De Indische Verzen

Net The Moor's Last Sigh van Salman Rushdie uitgelezen. Nu vond ik The Satanic Verses al zowiezo één van de beste boeken die ik ooit had gelezen, maar deze is dus nog dat net ietsje beter. Heerlijk toch hoe die man (op een moment in zijn leven dan nog dat ie zonder bodyguards niet buiten kon komen) met zoveel registers en met tonnen humor zulke tragische verhalen kan schrijven.

Het was met de Verzen (waarbij ik tijdens het lezen, met de huidige staat van de islamitische wereld in het achterhoofd, wel kon begrijpen waarom ze daar zo boos waren, aangezien hij de zaak echt wel volledig in het belachelijke trekt, hoewel hij allerminst oneerbiedig is, want dat is nu eenmaal iets anders; maar ja, fundamentalisten en nuances, dat gaat dus niet samen) al zo: je lacht je gedurende het hele boek te pletter om situaties die in feite uiterst tragisch zijn en dan merk je dat er pakweg de laatste honderd pagina's ineens een stuk minder gelachen wordt. Er worden nog wel grapjes gemaakt, maar het onafwendbare slechte einde komt er altijd weer aan. En het zijn meestal de slechte karakters die er uiteindelijk nog het makkelijkst van afkomen.

Wie het boek ooit ter hand neemt en aan de fameuze scène in het kloosterhospitaal toekomt, zal begrijpen wat ik bedoel. Ik had toen buikkrampen van het lachen, terwijl de personages letterlijk en/of figuurlijk dood gaan van het ongeluk dat ze zichzelf en elkaar aandoen. Een groot man die met een fatwah boven zijn hoofd zulke boeken kan schrijven.