Leren ze het dan echt nooit

Anne-Marie Lizin, voorzitter van de Belgische Senaat, ligt een beetje overhoop met de rest van het politieke landschap omdat ze als burgemeester van haar gemeente (ja ja, in België is het best mogelijk om tegelijk de senaat en een gemeente te leiden; hoogstwaarschijnlijk is mevrouw Lizin bovendien ook nog eens raadslid bij enkele intercommunales) bij een rechter was tussengekomen op vraag van een kennis. Nu, mij niet gelaten, laat het dan nog, wegens schending van de scheiding der machten (tatati, tatata, jaja), niet toegelaten zijn.

Wat mij harder stoort is dat mevrouw Lizin overduidelijk, net als onze minster van binnenlandse zaken, Patrick Dewael, de typische lederen varkenskop heeft van iemand die dagelijks met zijn neus op de bodem van het glas hangt. Bij mij kan het er moeilijker in dat Lizin, niet alleen op foto, maar ook van reputatie, een notoir alcoholverslaafde, zulk een representatieve functie in het Belgische parlement krijgt. Maar daar wordt gewoontegetrouw, de Belgische variant van het checks-and-balances-systeem indachtig, zelfs nog niet over gepraat.

En om er nog maar even een schepje bovenop te doen heeft de Federale regering dan ook nog eens besloten om dit drankorgel voor te stellen als hoog-commissaris bij de VN, alsof die organisatie de laatste jaren sowieso al niet met een enorm imagoprobleem zat opgescheept. Ook Marc Verwilghen, de minister die elk departement dat hij heeft geleid in een zo mogelijk nog grotere puinhoop achterlaat dan waarin hij betreffend ministerie heeft aangetroffen (wegens volledig onbekwaam om ook maar iets verstandigs te doen), wordt daarvoor voorgedragen.

Om maar te zeggen: soms is een democratie ook best wel huilen met de pet op.