Een tekort aan dromen
Wat ik toch vooral mis aan de electronische scène van vandaag is dat er zo weinig muziek wordt gemaakt die doet dromen. Op enige uitzonderingen na is de nieuwe electronica zo aards. Terwijl ik toch liever visioenen van utopische steden, mysterieuze intergalactische reizen en onbekende chemische processen voor mij zie opdoemen. Het blijft tegenwoordig toch allemaal zo tastbaar, zo betrokken op het hier en nu.
Neem nu de nieuwe plaat van Justus Köhncke. Mooi, zelfs bijna romantisch, goed gemaakt, een plaat die perfect in de tijdsgeest past (hoewel ik er toch iets teveel Neue Welle in hoor om van originaliteit te spreken), maar toch zo down to earth, zodat ze bij mij thuis praktisch enkel kan dienen als achtergrondmuziekje bij het schrijven of het verorberen van een maaltijd. Mocht ik echt van slechte wil zijn, ik zou over chill-house spreken. Geen moment word je uit je verwachtingen geschokt, er is geen enkele aanzet tot het zich verliezen in. Zelfs nieuwe en grotesk gehypte namen als Villalobos en Luciano, hoewel men mij allerminst gaat betrappen op een ontkenning van de heren hun immens talent, schieten op dat vlak tekort. Te korzelig, te minimaal, te acid, te pruttelend, te eindig als het ware. De geest brand op in plaats van te vervliegen naar nieuwe bestemmingen. Men ontluikt maar het uiteindelijke resultaat is bijna nooit boven de verwachtingen.
Buiten oude getrouwen als Mills en UR rest er mij haast nog enkel nieuwe grote naam Mathew Jonson, een man van wie ik de eerste minder dan indrukwekkende plaat nog moet horen. Hier wel suggestie van oneindigheid, het opzoeken van de limiet, het subtiel afwegen en in balans brengen van meerdere minimalismen, een in trance brengen zonder bombast aan te spreken. Waar minimalisme in die zin dat er niets lijkt te gebeuren, terwijl vistas van onbekende oorden die tot nader onderzoek uitnodigen aan je voorbijtrekken. Escapisme maar dan van de goede soort. Muziek die nieuwsgierigheid doet ontstaan, een wil tot vooruit in plaats van de hedendaagse achteruitkijkspiegel die je bij zovele cd's en platen in een apart setje erbij krijgt.
Neem nu de nieuwe plaat van Justus Köhncke. Mooi, zelfs bijna romantisch, goed gemaakt, een plaat die perfect in de tijdsgeest past (hoewel ik er toch iets teveel Neue Welle in hoor om van originaliteit te spreken), maar toch zo down to earth, zodat ze bij mij thuis praktisch enkel kan dienen als achtergrondmuziekje bij het schrijven of het verorberen van een maaltijd. Mocht ik echt van slechte wil zijn, ik zou over chill-house spreken. Geen moment word je uit je verwachtingen geschokt, er is geen enkele aanzet tot het zich verliezen in. Zelfs nieuwe en grotesk gehypte namen als Villalobos en Luciano, hoewel men mij allerminst gaat betrappen op een ontkenning van de heren hun immens talent, schieten op dat vlak tekort. Te korzelig, te minimaal, te acid, te pruttelend, te eindig als het ware. De geest brand op in plaats van te vervliegen naar nieuwe bestemmingen. Men ontluikt maar het uiteindelijke resultaat is bijna nooit boven de verwachtingen.
Buiten oude getrouwen als Mills en UR rest er mij haast nog enkel nieuwe grote naam Mathew Jonson, een man van wie ik de eerste minder dan indrukwekkende plaat nog moet horen. Hier wel suggestie van oneindigheid, het opzoeken van de limiet, het subtiel afwegen en in balans brengen van meerdere minimalismen, een in trance brengen zonder bombast aan te spreken. Waar minimalisme in die zin dat er niets lijkt te gebeuren, terwijl vistas van onbekende oorden die tot nader onderzoek uitnodigen aan je voorbijtrekken. Escapisme maar dan van de goede soort. Muziek die nieuwsgierigheid doet ontstaan, een wil tot vooruit in plaats van de hedendaagse achteruitkijkspiegel die je bij zovele cd's en platen in een apart setje erbij krijgt.
posted by Manic Inventor at 8:15 p.m.
3 Comments:
U riep? ;)
Je zou wel eens gelijk kunnen hebben, misschien hebben we afgeleerd op grote schaal visionair te zijn. Drexciya was daar natuurlijk fantastisch in.
Kohncke moet je het niet bij zoeken, die is met iets heel anders bezig, veel persoonlijker (check die hoes binnenkort ook maar...ouderwetse Auteur wordt hier gepresenteerd, ongetwijfeld met knipoog, of een halve) en poppier. Sowieso neigt die Kompakt gang veel meer naar introspectie, wat hun kracht ook is.
Luciano en Villalobos is lastiger. Villalobos zit helemaal in een eigen trip waar ik nog niet helemaal door heb waar hij in godsnaam heen wil, maar het is zeker geen outer space. En toch is er een bepaalde romantiek in die laatste remixes van Lopazz die beide heren hebben geproduceerd, van een heel andere aard, persoonlijk politieker haast (11/09/73 titel van die remix va Villalobos is natuurlijk de dag dat Pinochet aan de macht komt.) Ik vind dat toch ook fascinerend.
Ik heb het vermoeden dat die pruttel house van beide heren binnenkort weer wat kosmischer gaat klinken (zie Steve Barnes.)
eh, er is veel meer, kom hier binnenkort wel op D:S op terug, het is denk ik ook de grote breuk geweest destijds tussen jungle en speed garage.
Villalobos zonder complicatie?!? Die knakker bouwt doolhoven.
(die plaat van Hacke trouwens...oef, saaiheid. Sorry.)
Alcachofa ben ik toch menigmaal flink zoek in geraakt. Maar goed:
"waarom kan het intieme, introverte dromerige voor jullie eigenlijk niet voor 'vooruitgang' staan, visionair zijn?"
Heb ik in ieder geval niet gezegd, dit weekend een grote post op D:S waarop ik dieper op dit mooie onderwerp in ga.
Een reactie posten
<< Home