Corrolarium

Aansluitend op het vorige bericht. Het doet me enorm plezier om te constateren dat ik een volle boekenkast heb waarvan nu nog ongeveer een derde ongelezen is. Waarom een plezier? Omdat een mens niet altijd het geld heeft (boeken blijven duur, hoewel niet zó duur) en het aangenaam is het lezen te kunnen verdagen. Voor mij is het ook een soort aanporring, die hele hoop boeken die daar staat als persoonlijke bibliotheek. Bibliotheek dan in de zin van nog te lezen boeken. En elke keer dat mijn meest urgente leesvoer op is, ben ik haast wel verplicht om er een boek uit te nemen waar ik tot dan toe niet zo veel zin in had. En, nog meer dan bij mijn muziekverzameling, waar, ik moet het toegeven, de tijd af en toe de serieuze missers heeft in gevonden, valt dat nu eens bijna nooit tegen.

Het doet me uiteindelijk besluiten dat, met een heel nipte marge, maar misschien toch echt wel, ik uiteindelijk nog een ietsie pietsie liever lees dan dat ik platen verzamel (ach, waarom hou ik mezelf in godsnaam voor de gek?). Ik meende vroeger ook altijd dat je een boek maar één keer kon lezen. Ook daar heeft de tijd het hoofd bijgesteld. De Neuromancer-trilogie moet ik minstens één keer per jaar gelezen hebben. Borges' volledige werk heb ik al zeker drie keer volledig achter de kiezen. Houellebecq al twee keer. Van Dick heb ik Valis al drie keer gelezen. En Cioran die blijft maar terugkomen, maar dat zal dan waarschijnlijk komen omdat ik zijn verzameld werk in mijn bezit heb en dat is wel heel erg moeilijk te doorgronden zonder het te herkauwen. Last, but not least at all: Reve, voor wie ik op pakweg een maand tijd een vreemdsoortige obsessie ontwikkeld heb die me nog bij geen enkele schrijver echt overkomen is. Zijn Nader tot U en Op Weg naar het Einde heb ik op zomaar eventjes één week tijd beide twee keer gelezen (ok, het zijn dunne boekjes, maar het blijft toch heel erg vreemd).