Holy Holy Holy

Ongelooflijk is zowat het enige woord dat me te binnen schiet als ik naar Karl-Heinz Stockhausens Hymnen luister. Godverdomme wat een geniale en vooruitstrevende muziek is dit zeg! Echt zo'n plaat die je minstens een keer in je leven moet gehoord hebben. En dan te bedenken dat dit mindblowing piece op Deutsche Grammophon is uitgebracht.

Eindelijk!

Dankzij één of andere toegewijde gek kan ik nu in pdf Julian Cope's Krautrocksampler lezen. Handig als je even geen geld hebt om boeken te kopen. Dus ik gezellig achter de compu gekropen, kopje koffie, UFO van Guru Guru opgezet en lekker lezen over het Duitse Genie. Zalig!

Humor

Hilarisch!

En...

...dat werkt dan natuurlijk weer aanstekelijk. Snel even de eerste elpee van X-Mal Deutschland uit de kast gehaald. En dan weer moeten vaststellen dat 4AD voor altijd één van de beste labels aller tijden zal zijn. Typisch mij ook weer: de zonnestralen geven het even op en ik duik weer de duisternis in. Al is het deze keer dan eerder uit nostalgie dan dat ik er nog daadwerkelijke kwaliteit van verwacht. Want, let's face it, die hele galmende gothic meuk klinkt soms toch wel heel gedateerd, zelfs ondanks het feit dat iedereen hem nu probeert na te apen.

De nieuwe Adult

De meeste recensenten vinden het blijkbaar maar een vreemd, sommigen zelfs een ronduit slecht plaatje. Maar ik vind D.U.M.E. echt ontzettend leuk. Vooral de manier waarop Nicola klinkt als een perfecte Siouxsie/Hagen-cloon is om het te besterven van de ironie. Hoewel, na enige beluisteringen gaat het er bijna op lijken alsof ze het echt menen. En dat is natuurlijk nog leuker. Kortom: In een tijd dat iedereen naar de jaren '80 ruikt trekt Adult de lijn volledig door en ze klinken dan ook alsof ze rechtstreeks uit 1979 naar je huiskamer zijn getransporteerd. Aanrader!

Spookmuziek

Vroeger had ik het vaker voor maar zonet overkwam het me per uitzondering nog eens. Mijn mengpaneel doet namelijk soms ook ongewild dienst als ontvanger van random geluiden uit de ether. Dus ik had daarstraks geen enkel apparaat opstaan en toch weerklonk er door mijn hoofdtelefoon een donker ambientlandschap waarvan ik toch wel zeker wist dat ik het zelf niet in huis had. Vroeger was het nog stukken erger. Dan hoorde ik regelmatig Conet Project-achtige Oost-Europese stemmen door mijn luidsprekers. Creepy!

Occam has spoken

Occam verzamelt goeie nummertjes in de nieuwe reeks, Occam's Lost Notebooks.

Dacht ik ook ja!

Voor één keer ben ik het echt compleet eens met een test. Kom daar nog eens achter!

You scored as Justice (Fairness). Your life is guided by the concept of Fair Justice: Everyone, yourself included, should be rewarded and punished according to the help or harm they cause.

Justice (Fairness): 100%
Existentialism: 70%
Hedonism: 65%
Utilitarianism: 30%
Nihilism: 25%
Strong Egoism: 20%
Divine Command: 20%
Apathy: 0%
Kantianism: 0%

Voor zij die hem ook eens willen doen: What philosophy do you follow? (v1.03)

Tijd

Wanneer ik nu naar Our Bed Is Green van Charalambides (alarm! machtige plaat!) zit te luisteren, heb ik er toch vaak moeite mee dat ik zo weinig tijd heb om naar muziek te luisteren. Ik consumeer wel veel muziek maar er echt voor gaan zitten of liggen doe ik feitelijk veel te weinig. Vooral bij die New Weird America en de nieuwe lichting freefolkplaten uit Finland moet je de muziek echt in de lichaam laten binnendringen om de essentie ervan te laten doordringen. Maar ja, heb ik voortdurend de tijd om van die ellenlange dubbelcd's of van die nummers die een vol half uur in beslag nemen volledig tot mij te nemen? Nee dus. Want ofwel zit je te schrijven of te redigeren en anders ben je vaak niet in de exact juiste stemming om je vrijwillig in de sfeer die rond zulke platen hangt te begeven. Het betreft hier immers geen makkelijke deuntjes die je zomaar even als een hamburger naar binnen steekt maar vaak imposante veelvormige symfonieën die je moet verkennen en nooit van de eerste keer volledig kunt doorgronden.

