Krautrocker till I die

Na het lezen van Cope's boek ben ik zo mogelijk nog meer dan gewoonlijk in de Krautrock gevlogen. Het was toch weeral een lange tijd geleden dat ik iemand met zo'n aanstekelijk enthousiasme over muziek heb weten vertellen. Onverbloemde maar altijd ironische meningen, adequate kennis, pittige anekdotes en een soort van humor dat bij mij bijzonder goed valt combineert hij met een soort zweverig haast metafysisch mysticisme dat haast niet van deze tijd lijkt (vooral die filosofische manier om hoofdletters te gebruiken in woorden waar hij de nadruk op wil leggen bevalt me zeer). Steven Stapleton van Nurse With Wound zei in zijn beroemde interview met The Wire in 2001 dat hij "extatically pleased" was over dit boek en ik moet me daar gewoon bij aansluiten. Klein maar fijn. Waar blijft dat vervolg Julian? Of kom: begin al eens met een herdruk. Dat zou al mooi genoeg zijn.

Wat me zo enorm bevalt aan die Duitsers ook is dat ze zo ongegeneerd voor het experiment gingen en daar zelfs geld voor kregen, wat zeg ik, er zelfs geld mee verdienden. Het is toch amper te geloven in deze tijd dat 'Spoon' in 1972 op nummer 1 in de Duitse hitparade heeft gestaan. Ik kon het zelfs amper geloven toen ik het las. En van Ege Bamyasi heeft men daar zomaar eventjes 200,000 stuks gesleten (dwz toen al). Wat een tijden! Tangerine Dream werd zelfs door zijn platenfirma aangenomen met zoiets als de woorden: "Het is wel experimenteel en het zal wel niet verkopen, maar we nemen jullie toch maar." En het mooiste was dat ze natuurlijk wèl verkochten! "Is dit een droom?" denk ik dan. Noem mij een oude zeurpiet maar dat waren toch wel betere tijden voor avontuurlijke muziek.

Ondertussen vond ik hier al een interessant interview met Michael Rother van Neu!, Kraftwerk en Harmonia. Op dezelfde pagina's kan je er ook eentje met Roedelius terugvinden trouwens.