Vanitas vanitatum et omnia vanitas (en ander gereutel)

Vreemd toch hoe wij, Europa, gedurende een tijd gedacht hebben dat wij van de vijandelijkheden die overal op deze planeet opnieuw de vigueur, zijn gespaard zouden blijven. Alsof de hele wereld boos was op Oompje Amerika en onze historische erfzonden al waren vergeven. Wij behoorden nu ineens tot het kamp van de goeden en de redelijken, de eeuwige erfgenamen van de Antieke Oudheid en de Verlichting. Ons laat men voor altijd gerust.

Nu is het opeens in een oogwenk hard ontwaken. Oh nee! Ook bij ons worden er treinen opgeblazen. Ook bij ons worden er handgranaten uitgewisseld. Hé kijk, de buurman bleek in zijn vrije tijd een cursus 'Fragmentatiebommen in tien eenvoudige stappen' gevolgd te hebben.

Vreemd inderdaad dat we na een droom van amper 55 jaar al opnieuw met de feiten worden geconfronteerd. De vraag is dan: wat bezielde die mensen van net na WO II om te vermoeden, wat zeg ik, er zéker van te zijn dat we nu voor een nieuwe wereldorde stonden? Volledige tewerkstelling, eeuwige vrede dankzij de Europese Gemeenschap, het kon gewoon niet op. We waren daar zelfs zo zeker van dat we gedurende die 50 jaar ons krediet hebben opgebruikt. Uitkeringen voor iedereen die wil, royale pensioenen, sociale zekerheid tot in het absurde. We wiegden onszelf in een droom van onkwetsbaarheid en de rest van wereld werd onzichtbaar en zou dat blijven tot ze daar zelf hadden ingezien dat onze manier de enige juiste was. Zelfs in die mate dat we onze legers hebben afgeschaft. Want die hebben we toch niet meer nodig. Laat grote broer US of A het allemaal maar opknappen. En nu zijn we als kleine verongelijkte kindjes boos dat we onze zin nooit meer krijgen. En nog blijven we beweren dat 'wat we zelf doen beter doen'. En dan verbaasd zijn dat de realiteit je inhaalt.

We zijn een beetje als de mensheid in The Matrix die maar met de grootste moeite willen ontwaken uit een droom waarvoor we zelf verantwoordelijk zijn. Teveel geld, teveel vrije tijd en teveel genot hebben van ons de kneusjes van de wereld gemaakt. Want we weten niet meer wat vechten of opkomen voor iets betekent. En nog gekker: we hebben heel die tijd ook nog eens van de anderen verwacht dat ze net hetzelfde zouden denken en doen.

Versta hieronder uiteraard geen oproep om uw laptops om te smeden te smeden tot automatische geweren. Versta hier wel onder: de tijd van het dolce far niente is definitief voorbij. Nogmaals: ik ben zeer benieuwd hoe we de komende jaren zullen handelen met al die vliegensvlug op ons afkomende veranderingen in het zicht.

Langs de andere kant: als je 50 jaar gerust hebt, kan er nu wel een inspanning af zeker. Het parool is: niet zeuren maar (eindelijk eens) aan de slag. Als het niet is naar een betere wereld, dan toch zeker naar een andere.