Daarom: Lord, give us time!

Konono N°1

Wie Congotronics maar niks vindt kent er niks van. Carl Craig maar dan live, het kan! Nu al een van de platen van het jaar.

Finland Rules!

Unfolding Emptiness van Keijo daarentegen is een lekker broeierig plaatje. Binnenkort trouwens op KM een artikel over Lal Lal Lal, de Heilige Graal van de Finse ondergrond. Heb mijn eerste e-mail interview met de labelbaas gedaan en Godzijdank waren zijn antwoorden heel wat langer dan mijn vragen.

Skygreen Leopards

Buiten de zeer gezochte naam van de groep ben ik niet bepaald onder de indruk van One Thousand Bird Symphony van Skygreen Leopards. Iets doet me vermoeden dat ik Animal Collective dan ook maar niks ga vinden.

Extra Ecclesiam Nulla Salus

Na de nonsensprofaniteiten van de vorige post, terug naar meer sacrale zaken. Joseph Ratzinger is tot paus verkozen. Goede zaak vind ik dat. Wat verwacht men dan ook? Dat ze een nieuwe leukerd gingen verkiezen? Dacht van niet. Niet dat ik mij van enige kerk iets aantrek, maar ik vind het gewoon leuk dat er nog eens een paus verkozen wordt die in het Concilie van Nicea (325 na Christus, alsjeblieft!) gelooft. Bovendien hebben kenners van Augustinus bij mij altijd een streepje voor. Ach, een kerk kan toch geen potsenmaker meer gaan verkiezen in deze zware tijden. Wie roept dat de kerk opnieuw progressiever moet gaan worden, behoort waarschijnlijk niet tot die kerk. De kerk is zo'n typisch voorbeeld waar vooral mensen iets over te zeggen hebben die er helemaal niks mee te maken hebben. Eeuwenoude instituten als de RK moeten geleid worden door een aartsconservatief. Zekerheden hebben we verdomme nodig. Ik verwacht alvast een nieuwe veroordeling van Galilei.

De Sporen bijster

1.

Man lult uit nek te S.

[en dan bedoel ik dus dat tenenkrullende stukje over de onvermoede kwaliteiten van Terminator 3, zowat de slechtste film van de laatste tien jaar, ook al is de concurrentie op dat vlak immer gespierd]

2.

Utopie, theorie, epiphanie. What's next? Utopo-phanische epi-theorie? Epi-utopische theo-phanie? U-phanische epi-theore-topie? Theoretische Epi-phan-utopie? Deleuze! Derrida! Kom terug! Alles is vergeven.

3.

Dérèglement de tous les sens? Ok, maar poëzie en wetenschap met elkaar verwarren is de grootste doodzonde die er bestaat. De wetenschapper ont-hult de realiteit, terwijl de dichter de waarheid ont-hult en ver-hult naar keuze (als er op het vlak van de waarheid al zoiets als keuze, in de zin van een alternatief, zou bestaan). Filosofie is wetenschap ergo filosofie is nooit waarheid maar hoogstens denken over de realiteit. Dus laat kunst aub het Denken over de Waarheid blijven. [vreemd dat de fransen dit nooit hebben begrepen] Wetenschap verwerkt in Kunst (en vice versa) is bestudeerde Waarheid en dus nooit relevant. En alleen de realiteit kan relevant zijn. Laat de Waarheid maar Waarheid zijn, eeuwig ontrouwe minnares.

[waarheid, in het grieks alètheia, i.e.: dat wat niet verborgen is ; soms is de waarheid gewoon wat men uiteindelijk moet besluiten, dan alleen is de waarheid ook de realiteit ; maar heeft men dan wel lang genoeg gezocht ; de waarheid kan nooit gevonden worden door wie haar zoekt i.e. door wie haar als re-aliteit - ding-heid - opvat ; de wereld is immers slechts een stand van zaken]

4.

En dan te bedenken dat onder betreffend stuk een uitstekende analyse van de Sade staat te lezen.

5.

Kommt bald wieder Jungen!

6.

Terminator 3 is een hopeloze kutfilm! Maar dat geheel ter zijde.

7.

Man lult uit nek te F.

