The Unstoppable Bullshit Train
Deze man kan zo hard uit zijn nek lullen. Op één of andere manier maakt hij me altijd weer boos. Ik weet dat sommigen hem heel wijs en witty vinden, maar dat toontje is er voor mij altijd teveel aan. Ik word er ook altijd absoluut gek van wanneer ze Vet Geluid met metal en hardrock gaan linken (geen haar op mijn kale hoofd dat 'Rocker' (zowiezo al niet sant in volgaLand) ooit met gitaren in verband heeft gebracht). En dat is dan weer de schuld van 2 Many DJ's. Get your dirty hands and minds of my dance music, please.
posted by Manic Inventor at 4:33 p.m.
6 Comments:
Je hebt gelijk. Helaas, ooit was het een god.
Morgen durf ik misschien mijn afrekening met de man publiek te maken. Maar ondertussen ben ik wel benieuwd waarom dit artikel van hem je niet bevalt.
Ah komAAN! De man schreef over het gebrek aan succes in de Amerikaanse hitparade. Heeft hij gelijk of heeft hij gelijk? Al de platen blijken te floppen: Prodigy? Flop! Chem Bros? Lijkt me ook niet echt van de grond te komen. Je bekijkt het als een *dagboek schrijfsel*: hoe S zich voelt over dance music. Ik kan niet begrijpen hoe ze op ILX ineens beginnen te discussieren wat dance music niet precies is. Uh, HALLO. Muziek waarop je kan dansen is niet gelijk aan dance. Dacht niet dat je Rolling Stones catalogeert onder dance of wel? Simon R schreef een artikel voor de NY Times, niet voor een dance tijdschrift (waarvan sommigen een stille dood sterven). Het punt is dat in Amerika het *grote publiek* niet zo'n grote interesse heeft in dance. Ooit wel gehad maar niet in de mate dat de labels het wilden. Pop en Hip Hop doen het dan wel weer goed en simpelweg omdat de mensen er een *gezicht* op kunnen plakken. Ze weten wie JLO is of Britney of Jessica Simpson. Het is eenvoudiger om de muziek te *begrijpen* op basis van de teksten. Dance is te *open* voor interpretatie (wat ik juist een goed teken vind en wat niet wil zeggen dat ik Pop slecht vind op basis van z'n teksten). Het probleem is dat Simon ook *bekende* op z'n blog dat hij een beetje z'n passie voor dance verloren was.... Elk artikel zal nu daarop geinterpreteerd worden. Ah whatEVER. :-)
Hij heeft zichzelf gewoon heel erg in de nesten gewerkt. Dacht in de 90s terecht te komen in de frontier van dance en daar het woord te gaan verkondigen. Hij geloofde echter teveel in dat "het moet een gezicht hebben" model. Terwijl al die gasten als Chemicals/Prodigy/Fatboy eigenlijk allang rockmuziek aan het maken waren en totaal de binding kwijt waren met de dansvloer. Nu blijkt om allerlei redenen dat het niet doorzet in de U.S. (ten minste niet op die manier, op ILM merken de slimsten op dat het subtiel via de productie van R&B/Hiphop/Crunk gaat.) tsja leuk maar dat toontje waarop dansmuziek als universeel fenomeen wordt afgeserveerd is vervelend. Hij moet een keer wakker worden en dan ziet hij ons in Europa blij zwaaien omdat we de hergeboorte van rave leven.
Ergens heeft in zijn denken een omkering plaatsgevonden waarbij ideologie/zijn wensen de richting van muziek moesten gaan leiden ipv andersom. En hoe minder de muziek die ideologie volgt hoe meer hij in het nauw raakt. Hij raakt in voetbaltermen echt geen bal meer.
Hmm, daar heb je dan wel gelijk in. Ik zag die vier niet echt als *(puur) dance*.
Misschien heb ik het gewoon moeilijk met "kill ur idols". Het is ook spijtig dat hij die zogenaamde Barthesiaanse passie precies verloren heeft maar dat weiger ik te aanvaarden: ik zoek het niet in de NY Times maar in zijn blog bijvoorbeeld. Of op Dissensus in zekere mate. Het enige spijtige dat ik vind: in plaats van een een negatief artikel wou ik een artikel over wat er nu wel precies gaande is (en dan niet LCD Soundystem dat IN MIJN OPINIE niet alleen kut is maar meer rock dan dance). Shit, ik heb hoofdpijn, denken is niet mijn ding. :-)
Die vadermoord is wel moeilijk, niet? Waar het in feite op neerkomt is dat Simon gewoonweg te oud is geworden om alles nog te kunnen volgen, het lot voor ons allen, vrees ik. Er komt doodgewoon een leeftijd waarop je onmogelijk nog mee kunt denken/voelen met het nieuwste van het nieuwste, gewoon omdat het nieuwste nu eenmaal sneller opgepikt wordt door jonge mensen. Je ziet dat toch aan het feit dat hij nu nog de nood voelt om Fatboy, de Chemicals en de Prodigy te vermelden. Voor mij persoonlijk zijn zij nooit toonaangevende figuren geweest, voor hem wel, ok. Komt daarbij dat hij, zoals Omar terecht opmerkt, veel te veel op de Angelsaksische wereld gericht is, hetgeen zowiezo met de hype-righeid die daar altijd heerst, gevaarlijk is als richtpunt. Er is een tijd van komen en gaan en die van hem is nu gekomen. Sorry Simon.
Een reactie posten
<< Home