Jadis, si je me souviens bien...

Een keer per week, niet echt op een vastgelegde dag, nodigt mijn moeder me uit om bij haar te komen avondeten. Tot voor kort vertrok ik vandaar (Huidevetterstraat, die aanvangt vanaf het einde van de Meir) ofwel linea recta naar huis met Tram 3, ofwel ging ik op vriendenbezoek in de stad.

Sinds een paar weken is deze stilaan vermoeide routine vervangen door een solitaire stadswandeling. De eenzaamheid die velen de stad toedichten is voor mij altijd één van de voornaamste aantrekkingskrachten geweest. [‘Wat is de droom anders dan de stad die ons in leven denkt?'] Zeker 's avonds, nadat het licht, 's winters toch, tot verlichting is geworden, voel ik me als eenzame wandelaar beter op mijn gemak dan dat ik die welbepaalde weg met iemand anders of bij daglicht zou afleggen.

Nu heb ik, nadat ik vanavond hetzelfde traject aflegde als de vorige malen, een zekere doelmatigheid vastgesteld met betrekking tot de route die ik volg. Die route staat, om het cru te stellen, gelijk met het verleden, het loslaten ervan en, als het ware, eveneens met een soort laatste herinnering eraan.

Eerst wandel ik via de Oudaan (waar Café Berlin ligt, symbool voor mijn hartsvriendin N., van wie ik nu al enkele jaren vervreemd ben geraakt), de Vrijdagmarkt en de Sint-Pietersvliet naar de Scheldekaai alwaar ik de brug bestijg die langs de Schelde ligt, aan het zogenaamde Zuiderterras. Daar ga ik dan meestal even uitwaaien en staren naar het zachte golven van de rivier en de pseudo-skyline van Linkeroever, rol er een sigaretje en kom dan van de brug af aan de Suikerrui. Vandaar ga ik via de Handschoenmarkt naar de Groenplaats, waar de Fnac gelegen is (mijn eerste job), wandel dan naar de Carolus Borromeus kerk, vandaar naar de Keizerstraat (waar ooit het studentenkot lag van C., een meisje dat ooit - het lijkt gelukkig een eeuwigheid geleden - mijn leven grondig heeft verwoest, sinds haar afbraakwerk heb ik geen normale relatie meer gehad). Vandaar ga ik langs de Academie (waar P. studeerde, ooit één van mijn boezemvrienden met wie ik zo'n echte mannenvriendschap had en die ik in geen jaren nog ontmoet heb). Dan recht naar de Prinsstraat, waar twee jaar geleden en misschien nu nog, B. woont/woonde, mijn allereerste liefje, waar ik twee jaar geleden een op voorhand tot mislukken gedoemde relatiedraad, tegen beter weten in, nog eens mee had opgenomen. Juist daarover ligt dan weer de UFSIA, de eerste van vele universiteiten waar ik gestudeerd heb. En pakweg honderd meter verder ligt de Pieter van Hobokenstraat, alwaar ik ooit in 1974, het levenslicht zag, in wat ondertussen is omgebouwd tot een rusthuis voor bruiden van Christus. Vandaar gaat het dan naar de Frankrijklei waar J. en W. wo(o)n(d)en, twee van mijn beste vrienden, die, pakweg tien dagen geleden, na elf jaar lief en leed, uit elkaar gegaan zijn.

Vreemd toch dat ik pas de tweede keer die rode draad, bijna mijn levenslijn sinds mijn achttiende levensjaar, als zodanig wist te herkennen. Het leek eerst een eerder lukrake wandeling maar op de een of andere manier kom ik toch elke keer weer instinctief langs die sleutellocaties. Het lijkt wel een afscheidswandeling. Nog even de gedachten laten terugvloeien naar oude geliefden en vrienden, naar successen en mislukkingen, naar een lach en vele tranen. En dan op weg naar een ander leven. Alsof ik sinds enkele weken, eigenlijk sinds ik vernam dat J. en W. uit elkaar gingen, eindelijk begreep dat het uur van de waarheid geslagen was. Op één of andere manier symboliseerde hun eenheid voor mij het blijvende, het zekere (ik had echt nooit gedacht dat ze uit elkaar zouden gaan, hun namen werden in mijn geest steeds samen uitgesproken, ze leken met andere woorden wel voor elkaar bestemd). Maar raar genoeg gaf dat voor mij dan weer het startschot om het zekere, de sleur, de routine, voorgoed op te geven en eindelijk eens de te lang uitgestelde stap naar het onzekere, de verandering te zetten.

Of hoe een wandeling een metafoor wordt voor een metamorfose.

(op de achtergrond speelt: William Basinski - The Disintegration Loops)