen Romanthony en Green Velvet. Nu nomineert zich de genaamde Chelonis R. Jones voor de regelmatig terugkerende award voor 'most sexy male voice on underground dance record'. Op Get Physical bovendien, graal van goede smaak, en op het vlak van de productie door onder andere Mandy en Booka Shade in goede banen geleid. Ik vind het het meeste op Dislocated Genius wel lekker klinken, maar het doet me nog niet echt iets. Daarvoor solliciteert hij naar mijn smaak iets te hard naar een featuring op de volgende Slam. En, een fenomeen dat blijkbaar nog lang is niet uitgewerkt, iedereen probeert toch altijd weer als Prince Roger Nelson anno Dirty Mind te klinken. Misschien een groeiplaat maar een initiële impact, een goede eerste indruk, heb ik toch een beetje gemist.

Scheurlijst 20051010

1. Baxendale - I Built This City [Kompakt Pop]
2. De Jeugd van Tegenwoordig - Parels voor de Zwijnen
3. Dandy Jack And The Junction SM - Los Siete Castigos [Perlon]
4. Carl Craig - Darkness (Radio Slave Edit) [not on label]
5. Âme - Rej EP [Sonar Kollektiv]
6. VA - Planet Delsin [Delsin]
7. Gabriel Ananda - Ihre persönliche Glücksmelodie [Karmarouge]
8. Trentemøller - Sunstroke [Poker Flat]
9. Logic System - Automatic Collect Automatic Correct [Disco Obscura]
10. Carl Craig - The Album Formerly Known As... [Planet E]

Project Mayhem

Was de enige Fincher die ik nog niet had gezien (ok, Panic Room heb ik ook nog niet gescoord, maar weet niet of dat wel de moeite is). Was toch stevig onder de indruk moet ik zeggen. Soms zou je vergeten wat voor een goed acteur die Brad Pitt toch wel is als hij de vrije hand wordt gelaten. En Helena Bonham-Carter is olympisch mooi in haar al haar trashiness. Goeie film, al weet ik niet wat ik me er binnen enkele weken nog van ga herinneren. Heb je altijd met van die films die louter uit one-liners zijn opgebouwd.

Muzikale Diarree

Ik was gisteren en vandaag in de platenwinkels en als ik nu zeg dat er wel 20 remixes en producties van Lindstrøm en Prins Thomas te koop lagen, dan denk ik dat ik niet overdrijf. Wat is dat toch zeg? Ik snap wel dat er nu éénmaal brood op de plank moet komen maar dit gaat echt te ver. Vooral omdat ze toch maar één à twee trucjes hebben en al die remixes en platen net hetzelfde klinken (vooral die baslijnen zijn echt al-le-maal krèk hetzelfde).

Voordien heeft hetzelfde fenomeen ook al Tiefschwarz, Black Strobe en Alter Ego in zijn macht gekregen. En Ewan Pearson is ook heel dicht de overkill aan het naderen. Ik begrijp dat niet. Op die manier vergooi en verdun je toch gewoon je talent. Het is onvermijdelijk dat je dan steeds dezelfde drumpatronen en knoppensettings gaat gebruiken. Die verleiding is groot want "kassa! kassa!" leidt nu eenmaal tot intellectuele luiheid.

Hetzelfde fenomeen, maar dan op een andere manier, heeft op het moment ook de verzamelde dj-gilde in zijn greep. Echt ie-de-réén draait electro-house/vet geluid. Het is gewoon om gek van te worden. Zeg van Dimitri, Derrick May, Mark Broom en Jeff Mills wat je wil maar ze hadden tenminste een stijl, net zoals DJ Hell die nu nog heeft. Herpak u allen in godsnaam of het einde van de platenruiterij is in zicht. Ik zou bijna mijn sinds kort opgeborgen plannen om dj te worden terug uit de kast gaan halen, zo huilen met de pet op is het tegenwoordig.

Graag ook even uw onverdeelde aandacht voor

Machtig geflipte plaat is dit van een aankomende minimale ster. Waarom zeg ik dit? Omdat ik gisteren met spijt in het hart drie platen van hem heb moeten laten liggen. Geld is nu eenmaal eindig. Enfin, voor mij toch. Anders Trentemøller: onthou die naam!

