Driewerf Hoera!

Hugo Coveliers zal hoogstwaarschijnlijk uit de VLD gezet worden. Voor de Nederlandse lezers: Hugo Coveliers valt wel een beetje gelijk te stellen met Geert Wildiers, ware het niet dat Hugo qua coiffure geen concurrentie is voor Geert. In plaats daarvan heeft hij een ringbaardje en een zeer slecht verzorgd gebit. Laten we ook alvast stellen dat ik geen voorstander ben van de VLD. Die partij is overbevolkt door hitsige parvenus die enkel en alleen op een postje en de daaraan verbonden financiële tegemoetkoming uit zijn. Buiten Karel De Gucht, voor wie ik al langer dan vandaag een groot respect heb, is er werkelijk geen ene VLD'er waarvan vermoed mag worden dat hij niet aangetast is door het aan het ziekelijke grenzende optimisme dat Guy Verhofstadt, zonder twijfel de zwakste na-oorlogse Belgische premier, al jaren tentoonspreidt. Dat België de laatste pakweg 6 jaar als een derdewereldland bestuurd wordt is enkel en alleen aan deze partij te wijten. Toen ze nog in de oppositie zat had de partij enkele onvervreemdbare principes die het bij regeringsdeelname onmiddellijk wou realiseren (afschaffing van de stemplicht, invoering van het referendum onder andere). Nu, zes jaar later, blijken deze onvervreemdbare principes nergens meer te bespeuren. VLD'ers daarover ondervraagd vertonen amnesie of hebben een pseudo-valabele uitleg voor het ontbreken van die realisaties die nooit of te nimmer valt te rangschikken onder rationeel betoog, laat staan kan beschouwd worden als een door argumenten gestaafd discours.

Nu, laten we onszelf ook niet voor de gek houden, moet ook weer niet verwacht worden dat de VLD nu opeens een partij van progressieven zou geworden zijn. Te vermoeden valt dat de partij binnen afzienbare tijd de eerste zal zijn die het aandurft met het Vlaams Blok (wiens belang? dat van hunzelf hoogstwaarschijnlijk) in zee te gaan, een partij die zich de laatste tijd op aan het braken grenzende wijze voorstelt als een stelletje gezellige nonkels waar de gemiddelde kiezer allerminst bevreesd van moet zijn. Nu, mij maakt het niet zoveel uit: ik heb allang besloten om bij de volgende kiezing mijn stem aan de meerderheid te geven (om dus blanco te stemmen). Sommigen (mijn beste moeder onder andere) wijzen mij op een gebrek aan politieke moed. Maar het moet me van het hart dat ik onder de Belgische, laat staan de Vlaamse, politici, die stilaan als een van de werkelijkheid volledig afgesneden kaste kunnen beschouwd worden, met de beste wil van de wereld geen een, maar dan ook geen enkel, moedig mens meer ontwaar die durft zeggen waar het op staat. Het is in dit land absoluut normaal geworden dat men vanmorgen het één zegt, des middags iets anders en des avonds alweer opeens een andere mening blijkt toegedaan. Wat de mening ook moge wezen, in correcte of zelfs nog maar bestaande beleidsdaden wordt ze nooit omgezet. Ja, inderdaad, ik ben op politiek vlak volledig ontmoedigd. Niet dat ik mijn stem, zoals één vierde van de totaal van hun verstand (zo ze het al bezaten) beroofde Vlamingen, aan het Vlaams Blok ga schenken (ik sterf nog liever), maar ik denk dat ik maar eens ga wachten tot er een nieuwe generatie beleidsmakers opstaat, liefst bestaande uit mensen die deze keer niet van principes verstoken en moreel als het ware ontmand door het politieke leven gaan. Als tegen die tijd de democratie uiteraard nog tot onze maatschappelijke geplogenheden behoort.