Wij luisteren

...naar Gang Of Four (ja hen!), M.I.A. (nog steeds ja!), Avarus (wie anders?), veel reggae en dub (wat anders?), Underground Resistance (wanneer niet?), Charambalides en hun Our Bed Is Green, de nieuwe Optimo mix op Eskimo en de nieuwe van Joe Bataan op Vampisoul. Het leven blijft mooi maar het weer kon beter, dat vat het zowel een beetje samen.

Misschien toch

Ik wou eerst The Wire deze maand in de rekken laten liggen omdat Simple Simon er weer eens iets in kwijt had gekregen. Maar nu ook M.I.A. erin staat ga ik hem toch maar kopen denk ik. Ze zit daar zo mooi op haar tak in de jungle.

Oh Joanna

Wonderbaarlijk, lieflijk, schattig, schitterend, prachtig, hemels, onovertroffen, engelachtig: dat allemaal en nog veel meer is Joanna Newsom.

Jah Love in Brussel

Eerst een relaxed gesprek met de heren von Oswald, Ernestus en Tiki, daarna toevallig een schitterend optreden van Jamie Liddell (ondanks dat hij zijn stem kwijt was) en dan een absoluut prachtige reggae en dubset van Rhythm & Sound featuring Tikiman. En de dag daarop ook nog eens genoten van de folkjes van Alasdair Roberts, Ben Chasny en Joanna Newsom. Wat een weekend zeg!

6 maanden en meer

Ook ik ben nu al ondertussen meer dan zes maanden uit mijn edele nek aan het lullen op mijn blog. En afgezien van af en toe een kleine inzinking wegens te veel werk op andere fronten, blijf ik hem (of is het een haar, zou ik mooi vinden, zo van: dear blog) toch goed onderhouden. Het verbaast me ook hoe breed het ding ook is geworden. Was ik in het begin vooral met muziek en literatuur bezig, dan kan nu feitelijk zowat alles, zelfs een persoonlijk dagboek behoort (met mate, ik ben niet altijd even bekentenisgericht) tot de geplogenheden.

Ik moet Omar trouwens gelijk geven. Net omdat er op een blog zoveel kan is de blogosfeer vaak veel interessanter en pikt hij sneller de dingen die er toe doen op dan de gewone dagdagelijkse journalistiek. Die beweegt zich immers teveel op reeds gebaande - en vaak ook platgetreden - paden. Voor een blogger is een kleine inspiratie al genoeg voor een post. Uitwerken, verdiepen en zelfs terugnemen kan daarna nog. Terwijl in journalistiek hetgeen er staat, vaak ook blijft staan, het is niet meer voor reflectie (in de zin van: verder gaan) vatbaar.

Ook hier alleen maar voordelen.

Te veel? Kom nou!

Het valt me op dat mensen over een teveel aan muziek mopperen - sommigen schijnen er zelfs helemaal wanhopig van te worden - sinds er p2p is. Daarvoor had je dat probleem natuurlijk helemaal niet. Toen was er de muziek waar je geld voor had, hoogstens had je toen nog enkele platen extra die je absoluut wou hebben, omdat je ze in een discotheek of bij een vriend thuis had gehoord. Nu is alles ter beschikking in een oogwenk en guess what: ze worden er een beetje depri van. Ook ik heb er wel eens over geklaagd. Maar feitelijk is dat toch puur gelul? Het leven is nu eenmaal maar zo lang als het is en als ik er niet in slaag om alles te beluisteren wat ik eventueel goed zou vinden, laat het dan zo zijn. Zij die het weten kennen het ontzaglijke aantal mp3's op mijn pc. Maar ja, dat allemaal beluisteren, daar heb ik gewoon geen tijd voor. Maar ik denk dat zulks het punt ook niet echt is. Het feit dat het ter beschikking is, als een soort slapende radio, die je kan opzetten wanneer je wil, is voor mij persoonlijk veel belangrijker.

Een direct gevolg is ook dat ik veel minder naar anderen luister als het gaat om de kwaliteit van een nieuwe band of hype te beoordelen. Ik download het gewoon en als het goed genoeg - of beter - bevonden is begeef ik me op weg naar de winkel en ga het kopen. Zo niet, dan verdwijnt het gewoon naar de vuilnisbak. Ik moet er op zijn minst al geen k7s meer aan verspillen, zoals vroeger.