Darkness

Teken aan de wand. De Radio Slave Edit van Darkness (hierboven dus) is beter dan deze. Radioslave doet iets geil met het nummer, terwijl Carl zelf in een template vervalt. Was ook al merkbaar bij zijn Garnier remix. Begrijp ons niet verkeerd: de Carl remix is zeer goed, maar de Radio Slave Edit is gewoon beter. Einde van een tijdperk? Of ben ik nu gewoon aan het provoceren?

Madge

Schaamt Madonna zich niet? Abba samplen over een Moroder-beat. In godsnaam! De Felix Da Housecat remix ligt al klaar waarschijnlijk. Madonna is zo-o-o-o-o-o uit! Tijd voor pensioen op je Engelse kasteel, Louise.

DVJT

Aangezien ik muzikaal meestal diep in de ondergrond zit ingegraven heb ik De Jeugd Van Tegenwoordig pas gisteren ontdekt. Ik had namelijk de instrumentals van 'Watskeburt' op Clone gekocht. En dan wil je dus meer: "komen die vocalen nog", immers? En dan zeg ik: Kanye, Common, Sa-Ra dit jaar de beste hiphop gemaakt? Vergeet het! Ga nu ff snel als het weerlicht Parels voor de Zwijnen downloaden. Van de eerste klasse!

En kende u deze al?

Ananda is tot een topper aan het uitgroeien. Ook op deze 12-inch zijn beide kanten uitstekend. Alleen is kant a nog iets meer extatisch. Ach, komt ervan als je langer dan twee maanden geen platenwinkel gezien hebt. Dan komen alle goeie schijven in één keer je richting uit.

En nog meer manna

Bij Sonar Kollektiv beginnen ze ook langzaam te beseffen dat ze met Âme puur goud in handen hebben. Als enige mag het duo op het anders nogal house en nujazz gerichte label de ene technobom na de andere laten ontploffen. 'Rej' zelf steekt Carl Craig naar de troon en 'Basic Track' doet hetzelfde met het legendarische 'Phylyps Trak II'. Ok, het is ietsje minder goed maar niet veel. Schitterende 12-inch!

Planet Delsin

Gaat allen! En ontvang dit manna! Techno zoals het ooit bedoeld was.

Woohoo!

Die gaat dus sneller besteld zijn dan een crackverslaafde "ja" kan zeggen. Mijn absoluut meest favoriete film aller tijden. "Je peux perdre mais je gagne toujours?" Alleen al voor die zin. Bevat ook de meest irreële openingsscène die ik ooit gezien heb. God, ik kan amper wachten.

C² Update

Ben benieuwd. Straks effe shoppen dus misschien kom ik hem wel tegen.

Horselover Fat

Ben toch wel heel benieuwd moet ik zeggen. Vooral of ze Dicks meest paranoïde roman adequaat naar het witte doek gaan kunnen overbrengen. Naar ik vernomen heb gaan ze deels animatie gebruiken, ik veronderstel vooral om dat waanzinnige pak - dat ik me overigens nooit helemaal heb kunnen voorstellen - waarin Arctor zijn debriefings moet doen te benaderen. Nuja, de cast ziet er in elk geval ongelooflijk uit. Hoewel ik altijd mijn bedenkingen heb bij Keanu Reeves, die, hopelijk, wanneer deze film ingeblikt zal zijn, toch al drie verschillende gelaatsuitdrukkingen meester zal geworden zijn. Maar kom, Winona doet mee. Is al iets, niet?

Hugo Clueless

"Hugo Claus heeft intussen een literair oeuvre bijeengeschreven om u tegen te zeggen. Zowat de enige prijs die nog op zijn palmares ontbreekt, is de Nobelprijs voor Literatuur", zegt de VRT Nieuws-site.

