Minimax

Om verder te gaan in de geest van de vorige post, ik was zo-even nog eens een mixje aan het plegen en hoewel ook bij mij het v** g***** wel eens opgang maakt moet ik toch constateren dat er op het moment ten huize volgaBabe algemeen gesproken weer een flinke ruk naar minimaal gegeven wordt.

Misschien is dat ook wel de voornaamste reden dat er tegenwoordig haast geen goeie mix-DJ's meer zijn. Ze moeten, om het publiek (en misschien zichzelf ook wel) te plezieren gaan grossieren in melodieën. Melodieën zijn mooi maar ze maken de muziek ook meestal wel overvol. En daardoor is er ook haast geen plaats meer voor de betere beatmix. Electroclash en v** g***** zit van zichzelf al zo vol met tierelantijntjes en vocalen dat een beatmix (zeker een lange) meestal afbreuk doet aan de essenties van allebei de platen.

Daarom ook een flinke vloek naar de pioniers van de drie-decks-mix en de mannen die het in hun hoofd hebben gehaald om ook maar meteen de Final Scratch en de loopmachines ertussenin te gooien. Paradoxaal zijn het juist de keizers van het minimalisme geweest (Mills en Hawtin) die de boel een beetje hebben verziekt. Maar kom, er is beterschap als mensen als Villalobos, Luciano en Mathew Jonson de techno-touwtjes terug in handen nemen. Minimalisme ja, maar liefst geen drie minimale platen over elkaar want dan heb je dus opnieuw een maximale plaat. Daarom ook weer eens hulde aan Carl Craig en zijn Workout. Ook hier: techno ja, maar toch niet te veel geluid. Zoals het hoort, verdomme!

listening to: Substance - Relish (CR05)