Droomstof 2.0

Beste Omar,

Het was lang geleden dat ik nog eens in een boek verdwaald ben geraakt (de laatste keer moet dat het geval geweest zijn met een boek van Herman Portocarero, zowat de enige schrijver waarmee ik je kan vergelijken, naast evidentere invloeden als Dick en Borges). Met Droomstof is dat gelukt. Als ik het boek in een uitdrukking zou moeten vatten zou ik het 'een poëtisch labyrinth van waanzin, rede en herinnering' willen noemen.

Labyrinth omdat ik er, toegegeven, na de eerste lezing niet helemaal wijs uit raak en ik zelden zoveel intellect in een romanvorm gecomprimeerd heb geweten. Het lijkt wel 2005: A Dream Odyssey, maar dan in letters in plaats van beelden. Maar laten we eerlijk zijn: Droomstof is nog stukken moeilijker. Ik ben er dagen nadat ik de laatste pagina heb gelezen nog over aan het nadenken, dus gelieve voorgaande niet als een minpunt op te vatten. Want als kunst één ding moet doen (naast laten voelen) dan is het laten nadenken, serendepity zeg maar.

Poëtisch omdat je een bijna goddelijke gave hebt om schijnbaar tegenstrijdige attributen, objecten en subjecten met elkaar te verbinden alsof ze al eeuwig een eenheid waren. Op dat gebied vind ik het boek trouwens het meest geslaagd. Je slaagt erin om aan te tonen dat individuele bewegingen die op het meest eenvoudige niveau tegenstrijdig aan elkaar lijken op diepere en hogere niveaus wel degelijk een harmonie kunnen aangaan. Ik denk dat dat zowat het grootste compliment is dat je aan een schrijver of aan een kunstenaar in het algemeen kan geven.

Waanzin omdat iedereen in je boek hyper-intelligent is en hyper-intelligentie staat vaak dichter bij waanzin dan bij normaliteit. En dat is tegelijk het verfrissend utopische element aan het boek. Zou het niet prachtig zijn dat iedereen op hetzelfde niveau met elkaar kon praten, andere interesses, andere richtingen, maar allemaal vanuit dezelfde optiek, minder misverstanden? Of hebben we die misschien juist wel nodig en zijn we net daardoor alleen nog individuen in onze dromen. En als apotheose, iets om naar te streven/te vermijden: ook iedereen dezelfde droom. Life is a dream that kills us, zei Virginia Woolf en als ik je boek lees, geef ik haar gelijk.

Rede omdat er zoveel ideeën in zitten verwerkt dat het wel lijkt alsof je rechtstreeks in iemands hersenen geteleporteerd wordt en de elektronische hersenimpulsen niet meer als licht kan zien maar als pure gedachte kan lezen. En toch zit die Logos het gevoel en de diepte van de emoties niet in de weg. Hetgeen meteen de tweede krachttoer is die je hier hebt geleverd (zie Labyrinth).

Herinnering omdat je duidelijk maakt dat zowel het verleden, het heden als de toekomst als Herinnerung an sich kan opgevat worden. En daar grijpen inderdaad het profane en het sacrale in elkaar, niet als tegendeel maar als noodzakelijk complement.

Een ding vind ik niet: dat het een te abstract boek zou zijn (een kritiek die je een beetje zou verwachten). Gewoonweg omdat ook abstractie in een boek nog concreet is en zelden abstractie zo mooi verwoord werd als in Droomstof.

Hoop dat je iets hebt aan mijn ervaringen van de eerste lezing. Eerste, omdat ik het, om het helemaal grondig te verwerken, en laat ik het toegeven, te begrijpen, straks even ga afdrukken en een dezer dagen opnieuw ga aanvatten. Want op een computerscherm lezen is zoals je weet nogal vermoeiend en afleidend.

Ik hoop dat het gepubliceerd wordt want ik zou het graag in mijn kast willen hebben staan voor als ik nog eens zin heb om te verdwalen. Op van dat prachtig ecru papier, met grote letters voor grote gedachten en veel witte bladzijden ertussen.

[één puntje van kritiek: als je zo een prachtig nederlands kan schrijven, heb je toch helemaal geen nood aan zoveel anglicismen. weg daarmee! je bewijst hier zelf dat nederlands helemaal niet moet onderdoen voor andere talen]

groeten,

Vincent