Het is ook gewoon handig als je af en toe diepgravende historische/chronologische overzichten over bepaalde artiesten schrijft. Je kan er je maar mee gaan bezighouden om al die dingen te gaan kopen, zeg! Dat is veel te duur immers en ook veel te tijdrovend. Platen waar ik vroeger jaren moest achter zoeken en vervolgens, als ik ze dan toch vond, veel te hoge prijzen voor moest betalen, zijn nu vaak na een paar weken gericht zoeken te beluisteren. Het bespaart mij, als verzamelaar van zeldzame platen, ook de teleurstelling die ik vroeger vaak ervoer wanneer ik veel geld voor een plaat neertelde en daarna moest constateren dat ik er toch meer van had verwacht. En ze dan tegen jezelf in wel moest goedvinden. Je had er immers veel geld voor betaald. Ik kan trouwens ook niet echt zeggen dat ik sinds het ontstaan van downloadnetwerken minder geld uitgeef aan muziek. Wel geef ik nu mijn geld verstandiger uit, omdat ik door een aantal voorbeluisteringen beter het onderscheid kan maken tussen een plaat die ik na drie weken nooit meer ga opzetten en een plaat die nog wel een aantal jaren plezier en genot gaat opleveren.

Alleen maar voordelen toch?

Dageraad der Idolen

Vandaag bevestiging gekregen: het Rhythm & Sound interview gaat door. Ik doe het nu al in mijn broek. Jaren van op afstand bewonderd (ik weet zelfs niet hoe ze eruit zien) en straks met Von Oswald en Ernestus in één kamer. Alsof ik een praatje zou gaan slagen met Craig of Mills. Ach! Het zijn ook maar mensen zeker? Komt wel goed! (zei hij terwijl de zenuwen al drie dagen op voorhand door zijn keel gierden)

Dreams never end

De laatste tijd worden mijn dromen alsmaar exacter en filmischer. Het zijn haast scenario's, literaire half-fabrikaten bijna, die louter nog opgeschreven moeten worden. Vannacht kwamen realiteit en fictie op zo'n abnormaal mooie manier samen dat ik de droom bijna helemaal heb uitgeschreven, in de hoop hem ooit nog eens tot een verhaal te verwerken. De afgrijselijke angst en daarmee gepaard gaande zweetaanvallen bij het wakker worden neem ik er dan maar bij. Leuk detail: Ook Omars vrouwelijke trio à la Lynch (in dit geval een moeder en twee dochters) kwam er in voor. En een lief klein wit poesje, dat mij naar de oplossing van het raadsel leidde. Wat Freud ervan vindt zal me eerlijk gezegd worst wezen. Ik wou dat ik elke nacht zulke krachtige dromen beleefde.

Eindelijk uit de doden opgestaan

Het heeft wegens eindredactiestress een tijdje geduurd maar Occam heeft nog eens zijn zegje kunnen doen. Over Computer World. Van Kraftwerk natuurlijk.

Dune

Zonet Dune nog eens bekeken en het blijft na al die keren een uiterst merkwaardige film, een soort vis noch vlees bedoening. Ten eerste als Lynch-film. Ik kan maar geen kenmerken van 's mans gebruikelijke filmische mystiek erin terugvinden (tenzij je de halve Twin Peaks-cast als dusdanig zou beschouwen). En er zijn natuurlijk de gewoonweg slechte elementen: die ontzettend belachelijke gefluisterde voice-overs, de theatrale, bijna anti-cinematografische, aanpak en de gedateerde speciale effecten (die backdrops zijn om te besterven van het lachen, zo jaren '50 bijna). Feitelijk, maar zoiets blijft natuurlijk puur hopen op iets wat nooit zal gebeuren (dromen mag natuurlijk), zou Lynch zelf die film eens moeten her-maken. Met wat ze nu met cgi kunnen zou de film een stuk indrukwekkender kunnen worden. Want nu blijft het allemaal toch een beetje boordkarton. Vreemd ook dat een cineast van Lynch's kaliber, die daarna tot indrukwekkend visionaire dingen in staat is gebleken (met even weinig middelen!) zo magertjes uitvalt, bijna in het niet valt zelfs, als je de film vergelijkt met datgene waar Kubrick in 1968(!) met 2001 al toe in staat was. Die film blijft zijn kracht behouden, ook filmisch, terwijl Dune zijn kracht nog louter kan putten uit het scenario en dus in feite het originele messianistische verhaal. Alles aan deze film lijkt een gemiste kans. Blijft het kijkplezier, maar zelfs dan moet je er nog van houden, want ik kan me voorstellen dat veel mensen dit een zeer belachelijk spektakel vinden. Toch genoten, maar met veel fronsen van de wenkbrauwen.

