Super-Côte d'Azur

Na de zinloos revolterende middenklasse in Millennium People wordt me nu met Super-Cannes een blik gegund op de kant van de macht. Mooi hoe Ballard zijn obsessies uitspreidt over meerdere werken. Net als Philip K. Dick zoekt hij altijd die personages op die ongewild of eerder per toeval in situaties verzeild geraken die hun leven in de war sturen, grondig veranderen of zelfs helemaal vernietigen.

Komt daar nog bij dat, in tegenstelling tot bij Dick, waar de actie zich (behalve in enkele latere werken) meestal in een verafgelegen toekomst afspeelt, de gebeurtenissen bij Ballard zich ontrollen in het heden. Een heden dat voor de meesten van ons nog onontgonnen schaduwgebied blijft, maar één dat niettemin mateloos fascineert en appeleert aan onze donkerste verlangens. Zijn personages dolen rond in andere dimensies, zijn binnengekomen via een onzichtbare deur en bevinden zich opeens in een wereld met heel andere morele wetten en supramenselijke gedragingen. Ze worden er door aangetrokken terwijl ze op voorhand zeker lijken te weten dat hun leven er grondig door geherstructureerd gaat worden.

Het doet me opnieuw besluiten dat science-fiction tegenwoordig niet meer naar de toekomst moet verwijzen. Voor sommigen is de toekomst nu al begonnen, terwijl de meerderheid zich , deels gewild, onwetend blijft wentelen in een plaats en een tijd die onherroepelijk verloren zullen gaan, zonder dat ze nog maar het minste vermoeden over de grote veranderingen die in de coulissen van de macht (financieel, economisch, technologisch, medisch) plaatsgrijpen. Tijd verloopt nu al voor bepaalde segmenten van de samenleving volledig anders dan voor de massa, zonder dat we daarvoor de Einsteiniaanse multi-dimensionaliteit moeten inroepen.