Ik haat hem. En waarom.

Simon R. dus. Ik snap echt niet dat zoveel mensen - en dan nog wel mensen die meer talent hebben dan die luller zelf - met deze opgeblazen luller weglopen (zie ook The Wire, waar hij nog altijd een grote stem heeft en net daar werken mensen die het zó veel beter kunnen zeggen dan hij). Hoe meer ik van hem lees, hoe bozer ik word. Altijd dat toontje van "kijk toch eens hoe knap gevonden van mij", om van te rillen gewoon. Ik las vorige week nog een oud stuk van hem over krautrock en hoewel daar zeker enige waarheden in stonden (sommige dingen kan je nu eenmaal moeilijk ontkennen, nietwaar?), stoor ik me toch enorm aan dat après moi le déluge-sfeertje dat altijd van zijn schrijfsels afdruipt, alsof zijn meninkje in steen gegrift staat.

Maar ja, dat komt er natuurlijk van als je door de halve wereld als een schrijvende god wordt aanzien. In feite heeft hij gewoon geluk gehad dat hij één van de eersten was die over de tegencultuur van de jaren '80 en begin jaren negentig schreef. Op die lauweren rust hij nog steeds, hoewel hij al jaren niks relevants meer heeft geschreven. Als ik hem moet geloven is grime het nieuwe manna. Alsjeblief zeg! Dat is het niet. Benieuwd welke argumenten hij gaat aanvoeren als die voorspelling niet uitkomt en grime, tot nu toe niet meer dan één strominkje in Londen (met Dizzy als enige deftige exponent), een voetnoot in de dansgeschiedenis blijkt.

[langs de andere kant zou je kunnen zeggen: je moet hem niet lezen. true, true! maar waar ik ook ga ik kom de man overal tegen]

Ik kan het niet juist benoemen wat me nu net aan hem stoort maar volgens mij is het het framework dat hij aanbiedt, de mening dat er een lijn (waarop dan weer een verklarend model gebouwd wordt dat ten allen prijze gevrijwaard moet worden) door de recente muziekgeschiedenis loopt, iets waar ikzelf absoluut niet in geloof. Want dat zou een leercurve impliceren en als de geschiedenis mij al iets heeft geleerd is dat we er niets uit leren. Het is waarschijnlijk gewoon mijn geloof dat theorie altijd ondergeschikt is aan praktijk en dat je zoveel theorieën kan ontwikkelen als je wilt, maar dat de realiteit je bijna altijd inhaalt (zie Einstein, om maar eens een beroemd voorbeeld te noemen, die de quantumtheorie niet wou aanvaarden omdat ze niet binnen zijn theoretisch raamwerk paste).

Ik merk het ook aan Omar die, hoezeer ik hem ook bewonder om zijn schrijfkunsten en originele inzichten en hoezeer ik me op het gebied van smaak en interesses met hem ook verwant voel, zich soms zo diep in een zelfde theorie (nl. Barthes' punctum en studium) laat verglijden dat hij nog amper verstaanbaar is én, wat belangrijker is, die theorie (of methodologie, of nog, werkinstrument ) toepast op zaken waarvoor die theorie, die methodologie of dat werkinstrument nooit bedoeld waren. Als ik punctum associeer met The Kills barst ik gewoon in lachen uit. No offence intended uiteraard, beste Omar.

Het is meteen ook een verklaring waarom studeren op een universiteit nooit echt iets voor mij geweest is (iets wat ik, vreemd genoeg, met mijn broer, hoezeer onze karakters ook verschillen, gemeen heb). Luiheid was er misschien een deel van, maar zeker niet het belangrijkste. Het was - en is nog steeds - het moeten aanleren van al die verschillende theorieën die van de eerste moment dat je er een ingang in vindt, complete onzin lijken en niet de minste betekenis hebben voor je eigen dagelijkse leven. Ik weet nog dat ik ooit de grote Gombrich moest lezen, ook al zo iemand die als een onaanraakbare autoriteit op zijn gebied wordt gepresenteerd, en dat ik absoluut gruwde van het feit dat ik die man zijn theorieën en inzichten, van buiten moest leren.

De bottom-line van deze veel te lange uitleg, is, denk ik, gewoon dat ik een absoluut wantrouwen heb tegenover alles en iedereen wat zich als autoriteit beschouwt. Corrolarium daarvan is dan weer dat ik een absolute hekel heb aan mensen die zichzelf serieus nemen zonder daar de humor of ironie van in te zien. Het lijkt soms wel alsof mensen die veel denken (het denken-an-sich bedoel ik dan; het denken om te denken: de ideologie) hertoe gebracht worden om de realiteit naar hun denkpatronen te schikken, terwijl iedereen toch weet dat de realiteit couldn't give a fuck about your thought processes.

Amen.