Oh-oh-oh-oh Ba-a-a-a-by

De Heer was weer genadig vanavond. Na twee dagen volledig geveld te zijn geweest door een voorjaarsdepressie zonder weerga, kwam K. met een schitterend idee: Jamie Lidell in Leuven. Mooi was dat. Ik had hem al anderhalve keer (op Sónar was de zaal te vol) gezien maar deze keer was hij op zijn best. Wat die man doet, ik blijf het verbazend vinden: louter met één stem muziekjes maken. En dan gaat dat van springerige jazz à la Herbert naar Marvin Gaye-benaderingen (want zingen kan hij!) via Prince naar Throbbing Gristle en weer terug, of beter: allemaal tegelijk. Vanavond was hij zelfs met twee microfoons in de weer. Op de ene zingt hij dan een zanglijn in, in de andere een beatbox-ritme en weg zijn we voor een ongeëvenaard samengaan van industriële techno en witte soul. En wat zo verbazend is (ik weet niet of het de facto het geval is, maar ik vermoed van wel), met de methode die hij hanteert kan eenvoudigweg geen één van zijn optredens hetzelfde zijn. Toevalsmuziek maar dan echt. Waar blijft die elpee?