LCD Zeiksysteem

Ik begrijp dus helemaal niks van dat gezeik (want dat is het toch wel een beetje hoor) over die plaat van LCD Soundsystem. Nu ben ik zelf toch helemaal niet de meest gemakkelijke als het over de kwaliteit van een plaat gaat (zie mijn opmerking dat er sinds 2000 helemaal geen honderd goeie platen gemaakt zijn). Maar het is dus blijkbaar helemaal verboden in 2005 om een lekker in het oor liggend plaatje te maken waar je ook nog eens op kan dansen. Moet elke plaat dan heden ten dage een revolutie veroorzaken? Alsof Murphy die plaat heeft gemaakt om New York en Amerika terug het middelpunt van onze muzikale wereld te maken. He couldn't care less, dunkt mij. Ik had toen de eerste twee singles net uit waren een interview met hem en daaruit bleek voor mij al dat die man doodgewoon een beetje aanmoddert met zijn interpretatie van wat electronische muziek is.

Dat het publiek (en dan vooral de muziekfreaks) op basis van de drie singles de verwachtingen zo hadden opgeblazen dat Murphy wel de profeet van het nieuwe millennium leek, is dan ook enkel en alleen aan dat publiek te wijten. Dat LCD dan nu met een 'gewoon goede plaat' komt is er dan al te veel (of te weinig) aan. Dat sommige kenners de invloeden er zo uit kunnen pikken om dan vervolgens de plaat in vergelijking daarmee neer te sabelen is uiteraard hun goed recht. Maar denkt men nu echt dat een gewone muziekliefhebber ook maar van The Fall, Eno, Gang Of Four, Suicide en Can gehoord heeft? Nee dus.

Ook ik word wel eens dol als ik Pletrol (sic) binnenkom en die zware jaren '80-beats door de boxen hoor dreunen. Maar in plaats van blij te zijn dat de goede en invloedrijke muziek van vroeger (uit onze tijd dus) nu gerecycleerd wordt en dat er dusdoende een nieuwe generatie misschien ook eens achterom kijkt en die muziek via onder andere LCD Soundsystem gaat ontdekken, zeurt men liever over het feit dat de plaat van LCD maar magertjes uitvalt tegenover bovengenoemde namen. Ook ik heb ondertussen dankzij deze plaat de twee schitterende post-Roxy Music elpees van Eno al ontdekt.

In ieder geval, kom het mij aub melden als je dit jaar nog een plaat tegenkomt die meer opwindende nummers bevat dan 'Daft Punk Is Playing at My House', 'Tribulations', 'Too Much Love', 'Movement' en 'Disco Infiltrator'. En vooral: kom het mij ook maar eens melden als je dit jaar een plaat tegenkomt die nu eens niet magertjes uitvalt tegenover hun voorbeelden en invloeden. Ik denk dat men van een kale reis gaat terugkomen.