Unser Asmus

Nog zo'n artiest waar ik altijd een zwak voor heb gehad. Ontelbare platen heeft hij al uitgebracht en toch blijft hij immer in beperkte kring bekend. Asmus Tietchens, want om hem gaat het hier, doet feitelijk aan geluidssculptuur en compromissen zijn hem, een rode draad tussen de artiesten waar ik een zwak voor heb, volkomen vreemd.

Het eerste wat ik ooit van hem hoorde en kocht was Der Sinkende Schwimmer. Op onze onafhankelijke extreem-linkse stadsradio Centraal was dat de plaat van het jaar. Bovendien is de uitvouwbare cd-kaft vervaardigd uit rijstpapier en is er ook nog eens met houtskool op gekalkt. Mocht ik ooit nog eens financiële hoogdagen beleven, ik zou me graag opnieuw gaan vergenoegen in zulke edities (zie ook die handgemaakte Zoviet France-platen). Erop staat geluid, meer kan ik er niet over zeggen. Het is een plaat die me, bijna tien jaar na aanschaf, blijft fascineren. Een mysterie in geluid gevat.

Daarna kocht ik Das Fest Ist zu ende. Aus. Dat was dan weer een openbaring omdat dat de eerste plaat was die ik me aanschafte die slechts uit een track bestond. Het bestaat uit een collage van achtergrond- en stadsgeluiden die Asmus samen met zijn maatje Okko Becker over een periode van dertig jaar had verzameld en hier had samengemixt. Wederom fascinerend spul. Hier voor het eerst EM Cioran ontdekt, Asmus' lievelingsschrijver die het motto levert.

Vervolgens schafte ik me Daseinsverfehlung en Notturno aan. De eerste is te vergelijken met Der Sinkende Schwimmer. Lagen geluid worden over elkaar geschetst en laten je altijd met verbazing achter. Notturno is dan weer een cut-up plaat waar Tietchens strijkers met veel pizzicato tot een onvergelijkelijk irriterende collage samenplakt. Die laatste komt niet zo vaak op omdat ik er nogal nerveus van word. Maar ontkennen dat het knap gedaan is ga je mij allerminst horen doen. Ook hier in beide gevallen weer een Cioran-citaat als motto.

Nu ben ik op zoek naar de cd reissue van Biotop. Het is één van zijn eerste platen, indertijd nog uitgebracht op Sky, een label waar veel Kraut-grootheden zoals Moebius en Planck hun spul op uitbrachten. Het is het toegankelijkste wat ik tot nu toe van hem hoorde. Hoewel het voor anderen altijd wel als industriële muziek zal klinken, hoor ik hier toch een onmiskenbare Neue Welle-kant van Asmus Tietchens. Daardoor is het een plaat die ook nu, nu de hele electronische gemeenschap zich op het namaken van Neue Welle en ebm heeft gestort, nog heel fris klinkt.