Het jaar van

Of het een teken aan de wand is weet ik nog niet maar als ik op mijn koopgedrag van vandaag moet afgaan gaat 2005 het jaar worden waarin ik het primaat van de dansmuziek eindelijk naast mij neer ga leggen (ben ik dertig geworden misschien?). Vijftig stuks vinyl beluisterd vandaag en slechts teruggekomen met een remix van Mathew Jonson. Faut-le faire. Daarna getwijfeld tussen 6 euro uitgeven aan een afgeprijsde Turn On (een Sterolab-zijproject), 20 euro aansmijten tegen een prachtige vinylversie van de nieuwste Gravenhurst (die waarschijnlijk vele malen beter klinkt op cd) of toch maar eindelijk eens beginnen aan die Can-remasters. Het is dat laatste geworden. En dan is het uiteindelijk Tago Mago geworden. Liever was ik thuisgekomen met Ege Bamyasi (alleen al om 'Spoon' eens in volle glorie uit de boxen te horen schallen) maar aangezien maandag in Antwerpen sluitingsdag is voor zowat elke behoorlijke platenwinkel botste ik hier op een quod non. In ieder geval komt het erop neer dat er de laatste tijd in de volgaTowers aanzienlijk minder kale beats weerklinken. De gitaar, for one thing, is weer helemaal terug. Spijtig genoeg werkt mijn Audioscobbler niet, anders zou ik eindelijk eens het resultaat kunnen zien van mijn verwijdering van de boing-boom-tschjak-esthetiek.

En dan ergens altijd die angst dat de grote dagen van de electronische dansmuziek niet meer gaan terugkomen, dat dit het einde is van de digitale tsunami die me de laatste 10-12 jaar heeft overspoeld. Vet geluid? Nu al passé. Electro? Een conceptueeel cul-de-sac. LCD? Eventueel, maar niet zonder Eno, The Fall, Can, Cabaret Voltaire en Suicide. Minimal? Voor mij enkel de knapperigste stukjes graag. Hiphop? Wanneer gaat het nu eindelijk ergens over beginnen gaan in plaats van mooiwoorderijen op rijm aan elkaar te plakken? D&B, breaks, grime? Alsof ik een muzikale weerspiegeling van mijn innerlijk landschap ooit zou nodig hebben. Nu jazz en broken beats? Bij voorbaat mislukte pogingen om jazz op beats te zetten en de poëzie van je vriendin enige bekendheid te gunnen. Detroit? Een eenzame strijder in een woestijn van rockisme (het eerste lelijke woord van 2005, courtesy of TP)

De remedies? Eno's 'Third Uncle', Can's 'Vitamin C' en 'Soup', Terry Riley's 'Rainbow in Curved Air', Eskimo van The Residents, Coil, Bowie, Roxy Music (voel ik hier een lichte Enobsessie opkomen?), Gravenhurst, Hüsker Dü's 'Never Talking to You Again', Jay-Z's 'Lucifer', Kate Bush en haar The Dreaming, Masters Of Reality, Tango 'N Vectif (Paradinas in betere dagen), Aphex Twin (Analogue Bubblebath 3, Caustic Window), Silver Apples ('A Pox on You'), veel Nick Cave (uit de oude doos), The Pop Group ('We Are All Prostitutes'), Yello en... LCD Soundsystem.

Het komt wel goed.