Retro

Zou dit nu het ultieme teken zijn dat ik de dertig overschreden ben? Hoe vaak ik ook nieuwe platen koop, steeds vaker het laatste jaar grijp ik - en graag - terug naar mijn platencollectie en ga ik liever daar naar goede tunes op zoek. Helden blijk ik steeds minder te hebben, ik zie de oude nog wel eens terug, dat wel, maar echt nieuwe helden, nee, buiten de occasionele uitzonderingsfiguur als een Mathew Jonson, komt dat nog zelden voor.

De laatste weken zijn hier ten huize Romain vaak labels als +8, Probe, Nu Groove, Definitive, DJ International, Trax, Basic Channel en Underground Resistance voorbijgekomen. En mijn draaitasje zit voor meer dan de helft vol met 12-inches van voor 1995.

En dan ga je me dus niet horen zeggen dat er nu geen goede muziek gemaakt wordt. Meer zelfs: ik heb zelden zoveel goeie muziek tegengekomen als de laatste maanden. Maar toch trekt iets me naar dat verleden. Wat is de kracht van die platen? Genrebepalend, revolutionair, jeugdsentiment? Of was die muziek nu gewoon echt zoveel beter?