Reversal of Fortune
Het overkomt me niet zo heel vaak maar deze week is het nog eens gebeurt. Een plaat die je pakweg vijf, zes jaar geleden zo kut vond dat je ze onmiddellijk naar je persoonlijk archief hebt gedragen, blijkt jaren later opeens het meesterwerk dat je er nooit in gezien had. En dan ben je dus blij dat je hem in de kast opgeborgen hebt in plaats van, zoals je vroeger wel eens deed, hem sito presto voor een scheet van de normale waarde naar de tweedehandszaak te verkassen.
Dat overkwam me dus met Of Ruine or Some Blazing Starre van Current 93. Vroeger vond ik de plaat nauwelijks verteerbaar omdat ze tekstueel uit één lange brok tekst bestaat (en dus veel te literair geïnspireerd was) en je er nauwelijks nog iets terugvindt van de vele tierelantijntjes die de vorige Current 93-platen zo afwisselend maakten.
Nu echter vind ik ze om dezelfde redenen fantastisch als ik ze vroeger slecht vond. De afwezigheid van de instrumentale variatie en de eenvoudige melodieën blijken nu opeens een manier om je op de stem en de teksten van David Tibet te concentreren en je te laten meevoeren in zijn zoals gewoonlijk demonisch uitgeschreeuwde of sinister gefluisterde letterkundige, poëtische en eschatologische obsessies.
En wat me nog veel minder overkomt: ik heb ze in één ruk uitgeluisterd. Ik, die er normaliter nauwelijks toe in staat is een cd of langspeler langer dan 4 à 5 nummers te laten opstaan (want dan wil ik, eeuwige zenuwpees, weeral iets anders) heb zomaar eventjes veertien nummers lang onbewogen naar een plaat liggen (of zitten, dat weet ik nu even niet meer) luisteren.
And then when then I die
I feel I shall say
I have not understood
I have not understood any of this
Niet alleen bloedmooi, maar ook nog eens toepasselijk. Zelfs als men het over de dood heeft, gelieve niet te vergeten dat het leven hoe dan ook mooi is, want onbegrijpelijk.
Dat overkwam me dus met Of Ruine or Some Blazing Starre van Current 93. Vroeger vond ik de plaat nauwelijks verteerbaar omdat ze tekstueel uit één lange brok tekst bestaat (en dus veel te literair geïnspireerd was) en je er nauwelijks nog iets terugvindt van de vele tierelantijntjes die de vorige Current 93-platen zo afwisselend maakten.
Nu echter vind ik ze om dezelfde redenen fantastisch als ik ze vroeger slecht vond. De afwezigheid van de instrumentale variatie en de eenvoudige melodieën blijken nu opeens een manier om je op de stem en de teksten van David Tibet te concentreren en je te laten meevoeren in zijn zoals gewoonlijk demonisch uitgeschreeuwde of sinister gefluisterde letterkundige, poëtische en eschatologische obsessies.
En wat me nog veel minder overkomt: ik heb ze in één ruk uitgeluisterd. Ik, die er normaliter nauwelijks toe in staat is een cd of langspeler langer dan 4 à 5 nummers te laten opstaan (want dan wil ik, eeuwige zenuwpees, weeral iets anders) heb zomaar eventjes veertien nummers lang onbewogen naar een plaat liggen (of zitten, dat weet ik nu even niet meer) luisteren.
And then when then I die
I feel I shall say
I have not understood
I have not understood any of this
Niet alleen bloedmooi, maar ook nog eens toepasselijk. Zelfs als men het over de dood heeft, gelieve niet te vergeten dat het leven hoe dan ook mooi is, want onbegrijpelijk.
posted by Manic Inventor at 1:42 a.m.
4 Comments:
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
Van Current 93 krijg ik de slappe lach. Alleen die titel met die quasi-authentieke extra e's erin al.
Nu wil ik natuurlijk dat gecensureerde eerste commentaar ook wel vernemen.
Ach Current 93, je vindt het belachelijk of je vindt het bloedmooi. Muziek voor mietjes als ik. :-)
Ik moet je teleurstellen: dat was mijn opmerking over Gravity's Rainbow die ik verkeerd gepost had.
Een reactie posten
<< Home