Er is nog hoop (deel 2)

Nadat Alex Attias deze week mijn geloof in het broken beat-wezen even terug herstelde, deed LCD Soundsystem in de Antwerpse Petrol (jawel, er kan opnieuw uit-ge-gaan worden in mijn geliefde thuisbasis) net hetzelfde voor mijn optimisme over een mogelijke 21ste-eeuwse mengvorm van rock-'n-roll met electronica.

De geesten van Martin Rev, Alan Vega, Ian Curtis, A Certain Ratio, Gang Of Four en de vroege Cabaret Voltaire liepen elkaar voor de voeten in een waanzinnige uitbarsting van energie die op de kop af een uurtje duurde. Mooi hoe Murphy zonder één lachje als strenge ringleader van een stevig rockend kwintet een perfecte punkshow kan neerzetten zonder dat je het gevoel hebt terug in 1977 beland te zijn. En wat een noise zeg! Wat de arme Nancy Wang (net geen 1.50m) achter de microfoon uitspookte zullen we echter nooit weten, want in het schreeuworgie dat Murphy tentoon spreidde kwam haar bijdrage tussen de plooien te zitten, om er gedurende het optreden nooit meer uit los te komen. Maar wie maalt daarom wanneer ze dan maar (als zoete wraak?) besloot om bakken teringherrie uit haar machientjes te persen? En die drummer! De man speelde zo strak dat hij na een uurtje onmogelijk nog het gezicht in de plooi kon houden.

Rest ons nog slechts om hier een vurig pleidooi te houden voor de tamboerijn en 'more cowbell'. Maar het was het stevig stukje trommelen van Murphy tijdens 'Yeah Yeah Yeah' dat voor het ware orgelpunt zorgde van dit meer dan uiterst geslaagd avondje. Petrol rules! LCD rules!

Wie kan er nog kwaad zijn op Amerika als ze zulke zonen en dochters op pad sturen?