De zwarte zeemeermin

Niet dat het haar een lor zal kunnen schelen, maar tussen da volgaBabe en Erykah Baduh komt het nooit meer goed, zo het al ooit goed geweest is. Haar huizenhoge reputatie bij soul-, R&B- en urbanliefhebbers is voor mij één van de grootste raadsels van de jaren '90. Werkelijk iedereen die ik ken loopt met haar weg en vindt haar het toppunt van authenticiteit. Het gaat zelfs zover dat ik van de twee Carl Craig remixen van Zap Mama's 'Bandy Bandy', waarop ze meezingt, steeds de instrumentale versie opleg om Baduh's geaffecteerde toontje niet te moeten aanhoren. Hetzelfde bij Commons haast perfecte plaat 'Electric Circus': het laatste nummer, waar zij het vocale roer in handen neemt, valt er altijd onvermijdelijk af. Ik ken de titel van dat nummer zelfs niet (of ben hem vergeten). Alleen de vermelding in het boekje van haar naam was al genoeg om de cd net voor het laatste nummer uit de cd-tray te nemen (ik heb het wel degelijk één keer beluisterd, om vervolgens tot de zelfde conclusie te komen). Misschien komt het wel omdat ze zich zo fanatiek opwerpt als het Afro-amerikaanse geweten van de urban, iets waar ik werkelijk een verschrikkelijke hekel aan heb (zie ook de uithalen van KDJ naar blanken die 'zwarte samples' gebruiken). Mijn aversie, want dat moet het wel degelijk zijn, is bijna fysiek te noemen. Als ik haar hoor in een situatie waar ik de plaat niet af kan zetten (in een café of bij iemand anders thuis), begin ik het namelijk op een vervelend gemor te zetten. Ach, misschien komt het er weer gewoon op neer dat ik gruw van artiesten die per se dat toontje van 'kijk eens wat ik allemaal kan en wie ik allemaal ken' willen opzetten (zie ook Björk).