Er is nog hoop

Nadat de productie van meesterwerken en sleutelplaten gedurende een half jaar gestaag tot onder het nulpunt was gezonken én nadat de nieuwe centimeters nu-jazz (of broken beat of wat je het ook wil noemen, beste hokjesmens) van week tot week waren geslonken in mijn platenkast, komt Compost (oh vervlogen tijden!) in laatste instantie toch nog even aanzetten met een pracht van een plaat.

Back Home van Alex Attias aka Mustang, zowiezo al één van de mensen die je, in welk quadrant van het beat-universum je je ook bevindt, in het oog moet houden, herstelt -voorlopig- mijn geloof in de mogelijkheid om met niet-4/4-middelen uitdagende elektronische muziek te maken.

De tot in de puntjes afgewerkte plaat geeft nu eens echt alles weer wat ik ooit zo hoopgevend aan het genre vond: het vertalen van de hitsigheid van Zuid-Amerikaanse genres in een nieuwe digitale body language; nieuwe soul zonder de r&b-zoeterigheid en vocale overkill à la Minnie Ripperton; de onvoorspelbaarheid van jazz in een keurslijf gedwongen zonder dat de multi-dimensionaliteit verloren gaat; een flinke scheut Detroit-sensibiliteit; én (vooral) nu eens geen met siroop ingesmeerde violen. Future jazz maar dan voor één keer (ik pleit schuldig!) zónder overdrijven. Dat hij zijn eigen label Visions heeft genoemd blijkt eens te meer geen opschepperij.

En dan durven ze zeggen dat die Zwitsers een volk zonder verbeelding zijn.