Ruis, Mist, Ruis, Beat, Ruis, Mist, Ruis
Indertijd leek het een beetje een luxeprodukt maar achteraf gezien ben ik toch heel blij dat ik 26 Chain Reactions in huis heb gehaald. Sinds dit weekend staan de kartonnen kaften terug naast de draaitafels en ik heb mezelf beloofd om ze allemaal te beluisteren. En op voorhand weet ik al dat er geen enkele plaat gaat tussenzitten waarvan ik me de aanschaf nu betreur.
Ondertussen zit ik al aan nummer drie (Porter Ricks' van ruis overlopende Port of Transition). En laat me dan een oude zeur zijn, vooral de Various Artists-release blijkt zovele jaren later nog altijd een blauwdruk voor diverse ontwikkelingen in de scène sindsdien. Hoor die kraakjes, voel die klikjes, verdrink in die ruis! Hoeveel post-Chain Reaction-labels er sindsdien opgestart zijn kan ik ondertussen al niet meer becijferen (ik heb me in de meeste discografieën van die labels dan ook zelden verdiept, omdat het origineel al zoveel stof tot herluisteren biedt). Zelden klonk minimalisme uitdagender, wat zeg ik, als een new way of music. Zelfs een grote vernieuwer als Richie Hawtin ging als Plastikman klinken als een ordinaire rip-off van het labelgeluid (ok, zonder twijfel een boutade maar toch een kern van waarheid bevattend). En ik vraag me af hoe die eerste Kompakt-releases zonder die invloed geklonken zouden hebben.
Er wordt hier toch maar heel in de verte voortgebouwd op de legendarische negendelige Basic Channel-reeks. Waar BC nu toch vooral techno en Detroit klinkt, verheft Chain Reaction de esthetiek van de gewilde fout tot de norm. Het was zowat het eerste label waarbij ik me bij beluistering altijd afvroeg of dat ene kraakje nu gewild was of niet. En dat ging dan zo ver dat het uiteindelijk geen zak meer uitmaakte of die kraak nu een kapotte groef was of niet. De ultieme ode aan het vinyl als het ware.
Ook valt op hoe snel een deel van de platen klinkt. Het betreft hier echte techno-ambient. Zweven, maar dan tegen minstens 140bpm. En toch wordt hier voor de eerste keer de beat gediscimineerd tegenover de andere geluiden. Je kwam Chain Reaction dan ook zelden tegen op de betere dansvloer. Het vereist gewoon te veel geduld om zo'n plaat uit te zitten tussen talloze zwetende lijven.
Hetgeen me trouwens nog maar eens de opmerking ontlokt dat het maar povertjes gesteld blijft met echte trance-muziek. Iedereen had het toen altijd maar over in trance geraken. Maar je moest het de facto dan altijd wel doen met loeiharde, nauwelijks te verteren loop-smederijen. Wie durft er tegenwoordig nog een naakte beat minutenlang door een discotheek laten dreunen, langzaam opbouwend naar een onovertroffen climax? Ik was ooit in Fuse toen Alex Patterson het deed. Pas na pakweg tien minuten kwam er bij die beat één snoeiharde hihat. Zelden heb een zaal zo weten ontploffen.
De melodie mag dan in de diverse dansinstituten opnieuw aan de winnende hand zijn, toch hoop ik dat er nog ooit iemand de kloten aan zijn vege lijf heeft om de draaitafels enkel te beplakken met langzaam openbloeiende minimale schoonheid.
Ondertussen zit ik al aan nummer drie (Porter Ricks' van ruis overlopende Port of Transition). En laat me dan een oude zeur zijn, vooral de Various Artists-release blijkt zovele jaren later nog altijd een blauwdruk voor diverse ontwikkelingen in de scène sindsdien. Hoor die kraakjes, voel die klikjes, verdrink in die ruis! Hoeveel post-Chain Reaction-labels er sindsdien opgestart zijn kan ik ondertussen al niet meer becijferen (ik heb me in de meeste discografieën van die labels dan ook zelden verdiept, omdat het origineel al zoveel stof tot herluisteren biedt). Zelden klonk minimalisme uitdagender, wat zeg ik, als een new way of music. Zelfs een grote vernieuwer als Richie Hawtin ging als Plastikman klinken als een ordinaire rip-off van het labelgeluid (ok, zonder twijfel een boutade maar toch een kern van waarheid bevattend). En ik vraag me af hoe die eerste Kompakt-releases zonder die invloed geklonken zouden hebben.
Er wordt hier toch maar heel in de verte voortgebouwd op de legendarische negendelige Basic Channel-reeks. Waar BC nu toch vooral techno en Detroit klinkt, verheft Chain Reaction de esthetiek van de gewilde fout tot de norm. Het was zowat het eerste label waarbij ik me bij beluistering altijd afvroeg of dat ene kraakje nu gewild was of niet. En dat ging dan zo ver dat het uiteindelijk geen zak meer uitmaakte of die kraak nu een kapotte groef was of niet. De ultieme ode aan het vinyl als het ware.
Ook valt op hoe snel een deel van de platen klinkt. Het betreft hier echte techno-ambient. Zweven, maar dan tegen minstens 140bpm. En toch wordt hier voor de eerste keer de beat gediscimineerd tegenover de andere geluiden. Je kwam Chain Reaction dan ook zelden tegen op de betere dansvloer. Het vereist gewoon te veel geduld om zo'n plaat uit te zitten tussen talloze zwetende lijven.
Hetgeen me trouwens nog maar eens de opmerking ontlokt dat het maar povertjes gesteld blijft met echte trance-muziek. Iedereen had het toen altijd maar over in trance geraken. Maar je moest het de facto dan altijd wel doen met loeiharde, nauwelijks te verteren loop-smederijen. Wie durft er tegenwoordig nog een naakte beat minutenlang door een discotheek laten dreunen, langzaam opbouwend naar een onovertroffen climax? Ik was ooit in Fuse toen Alex Patterson het deed. Pas na pakweg tien minuten kwam er bij die beat één snoeiharde hihat. Zelden heb een zaal zo weten ontploffen.
De melodie mag dan in de diverse dansinstituten opnieuw aan de winnende hand zijn, toch hoop ik dat er nog ooit iemand de kloten aan zijn vege lijf heeft om de draaitafels enkel te beplakken met langzaam openbloeiende minimale schoonheid.
posted by Manic Inventor at 11:09 p.m.
1 Comments:
U spreekt De Waarheid! Ik heb dan wel van die metalen blikken in huis waarvan ik toen al twijfelde of ik er zoveel nodig had, maar het antwoord is natuurlijk: ja.
Veel ben ik het niet op dansvloer tegengekomen, ten minste structureel. Millsy, Hawtin en Vath heb ik wel mooie dingen mee horen doen.
Een reactie posten
<< Home