Zijn ze daar zot geworden? Zo hard scheen de zon nu toch ook weer niet vandaag. Als Claus morgen de Nobelprijs krijgt dan mogen ze hem van mij gerust ook aan dwaze Harry 'God' Mullisch geven. In godsnaam! Zijn ze in Vlaanderen wat betreft zelfkritiek volledig het noorden kwijt? Het zou zo schijnen. Is er trouwens, buiten Reve - en die is binnenkort dood en hield bovendien bij leven en welzijn van knapen en andere frissche jongelui, hetgeen die Zweedse grijsaards ook wel twee keer zal doen nadenken - ook maar één Nederlandstalige schrijver de Nobelprijs waard?

Langs de andere kant: Welke Nobelprijswinnaar hebt u laatst nog gelezen?

Sunburned Hand Of The Man

God, wat een intrigerende en tegelijk opwindende plaat is dit, zeg! Lijkt wel een wazige, gefilterde versie van het vreemdste van Tago Mago. En ja, dat is dus een compliment. Muziek voor al uw heidense feestjes. Met van die nummers die lekker ouderwets twintig minuten aan één stuk doordrammen. Progrock will never die! dan maar?

Post

"De postbeambte en zijn familieleden verkeren in shock. Ze werden opgevangen door de dienst Slachtofferhulp van De Post", lees ik op de VRT Nieuws-site, naar aanleiding van een Post-gezin dat gegijzeld werd om de kluis van het postkantoor te openen.

"Kan ik inkomen dat ze bij De Post een dienst slachtofferhulp hebben", is dan het eerste dat mij te binnen schiet. Waarschijnlijk is die ooit opgericht toen de klachtendienst de klachten van de moegetergde 'klant' - een mensensoort die ze pas de laatste twee jaar bij de Belgsiche post ontdekt hebben - niet meer aankon.

It's the Dandy

Latin minimal funk with a twist. Perlon nummer 50 is er en hij is redelijk fantastisch. Tien keer beter dan de laatste Villalobos op Perlon in elk geval en misschien nog iets beter dan die al zeer overdonderende Ark. U kent Dandy Jack misschien al van Sieg Über Die Sonne en Ric Y Martin. Hij is trouwens net als Luciano een Chileen-in-Zwitserland. Heeft al samengewerkt met Villalobos, Atom Heart, Luciano en Pete Namlook. Enfin, als deze plaat uitkomt, zal u hem zeker kennen. Na een droge zomer komt er dit jaar blijkbaar nog een vruchtbare muziekherfst.

Kies uw positie

500+

Ik had er eventjes niet op gelet, maar blijkbaar heb ik de 500 stukken op KindaMuzik alweer een tijdje geleden overschreden. Met daaraan gekoppeld het besef dat er dringend wat minder gerecenseerd moet worden. Je wordt dat hoe dan ook toch een beetje moe. Inspiratie taant want er zijn maar zoveel manieren om een recensie te schrijven. Ik had het al een beetje opgelost door wat minder cd's aan te nemen, en dus het aantal matige tot ronduit slechte (zei er iemand niet ooit: "du moyen au pire il n'y a pas de mesure"?) cd's wat te beperken, maar zelfs als je maar een stuk of vijf cd's per maand bespreekt blijkt het aantal kut-met-bo-o-o-oring-peren platen toch nog lichtjes de overhand te halen.

Eindelijk!

Vandaag in de bus en ik kan u geruststellen: even goed als ze eruit ziet. 't Is te zeggen: qua keuze van de nummers, want de mixing is maar zo-zo, maar dat - zij die het kunnen weten zeggen dat toch - maakt dezer dagen natuurlijk niks meer uit. Was me trouwens nog nooit opgevallen dat Alan Vega het in zijn 'Jukebox Baby' over een "Little Annie" heeft. Nu nog even wachten op de Lindstrøm mix van 'Wedding'.

Helaas

Het ziet er naar uit dat Bowie's pact met good ol' Satan is afgelopen. Hij is zijn eeuwige jeugd kwijt. Het ging tijd worden. Dit is overigens een foto van een encore die hij deed met The Arcade Fire in New York. Smaak heeft ie dus nog steeds.

(via)

N° 1

Ging even opzoeken welk album er op nummer 1 stond in de UK Charts in de week van mijn verjaardag (ik zou wel gek zijn om in de Belgische hitparade te gaan zoeken, nietwaar). Bleek dat toch wel Bowie's Diamond Dogs te zijn. Toeval bestaat niet.

