Woede

Ik ben de laatste tijd weer vaak een woedend mens. Langs de ene kant besef ik dat zulks voor niemand goed kan zijn (hartproblemen, slaapmoeilijkheden, depressieve backlash, spijtgevoelens), langs de andere heb ik dan weer de neiging om te denken dat het opkroppen van terechte negatieve gevoelens in feite op hetzelfde zou neer komen en dat je ze dus beter wel kunt uiten. Het is een probleem dat natuurlijk komt en gaat, een beetje met het wisselen van de seizoenen. Woede uiten is ook altijd een beetje gokken. Want je weet nooit of je er op lange of korte termijn iets mee gaat bereiken (buiten de act van het uiten zelf dan). Maar ja, woede is altijd buiten proportie (tenzij het om zaken van ultiem levensbelang zou gaan).

Wat dan weer wel positief is, is het feit dat ik mijn woede kan uiten tegenwoordig in plaats van, zoals vroeger, ze te moeten (in de zin van: niet anders kunnen dan) uiten. In principe neig ik er dus naar om ze de vrije loop te laten, met de achterliggende gedachte dat het beter is ze nu te uiten, nu ze nog beheersbaar is, dan wanneer ze de vorm aanneemt van een uitbarstende vulkaan en alles wat in de buurt komt platgebrand wordt, hetgeen, moet ik mezelf bekennen, vroeger vaak gebeurde. Woede als immer precaire evenwichtsoefening dus. Een verdomd moeilijke zelfs maar één die de moeite waard kan zijn als ze daarna tot een beter begrip van het zelf leidt.