Niemal wieder?

Ben me sinds vrijdag aan het verdiepen in Joachim Fests psychologische portretten van de topnazi's, zeg maar Hitlers entourage. Ik moet zeggen dat je dan, zelfs als je zoals ik een meer dan gemiddelde interesse in geschiedenis en in het bijzonder WO II hebt, toch wel van de ene verbazing in de andere blijft vallen. Jeezes, wat een troep krapuul en mentaal gestoorden! Maar vreemd genoeg zitten er ook wel een aantal tragische figuren tussen (waarmee ik uiteraard niet wil zeggen dat ik sympathie voor hen kan opbrengen). Zo was Goebbels, abstractie makend van zijn gruweldaden (ok, dat is moeilijk, maar ik doe het hier toch even), eigenlijk best wel een grappige en intelligente kerel. Hetgeen ook weer eens duidelijk maakt dat intelligentie op zich alleen niet zaligmakend is en zelfs aartsgevaarlijk is als ze verkeerd gericht wordt.

Het zwaarst was ik feitelijk onder de indruk van Heydrich (het koudste gezicht dat ik ooit in mijn leven aanschouwd heb en die man had verdomme een joodse vader!) en Hess (in andere tijden en omstandigheden gewoonweg een zwaar psychiatrisch geval).

Blijft de absolute verwondering dat dit stelletje over het algemeen diep gefrustreerde en met een knoert van een minderwaardigheidscomplex opgezadelde gekken ooit de macht over één van de grootste landen ter wereld in handen heeft gekregen.

Dit boek zou op alle middelbare scholen verplichte kost moeten zijn. Maar ja, dat zal, vrees ik, wel een wensdroom blijven.