Tijd

Wanneer ik nu naar Our Bed Is Green van Charalambides (alarm! machtige plaat!) zit te luisteren, heb ik er toch vaak moeite mee dat ik zo weinig tijd heb om naar muziek te luisteren. Ik consumeer wel veel muziek maar er echt voor gaan zitten of liggen doe ik feitelijk veel te weinig. Vooral bij die New Weird America en de nieuwe lichting freefolkplaten uit Finland moet je de muziek echt in de lichaam laten binnendringen om de essentie ervan te laten doordringen. Maar ja, heb ik voortdurend de tijd om van die ellenlange dubbelcd's of van die nummers die een vol half uur in beslag nemen volledig tot mij te nemen? Nee dus. Want ofwel zit je te schrijven of te redigeren en anders ben je vaak niet in de exact juiste stemming om je vrijwillig in de sfeer die rond zulke platen hangt te begeven. Het betreft hier immers geen makkelijke deuntjes die je zomaar even als een hamburger naar binnen steekt maar vaak imposante veelvormige symfonieën die je moet verkennen en nooit van de eerste keer volledig kunt doorgronden.

Daarom: Lord, give us time!