Grrrr...

Dit doet mijn bloed weer eens koken. Sullivan begint met een mooi artikel waarin hij een perfecte beschrijving geeft van de (muziek- en informatie-) leefwereld waar we naartoe evolueren. Maar net op het einde (pagina 2 dus) moet hij er verdomme toch weer een morele dimensie aan geven zeker. Waarom is dat opgeheven vingertje toch altijd nodig? En dan vooral als het over Amerika gaat, waar je met mensen uren kunt praten zonder dat je ook maar een seconde het gevoel hebt gehad dat je contact met hen legde. Bovendien als je 'het lawaai van het echte leven' wil horen, ga dan op het platteland wandelen. Ik denk dat je daar wel meer aan hebt, dan aan wakke, pseudo-diepzinnige zinnen als wanneer hij beschrijft wat er gebeurt als hij zijn iPod een keer had vergeten: "I noticed the rhythms of others again, the sound of the airplane, the opinions of the taxi driver, the small social cues that had been obscured before. I noticed how others related to each other. And I felt just a little bit connected again and a little more aware." Het zegt mij immers heel veel over Andrew Sullivan dat hij zijn neukende iPod moet afzetten voor hij zulke dingen beseft. Trouwens: wie in een taxi naar zijn iPod blijft luisteren is gewoon onbeleefd en wie het geluid van een opstijgend vliegtuig niet hoort door zijn iPod is gewoon doof. En wie enkel door luisteren opmerkt hoe anderen met elkaar omgaan heeft weinig gevoel voor menselijke interactie. Ooit van body language en mensen hun gezicht lezen gehoord, meneer Sullivan? Blijkbaar niet. Maar ons wel de les willen lezen. Dat natuurlijk wel.

Het lef, meneer, het lef. Ga uzelf toch neuken man! En voor zulke stukjes krijgt die man waarschijnlijk 250euro of meer. Twee woorden: preposterous en pretentious.