Een nieuwe held

Echt veel platen heb ik nog altijd niet van de man. Maar alles wat ik tot nu toe van hem heb gehoord werd onmiddellijk met de glimlach cash betaald. Eerst was er die fantastische plaat op Richie Hawtins Minus, Decompression (zelfs in de top 10 van Gilles Peterson!). Alsof ineens alle minimale vlaggen tegelijk werden buitengehangen: electro maar zonder de clash, Plastikman maar zonder dat immer droge geluid waar ik ten langen leste op ben afgeknapt, een mix van het aardse van Chain Reaction met het intergalactische van Detroit, rave maar zonder de nadrukkelijke overdrijving, met andere woorden: het absolute einde!

De Typerope EP, een reeds in 2003 geproduceerd werk op It Is What It Is, is ook weer zo'n wonder der minimale technologie. Ook hier weer die suggestie van vele stijlen (trance, Detroit, tech-house, minimal, house, techno, electro) maar nooit te ver gaand in zijn verwondering en bewondering. Elke keer wanneer je denkt: hij wordt derivatief, heeft hij de betreffende invloed al afgestopt en opgeslorpt in een niet te omschrijven maar desalniettemin wel degelijk bestaande Mathew Jonson-stijl. Sublieme muziek die (ik haal hier de grote woorden boven) voor één keer eens een gevoel van poëzie naar boven haalt. En bovendien haast goddelijk geproduceerd klinkt.

Ook hier weer big-ups voor Carl Craig, die de man twee jaar geleden al vereerde met een plaatsje op zijn Workout.

Listening to: Mathew Jonson - Decompression (Minus)/Typerope EP (It Is What It Is)