Holy Mathew

Voor de rest ben ik dezer dagen behalve aangetrokken tot hopeloos onbereikbare Finse vrouwen [deze week las ik nog ergens in een Schundblaadje dat het de enige droom was van één of andere deelnemer aan een of andere reality show: naar Finland emigreren] ook tot aan het abnormale toe verslaafd aan de muziek van Mathew Jonson. Zijn loops spoken rond in mijn hoofd waar ik me ook bevindt. Ook handig: zijn nummers duren nogal lang en dus moet ik maar om de 10 minuten naar de platenspeler stappen om de plaat om te draaien. Afgezien van dit utilitaire aspect blijven zijn nummers maar groeien ('Freedom Engine'! 'Marionette'!!), alsof ze zich blijven ontwikkelen nadat ze uit de vinylperserij zijn ontsnapt. Ik weet niet of de term überhaupt tot de wereld der mogelijkheden behoort maar zijn muziek roept bij mij de hoofding organische techno in het leven.
Van Cobblestone Jazz, zijn jazztechno-project, moet ik de schoonheid nog ontdekken want in eerste instantie deden die platen me niet zoveel als Jonsons eigen producties. Maar misschien is dat ook maar omdat je van de man misschien iets teveel gaat verwachten. Ik houd alvast een plaatsje voor hem in de eeuwig aangekondigde maar immer uitgestelde Encyclopedie van de Techno.