Platenkoper vs Platenverzamelaar

Sir E. merkte mij enkele weken geleden op dat ik op een andere manier platen koop dan andere mensen. Ik heb dat zelf ook altijd al vastgesteld. Zeker in mijn technotijd zou en moest ik van bepaalde labels en artiesten gewoonweg alles hebben. Zo heb tot een bepaalde periode alles van Mills, Hood, Peacefrog, Kenny Dixon, Theo Parrish, Carl Craig, Transmat, Saunderson, Balihu, Chain Reaction en wat weet ik nog verzameld. Maar ook Current 93, Coil en Nurse With Wound overwoekeren nog steeds mijn harde schijf. Nu, deels door een tijdelijk gebrek aan financiële draagkracht, deels wegens het feit dat de vernieuwende en revolutionaire fase van betreffende muziek grotendeels achter de rug is, probeer ik me te beperken tot het up-to-date houden van mijn Carl Craig- en Underground Resistance-verzameling, die eerste omdat hij voor mij de enige permanente revolutionair is, de tweede omdat ik een boon heb voor Mad Mike en zijn denkbeelden over muziek - bij UR voel ik echt iets achter de machinetaal.

Het zal waarschijnlijk wel te maken hebben met mijn obsessie voor geschiedenis. Niet alleen lees ik buiten de gewone bellettrie nog altijd zoveel mogelijk geschiedkundige werken maar ik zit ook al lange tijd in mijn hoofd met een geschiedenis van de electronische muziek vanaf 1985 te schrijven (zeg maar vanaf het ontstaan van Chicago House). Alleen, het komt er maar niet van. Niet alleen omdat het een zeker kluizenaars/bibliotheekbestaan zou impliceren (en ik daar dan weer veel te nerveus en op constante verandering gericht voor ben), maar ook omdat ik - het eeuwige dilemma van iemand die steeds het nieuwe op de voet wil volgen - al zoveel schrijf over muziek die nu uitkomt. Occam's Discotheque is een halfslachtige poging om aan die Will-zu-Geschichte tegemoet te komen, maar ook daar ontbreekt me nog een je-ne-sais-quoi.

Om maar te zeggen: ideeën genoeg maar de uitwerking laat de wensen over. Tijd om daar iets aan te doen.