Friends lost in the mists of time

There are things that I'd like to say
But I'm never talking to you again
There's things I'd like to phrase some way
But I'm never talking to you again

I'm never talking to you again
I'm never talking to you
I'm tired of wasting all my time
Trying to talk to you

I'd put you down where you belong
But I'm never talking to you again
I'd show you everywhere you're wrong
But I'm never talking to you again

- Hüsker Dü

De Top 10

Dit zijn de plaatjes die het nu eens echt o-ve-ral doen

01. Fauna Flash - Tel Aviv (Peter Kruder's Bum Rush
The Discotheque Mix)
02. MAW Presents A Tribute To Fela - MAW Expensive
03. The Ogyatanaa Show Band - Disco Africa
04. The Beatconductor - Balanço
05. Tamba Trio - Mas Que Nada
06. Fitchie feat. Joe Dukie - Midnight Marauders
07. Meikbar - My Back
08. The Quantic Soul Orchestra - Terrapin
09. Exuma - Exuma, the Obeah Man
10. Pathless - Terrace

Sentimenteel

Met al de smeerlapperijen die ik de laatste weken heb moeten verdragen (those who matter will know what I'm talkin' about) is het toch altijd weer Johan die voor de noodzakelijke maar al te vaak ontbrekende glimlach op het gezicht kan zorgen. Praise, mate, praise!

Hey Joe

Dat was lang geleden! Een eeuwigheid zelfs. In een tijd waar de electronische bassen en de vuile jaren '80 geluiden je om de oren vliegen, komt Joe Claussell even Antwerpen op stelten zetten met trommeltjes, orgeltjes en spirituele sferen. Timmaxx, of all people, wist er zelfs de sfeer in te brengen, met Maw-house en gillende diva's, maak dat mee! Plaats van gebeuren: de vernieuwde Club Geluk, nu Stereo Sushi (boven hebben ze een sushibar, vandaar de ietwat domme naam). Maar wat een sfeer zeg! On-Antwerps als het ware. In ieder geval voelde het als jaren geleden dat ik nog zo met de heupen heb geschud. Feitelijk is de dansvloer er nog steeds iets te klein, maar dat zorgt dan weer wel voor lekker zwetende lijven, een pro gezien het hoge percentage mooie vrouwen aldaar. Niks te bekennen evenmin van dat typisch Antwerpse afstandelijke sfeertje dat in mijn thuisstad al te vaak op de dansvloer haast ruikbaar is. La grande fête, quoi! En de machtige Osunlade komt in mei ook naar daar. Fijn, fijn, fijn!

Mmmmm....

Machtige plaat is dit.

Woede

Ik ben de laatste tijd weer vaak een woedend mens. Langs de ene kant besef ik dat zulks voor niemand goed kan zijn (hartproblemen, slaapmoeilijkheden, depressieve backlash, spijtgevoelens), langs de andere heb ik dan weer de neiging om te denken dat het opkroppen van terechte negatieve gevoelens in feite op hetzelfde zou neer komen en dat je ze dus beter wel kunt uiten. Het is een probleem dat natuurlijk komt en gaat, een beetje met het wisselen van de seizoenen. Woede uiten is ook altijd een beetje gokken. Want je weet nooit of je er op lange of korte termijn iets mee gaat bereiken (buiten de act van het uiten zelf dan). Maar ja, woede is altijd buiten proportie (tenzij het om zaken van ultiem levensbelang zou gaan).

Wat dan weer wel positief is, is het feit dat ik mijn woede kan uiten tegenwoordig in plaats van, zoals vroeger, ze te moeten (in de zin van: niet anders kunnen dan) uiten. In principe neig ik er dus naar om ze de vrije loop te laten, met de achterliggende gedachte dat het beter is ze nu te uiten, nu ze nog beheersbaar is, dan wanneer ze de vorm aanneemt van een uitbarstende vulkaan en alles wat in de buurt komt platgebrand wordt, hetgeen, moet ik mezelf bekennen, vroeger vaak gebeurde. Woede als immer precaire evenwichtsoefening dus. Een verdomd moeilijke zelfs maar één die de moeite waard kan zijn als ze daarna tot een beter begrip van het zelf leidt.