Too Much Music
Verdrink op het moment in de goede muziek:
De nieuwe Tiefschwarz, de Tiefschwarz Dub van 'Wait & See' om precies te zijn, is misschien wel de plaat van het jaar. Lekker decadent en barok, de plaat die ze altijd al gingen afleveren.
Ook de Volga Select 12" op 2020VintageVisions is een knaller van jewelste. Veel beter dan wat Black Strobe tegenwoordig uitspookt in elk geval.
Ook zijn er twee nieuwe Lindstrøm mixen. Een acid house-je voor Chicken Lips op Kingsize en een guitar-fueled electrofunker op Hi-Phen voor Crazy B die met de merkwaardige naam 'Snuten' nu voor eeuwig opgescheept zit.
Verder verslaafd aan het steeds meer vormen en essenties belichamende 'Folding Space', misschien wel de beste Mathew Jonson ooit? "Zeggen we dat niet van elke Mathew Jonson?" is dan de volgende vraag.
Mezelve voor het ooit nog eens te verschijnen minimal dossier op KM verdiept in de verzamelde werken van Daniel Bell. Diens discografie is trouwens al even minimaal als zijn muziek. Een stuk of vijftien releases sinds begin jaren 1990. Hetgeen hem misschien wel de enige consequente minimale artiest maakt. Robert Hood, van wie ik misschien wel té veel platen heb, volgt. Tegelijk ook steeds meer aan het verdwalen in het minimale labyrinth van M_nus dat Minimize to Maximize heet.
Voorts wens ik de naam James Duncan hier te vermelden, voor future reference als het ware. Zijn Peoples Are Peoples op Real Soon (het label dat de geniale gedachte had om de Carl Craig mixen van Ultramarine te herpersen) kan naast het beste van Henrik Schwarz en KDJ parkeren.
Ook niet minder dan schitterend: de zes tracks tellende Cosmic Dancer disco re-edit ep op Disco Obscura, vol italo/disco/electro-klanken. Een stevige aanrader voor de cosmic dancer in u. Zij die geen discogitaren kunnen verdragen laten wel beter verstek gaan.
Throne van Excepter ten slotte is een sublieme plaat. Lekker dronen tot je niet meer weet in welke dimensie je nu weer verzeild bent geraakt. Zoals het moet.
En Wilderness levert met zijn zelfbetitelde debuut zowaar een goeie rockplaat af. Dat ik dat nog moet meemaken.
Über allen Gipfeln ist Ruh, kortom.
De nieuwe Tiefschwarz, de Tiefschwarz Dub van 'Wait & See' om precies te zijn, is misschien wel de plaat van het jaar. Lekker decadent en barok, de plaat die ze altijd al gingen afleveren.
Ook de Volga Select 12" op 2020VintageVisions is een knaller van jewelste. Veel beter dan wat Black Strobe tegenwoordig uitspookt in elk geval.
Ook zijn er twee nieuwe Lindstrøm mixen. Een acid house-je voor Chicken Lips op Kingsize en een guitar-fueled electrofunker op Hi-Phen voor Crazy B die met de merkwaardige naam 'Snuten' nu voor eeuwig opgescheept zit.
Verder verslaafd aan het steeds meer vormen en essenties belichamende 'Folding Space', misschien wel de beste Mathew Jonson ooit? "Zeggen we dat niet van elke Mathew Jonson?" is dan de volgende vraag.
Mezelve voor het ooit nog eens te verschijnen minimal dossier op KM verdiept in de verzamelde werken van Daniel Bell. Diens discografie is trouwens al even minimaal als zijn muziek. Een stuk of vijftien releases sinds begin jaren 1990. Hetgeen hem misschien wel de enige consequente minimale artiest maakt. Robert Hood, van wie ik misschien wel té veel platen heb, volgt. Tegelijk ook steeds meer aan het verdwalen in het minimale labyrinth van M_nus dat Minimize to Maximize heet.
Voorts wens ik de naam James Duncan hier te vermelden, voor future reference als het ware. Zijn Peoples Are Peoples op Real Soon (het label dat de geniale gedachte had om de Carl Craig mixen van Ultramarine te herpersen) kan naast het beste van Henrik Schwarz en KDJ parkeren.
Ook niet minder dan schitterend: de zes tracks tellende Cosmic Dancer disco re-edit ep op Disco Obscura, vol italo/disco/electro-klanken. Een stevige aanrader voor de cosmic dancer in u. Zij die geen discogitaren kunnen verdragen laten wel beter verstek gaan.
Throne van Excepter ten slotte is een sublieme plaat. Lekker dronen tot je niet meer weet in welke dimensie je nu weer verzeild bent geraakt. Zoals het moet.
En Wilderness levert met zijn zelfbetitelde debuut zowaar een goeie rockplaat af. Dat ik dat nog moet meemaken.
Über allen Gipfeln ist Ruh, kortom.
posted by Manic Inventor at 6:28 p.m.
1 Comments:
die zang van wilderness die went ook nog, net zoals bij clap your hands say yeah eigenlijk. geen superhype materiaal maar hm hm lekker
Een reactie posten
<< Home