Dune

Zonet Dune nog eens bekeken en het blijft na al die keren een uiterst merkwaardige film, een soort vis noch vlees bedoening. Ten eerste als Lynch-film. Ik kan maar geen kenmerken van 's mans gebruikelijke filmische mystiek erin terugvinden (tenzij je de halve Twin Peaks-cast als dusdanig zou beschouwen). En er zijn natuurlijk de gewoonweg slechte elementen: die ontzettend belachelijke gefluisterde voice-overs, de theatrale, bijna anti-cinematografische, aanpak en de gedateerde speciale effecten (die backdrops zijn om te besterven van het lachen, zo jaren '50 bijna). Feitelijk, maar zoiets blijft natuurlijk puur hopen op iets wat nooit zal gebeuren (dromen mag natuurlijk), zou Lynch zelf die film eens moeten her-maken. Met wat ze nu met cgi kunnen zou de film een stuk indrukwekkender kunnen worden. Want nu blijft het allemaal toch een beetje boordkarton. Vreemd ook dat een cineast van Lynch's kaliber, die daarna tot indrukwekkend visionaire dingen in staat is gebleken (met even weinig middelen!) zo magertjes uitvalt, bijna in het niet valt zelfs, als je de film vergelijkt met datgene waar Kubrick in 1968(!) met 2001 al toe in staat was. Die film blijft zijn kracht behouden, ook filmisch, terwijl Dune zijn kracht nog louter kan putten uit het scenario en dus in feite het originele messianistische verhaal. Alles aan deze film lijkt een gemiste kans. Blijft het kijkplezier, maar zelfs dan moet je er nog van houden, want ik kan me voorstellen dat veel mensen dit een zeer belachelijk spektakel vinden. Toch genoten, maar met veel fronsen van de wenkbrauwen.