Sine Waves

Omar heeft natuurlijk gelijk als hij zegt dat dit nog veel beter is. Sine dubio Aphex' beste plaat ooit (veel te vroeg hoogtepunt in feite), hoewel Selected Ambient Works Volume 2 altijd wel een plekje apart zal hebben in mijn muzikale hart, omdat vriend Johan en ikzelve het als soundtrack voor een tripje door Death Valley hebben gebruikt. Maar Surfing on Sine Waves was feitelijk, toen al, het verste dat IDM kon geraken. Uitgesponnen over slechts negen nummers is dit de essentie van IDM en AFX. Bevat bovendien het stevig stampende 'Quoth' (naar het schijnt het nummer dat Andy Weatherhall ertoe heeft aangezet om zich full-time met elektronische muziek te gaan bezighouden) én het Julie Andrews samplende 'Supremacy II'. De ultieme brug tussen het fysieke van de dans en het mentale van elektronische muziek. Groots! Grootser! Grootst!

[Wat me ook opviel: humor had een groter bestanddeel van IDM kunnen zijn. Alleen Black Dog en Aphex kwamen daartoe, de rest zat teveel met de modellen van Detroit techno en jazz in de kop. Het komische aspect werd daarna wel door Rephlex uitgediept maar dan weer iets te diep. Het is ook nooit goed.]