Misc.

Zoals mijn collega Escobas op KindaMuzik al meldde is dit de perfecte 21ste-eeuwse technoplaat. Alles wat post-2000 techno zo aantrekkelijk maakt is erop samengeklutst. Van naar electro en acid geurende stampers via ouderwetse techno tot zwevende technotrance die James Holden en Michael Mayer doet likkebaarden. Een plaat die klinkt als zijn cover. Horen is geloven inderdaad. Topper!!!

The Librarian

Een mirakel gewoon die b-kant, 'The Librarian', met David 'Scott Walker II' Sylvian op vocalen. Altijd een droom natuurlijk als helden de handen in elkaar slaan (Friedman, Liebezeit én Sylvian). Maar ik vind vooral ook het kaftje heel mooi. Alsof het hier een poster betreft voor één of ander optreden in een stoffig parochiezaaltje of jeugdhuis.

Waarom Scott Walker II? Ik had op mijn mp3-speler 'The Electrician' van Scott Walker gezet. Maar nu ken ik dat nummer nu ook weer niet zo goed en toen hij, Scott Walker dus, de eerste zangnoten aanhief, dacht ik voor één keer echt met een nummer van David Sylvian te doen te hebben. Voor één keer, want hoewel Sylvian duidelijk door Walker is beïnvloed, zijn ze normaal gezien toch wel duidelijk van elkaar te onderscheiden. Wel fenomenaal is het feit dat 'The Electrician' al van 1978 dateert, terwijl vooral het latere werk van Sylvian vaak net hetzelfde klinkt. Anekdote in verband met dit nummer: 'Vienna' van Ultravox zou er door geïnspireerd zijn, net als Lodger en Scary Monsters van Bowie En zo is je persoonlijke muziekgeschiedenis vaak een aaneenschakeling van wat je helden van elkaar opgepikt hebben. Mooi toch?

Manchurian Candidate

Het origineel had ik nog nooit gezien maar deze versie is toch ook wel heel goed. Denzel en Streep acteren echt de sterren van de hemel, vooral Streep dan, ondanks het feit dat ze als machiavellistische feeks natuurlijk een heel dankbare rol heeft. En de film baadt ondanks het bijna altijd overvloedige licht in een zeer paranoïde sfeer, genre The Parallax View. Soms kan Hollywood je nog wel eens verbazen, jawel.

Yes!!!

Mirakels gebeuren elke dag, of zoiets. Ondergetekende is er na dertig jaar in geslaagd om van de ronduit vieze gewoonte af te raken om op zijn nagels te bijten. Ik denk dat ik me zelfs één dezer zo'n lakje ga aanschaffen dat mijn nieuw verworven hoorntjes verstevigt. Schreef hij blinkend van trots. Terwijl hij voor de zoveelste keer deze week dromerig naar zijn vingers zat te staren.

Nu nog kappen met de zo mogelijk nog iets viezere en bovendien veel ongezondere kankerstokjes en we zijn er.

Tribulations

Van sommige nummers moet je gewoon afblijven. Noch Tiga noch Lindstrøm slagen erin om ook maar iets radicaals toe te voegen aan 'Tribulations' van LCD Soundsystem. Bovendien was het één van de betere nummers op hun debuut én al helemaal klaar voor de dansvloer. Vraag me trouwens af waar die enorme reputatie van Tiga op het gebied van remixen vandaan komt. Buiten de titels die hij aan zijn remixen geeft is er doorgaans maar weinig opzienbarends te beleven. Geef me dan toch maar Tiefschwarz, klinkt altijd hetzelfde maar er is tenminste een signatuur.

Davy

Nog een machtige plaat vol blues, folk en alles wat eraan vasthangt. Uit 1964 weeral en sinds kort op cd. Versies van blues- en folkstandards, een ragga en zelfs een Mingus- en Dylan-cover. En toch blijft alles lekker luchtig, bijna poppy zelfs. Binnenkort ga ik nog voor Twang! schrijven.